oprócz Iranu, Irak stał się głównym szyickim rządem, gdy Twelvers osiągnęli polityczną dominację w 2005 roku pod amerykańską okupacją. Obie wspólnoty często pozostawały oddzielne, mieszając się regularnie tylko podczas pielgrzymki hadżdż w Mekce. W niektórych krajach, takich jak Irak, Syria, Kuwejt I Bahrajn, społeczności mieszały się i zawierały małżeństwa. Niektórzy szyici skarżyli się na złe traktowanie w krajach zdominowanych przez sunnitów, zwłaszcza w Arabii Saudyjskiej, podczas gdy niektórzy Sunnici skarżyli się na dyskryminację w dwunastu zdominowanych państwach Iraku i Iranu.

między sunnitami a szyitami rozwinęło się napięcie w wyniku starć irańskich pielgrzymów i Saudyjskiej policji w hadżdż. Miliony Saudyjczyków wyznają szkołę Salafizmu, która jest gałęzią islamu sunnickiego.

według niektórych doniesień, od połowy 2013 roku Syryjska wojna domowa stała się „jawnie sekciarska”, a „linie sekciarskie spadają najbardziej gwałtownie” między Alawitami i sunnitami. Dzięki zaangażowaniu libańskiej szyickiej grupy paramilitarnej Hezbollah, walki w Syrii ponownie wywołały „długotrwałe napięcia między sunnitami a szyitami” rozlewające się na Liban i Irak. Były ambasador Dimitar Mihaylov twierdzi ponadto, że obecna sytuacja po arabskiej wiośnie (obejmująca ISIS, syryjską wojnę domową, Jemen, Irak i inne) stanowi „jakościowo nowy” rozwój w historii dynamiki Szyicko-sunnickiej. Historycznie wewnętrzne szczeliny w ideologii Islamskiej miały być ukryte przed sferą publiczną, podczas gdy nowe wybuchy przemocy podkreślają te szczeliny w oczywisty sposób i są karmione dwoma skrajnościami ich wzajemnej rywalizacji, które będą silnie oddziaływać zarówno globalnie, jak i regionalnie.

1919–1970edytuj

co najmniej jeden uczony postrzega okres od upadku Imperium Osmańskiego poprzez upadek arabskiego nacjonalizmu jako czas względnej jedności i harmonii między tradycjonalistami sunnitami i szyickimi muzułmanami—jedność spowodowaną poczuciem oblężenia przez wspólne zagrożenie, sekularyzm, najpierw z europejskiej odmiany kolonialnej, a następnie Arabski nacjonalista.

przykładem współpracy sunnitów i szyitów był ruch Khilafat, który opanował Południową Azję po klęsce Imperium Osmańskiego, siedziby kalifatu, w I Wojnie Światowej. Szyiccy uczeni „stanęli w obronie kalifatu” uczestnicząc w konferencji kalifatu w Jerozolimie w 1931 roku, chociaż teologicznie byli przeciwni idei, że nie-imamowie mogą być kalifami lub następcami Mahometa, a kalifat był „sztandarową instytucją” władzy sunnitów, a nie szyitów. Zostało to opisane jako jedność tradycjonalistów w obliczu bliźniaczych zagrożeń ” sekularyzmu i kolonializmu.”

w tych latach Allama Muhammad Taqi Qummi udał się do Kairu i rozpoczął od 1938 roku starania o reformę jedności Islamskiej na Uniwersytecie Al-Azhar. Ostatecznie jego wysiłki i kontakty z uczonymi takimi jak Mahmud Szaltut i Seyyed Hossein Borujerdi doprowadziły do założenia Dar-al-Taghrib (wspólnoty reformującej jedność sunnitów i szyitów).

