SA-CME cele uczenia się

Po zakończeniu tego ćwiczenia opartego na czasopiśmie SA-CME uczestnicy będą mogli:

• ■ zidentyfikować częste i niezbyt częste urazy dłoni i nadgarstka oraz zrozumieć odpowiednią anatomię obrazowania.

• ■ opisz cechy urazów, które wspomagają leczenie chirurgiczne.

• ■ omów charakterystykę obrazową potencjalnych MIMIK urazów ręki i nadgarstka.

wprowadzenie

urazy dłoni i nadgarstka są często spotykane zarówno przez ogólnego radiologa, jak i subspecjalisty. Około 20% wizyt pacjentów na oddziale ratunkowym dotyczy oceny urazów ręki i nadgarstka (1). Mechanizmy urazu obejmują upadek na wyciągniętą rękę, uraz wysokoenergetyczny, przewlekły powtarzający się stres oraz tępy i przenikliwy uraz.

Awulsje są zróżnicowaną, ale powszechną podgrupą urazów dłoni i nadgarstka ze względu na dużą liczbę podtrzymujących struktur kostnych, ścięgnistych i kapsuloligamentowych w stosunkowo małej przestrzeni anatomicznej. W tym artykule omówiono typowe i niezbyt częste awulsje dłoni i nadgarstka, ze szczególnym naciskiem na podstawową anatomię i oczekiwany wygląd radiologiczny (ryc. 1). Opisy istotnych historii klinicznej, optymalnych technik obrazowania, potencjalnych możliwości leczenia i powiązanych powikłań są również dostarczane.

Rysunek 1.

zrozumienie odpowiedniej anatomii dłoni i nadgarstka ma kluczowe znaczenie dla rozpoznania urazów. Nadgarstek składa się z wieloaspektowych struktur kostnych, w tym dystalnej kości promieniowej i łokciowej, proksymalnych i dystalnych kości nadgarstka oraz proksymalnych kości śródręcza. Istnieją cztery odrębne przestrzenie stawowe: dystalna radioulnar, radiocarpal, midcarpal i carpometacarpal, które są odpowiedzialne za złożony zakres ruchu nadgarstka (2). Więzadła zewnętrzne łączą dystalne przedramię oraz kości nadgarstka i śródręcza. Więzadła wewnętrzne lub międzykostne łączą kości nadgarstka i wspierają kostne rusztowanie nadgarstka. Niezliczone mięśnie i ścięgna pomagają nie tylko w prostym zgięciu i wyproście, ale także w ruchu w ukośnych płaszczyznach, od wyprostu promieniowego do zgięcia łokciowego (ruch rzutki) (2). Ręka i palce są tak samo skomplikowane anatomicznie. Ręka składa się z kostnych kości śródręcza i paliczków z interferującymi stawami śródręcza (MCP) i międzypaliczkowymi. Każdy staw ma osobną kapsułkę, z uzupełnieniem struktur nośnych, w tym więzadeł, płytek wolarnych i przeciwstawnych struktur zginacza i prostownika ścięgna (2). Zawiłe połączenia między strukturami kostnymi i tkankami miękkimi, które zapewniają stabilność i ułatwiają szeroki zakres dynamiczny ruchu, predysponują również dłoń i nadgarstek do urazów oderwania.

obrazowanie jest niezbędne do wstępnej diagnozy, oceny gojenia i oceny powikłań po urazach ręki i nadgarstka. Radiografia jest często wystarczająca do ostatecznej diagnozy przy wstępnej ocenie i jest podstawowym sposobem obrazowania do oceny gojenia. Podejrzane urazy dłoni, nadgarstka lub palców są zobrazowane w naszej instytucji z co najmniej przednimi, skośnymi i bocznymi obrazami radiograficznymi. CT i MRI są przydatnymi dodatkami, gdy wymagana jest bardziej szczegółowa charakterystyka uszkodzenia kości lub tkanek miękkich.

leczenie urazów oderwania może się wahać od zewnętrznego rozszczepiania przez dostawcę podstawowej opieki zdrowotnej do otwartego chirurgicznego zamocowania z kompleksową rekonstrukcją tkanek miękkich wykonaną przez specjalistę chirurga ręki. Związane z tym urazy, ostrość urazu, dominacja ręki i indywidualne zajęcie pacjenta lub funkcja wszystkie czynniki decydują o wyborze najbardziej odpowiedniego leczenia (3). Niezależnie od złożoności leczenia, cele leczenia są takie same: redukcja anatomiczna i unieruchomienie złamań do czasu zagojenia (4). Dokładna Diagnostyka radiologiczna urazów może pomóc w odpowiedniej ocenie stanu zdrowia i może pomóc w zapobieganiu nieodwracalnym następstwom urazu, takim jak martwica jałowa, brak złamania lub pourazowe zapalenie kości i stawów. Stworzyliśmy dwa ustrukturyzowane szablony raportów, które mogą pomóc radiologom w rozpoznawaniu i charakteryzowaniu urazów nadgarstka i ręki. Szablon stosowany w diagnostyce złamań oderwanych w tomografii komputerowej jest dostępny pod adresem https://radreport.org/home/50797. Szablon stosowany w diagnostyce złamania oderwania w radiografii jest dostępny pod adresem https://radreport.org/home/50798.

zerwanie stawu Trapezowo-karpiowego i złamanie kości

złamania podstawy kciuka są częstymi urazami. Ponieważ kciuk zapewnia prawie 40% funkcji dłoni (5), dokładna identyfikacja i opis tych urazów jest ważna dla zapewnienia optymalnego leczenia. Staw trapeziometakarpalny jest stawem siodłowym o szerokim zakresie ruchu i ograniczonej wewnętrznej stabilności kostnej. Struktury wspierające obejmują zespół ścięgien i więzadeł grzbietowych uprowadzającego pollicis longus (więzadło promieniowe grzbietowe i więzadło skośne tylne) po stronie grzbietowej, więzadło poboczne łokciowe (UCL) i więzadło skośne przednie po stronie wolarnej oraz więzadło międzymetakarpalne po stronie łokciowej (6). Historycznie więzadło skośne przednie było uważane za najważniejszy stabilizator (7). Jednak badania (8-11) wykazały, że kompleks więzadeł grzbietowych jest równy lub większy wkład w stabilizację.

zerwanie stawów Trapeziometakarpalnych może niezbyt często objawiać się jako izolowane uszkodzenie tkanek miękkich, ale częściej wiąże się ze złamaniem (12). Najczęstsze są dwuczęściowe dyslokacje wewnątrzstawowe (ryc. 2) (5). Złamania Bennetta wynikają z przeciwstawnych sił trakcyjnych przez przednie więzadło skośne (6) w połączeniu z obciążeniem osiowym na zginany kciuk (np. podczas uderzenia) (13) lub siłą ścinającą na pierwszą przestrzeń sieciową (kciuk motocyklisty) (14).

złamania są związane z urazami więzadła pobocznego kciuka i złamaniami kości trapezowej (5). Ze względu na proksymalnie i promieniowo skierowane siły z wielu mięśni, większy promieniowo-boczny fragment złamania śródręcza jest podatny na proksymalną migrację, podczas gdy fragment złamania łokciowego jest zakotwiczony na miejscu przez przednie więzadło skośne przymocowane do trapezu (5).

rysunek 2A.

rys. 2b.

złamanie Rolando, które zwykle odnosi się do każdego rozdrobnionego wewnątrzstawowego złamania podstawy kciuka, ale klasycznie odnosi się do trzyczęściowego złamania typu „Y” lub „T”, które obejmuje złamanie Bennetta i dodatkowy fragment złamania grzbietowo-i promieniowo-bocznego u podstawy (5).

ponieważ oś kciuka odnosi się do stawu trapeziometakarpalnego, który jest pronowany i wyginany w porównaniu z innymi stawami nadgarstkowo-nadgarstkowymi, należy uzyskać specjalne widoki radiograficzne kciuka (5). W szczególności poglądy Roberta i Betta dostarczają anatomicznych, ortogonalnych rzutów śródręcza kciuka. Widok Roberta jest przednio-tylnym widokiem kciuka uzyskanym przez zobrazowanie kciuka z hiperpronizowanym nadgarstkiem i grzbietem kciuka na receptor obrazu (5). Widok Betta to prawdziwy widok boczny kciuka uzyskany ręką 15°-35° pronowaną, promieniowy aspekt kciuka na obrazie, a wiązka skierowana 15° dystalnie do proksymalnie (5). W MRI normalne więzadła trapeziometakarpalne mają zmienny wygląd, który obejmuje niskie lub zwiększone natężenie sygnału i prążkowanie (6,15). Ocena wyrównania jest również trudna ze względu na niespójność stawu u bezobjawowych ochotników w stanie spoczynku (16). Nieciągłość więzadła jest najbardziej specyficzna dla urazu (ryc. 3) i najlepiej widoczna jest w artrografii MR (17).

rysunek 3a.

rysunek 3b.

Fig. 3c.

chociaż złamania Bennetta były początkowo leczone zamkniętą redukcją i odlewaniem (5), obecna praktyka polega na leczeniu tych złamań zamkniętą redukcją i przypinaniem przezskórnym, z otwartą redukcją zarezerwowaną dla przypadków, w których po zamkniętej redukcji utrzymuje się ponad 1 mm niezgodności stawów. Złamania Rolando są leczone albo redukcją otwartą i fiksacją wewnętrzną, albo fiksacją zewnętrzną. Gdy fragmenty złamań są małe, a odbudowa powierzchni stawowych jest trudna, bardziej odpowiednie może być mocowanie zewnętrzne (5,18). Grzbietowa capsulorrhaphy i rekonstrukcja więzadeł są zazwyczaj zarezerwowane dla sportowców z wysokim zapotrzebowaniem na kończynę górną (19).

piąte złamanie kości śródręcza: odwrotne lub lustrzane złamanie Bennetta

złamanie podstawy stawowej piątej kości śródręcza jest podobne do złamania Bennetta. Ten rodzaj złamania występuje przy obciążeniu osiowym piątej kości śródręcza w połączeniu z siłami pociągającymi z przyczepów ścięgien i zazwyczaj prowadzi do dwuczęściowego złamania śródstawowego u podstawy kości śródręcza (20). Mniejszy promieniowo-boczny fragment jest utrzymywany w anatomicznej pozycji przez więzadło międzymetakarpalne, podczas gdy większy łokciowo-boczny fragment jest przyciągany proksymalnie przez skurcz mięśni prostownika karpi łokciowej, którego ścięgno przywiązuje się do grzbietowo-bocznego aspektu podstawy piątego śródręcza (20) (Fig.4).

Rysunek 4.

ponieważ siła skierowana w kierunku bliższym zwiększa skłonność do uporczywego zwichnięcia, złamanie to jest zazwyczaj leczone zamkniętą redukcją i przezskórnym przypinaniem w celu utrzymania anatomicznego wyrównania z przystąpieniem stawowym (20).

UCL Avulsion

uraz UCL stawu MCP kciuka jest urazem, który potencjalnie wymaga naprawy chirurgicznej. UCL składa się z więzadła WŁAŚCIWEGO i więzadła pomocniczego (5). Właściwe więzadło jest napięte w zgięciu i przyczepia się do łokciowego aspektu kłykcia śródręcza kciuka i podstawy paliczka proksymalnego, podczas gdy więzadło dodatkowe jest napięte w wyproście i przyczepia się do volarnego aspektu śródręcza i do sesamoid (5). Aponeuroza przywodziciela powstaje z mięśnia przywodziciela pollicis i ścięgna i obejmuje UCL, rozszerzając grzbietowo, aby zmieszać się z kapturem prostownika MCP kciuka. Ostry uraz UCL jest zwykle spowodowany silnym uprowadzeniem i nadmiernym rozciągnięciem kciuka w stawie MCP i powoduje zarówno właściwe, jak i dodatkowe zerwanie więzadła (ryc. 5a, 5b) (5).

rysunek 5a.

rysunek 5b.

rysunek 5c.

ponieważ u narciarzy, których kijki narciarskie trzymają kciuk w pozycji uprowadzonej, jest on określany jako kciuk narciarza (5). Jest również nazywany kciukiem gajowego, ale termin ten jest zwykle zarezerwowany dla przewlekłych urazów (5). Najczęstszym miejscem urazu jest przytwierdzenie więzadła do bliższej kości paliczkowej, a u około 50% urazów występuje zerwanie Kości (5). Potencjalne powikłanie tego urazu występuje, gdy rozdarty UCL jest cofnięty lub przesunięty, z wypadkową interpozycją typowo powierzchownego przywodzącego rozcięgna pollicis, co powoduje mechaniczny blok gojenia UCL u podstawy paliczka proksymalnego kciuka. Ten wzór urazu nazywa się zmianą Stenera i wymaga interwencji chirurgicznej (ryc. 5c) (5). Niestabilność stawu MCP towarzyszy całkowitemu zerwaniu więzadła z lub bez zmiany Stenera.

ostateczne rozpoznanie niestabilności może być trudne z powodu obrzęku i skurczu mięśnia przywodzącego (5). Radiograficzne wyniki kątowania stawu lub translacji paliczka na głowie śródręcza sugerują niestabilność więzadła. Chociaż jest to kontrowersyjne, w przypadkach, w których nie występuje kątowanie lub translacja, radiografia naprężeniowa może być używana do oceny niestabilności. Niektórzy autorzy twierdzą, że kontrolowany stres jest mało prawdopodobne, aby spowodować dalsze obrażenia, podczas gdy inni twierdzą, że istnieje co najmniej pewne ryzyko zakończenia wcześniej nieużywanego zerwania więzadła (21). Badania stresowe nie są rutynowo wykonywane w naszej instytucji, nie tylko ze względu na ryzyko zwiększenia ciężkości urazu, ale także dlatego, że radiografia stresowa może mieć fałszywie ujemny wynik nawet do 25%, co ogranicza użyteczność tego badania (22). UCL, w tym ocena zmiany Stenera, można zdiagnozować US lub MRI z dużą dokładnością (5,23).

operacja jest zalecana u pacjentów z fragmentem oderwania obejmującym ponad 20% powierzchni stawowej, znacznym przesunięciem fragmentu kostnego i znaczną niestabilnością stawów oraz w przypadkach, które są skomplikowane przez zmianę Stenera (5).

zerwanie więzadła pobocznego promieniowego

więzadło poboczne promieniowe (RCL) kciuka składa się z właściwego i wolaryjnie położonego więzadła pomocniczego (24). RCL kciuka powstaje grzbietowo z kłykcia głowy śródręcza, kursuje ukośnie i wkłada dystalnie i objętościowo przy bliższym paliczku (24). Dodatkowe więzadła poboczne przylegają do aspektu volarowego właściwych więzadeł pobocznych i płytki volarowej (24). RCL zapewnia stabilność ruchów typu ściskania i opuszczania, takich jak naciśnięcie przycisku (25). W porównaniu z uraz UCL avulsion, uprowadzający pollicis brevis znajduje się grzbietowo do osi stawu MCP i całkowicie przekracza RCL, co wyklucza tworzenie homologu zmiany Stenera (24).

urazy RCL kciuka obejmują 10% -42% urazów więzadła pobocznego kciuka i są znacznie mniej powszechne niż urazy UCL (24). Uraz często występuje w wyniku wymuszonego przywodzenia kciuka, a wynikiem jest zwiększona translacja łokciowa paliczka proksymalnego, co prowadzi do przyspieszonego pogorszenia stanu stawowego. Istnieje ogromna zmienność miejsca dla łez RCL. Więzadło może rozerwać się na śródstopiu lub na śródręczu lub bliższym podparciu paliczka, przy czym łza bliższa jest najczęstsza (26-28). Obrażenia kostne towarzyszące łzom RCL są powszechne i występują w maksymalnie dwóch trzecich przypadków, zgodnie z wynikami jednego badania (29) (ryc. 6).

rysunek 6a.

rys. 6b.

istnieje wysoka korelacja między wynikami badania fizykalnego ze stresem a wynikami operacji, a ponieważ wyniki badań są wysoce wiarygodne, artrografia, US i MRI często nie są konieczne do dokładnej diagnozy. Łzy częściowej grubości są zazwyczaj traktowane zachowawczo z unieruchomieniem (30). Postępowanie z łzami o pełnej grubości jest kontrowersyjne, ale wyniki w literaturze (28,31,32) sprzyjają fiksacji chirurgicznej. Chociaż nie ma prawdziwej analogicznej zmiany Stenera, trakcja ze ścięgna prostownika pollicis longus może powodować translację łokciową i prowadzić do gojenia więzadła w pozycji wydłużonej (32). Wskazania do naprawy chirurgicznej obejmują niestabilność większą niż 30 ° lub 15° większą niż w przypadku kontralateralnego stawu MCP, podwichnięcie dłoni większe niż 3 mm lub uporczywy ból po leczeniu niechirurgicznym (26,28,31-33). Większość nieusuwalnych urazów kostnych można leczyć unieruchomieniem. Więcej niż 30° obrotu fragmentu złamania lub więcej niż 2 mm przesunięcia fragmentu są wskazaniami do leczenia chirurgicznego z wycięciem fragmentu lub otwartą redukcją i fiksacją wewnętrzną (29).

proces Styloidowy promieniowy oderwanie

proces styloidowy promieniowy jest kostnym wyeksponowaniem w grzbietowym i promieniowym aspekcie dystalnego promienia (34), który służy jako proksymalne miejsce przyłączenia zewnątrzpochodnych więzadeł radiokarpalnych. Więzadła radioscaphocapitate i volar radiolunate zapewniają stabilność kości łopatkowej, podczas gdy więzadło radiotriquetral zapewnia stabilność bliższego rzędu nadgarstka (35). Złamania promieniowe styloidu występują z powodu zwiększonych sił naprężających przez więzadła radiokarpalne z nadgarstkiem w odchyleniu łokciowym i supinacji (ryc. 7) (36). Złamania promieniowe styloidu mogą również wystąpić z powodu bezpośredniego wpływu na grzbietowy aspekt nadgarstka, określany jako złamanie szokowe i mogą mieć podobny wygląd obrazowy.

ryc. 7a. złamanie promieniowe styloidu u 53-letniego mężczyzny po upadku na wyciągniętą dłoń. (a) skośne zdjęcie rentgenowskie nadgarstka wykazuje lekko przesunięte pęknięcie oderwania przez proces styloidu promieniowego (grot strzałkowy). b) koronalny obraz Mr ważony T2 tłuszcz stłumiony uzyskany 2 tygodnie po urazie pokazuje promieniowe złamanie procesu styloidowego (biały grot strzałki). Obecne są równoczesne zwichnięcie więzadła pobocznego promieniowego (strzałka) i uszkodzenie więzadła łopatkowo-łopatkowego (SLL) (czarny grot).

rys. 7a.