Innym przykładem jedności była fatwa wydana przez Rektora Uniwersytetu Al-Azhar, Mahmuda Szaltuta, uznająca szyickie prawo islamskie za piątą szkołę prawa islamskiego. W 1959 roku Uniwersytet al-Azhar w Kairze, najbardziej wpływowy Ośrodek Nauki sunnitów, zezwolił na prowadzenie kursów prawa szyickiego w ramach swojego programu nauczania.

rok irańskiej rewolucji islamskiej był „jednym z wielkich dyskursów ekumenicznych” i podzielał entuzjazm zarówno szyitów, jak i sunnickich islamistów.Po rewolucji irańskiej i upadku dynastii Pahlavi, ajatollah Ruhollah Chomeini starał się wypełnić lukę między szyitami i sunnitami, ogłaszając, że dwanaście osób może modlić się za Imamami sunnickimi i zakazując krytykowania kalifów, którzy poprzedzili Alego—kwestia, która wywołała wiele animozji między tymi dwiema grupami. Ponadto okres obchodów urodzin Proroka od 12 do 17 Rabi Al-Awwal określił jako tydzień jedności islamu, przy czym istnieje luka w datach, kiedy szyici i sunnici świętują urodziny Mahometa.

po 1980edytuj

Po tym okresie spory sunnicko–szyickie doprowadziły do znacznego ożywienia, szczególnie w Iraku i Pakistanie, co doprowadziło do tysięcy ofiar śmiertelnych. Wśród wyjaśnień tego wzrostu są spiski sił zewnętrznych mające na celu podział muzułmanów, niedawne odrodzenie islamu i zwiększona czystość religijna, a w konsekwencji takfir, przewroty, zniszczenie i utrata władzy sunnitów spowodowane inwazją USA na Irak oraz sekciarstwo generowane przez Arabskie reżimy broniące się przed masowymi powstaniami Arabskiej Wiosny.

poza spiskami

wielu w świecie muzułmańskim tłumaczy rozlew krwi jako dzieło spisków sił zewnętrznych—”sił hegemonii i syjonizmu, które dążą do osłabienia” (Akbar Hashemi Rafsanjani i Yusuf al-Qaradawi), nieokreślonych „wrogów” (prezydent Iranu Mahmud Ahmadineżad), czy „ucisku ze strony frontu imperialistycznego.”(Mahmoud Ahmadineżad).

niektórzy zachodni analitycy twierdzą, że USA stosują strategię dzielenia i rządzenia poprzez eskalację konfliktu Sunnicko-szyickiego. Nafeez Ahmed cytuje badanie RAND Corporation z 2008 roku dla amerykańskiej armii, które zalecało ” dziel i rządź „jako możliwą strategię przeciwko muzułmańskiemu światu w” długiej wojnie.”Dr Christopher Davidson twierdzi, że obecny kryzys w Jemenie jest „podsycany” przez USA i może być częścią szerszej tajnej strategii, aby „pobudzić fragmentację sojuszników Iranu i pozwolić Izraelowi być otoczonym przez słabe Państwa”.

Islamskie przebudzenie

inni obwiniają za konflikt zupełnie inne źródła, niezamierzone skutki islamskiego przebudzenia. Według uczonego Vali Nasra, gdy świat muzułmański został zdekolonializowany, a arabski nacjonalizm stracił swoją atrakcyjność, rozkwitł fundamentalizm i potwierdził różnice i konflikty między tymi dwoma ruchami, szczególnie w surowych naukach sunnickiego uczonego Ibn Taymiyyaha. Irańska rewolucja Islamska zmieniła równanie władzy Szyicko-sunnickiej w krajach muzułmańskich „z Libanu na Indie”, wzbudzając tradycyjnie podporządkowanych szyitów na alarm tradycyjnie dominujących i bardzo nierewolucyjnych sunnitów. „Tam, gdzie irańscy rewolucjoniści widzieli zamieszanie w rewolucji islamskiej, Sunnici widzieli głównie szyickie złośliwości i zagrożenie dla przewagi sunnitów.”

chociaż przywódca irańskiej rewolucji, ajatollah Chomeini, był bardzo zwolennikiem jedności Szyicko–sunnickiej, zakwestionował również Arabię Saudyjską, jego zdaniem” niepopularną i skorumpowaną dyktaturę „i” amerykańskiego lokaja ” dojrzałego do rewolucji. Po części dlatego, że Arabia Saudyjska była głównym międzynarodowym fundatorem islamskich szkół, stypendiów i stypendiów, to rozgniewało nie tylko Arabię Saudyjską, ale jej wielu fundamentalistycznych sojuszników i dobroczyńców w całym świecie arabskim, według Nasr.

kolejny efekt odnotowany przez politologa Gillesa Kepela, to to, że początkowe przyciąganie Rewolucji Islamskiej zarówno do sunnitów, jak i szyitów, oraz pragnienie Chomeiniego, aby eksportować swoją rewolucję, zmotywowały saudyjski establishment do wzmocnienia swojej „religijnej legitymizacji” z większą surowością religii (i z dżihadem w Afganistanie), aby konkurować z rewolucyjną ideologią Iranu. Ale zrobienie tego w Arabii Saudyjskiej oznaczało bardziej antyszicką politykę, ponieważ Saudyjska rodzima sunnicka Szkoła islamu to Wahhabizm, który obejmuje zakaz szyickiego islamu, ponieważ ścisli Wahhabiowie nie uważają szyitów za islamskich. Ta nowa surowość rozprzestrzeniła się nie tylko wśród Saudyjczyków w królestwie, ale tysiące uczniów i saudyjskich szkół i międzynarodowych wolontariuszy islamskich, którzy przybyli do obozów szkoleniowych w Peszawarze w Pakistanie w latach 80., aby nauczyć się walczyć z dżihadem w Afganistanie, a w latach 90. wrócili do domu, aby walczyć z dżihadem. Obie grupy (zwłaszcza w Iraku i Pakistanie) postrzegały szyitów jako wroga. Tak więc, chociaż przywódca irańskiej rewolucji, ajatollah Chomeini, był bardzo zwolennikiem jedności Szyicko-sunnickiej i „pozycji przywódczej, która z nią szła”, jego rewolucja działała przeciwko niej.

od rewolucji irańskiej do 2015 r. grupy szyickie w Libanie, Iraku, Syrii, Jemenie, wspierane przez Iran, odniosły ostatnio „ważne zwycięstwa polityczne”, które wzmocniły region Iranu influence.In Liban, Hezbollah, Libańska szyicka milicja i ruch polityczny to „najsilniejszy podmiot polityczny” w kraju. Od czasu inwazji na Irak W 2003 roku odsunął Saddama Husajna od władzy i ustanowił wybrany rząd, szyicka większość zdominowała parlament, a jej premierami byli szyici. W Syrii mniejszość szyicka – sekta heterodoks Alawi, która stanowi tylko około 13 procent ludności-dominuje w wyższych partiach rządu, wojska i służb bezpieczeństwa w Syrii i jest „kręgosłupem” sił walczących o ochronę reżimu Baszira al-Asada w wojnie domowej w Syrii. W Jemenie rebelianci Houthi rozszerzyli swoje terytorium na południe od Arabii Saudyjskiej i stali się „dominującą potęgą”kraju.

Olivier Roy, dyrektor ds. badań we francuskim Narodowym Centrum Badań Naukowych, uważa, że „przebudzenie szyitów i ich instrumentalizacja przez Iran” prowadzi do „bardzo gwałtownej reakcji sunnitów”, która rozpoczęła się najpierw w Pakistanie, a następnie rozprzestrzeniła się na „resztę świata muzułmańskiego, bez konieczności bycia tak brutalnym. Według Roya, dwa wydarzenia spowodowały zmianę równowagi sił między szyitami i sunnitami: the Islamic revolution in Iran and the American military intervention in Iraq ” w 2003 roku. „Dziś Azerbejdżan jest prawdopodobnie jedynym krajem, w którym wciąż istnieją mieszane meczety, a szyici i sunnici modlą się razem.”