Fig. 7b.

radiologicznie ważne jest opisanie orientacji złamania (poprzecznej, ukośnej lub podłużnej), przesunięcia złamania, rotacji fragmentu oraz obecności lub braku stopu stawowego.”Powiązane obrażenia kostne mogą obejmować inne złamania dystalne kości promieniowej, złamanie kości łopatkowej, zwichnięcie radiokarpalne i złamanie lunate (34). Promieniowe awulsje styloidu są zazwyczaj niestabilne i wymagają chirurgicznego zamocowania przy użyciu technik redukcji otwartej i zamocowania wewnętrznego lub redukcji zamkniętej i przezskórnego przypinania (34).

oderwanie procesu Styloidowego łokciowego

proces styloidowy łokciowy jest kostnym wyeksponowaniem łokciowego lub przyśrodkowego aspektu dystalnej kości łokciowej. Jest miejscem przyczepu wielu struktur, w tym dystalnej blaszki trójkątnego kompleksu włóknisto-włóknistego, więzadeł grzbietowych i volarnych, homolog łąkotki, podścięgna prostownika carpi ulnaris i UCL nadgarstka (35,37). Więzadła łokciowo-łokciowe i łokciowo-łokciowe łączą się proksymalnie z więzadłem promieniowo-łokciowym Volara i służą jako stabilizatory nadgarstka (35). Oderwanie styloidu łokciowego jest spowodowane trakcją ze struktur więzadłowych, często z upadku na wyciągniętą rękę i zazwyczaj powoduje stabilne złamanie końcówki styloidu (38). Złamania styloidu łokciowego są często związane ze złamaniami kości promieniowej, ale można je zaobserwować w izolacji. Izolowane złamania styloidu łokciowego są najczęściej spowodowane bezpośrednim urazem nadgarstka grzbietowego lub łokciowego (39).

złamania podstawy styloidu łokciowego są związane z niestabilnością dystalnego stawu promieniowo-łokciowego (DRUJ). Więzadła grzbietowo-wolarowo-promieniowe, które są głównymi stabilizatorami DRUJ, łączą się z podstawą styloidu łokciowego i fovea. Postuluje się, że złamania podstawy styloidu łokciowego mogą obejmować więzadła promieniowe i zwiększać ryzyko niestabilności DRUJ (37,38). Inne urazy tkanek miękkich, które są związane z odchyleniami styloidu łokciowego, obejmują urazy trójkątnego kompleksu fibrocartilage i łzy ścięgien.

w ocenie zdjęć radiologicznych złamań łokciowych styloidu ważne jest określenie, czy złamanie dotyczy podstawy styloidu, czy końcówki styloidu. Ponadto złamanie styloidu o przemieszczeniu większym niż 2 mm wiąże się ze zwiększonym ryzykiem niestabilności DRUJ, szczególnie jeśli złamanie znajduje się na kości łokciowej podstawy styloidu (37,38).

izolowane złamania końcówki styloidu łokciowego i złamania podstawy styloidu bez niestabilności DRUJ są zazwyczaj leczone unieruchomieniem. Pacjenci z niestabilnością DRUJ, ciężkim urazem więzadła lub współistniejącym złożonym urazem trójkątnego fibrocartilage mogą być leczeni chirurgicznie (37,38).

Palec młotkowy

końcowe ścięgna prostownika, przede wszystkim mięsień prostownika digitorum communis, z dodatkiem ścięgna prostownika indicis proprius i ścięgna prostownika digiti minimi odpowiednio na palcach wskazujących i małych, wstawiają się na grzbietowych podstawach paliczków dystalnych (40). Wymuszone zgięcie przedłużonego stawu zanurzeniowego może skutkować urazowym oderwaniem ścięgna lub samej kości (ryc. 8), co skutkuje niezdolnością do aktywnego przedłużenia zanurzenia. Uraz ten wywodzi swoje nazwy zwyczajowe, palec młotkowy i palec baseballowy, od klasycznego scenariusza klinicznego, w którym przedłużony czubek palca jest zmuszony do nagłego zgięcia przez uderzenie młotkiem lub rzucony baseball.

uraz palca młotkiem jest najczęstszym zamkniętym urazem ścięgna obserwowanym u sportowców (41). Uszkodzenia tkanek miękkich ścięgien prostownika mogą również prowadzić do urazów palców młotka. Najczęściej stosuje się palec długi, palec serdeczny i małe palce dominującej dłoni (42).

rysunek 8a.

rys. 8b.

ocena radiograficzna powinna obejmować określenie, czy uraz wiąże się z izolowanym zerwaniem ścięgna (tj. zgięciem zanurzenia bez związanego z nim złamania), czy też z urwanym fragmentem kości. W przypadku palca młotkowego z fragmentem kostnym ważne jest opisanie wielkości fragmentu, procentu zaangażowania powierzchni stawowej, stopnia przesunięcia fragmentu oraz obecności lub braku podwichnięcia wolarnego paliczka dystalnego. Zdjęcia radiologiczne są zazwyczaj wystarczające do scharakteryzowania urazów palca młotkowego, chociaż US lub MRI mogą być przydatne w określaniu stopnia wycofania ścięgna i stanu avulsed ścięgna (43).

długotrwałe powikłania urazów młotkiem obejmują ograniczone rozszerzenie DIP (znane jako opóźnienie prostownika), osłabienie lub sztywność z rozszerzeniem DIP, wtórne zapalenie kości i stawów oraz deformacje szyi łabędzia (tj. nadmierne rozciągnięcie stawu PIP i zgięcie stawu DIP) (42,44). Postępowanie zależy od stopnia zajęcia powierzchni stawowej oraz obecności lub braku podwichnięcia paliczka dystalnego. W przypadku urazów tkanek miękkich i urazów kości z małymi fragmentami kostnymi standardowym leczeniem jest rozszczepienie zanurzenia w pełnym wysunięciu przez około 6 tygodni (44). W przypadku przewlekłych urazów, które nie reagują na drzazgi, fragmenty złamań obejmujące więcej niż jedną trzecią powierzchni stawu lub przemieszczenie fragmentu o więcej niż 3 mm, często rozważa się chirurgiczne utrwalenie, chociaż niektóre dane sugerują, że leczenie chirurgiczne nie skutkuje lepszymi wynikami czynnościowymi (44).

Środkowy poślizg

dystalnie do stawu MCP, ścięgna prostownika trifurcate w dwa boczne poślizgi i jeden środkowy poślizg. Środkowe poślizgi u nasady grzbietowej środkowego paliczka, podczas gdy dwa boczne poślizgi rozchodzą się i przemieszczają się wzdłuż stawu PIP. Boczne poślizgi są uzupełniane przez włókna z sąsiednich mięśni tarcicy i międzykostnych, tworząc wspólne ścięgna. Wspólne ścięgna zbiegają się grzbietowo do środkowego paliczka, gdzie są połączone więzadłem trójkątnym i tworzą pojedyncze ścięgno końcowe. Końcowe ścięgno ostatecznie wstawia się na grzbietową podstawę paliczka dystalnego (40).

traumatyczne oderwanie centralnego poślizgu zwykle występuje z powodu nagłego wymuszonego zgięcia stawu PIP (ryc. 9). W takich urazach więzadło trójkątne jest często również rozdarte, co pozwala mięśniom śródstopia i tarczycy wolniej wyprzeć boczne poślizgi, co skutkuje przedłużeniem w stawie zanurzeniowym (45). Pacjenci obecni z bólem, obrzękiem i pourazową deformacją butonierki (tj. hiperflexion stawu PIP i hyperextension stawu DIP). Mimo, że wiele uszkodzeń środkowych poślizgów jest czystymi zerwaniami ścięgien bez powiązanych złamań, zdjęcia radiologiczne mogą wykazywać złamanie oderwania obejmujące grzbietową podstawę środkowego paliczka.

Rysunek 9.

izolowane pęknięcia tkanek miękkich są leczone zachowawczo przez 4-5 tygodni, podczas gdy pacjenci ze złamaniami oderwanymi są często leczeni chirurgicznie (46). Długotrwałe powikłania urazów ośrodkowego poślizgu obejmują przewlekłe deformacje butonierki, przykurcze zgięcia i ciągły ból, który może wymagać tenotomii prostownika, rekonstrukcji ścięgien, a nawet artrodezy PIP (46).