w latach 1994-2014 telewizja satelitarna i szybki Internet szerzyły” mowę nienawiści ” zarówno wobec sunnitów, jak i szyitów. Fundamentalistyczni duchowni sunniccy spopularyzowali obelgi wobec szyitów, takie jak” Safawis ” (z Imperium Safawidów, co sugeruje, że są irańskimi agentami), a nawet gorzej rafidha (odrzuceni wiary) i majus (Zoroastrian lub krypto perski). Z kolei szyiccy uczeni religijni „wyśmiewali i przeklinali” pierwszych trzech kalifów i Aishę, najmłodszą żonę Mahometa, która walczyła przeciwko Alemu.

amerykańska inwazja na Irak

wśród tych, którzy obwiniają amerykańską inwazję na Irak, jest Fawaz Gerges, który pisze w swojej książce ISIS: A History,

niszcząc instytucje państwowe i ustanawiając sekciarski system polityczny, Inwazja z 2003 roku pod wodzą USA spolaryzowała kraj wzdłuż linii Sunnicko-szyickich i stworzyła scenę dla zaciętej, długotrwałej walki napędzanej Polityką tożsamości. Gniew przeciwko Stanom Zjednoczonym był również podsycany przez upokarzające rozwiązanie irackiej armii i ustawę o de-Baathifikacji, która najpierw została wprowadzona jako przepis, a następnie przekształcona w stały artykuł konstytucji.

Malise Ruthven pisze, że po inwazji de-Ba ’ atifikacja przez amerykańskich okupantów pozbawiła Irak „klasy oficerskiej i kadry administracyjnej, która rządziła pod rządami Saddama Husajna, pozostawiając teren milicji opartej na sekciarstwie”. Wielu oficerów przyłączyło się do grupy antyszyickiej TAKFIRI ISIL.

inwazja prowadzona przez USA „zdecydowanie przechyliła regionalną równowagę sił” na korzyść szyickiego Iranu, alarmując sunnitów i prowadząc do rozmowy o „szyickim półksiężycu”.

kontrrewolucyjna taktyka

Marc Lynch w swojej książce The New Arab Wars: Uprisings and Anarchy in the Middle East twierdzi, że gdy stare reżimy lub siły polityczne starały się kontrolować „rewolucyjny przypływ” Arabskiej Wiosny, sekciarstwo stało się „kluczową bronią” podważającą jedność między antyreżimowymi masami. Chrześcijanie walczyli ” przeciwko muzułmanom w Egipcie, Jordańczycy przeciwko Palestyńczykom w Jordanii, a przede wszystkim Sunnici przeciwko Szyitom, gdzie tylko było to możliwe.”

IraqEdit

szyicko–sunnickie niezgody w Iraku zaczynają się od nieporozumień dotyczących względnej populacji obu grup. Według większości źródeł, w tym CIA ’ s World Factbook, większość Irakijczyków to szyiccy Arabscy muzułmanie (60% -70%), a Sunnici Arabscy muzułmanie stanowią od 32% do 37% populacji. Jednak Sunnici są podzieleni etnicznie między Arabów, Kurdów i Turkmenów. Wielu sunnitów gorliwie kwestionuje swój status mniejszości, w tym były Ambasador Iraku Faruq Ziada, a wielu uważa, że szyicka większość jest „mitem szerzonym przez Amerykę”. Jedno z wierzeń sunnickich podzielanych przez Jordańskiego Króla Abdullaha oraz jego ówczesnego ministra obrony Shaalana jest takie, że liczba szyitów w Iraku była zawyżana przez irańskich szyitów przekraczających granicę. Szyicki uczony Vali Nasr uważa, że frekwencja wyborcza latem i w grudniu 2005 potwierdziła silną Większość szyicką w Iraku.

Brytyjczycy, po stłumieniu szyickiego buntu przeciwko ich rządom w latach 20., „potwierdzili swoją zależność od korpusu sunnickich byłych oficerów upadłego imperium osmańskiego”. Brytyjskie rządy kolonialne zakończyły się po zjednoczeniu sunnitów i szyitów.

szyici ponieśli pośrednie i bezpośrednie prześladowania pod postkolonialnymi rządami Iraku od 1932 roku, wybuchając w pełnej skali rebelii w 1935 i 1936 roku. Szyici byli również prześladowani za rządów partii Baas, zwłaszcza za rządów Saddama Husajna. Mówi się, że każda szyicka rodzina urzędnicza w Iraku miała do opowiedzenia opowieści o torturach i morderstwach. W 1969 roku syn najwyższego szyickiego irackiego ajatollaha Muhsina al-Hakima został aresztowany i rzekomo torturowany. W latach 1979-1983 reżim Saddama dokonał egzekucji 48 głównych kleryków szyickich w Iraku. Byli wśród nich przywódca szyitów Mohammad Baqir al-Sadr i jego siostra. Dziesiątki tysięcy Irańczyków i Arabów pochodzenia irańskiego zostało wydalonych w 1979 i 1980 roku, a kolejnych 75 tysięcy w 1989 roku.

szyici otwarcie zbuntowali się przeciwko Saddamowi po wojnie w Zatoce Perskiej w 1991 roku i zostali zachęceni przez klęskę Saddama w Kuwejcie i równoczesne powstanie kurdyjskie na północy. Jednak szyicki sprzeciw wobec rządu został brutalnie stłumiony, co spowodowało około 50 000 do 100 000 ofiar i kolejne represje ze strony sił Saddama. Reżimy rządzące w Iraku składały się głównie z sunnitów przez prawie sto lat, aż do wojny w Iraku w 2003 roku.

• wojna w Iraku

niektóre z najgorszych konfliktów sekciarskich w historii miały miejsce po rozpoczęciu wojny w Iraku, stale narastając do chwili obecnej. Wojna charakteryzowała się cyklem morderstw z zemsty sunnitów – Sunnici często używali bomb samochodowych, podczas gdy szyici faworyzowali szwadrony śmierci.

według jednego z szacunków na początku 2008 roku w Iraku wysadziło się 1121 zamachowców-samobójców. Sunniccy zamachowcy-samobójcy zaatakowali nie tylko tysiące cywilów, ale meczety, sanktuaria, procesje ślubne i pogrzebowe, rynki, szpitale, biura i ulice. Sunnickie organizacje powstańcze to Ansar al-Islam. Do radykalnych ugrupowań należą: Al-Tawhid Wal-Dżihad, Jaish al-Ta ’ IFA al-Mansurah, Jeish Muhammad i Organizacja Czarny sztandar.

motywacja Takfira do wielu z tych zabójstw może pochodzić od przywódcy rebeliantów sunnickich Abu Musaba al-Zarkawiego. Przed śmiercią Zarkawi cytował Muhammada ibn Abd al-Wahhaba, zwłaszcza jego niesławne oświadczenie wzywające zwolenników do zabicia szyitów w Iraku i nazywające szyitów „wężami”. Strona internetowa powiązana z al-Kaidą opublikowała wezwanie do ” wojny na pełną skalę z szyitami w całym Iraku, gdziekolwiek i kiedykolwiek zostaną znalezieni.”Zamachowcy-samobójcy nadal atakują pokojowych szyitów irackich, a szyickie ulemy w odpowiedzi ogłosiły zamachy samobójcze haramem (przeciwko Bogu lub „zakazanym”):

nawet ci, którzy zajmowali się teologią i mistycyzmem, a niektórzy z nich będą میتاند itp., To także samobójstwo itp. zamachami samobójczymi, te spotkają się z piekielnym płomieniem.