Palec Jersey

ścięgna mięśnia zginacza zginacza profundus (FDP) wstawiają się na podstawy wolarne paliczków dystalnych. FDP jest głównym zginaczem palców w stawach MCP i PIP i jest jedynym zginaczem w stawach DIP. Wymuszone nadmierne rozciągnięcie zgiętego stawu zanurzeniowego może spowodować uszkodzenie tkanki miękkiej lub kostne oderwanie wkładania FDP (ryc. 10). Nazwy jersey finger I rugby finger odnoszą się do typowego mechanizmu urazu, w którym sportowiec ma uchwyt na koszulce innego gracza, a gracz nagle ściąga, powodując nagłe hyperextension w stawie zanurzenia.

pacjenci z niezdolnością do aktywnego zginania w stawie zanurzeniowym. Sporty kontaktowe i zajęcia rekreacyjne są głównymi przyczynami tego urazu, chociaż obserwuje się również rany szarpane tkanek miękkich. Palec serdeczny jest zaangażowany w większości przypadków (43,47).

rys. 10.

wyniki badań radiologicznych palca jersey obejmują łagodne nadmierne rozciągnięcie zanurzenia i obrzęk tkanek miękkich, ponieważ większość urazów to zerwania ścięgien bez związanego z nimi złamania. Jeśli fragment złamania jest obecny, ważne jest, aby opisać stopień zaangażowania powierzchni stawowej i obecność podwichnięcia paliczkowego. W przypadku palców z tkankami miękkimi US lub MRI mogą być przydatne do oceny stopnia cofnięcia ścięgna (43).

w przeciwieństwie do urazów palców młotka, palce jersey są zwykle leczone chirurgicznie. Czas naprawy chirurgicznej zależy od stopnia zniesienia ścięgien. Im bardziej rozległe zwinięcie ścięgna, tym większa pilność do leczenia chirurgicznego, biorąc pod uwagę słabe ukrwienie ścięgna zginacza (43,47,48). Opóźnienie w prezentacji pacjenta lub operacji może wymagać przeszczepienia ścięgna zginacza w celu odzyskania prawidłowej długości ścięgna, ponieważ przykurcze zginacza mogą uniemożliwić ponowne zakrzywienie ścięgna do miejsca wprowadzenia. Przewlekłe powikłania urazów palców jersey obejmują ograniczone zgięcie stawu zanurzeniowego, osłabienie i przewlekłą sztywność stawu zanurzeniowego (49).

zerwanie pierścienia

najsłabsze punkty ścięgien zginacza palca znajdują się na ich wstawkach, a następnie na skrzyżowaniach śródstopia (50). Insertional FDP zerwania ścięgien (tj. jersey palca) są powszechne. Jednakże ucisk przy kościstym mocowaniu ścięgna zginacza zwiększa prawdopodobieństwo oderwania się mięśnia miotełkowego przedramienia w odpowiedzi na skierowaną wzdłużnie siłę (50). Ten mechanizm urazu był pierwotnie nazywany oderwaniem pierścienia ze względu na jego występowanie u pacjentów, którzy łapią swoją obrączkę na ruchomych maszynach lub wystającym przedmiocie (51). Inne opisane mechanizmy obejmują erozję ciśnieniową (52), uszkodzenie termiczne spowodowane ładunkiem elektrycznym do pierścienia (52), uszkodzenie wybuchowe (53) i trakcję od ugryzienia konia (54). Spektrum urazów waha się od uszkodzenia obwodowego tkanek miękkich do całkowitej amputacji (ryc. 11). Dotkliwość urazu może być niedoszacowana z powodu leżącego u podstaw długiego odcinka uszkodzenia nerwowo-naczyniowego spowodowanego zmiażdżeniem, ścinaniem i oderwaniem.

rys. 11a.

w przypadku ratowania cyfrowego jednym z głównych czynników leczenia jest zapewnienie odpowiedniej perfuzji tkanek (55). W przeszłości amputacja Rewizyjna była wykonywana w przypadkach całkowitej amputacji; jednak postępy w interwencji mikrochirurgicznej umożliwiły replantację, nawet w ciężkich przypadkach (56). Replantacja jest często zarezerwowana dla urazów występujących dystalnie do wstawienia zginacza palca powierzchownego, a avulsed ścięgna FDP jest często resetowany przed replantacją (55,56).

ostre oderwanie płytki Volarowej

płytka volarowa jest warstwą włóknistą głęboką do ścięgien zginaczy i powierzchowną do torebki stawowej PIP (57). Płytka volarna przywiązuje się do okostnej głowy paliczka proksymalnego i okostnej podstawy paliczka środkowego i jest utrzymywana w miejscu bocznym przez dodatkowe więzadła poboczne (58). Dystalne mocowanie jest słabszym z dwóch załączników i jest bardziej podatne na obrażenia (57). Płytka volar utrzymuje przednią i tylną stabilność stawu PIP i zapobiega nadmiernemu rozciąganiu.

urazy płytki Volar są powszechne i są zazwyczaj wynikiem nadmiernego rozciągnięcia, nadmiernej siły obrotowej lub zwichnięcia stawu PIP (43,58). Kontuzje są często widoczne w sportach związanych z piłką, takich jak koszykówka lub piłka nożna, gdzie nagłe wymuszone nadmierne rozciągnięcie stawu PIP może prowadzić do oderwania płytki volarowej z lub bez kostnego oderwania podstawy środkowego paliczka (59). Pacjenci zazwyczaj występują z tkliwością na palpacji wzdłuż stawu volar PIP, bólem z biernym nadmiernym rozciągnięciem i utratą siły szczypania (57).

zdjęcia radiologiczne mogą wykazać złamanie podstawy wolarnej środkowego paliczka, z lub bez podwichnięcia lub zwichnięcia stawu PIP (ryc. 12A). Stopień przesunięcia fragmentu złamania i rotacji są ważnymi czynnikami w zarządzaniu uszkodzeniem płytki volar. Urazy płytki volar mogą być izolowane do składników tkanek miękkich i może spowodować obrzęk tkanek miękkich wokół stawu, bez dodatkowych nieprawidłowości radiograficznych. MRI jest przydatny w scharakteryzowaniu stopnia uszkodzenia płytki włóknisto-strzałkowej, związanego z nim uszkodzenia więzadeł pobocznych lub urazów innych struktur torebkowych (rys. 12b) (43).

Fig. 12A.

Fig. 12b.

pęknięcia płytki Volar są leczone zachowawczo, z rozszczepieniem bloku rozciągania, gdy złamanie obejmuje mniej niż 40% powierzchni stawowej i jest łatwe do redukcji (43). Pozostali pacjenci są leczeni chirurgicznie, w tym pacjenci z zaznaczonym podwichnięciem stawu i śródstawowym wstawieniem płytki volarowej (43).

przewlekłe oderwanie płytki Volar

nieprawidłowo wyleczone lub nieleczone urazy płytki volar mogą prowadzić do przewlekłego obrzęku, sztywności, bólu, przykurczu zgięcia, deformacji szyi łabędzia i pourazowego zapalenia stawów (58,60,61). Na nasadzie płytki volarowej tworzy się blizna, która upośledza zgięcie stawu PIP (61). Pacjenci mogą również odczuwać ból spowodowany pasmami grzbietowymi i bocznymi wolarowymi pękającymi wokół proksymalnych kłykci paliczkowych (60).

zdjęcia radiologiczne u pacjentów z przewlekłym urazem mogą wykazywać deformację szyi łabędzia z wyprostowaniem w stawie PIP i zgięciem w stawie DIP, izolowane nadmierne rozciąganie w stawie PIP bez deformacji szyi łabędzia lub deformację pseudoboutonnière z powodu skurczu w stawie PIP. MRI może wykazywać bliznowacenie płytki volarowej z resztkowym uszkodzeniem lub bez lub zwiększoną intensywnością sygnału na nasadkach płytki volarowej (ryc. 13). Leczenie chirurgiczne może być prowadzone u pacjentów z przewlekłymi urazami, w celu poprawy zakresu ruchu i zmniejszenia bólu (60,61).

rys. 13.

zerwanie więzadła łopatkowo-łopatkowego

więzadło łopatkowo-łopatkowe (SLL) jest więzadłem w kształcie litery U łączącym bliższy kości łopatkowo-łopatkowy z kośćmi łopatkowo-łopatkowymi. SLL składa się z trzech części: części grzbietowej, międzykostnej i volarnej (62). Komponent grzbietowy jest najgrubszym i najważniejszym składnikiem dla zachowania prawidłowego wyrównania łopatki (63).

urazy SLL są powszechne u osób aktywnych i zwykle występują po uderzeniu z nadgarstkiem w wyproście, odchyleniem łokciowym i supinacją. W jednym badaniu (64) odnotowano ostre uszkodzenie SLL u ponad 40% pacjentów ze złamaniami śródstawowymi dystalnego kości promieniowej. Urazy SLL avulsion są często czysto więzadłowe. Gdy są one związane z fragmentem pękniętego złamania, mogą być zaangażowane kości łopatkowe lub łopatkowe (ryc. 14), chociaż oderwanie łopatkowe jest bardziej powszechne (65). Funkcjonalna niekompetencja SLL skutkuje niezakłóconym zgięciem łopatkowym i zgięciem grzbietowym. Jednak progresja do grzbietowej interkalacji segmentalnej niestabilności i, ostatecznie, Zaawansowanego zapaści łopatolunatu wymaga jednoczesnego zewnątrzpochodnego urazu więzadła (66-68).

rysunek 14a.

rysunek 14b.

obrażenia SLL są najlepiej wykrywane przy użyciu Mr arthrography ze względu na jego doskonałą rozdzielczość kontrastu (35). Zdjęcia radiologiczne mogą ujawnić zmiany w wyrównaniu, takie jak poszerzenie odstępu łopatolunatu do większego niż 3-4 mm lub kąt łopatolunatu większy niż 60°. Obrazowanie seryjne może obrazować naturalny postęp wtórnej choroby zwyrodnieniowej stawów, począwszy od procesu styloidu promieniowego, rozprzestrzeniając się na staw radioscaphoid, a ostatecznie skutkując migracją kości proksymalnej i degeneracją stawu kapitolunatowego (69).

celem leczenia jest przywrócenie wyrównania anatomicznego i prawidłowej biomechaniki nadgarstka oraz zapobieganie wtórnej chorobie zwyrodnieniowej stawów. Leczenie zachowawcze z unieruchomieniem nadgarstka jest odpowiednie dla pacjentów z zachowanym wyrównaniem łopatolunatu. Postępująca niestabilność może być leczona albo zamkniętą, albo otwartą redukcją, albo rekonstrukcją więzadeł (70,71).

Triquetrum złamania oderwania

triquetrum jest drugą najczęściej złamaną kością nadgarstka, stanowiącą około 3% wszystkich urazów nadgarstka (72). Jest to ważne miejsce mocowania więzadeł nadgarstka, z dwoma więzadłami zewnętrznymi (grzbietowym więzadłem radiokarpalnym i grzbietowym więzadłem łokciowo-krzyżowym) i jednym wewnętrznym więzadłem (grzbietowym więzadłem międzykarpowym) umieszczonym na grzbietowej powierzchni kostnej (73).

najczęstszym mechanizmem urazu triquetralnego jest upadek na wyciągniętą rękę, chociaż pozostaje niepewne, czy złamanie wynika z zerwania więzadła lub uderzenia dystalnej kości łokciowej w nadgarstek grzbietowy (74). Na zdjęciach rentgenowskich z projekcją boczną widać złamania trójkątowe jako małe półksiężycowe lub liniowe fragmenty kości wystające grzbietowo do nadgarstka, chociaż złamania trójkątowe są utajone radiologicznie w 80% przypadków (75). Złamania Triquetral są silnie związane z urazami więzadła grzbietowego, a niektóre badania wskazują na częstość występowania aż 95% (76). Najczęściej uszkodzonym więzadłem jest więzadło grzbietowe łokciowo-krzyżowe, a następnie więzadło grzbietowe międzykarpowe (ryc. 15) i więzadło grzbietowe radiocarpal (76). Możliwe są równoczesne urazy urazowe trójkątnego fibrocartilage i mogą być przyczyną trwającego bólu nadgarstka po stronie łokciowej u pacjentów ze złamaniami triquetral (77).

ryc. 15A.

rys. 15B.

leczenie złamań trójkątowych jest najczęściej zachowawcze, chociaż interwencja chirurgiczna może być przeprowadzona w przypadku przedłużającego się bólu lub niestabilności (77).

wyrwania prostownika Carpi Radialis Longus i Brevis

prostownik carpi radialis longus (ECRL) i prostownik carpi radialis brevis (ECRB) pochodzą z bocznego grzbietu nadpobudliwego kości ramiennej i działają jako prostowniki i porywacze dłoni w stosunku do nadgarstka. Na poziomie nadgarstka ECRB biegnie łokciowo do ECRL w drugim przedziale prostownika. Ecrl wkłada się do grzbietowego promieniowego aspektu drugiej podstawy śródręcza. ECRB wkłada się na grzbietową podstawę radialną trzeciego śródręcza, z kilkoma włóknami wstawionymi na łokciową podstawę grzbietową drugiego śródręcza.

złamania oderwane u podstawy kości śródręcza i długich są rzadkie ze względu na stabilność zapewnianą przez sąsiednie stawy nadgarstkowo-nadgarstkowe. Niezbyt częste zerwanie ścięgien ECRL lub ECRB występuje podczas wymuszonego hiperflexion urazu nadgarstka z zaciśniętą pięścią. Ograniczenia kostne i więzadłowe często zapobiegają zwichnięciu grzbietowemu drugiego stawu nadgarstkowo-karpiowego w odpowiedzi na skurcz ścięgien, powodując zamiast tego pęknięcie oderwania.

wyniki badań radiograficznych mogą ujawnić fragment złamania u podstawy grzbietowej drugiego śródręcza, ale tomografia komputerowa lub rezonans magnetyczny mogą pomóc w ostatecznym rozpoznaniu (Fig. 16, 17). Wysoki wskaźnik kliniczny podejrzenia pomaga w postawieniu tej diagnozy, z tkliwością punktową, słabym chwytem lub wyczuwalnym znaczeniem kości w miejscu złamania na badaniu fizykalnym (78-80). Ze względu na stosunkowo stabilny charakter tych złamań, leczenie zachowawcze może być dopuszczalne. Jednak niektórzy autorzy opowiadali się za fiksacją chirurgiczną, biorąc pod uwagę zasadniczą rolę, jaką mięśnie te odgrywają w sile chwytu (80,81).

rysunek 16a.

rysunek 16b.

rys. 16C.

rysunek 17a.

rysunek 17B.

rys. 17c.

zaburzenia pokrewne

kilka jednostek może naśladować lub manifestować się jako następstwa urazu ręki i nadgarstka, w tym choroba odkładania hydroksyapatytu (HADD), dodatkowe kosteczki, pourazowe lub reaktywne zmiany kostne i przewlekłe nieprawidłowości ścięgien. Znajomość tych podmiotów, w tym ich typowych skojarzeń i przejawów, pozwala radiologowi uniknąć typowych pułapek i pewnie dojść do najdokładniejszej diagnozy.

choroba odkładania hydroksyapatytu

HADD jest częstym schorzeniem, które zwykle powoduje ból okołostawowy z powodu zapalenia kaletki lub ścięgna. Hydroksyapatyt wapnia może odkładać się w torebkach stawowych, bursach, osłonkach ścięgien i mięśniach. Rzadko HADD może wystąpić wewnątrzstawowo, gdzie można go zobaczyć na zdjęciach radiologicznych jako zapalenie kości i stawów. Opisano destrukcyjną artropatię ręki i ramienia (82). Chociaż istnieje związek z chorobami ogólnoustrojowymi, w tym osteodystrofią nerek i chorobą naczyń kolagenowych, HADD jest najczęściej idiopatyczny i może być wynikiem miejscowego urazu, z późniejszym niedokrwieniem i martwicą (83). Ten związek z urazem zwykle budzi kliniczne podejrzenie urazu kości lub tkanek miękkich przy początkowym urazie, a radiolog jest często pierwszym dostawcą opieki, który uważa HADD za winowajcę (Fig. Klinicznie HADD zwykle objawia się jako proces jednostawowy u pacjentów w wieku 40-70 lat. Do 50% pacjentów zgłasza ograniczony zakres ruchu, ból, rumień, obrzęk, a nawet gorączkę. Manifestacja może być podobna do procesu zakaźnego, takiego jak septyczny staw, ale normalne wartości laboratoryjne, w tym liczba leukocytów i szybkość sedymentacji erytrocytów, umożliwiają różnicowanie (84).

rysunek 18a.

Fig. 18B.

radiologicznie złogi wapnia mogą być słabo zdefiniowane we wczesnych stadiach, ale z czasem stają się bardziej jednorodne. Często występuje obrzęk tkanek miękkich, z okazjonalnym reaktywnym wysiękiem stawowym. Podczas gdy kości subiektywne są zwykle normalne, HADD może powodować lokalną osteopenię lub stwardnienie reaktywne i może rozszerzać się wewnątrzosocyjnie, z wynikającymi nadżerkami lub zewnątrzpochodnymi kostnymi przegrzebkami, które mogą naśladować infekcję, zmiany pourazowe, a nawet nowotwory powierzchniowe (85). Ten wygląd może być jeszcze bardziej mylące w MRI, który pokazuje wyraźne zmiany zapalne w subiektywnych tkanek miękkich i szpiku kostnego, z których wszystkie chętnie zwiększyć z podaniem materiału kontrastowego. Chociaż dojrzały HADD pojawia się jako niskie natężenie sygnału zarówno w MRI ważonym T1, jak i T2, małe złogi, wczesna choroba i otaczające zmiany zapalne mogą utrudniać ocenę wapnia w MRI (Fig. Podkreśla to znaczenie porównania ze zdjęciami radiologicznymi w celu uzyskania prawidłowej diagnozy. HADD jest zazwyczaj samorozwiązujący się i traktowany zachowawczo, ale niektóre badania wykazały nieco lepsze wyniki z prowadzonym przez nas barbotażem (86,87).

kosteczki dodatkowe nadgarstka

opisano co najmniej 20 kosteczek wariantowych na nadgarstku, z których najczęstsze to OS styloideum lub carpal boss (grzbietowy aspekt podstawy śródręcza palców długich i wskazujących) (Fig.guzek trapezowy), OS Hamuli Proprium (końcówka haka kości hamatowej) (ryc. 20) i OS epilunate (grzbietowy aspekt kości półksiężycowej) (tabela) (88). Kosteczki pomocnicze stanowią wtórne centra kostnienia, które różnią się od sąsiednich kości. Kosteczki te są uważane za wrodzone, chociaż następstwa odległego urazu lub choroby zwyrodnieniowej mogą wydawać się podobne. Choć rzadko objawowe i często przypadkowo odkryte podczas obrazowania, te dodatkowe kosteczki mogą stanowić dylemat diagnostyczny, gdy występują u pacjenta z traumą w wywiadzie. Najbardziej pomocną cechą odróżniającą Osprzęt kosteczkowy od ostrego złamania jest znajomość wspólnej lokalizacji. Wyniki obrazowe faworyzujące kosteczkę w stosunku do ostrego złamania obejmują zaokrąglone dobrze kortykowane krawędzie kosteczki i przyległych kości, brak związanej z tym tkliwości punktowej w lokalizacji kosteczki oraz identyfikację podobnych wyników w nadgarstku po stronie przeciwnej (89). Kosteczki wariantowe rzadko są złamane. Podczas gdy kosteczki są zwykle bezobjawowe, dodatkowe kosteczki mogą objawiać się bólem nietraumatycznym. Najczęstszą objawową kosteczką nadgarstka jest kosteczka kostna (88,90,91).

rys. 19.

rysunek 20.

lokalizacja dodatkowych kosteczek nadgarstka

pourazowe lub reaktywne zmiany kostne

w różnych okresach po urazie można napotkać rzadkie, reaktywne pourazowe zmiany powierzchniowe dłoni . Kwieciste reaktywne zapalenie okostnej jest najwcześniejszym odkryciem w tym spektrum warunków, podczas gdy dziwaczna proliferacja osteochondromatowa (zwana także zmianą nory) (Fig 21) ma pośrednią przewlekłość, a egzostoza wieżyczki (Fig 22) jest bardziej przewlekła. Dziwaczna proliferacja osteochondromatozy przystawnej wpływa korzystnie na kości śródręcza i śródstopia i znajduje się częściej w dłoni niż w stopie (92-94). Typowa manifestacja kliniczna składa się z mocnej namacalnej masy, która może być bolesna. Uważa się, że zmiany te reprezentują początkowo powstawanie krwiaka podokostnego i ewoluują patologicznie w kwieciste reaktywne zapalenie okostnej, które składa się głównie z komórek wrzecionowatych. Z biegiem czasu dominuje chrząstka metaplastyczna i nowa kość, reprezentująca dziwaczne Stadium proliferacji osteochondromatozy przystawnej (93,95). Jeśli można kontynuować bez biopsji lub resekcji, kostnienie dojrzewa do podstawy kości z chrząstkową nasadką, która reprezentuje końcowy etap egzostozy wieżyczki.

Rysunek 21.

rysunek 22.

wygląd radiograficzny zmienia się w czasie, a obrzęk tkanek miękkich może być początkowym objawem obrazowania. Wraz z gojeniem, niedojrzałe zapalenie okostnej rozwija się i ostatecznie przekształca się w szeroki wyskok kostny, z dobrze zdefiniowaną masą mineralizacji heterotopowej przylegającej do okostnej kości macierzystej (93,95,96). W trakcie tej ewolucji podstawowa kora kostna pozostaje nienaruszona i nie ma ciągłości rdzeniowej, co pozwala na ostateczne odróżnienie od ciągłości kortykomedularnej, która jest patognomoniczna dla osteochondrom. Wygląd MRI tych reaktywnych zmian jest niespecyficzny i zmienny, w zależności od czasu. Leczenie tych łagodnych zmian jest miejscowa resekcja, z wysokim wskaźnikiem nawrotów 20% -55% (93,95,96).

wnioski

urazy dłoni i nadgarstka oraz warunki, które je naśladują, są powszechnie spotykane w praktyce radiologicznej. Ważne jest, aby radiolog był zaznajomiony z tymi urazami, w tym odpowiednimi wynikami anatomicznymi i obrazowymi, które mogą dyktować wybór między leczeniem zachowawczym a chirurgicznym. Jest to również pomocne, aby być w stanie rozpoznać lub mieć wysoki poziom podejrzenia rzadko spotykanych urazów, takich jak więzadło promieniowe poboczne, więzadło trapeziometacarpal, lub zerwania ścięgna prostownika nadgarstka. Wreszcie, radiolodzy powinni zdawać sobie sprawę z typowych warunków, które naśladują urazy dłoni i nadgarstka, w tym pourazowe lub reaktywne zmiany kostne i opóźnione powikłania ścięgien. Podczas gdy radiografia jest często wystarczająca do identyfikacji urazów dłoni i nadgarstka, CT lub MRI może być konieczne do pełnej charakterystyki lub potwierdzenia podejrzenia urazu. Znajomość często spotykanych i niezbyt częstych zachwiań dłoni i nadgarstka służy również jako solidna podstawa do identyfikacji innych przyczyn traumatycznego i nietraumatycznego bólu dłoni i nadgarstka.

prezentowany jako eksponat edukacyjny na Dorocznym Spotkaniu RSNA 2018.

dla tej działalności SA-CME opartej na czasopiśmie, autorzy, redaktor i recenzenci nie ujawnili żadnych istotnych relacji.

• 1. de Putter CE, Selles RW, Polinder S, Panneman MJ, Hovius SE, van Beeck EF. Wpływ ekonomiczny urazów rąk i nadgarstków: koszty opieki zdrowotnej i koszty produktywności w badaniu populacyjnym. J Bone Joint Surg Am 2012;94 (9): e56. Crossref, Medline, Google Scholar
• 2. Manaster BJ, Crim J. Anatomia obrazowa: układ mięśniowo-szkieletowy. Philadelphia, Pa: Elsevier, 2016. Google Scholar
• 3. Cheung K, Hatchell a, Thoma A. podejście do urazowych urazów dłoni dla lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej. Can Fam Physician 2013;59 (6): 614-618. Medline, Google Scholar
• 4. Corley FG Jr, Schenck RC Jr. Clin Plast Surg 1996;23(3):447-462. Medline, Google Scholar
• 5. Carlsen BT, Moran SL. Uraz kciuka: złamania Bennetta, złamania Rolando i urazy więzadła łokciowego. J Hand Surg Am 2009;34 (5): 945-952. Crossref, Medline, Google Scholar
• 6. Cardoso FN, Kim HJ, Albertotti F, Botte MJ, Resnick D, Chung CB. Obrazowanie więzadeł stawu trapeziometakarpalnego: MRI w porównaniu z artrografią MR u okazów zwłok. AJR Am J Roentgenol 2009; 192(1):W13-W19. Crossref, Medline, Google Scholar
• 7. Nanno M, Buford WL Jr, Patterson RM, Andersen CR, Viegas SF. Trójwymiarowa analiza przyczepów więzadłowych pierwszego stawu nadgarstkowo-karpiowego. J Hand Surg Am 2006;31(7):1160-1170. Crossref, Medline, Google Scholar
• 8. Ladd AL, Lee J, Hagert E. Macroscopic and microscopic analysis of the thumb carpometacarpal ligaments: a cadaveric study of ligament anatomy and histology. J Bone Joint Surg Am 2012;94(16):1468-1477. Crossref, Medline, Google Scholar
• 9. D ’ Agostino P, Kerkhof FD, Shahabpour M, Moermans JP, Stockmans F, Vereecke EE. Porównanie wymiarów anatomicznych i właściwości mechanicznych więzadeł grzbietowych i przednich skośnych stawu trapeziometakarpalnego. J Hand Surg Am 2014; 39(6): 1098-1107. Crossref, Medline, Google Scholar
• 10. Lin JD, Karl JW, Strauch RJ. Trapeziometacarpal joint stability: the evolving importance of the dorsal ligaments. Clin Orthop Relat Res 2014;472(4):1138-1145. Crossref, Medline, Google Scholar
• 11. Halilaj E, Rainbow MJ, Moore DC et al. Wzorce rekrutacji In vivo w przednich więzadłach skośnych i grzbietowych pierwszego stawu nadgarstkowo-karpiowego. J Biomech 2015;48(10):1893-1898. Crossref, Medline, Google Scholar
• 12. Mueller JJ. Zwichnięcia karpometakarpalne: sprawozdanie z pięciu przypadków i przegląd literatury. J Hand Surg Am 1986;11(2):184-188. Crossref, Medline, Google Scholar
• 13. Strauch RJ, Behrman MJ, Rosenwasser MP. Ostre zwichnięcie stawu nadgarstkowo-nadgarstkowego kciuka: badanie anatomiczne i zwłok. J Hand Surg Am 1994;19(1): 93-98. Crossref, Medline, Google Scholar
• 14. Alexander C, Abzug JM, Johnson AJ, Pensy RA, Eglseder WA, Paryavi E.: urazy nadgarstka i nadgarstka kciuka odniesione w wypadkach motocyklowych. J Hand Surg EUR Vol 2016;41 (7): 707-709. Crossref, Medline, Google Scholar
• 15. Hirschmann a, Sutter R, Schweizer a, Pfirrmann CW. Staw nadgarstkowo-Nadgarstkowy kciuka: pojawienie się MR u bezobjawowych ochotników. Skeletal Radiol 2013;42(8):1105-1112. Crossref, Medline, Google Scholar
• 16. Ateshian GA, Rosenwasser MP, Mow VC. Charakterystyka skrzywienia i przystąpienie stawu nadgarstkowo-nadgarstkowego kciuka: różnice między stawami żeńskimi i męskimi. J Biomech 1992;25 (6): 591-607. Crossref, Medline, Google Scholar
• 17. Connell DA, Pike J, Koulouris G, van Wettering N, Hoy G. Mr imaging of thumb carpometacarpal joint ligament injuries. J Hand Surg 2004;29 (1): 46-54. Crossref, Medline, Google Scholar
• 18. Reklama Soyera. Złamania podstawy pierwszego śródręcza: aktualne możliwości leczenia. J Am Acad Orthop Surg 1999;7(6):403-412. Crossref, Medline, Google Scholar
• 19. Fotiadis e, Svarnas T, Lyrtzis C, Papadopoulos a, Akritopoulos P, Chalidis B. Isolated thumb carpometacarpal joint dislocation: a case report and review of the literature. J Orthop Surg Res 2010; 5(1):16. Crossref, Medline, Google Scholar
• 20. Goedkoop AY, van onselen EB, Karim RB, Hage JJ. „Lustrzane” złamanie podstawy piątej kości śródręcza. Arch Orthop Trauma Surg 2000;120(10): 592-593. Crossref, Medline, Google Scholar
• 21. Avery DM 3rd, Inkellis ER, Carlson MG. Urazy więzadła pobocznego kciuka u sportowca. Curr Rev Musculoszkielet Med 2017;10(1): 28-37. Crossref, Medline, Google Scholar
• 22. Harper MT, Chandnani VP, Spaeth J, Santangelo JR, Providence BC, Bagg MA. Gamekeeper thumb: diagnostyka urazu więzadła pobocznego łokciowego przy użyciu rezonansu magnetycznego, artrografii rezonansu magnetycznego i radiografii naprężeniowej. J Magn Reson Imaging 1996;6(2): 322-328. Crossref, Medline, Google Scholar
• 23. Melville D, Jacobson JA, Haase s, Brandon C, Brigido MK, Fessell D. USG of displaced ulnar collateral ligament tears of the thumb: the Stener lesion revisited. Skeletal Radiol 2013;42(5):667-673. Crossref, Medline, Google Scholar
• 24. Edelstein DM, Kardashian G, Lee SK. Promieniowe urazy więzadła pobocznego kciuka. J Hand Surg Am 2008;33(5):760-770. Crossref, Medline, Google Scholar
• 25. Horch RE, Dragu a, Polykandriotis E, Kneser U. Radial collateral ligament repair of the thumb metacarpophalangeal joint using the abductor pollicis brevis ścięgno. Plast Reconstrug 2006;117 (2): 491-496. Crossref, Medline, Google Scholar
• 26. Camp RA, Weatherwax RJ, Miller EB. Przewlekła pourazowa niestabilność radialna stawu śródręczno-paliczkowego kciuka. J Hand Surg Am 1980;5(3):221-225. Crossref, Medline, Google Scholar
• 27. Lyons RP, Kozin SH, Failla JM. Anatomia promieniowej strony kciuka: statyczne ograniczenia w zapobieganiu podwichnięciu i rotacji po urazie. Am J Orthop 1998;27(11): 759-763. Medline, Google Scholar
• 28. Coyle MP Jr. III stopnia radialne urazy więzadła pobocznego stawu śródręczno-paliczkowego kciuka: leczenie przez rozwój tkanek miękkich i ponowne założenie kości. J Hand Surg Am 2003;28(1):14-20. Crossref, Medline, Google Scholar
• 29. Köttstorfer J, Hofbauer m, Krusche-Mandl I, Kaiser G, Erhart J, Platzer P. złamanie oderwania i całkowite zerwanie więzadła pobocznego promieniowego kciuka. Arch Orthop Trauma Surg 2013;133 (4): 583-588. Crossref, Medline, Google Scholar
• 30. Kaplan EB. Patologia i leczenie podwichnięcia promieniowego kciuka z przesunięciem łokciowym głowy pierwszego śródręcza. J Bone Joint Surg Am 1961;43-A(4): 541-546. Crossref, Medline, Google Scholar
• 31. Melone CP Jr, Beldner S, Basuk RS. Urazy więzadła pobocznego kciuka. Anatomiczne podstawy leczenia. Hand Clin 2000;16(3):345-357. Medline, Google Scholar
• 32. Posner MA, Retaillaud JL. Urazy stawów śródręczno-paliczkowych kciuka. Hand Clin 1992;8 (4): 713-732. Medline, Google Scholar
• 33. Catalano LW 3rd, Cardon L, Patenaude N, Barron OA, Glickel SZ. Wyniki leczenia operacyjnego ostrych i przewlekłych łez III stopnia promieniowego więzadła pobocznego stawu śródręczno-paliczkowego kciuka. J Hand Surg Am 2006;31(1):68-75. Crossref, Medline, Google Scholar
• 34. Reichel LM, Bell BR, Michnick SM, Reitman CA. Złamania styloidu promieniowego. J Hand Surg Am 2012;37(8): 1726-1741. Crossref, Medline, Google Scholar
• 35. Bateni CP, Bartolotta RJ, Richardson ML, Mulcahy H, Allan CH. Obrazowanie kluczowych więzadeł nadgarstka: co chirurg musi wiedzieć radiolog. AJR Am J Roentgenol 2013;200(5):1089-1095. Crossref, Medline, Google Scholar
• 36. Schultz RJ. Język złamań. & Google Scholar
• 37. May MM, Lawton JN, Blazar PE. Złamania styloidu łokciowego związane ze złamaniami kości promieniowej: częstość występowania i konsekwencje niestabilności stawu promieniowo-łokciowego dystalnego. J Hand Surg Am 2002;27 (6): 965-971. Crossref, Medline, Google Scholar
• 38. Logan AJ, Lindau TR. Postępowanie w przypadku złamań dystalnych kości łokciowej u dorosłych: przegląd literatury i zaleceń dotyczących leczenia. Strateg Trauma Limb Reconstr 2008;3(2): 49-56. Crossref, Medline, Google Scholar
• 39. Hauck RM, Skahen J 3rd, Palmer AK. Klasyfikacja i leczenie nieunion styloidu łokciowego. J Hand Surg Am 1996;21 (3): 418-422. Crossref, Medline, Google Scholar
• 40. Gupta P, Lenchik L, WUERTZER SD, Pacholke DA. Wysokiej rozdzielczości 3-T MRI palców: przegląd anatomii i wspólnych urazów ścięgien i więzadeł. AJR Am J Roentgenol 2015;204(3):W314–W323. Crossref, Medline, Google Scholar
• 41. Posner MA. Urazy dłoni i nadgarstka u sportowców. Orthop Clin North Am 1977;8(3): 593-618. Medline, Google Scholar
• 42. Wehbé MA, Schneider LH. Złamania młotka. J Bone Joint Surg Am 1984;66(5): 658-669. Crossref, Medline, Google Scholar
• 43. Wieschhoff GG, Sheehan SE, Wortman JR et al. Urazowe urazy palców: co chce wiedzieć ortopeda. RadioGraphics 2016; 36 (4): 1106-1128. Link, Google Scholar
• 44. Leinberry C. Mallet urazy palców. J Hand Surg Am 2009;34(9): 1715-1717. Crossref, Medline, Google Scholar
• 45. Grau L, Baydoun H, Chen K, Sankary ST, Amirouche F, Gonzalez MH. Biomechanika ostrej deformacji butonierki. J Hand Surg Am 2018; 43(1):80.e1-80.e6. Crossref, Google Scholar
• 46. Posner MA, zielony SM. Diagnostyka i leczenie deformacji palców po urazach mechanizmu ścięgna prostownika. Hand Clin 2013;29(2):269-281. Crossref, Medline, Google Scholar
• 47. Yeh PC, Shin SS. Pęknięcia ścięgien: młotek, flexor digitorum profundus. Hand Clin 2012; 28 (3):425-430, xi. Crossref, Medline, Google Scholar
• 48. Leddy JP, Packer JW. Zerwanie wkładania ścięgna profundus u sportowców. J Hand Surg Am 1977;2(1): 66-69. Crossref, Medline, Google Scholar
• 49. Tempelaere C, Brun m, Doursounian L, Feron JM. Pourazowe zerwanie ścięgna zginacza zginacza profundus. Jersey finger, raport z 29 spraw. Hand Surg Rehabil 2017; 36 (5): 368-372. Crossref, Medline, Google Scholar
• 50. Collins J, Ishihara y, Thoma A. Management of digital tendon avulsion at the musculotendinous junction of the forearm: a systematic review. Ręka (N Y) 2012;7(2):134-142. Crossref, Medline, Google Scholar
• 51. Bevin AG, Chase RA. Postępowanie w przypadku urazów związanych z oderwaniem pierścienia i związanych z nimi stanów w dłoni. Plast Reconstr Surg 1963;32(4):391-400. Crossref, Medline, Google Scholar
• 52. Crosby N, Hood J, Baker G, Lubahn J. urazy pierścieniowe palca: długotrwała obserwacja. Ręka (N Y) 2014;9(3): 274-281. Crossref, Medline, Google Scholar
• 53. Toussaint B, Lenoble e, Roche O, Iskandar C, Dossa J, Allieu Y. podskórne oderwanie zginacza zgięcia profundus i zginacza zgięcia powierzchownego ścięgien pierścienia i małych palców spowodowane urazem wybuchowym . Ann Chir Main Memb Super 1990;9(3): 232-235. Medline, Google Scholar
• 54. Koren L, Stahl S, Rovitsky a, Peled E. amputacja palca przez ukąszenie konia z całkowitym oderwaniem obu ścięgien zginacza. Ortopedia 2011;34(8): e421-e423. Medline, Google Scholar
• 55. Bamba R, Malhotra G, Bueno RA Jr, Thayer WP, Shack RB. Urazy Pierścieniowe: Przegląd Systematyczny. Ręka (N Y) 2018;13(1):15-22. Crossref, Medline, Google Scholar
• 56. Sears ED, Chung KC. Replantation of finger avulsion injuries: a systematic review of survival and functional outcomes. J Hand Surg Am 2011;36 (4):686–694. Crossref, Medline, Google Scholar
• 57. Pattni A, Jones M, Gujral S. Volar Plate Avulsion Injury. Eplasty 2016; 16: ic22. Medline, Google Scholar
• 58. Kim YW, Roh SY, Kim JS, Lee DC, Lee kJ. Złamanie oderwania płytki volarowej samodzielnie lub jednocześnie z zerwaniem więzadła pobocznego bliższego stawu międzypaliczkowego: porównanie wyników operacji. Arch Plast Surg 2018; 45 (5): 458-465. Crossref, Medline, Google Scholar
• 59. Cockenpot E, Lefebvre G, Demondion X, Chantelot C, Cotten A. Imaging of Sports-related Hand and Wrist Injuries: Sports Imaging Series. Radiologia 2016;279(3):674-692. Link, Google Scholar
• 60. Kaneshiro Y, Hidaka N, Fukuda m, Ota m, Akashi K. późna naprawa płytki Volara w przypadku przewlekłej, pourazowej deformacji nadmiernego rozciągnięcia bliższego stawu międzypaliczkowego małego palca. J Plast Surg Hand Surg 2015; 49(4):238-241. Crossref, Medline, Google Scholar
• 61. Wollstein R, Watson HK, Carlson L. a technique for the repair of chronic volar plate avulsion of the proximal interphalangeal joint: a review of 54 cases. Płastun 2006;117 (4): 1239-1245; dyskusja 1246-1247. Crossref, Medline, Google Scholar
• 62. Berger RA. Anatomia gruba i histologiczna więzadła międzykostnego łopatkowo-łopatkowego. J Hand Surg Am 1996;21(2):170-178. Crossref, Medline, Google Scholar
• 63. Sokolow C, Saffar P. Anatomy and histology of the scapholunate ligament. Hand Clin 2001;17 (1): 77-81. Medline, Google Scholar
• 64. Mudgal C, Hastings H. Scapho-diastasis lunate in fractions of the distal Radial. Patomechanika i możliwości leczenia. J Hand Surg 1993;18 (6): 725-729. Crossref, Medline, Google Scholar
• 65. Andersson JK, Garcia-Elias M. Uszkodzenie więzadła łopatkowo-grzbietowego: klasyfikacja postaci klinicznych. J Hand Surg EUR Vol 2013;38 (2): 165-169. Crossref, Medline, Google Scholar
• 66. Elsaidi GA, Ruch DS, Kuzma GR, Smith BP. Wstawki więzadła nadgarstka grzbietowego stabilizują odstęp łopatkowo-łopatkowy: badanie zwłok. Clin Orthop Relat Res 2004;425(425):152-157. Crossref, Google Scholar
• 67. Slutsky DJ. Występowanie łez więzadła grzbietowego radiocarpal w obecności innych derangements intercarpal. Artroskopia 2008;24(5):526-533. Crossref, Medline, Google Scholar
• 68. Short WH, Werner FW, Green JK, Masaoka S. Biomechanical evaluation of ligamentous stabilizators of the scaphoid and lunate. J Hand Surg Am 2002;27 (6): 991-1002. Crossref, Medline, Google Scholar
• 69. Watson HK, Ballet FL. Nadgarstek SLAC: scapholunate zaawansowany wzorzec zapaści zwyrodnieniowego zapalenia stawów. J Hand Surg Am 1984;9(3):358-365. Crossref, Medline, Google Scholar
• 70. Pappou IP, Basel J, Deal DN. Urazy więzadła łopatkowo-łopatkowego: przegląd aktualnych pojęć. Hand (NY) 2013;8 (2):146-156. Crossref, Medline, Google Scholar
• 71. Andersson JK. Leczenie urazu więzadła łopatkowo-łopatkowego: aktualne koncepcje. EFORT Open Rev 2017;2 (9): 382-393. Crossref, Medline, Google Scholar
• 72. Bonnin JG, Greening WP. Złamania Triquetrum. Br J Surg 1944;31(123):278-283. Crossref, Google Scholar
• 73. Theumann NH, Pfirrmann CW, Antonio GE et al. Więzadła zewnętrzne nadgarstka: normalny wygląd artrograficzny MR u zwłok. Radiologia 2003;226(1):171-179. Link, Google Scholar
• 74. Garcia-Elias M. złamania grzbietowe triquetrum-oderwanie czy złamania kompresyjne? J Hand Surg Am 1987; 12(2):266-268. Crossref, Medline, Google Scholar
• 75. Welling RD, Jacobson JA, Jamadar DA, Chong S, Caoili EM, Jebson PJ. MDCT i radiografia złamań nadgarstka: czułość radiograficzna i wzorce złamań. AJR Am J Roentgenol 2008;190(1):10-16. Crossref, Medline, Google Scholar
• 76. Becce F, Theumann N, Bollmann C et al. Złamania grzbietowe triquetrum: wyniki badań MRI z naciskiem na urazy więzadła grzbietowego nadgarstka. AJR Am J Roentgenol 2013;200(3):608-617. Crossref, Medline, Google Scholar
• 77. Lee SJ, Rathod CM, Park KW, Hwang JH. Uporczywy ból łokciowy nadgarstka po leczeniu złamania triquetralnego kości grzbietowej: sześć przypadków związanych z urazem złożonym fibrocartilage trójkątnym. Arch Orthop Trauma Surg 2012;132 (5): 671-676. Crossref, Medline, Google Scholar
• 78. Crichlow TP, Hoskinson J. Avulsion fracture of the index metacarpal base: three case reports. J Hand Surg 1988;13 (2): 212-214. Crossref, Medline, Google Scholar
• 79. DeLee JC. Zerwanie podstawy drugiego śródręcza przez prostownik carpi radialis longus. Opis przypadku. J Bone Joint Surg Am 1979;61(3): 445-446. Crossref, Medline, Google Scholar
• 80. Sadr B, Lalehzarian M. Traumatic avulsion of the tendon of extensor carpi radialis longus. J Hand Surg Am 1987;12(6): 1035-1037. Crossref, Medline, Google Scholar
• 81. Najefi a, Jeyaseelan L, Patel a, Kapoor a, Auplish S. Avulsion Fractures at the Base of the 2 (nd) Metacarpal Due to the Extensor Carpi Radialis Longus Tendon: a Case Report and Review of the Literature. Arch Trauma Res 2016; 5 (1): e32872. Crossref, Medline, Google Scholar
• 82. Flemming DJ, Murphey MD, Shekitka KM, Temple HT, Jelinek JJ, Kransdorf MJ. Zaangażowanie kostne w zwapniałe zapalenie ścięgien: retrospektywny przegląd 50 przypadków. AJR Am J Roentgenol 2003;181(4):965-972. Crossref, Medline, Google Scholar
• 83. Hayes CW, Conway WF. Choroba odkładania hydroksyapatytu wapnia. RadioGraphics 1990;10 (6): 1031-1048. Link, Google Scholar
• 84. McCarthy GM, Carrera gf, Ryan LM. Ostre zwapnione okołostawowe zapalenie stawów palców: zespół kobiet. J Reumatol 1993;20 (6): 1077-1080. Medline, Google Scholar
• 85. Garcia GM, McCord Gc, Kumar R. Hydroxyapatite crystal deposition disease. Semin Musculoszkielet Radiol 2003;7 (3):187–193. Crossref, Medline, Google Scholar
• 86. de Witte PB, Selten JW, Navas A et al. Zwapniowe zapalenie ścięgien rotatora: randomizowane kontrolowane badanie igłowania i płukania z użyciem ultradźwięków w porównaniu z kortykosteroidami podbarwionymi. Am J Sports Med 2013;41(7):1665-1673. Crossref, Medline, Google Scholar
• 87. Serafini G, Sconfienza LM, Lacelli F, Silvestri E, Aliprandi a, Sardanelli F. rotator cuff calcific tendonitis: short-term and 10-year outcomes after two-needle US-guided overcutaneous treatment–nonrandomized controlled trial. Radiologia 2009;252(1):157-164. Link, Google Scholar
• 88. Timins mnie. Kostne warianty anatomiczne nadgarstka: wyniki obrazowania MR. AJR Am J Roentgenol 1999;173(2): 339-344. Crossref, Medline, Google Scholar
• 89. Davis DL. Hook of the Hamate: the Spectrum of Czesto Missed Pathologic Discoveries. AJR Am J Roentgenol 2017;209(5):1110-1118. Crossref, Medline, Google Scholar
• 90. Mauler F, Rahm S, Schweizer a, Nagy L. Bilateral symptomatic os epilunatum: a case report. J Wrist Surg 2015; 4 (1): 68-70. Crossref, Medline, Google Scholar
• 91. Nevalainen MT, Roedl JB, Morrison WB, Zoga AC. MRI of a painful carpal boss: variations at the extensor carpi radialis brevis insertion and imaging findings in regional traumatic and overuse injuries. Skeletal Radiol 2019;48(7):1079-1085. Crossref, Medline, Google Scholar
• 92. Dhondt E, Oudenhoven L, Khan s et al. Zmiana nory, osobna jednostka radiologiczna? Skeletal Radiol 2006;35 (7): 497-502. Crossref, Medline, Google Scholar
• 93. Murphey MD, Choi JJ, Kransdorf MJ, Flemming DJ, Gannon FH. Obrazowanie osteochondroma: warianty i powikłania z korelacją radiologiczno-patologiczną. Radiografia 2000;20(5):1407–1434. Link, Google Scholar
• 94. Abramovici L, Steiner GC. Bizarre parosteal osteochondromatous proliferation (Nora’s lesion): a retrospective study of 12 cases, 2 arising in long bones. Hum Pathol 2002;33(12):1205–1210. Crossref, Medline, Google Scholar
• 95. Sundaram M, Wang L, Rotman M, Howard R, Saboeiro AP. Florid reactive periostitis and bizarre parosteal osteochondromatous proliferation: pre-biopsy imaging evolution, treatment and outcome. Skeletal Radiol 2001;30(4):192–198. Crossref, Medline, Google Scholar
• 96. Torreggiani WC, Munk PL, Al-Ismail K et al. MR imaging features of bizarre parosteal osteochondromatous proliferation of bone (Nora ’ s lesion). Eur J Radiol 2001; 40(3): 224-231. Crossref, Medline, Google Scholar