— Ayatollah Yousef Saanei

niektórzy uważają, że wojna wzmocniła myśl takfira i może rozprzestrzeniać konflikty Sunnicko–szyickie gdzie indziej.

Po stronie szyitów, na początku lutego 2006 r.oddziały rządowe zdominowane przez milicję miały rzekomo „torturować na śmierć lub doraźnie” mordować „setki sunnitów” każdego miesiąca w samym Bagdadzie”, wielu aresztowano losowo. Według brytyjskiej telewizji Channel 4, od 2005 do początku 2006, komandosi Ministerstwa Spraw Wewnętrznych kontrolowanego przez organizację Badr, oraz

…którzy są prawie wyłącznie muzułmanami szyickimi-byli zamieszani w łapanie i zabijanie tysięcy zwykłych sunnickich cywilów.

Mówi się, że irańscy liderzy szyiccy stają się „bardziej zdeterminowani”, im bardziej gwałtowne stają się ataki anty-szyickie w Iraku. Jeden szyicki Wielki ajatollah, Yousef Saanei, który został opisany jako umiarkowany, zareagował na samobójcze zamachy bombowe na cele szyickie w Iraku w 2005 roku, mówiąc, że zamachowcy to ” wilki bez litości „i że”prędzej czy później Iran będzie musiał ich uśpić”.

IranEdit

Iran jest wyjątkowy w świecie muzułmańskim, ponieważ jego populacja jest zdecydowanie większa niż szyici niż Sunnici (szyici stanowią 95% populacji) i ponieważ jego konstytucja jest teokratyczną Republiką opartą na rządach szyickiego jurysty.

chociaż założyciel Republiki Islamskiej, ajatollah Ruhollah Chomeini, popierał dobre stosunki Sunnicko–szyickie, Sunnici skarżyli się na dyskryminację, szczególnie na ważnych stanowiskach rządowych. Podczas wspólnego wystąpienia z byłym prezydentem Iranu Akbarem Hashemi Rafsanjani, wzywającego do jedności Szyicko-sunnickiej, Sunnici Shiekh Yusuf al-Qaradawi skarżyli się, że żaden z ministrów w Iranie nie jest Sunnitem od dłuższego czasu, że urzędnicy sunniccy są rzadcy nawet w regionach, w których większość ludności sunnickiej (takich jak Kurdystan lub Beludżystan) i pomimo obecności kościołów chrześcijańskich, jako wybitnego przykładu tej dyskryminacji. Chociaż reformistyczny prezydent Mohammad Khatami obiecał podczas swojej kampanii wyborczej budowę meczetu sunnickiego w Teheranie, żaden z nich nie został zbudowany podczas jego ośmiu lat urzędowania. Prezydent wyjaśnił sytuację, mówiąc, że najwyższy przywódca ajatollah Ali Chamenei nie zgodzi się na propozycję. Podobnie jak w innych częściach świata muzułmańskiego, inne kwestie mogą odgrywać rolę w konflikcie, ponieważ większość sunnitów w Iranie to również mniejszości etniczne.

wkrótce po rewolucji 1979 roku przywódcy sunnitów z Kurdystanu, Balouchistanu i Khorassanu założyli nową partię znaną jako Shams, która jest skrótem od Shora-ye Markaz-e al Sunaat, aby zjednoczyć sunnitów i lobbować za ich prawami. Ale sześć miesięcy później zostały zamknięte, konta bankowe zawieszone i ich przywódcy aresztowani przez rząd pod zarzutem, że byli wspierani przez Arabię Saudyjską i Pakistan.

raport ONZ o prawach człowieka stwierdza, że:

…informacje wskazują, że Sunnici, wraz z innymi mniejszościami religijnymi, są odmawiani przez prawo lub praktykę dostępu do takich stanowisk rządowych, jak minister gabinetu, ambasador, gubernator prowincji, burmistrz i tym podobne, sunnickie szkoły i meczety zostały zniszczone, a przywódcy sunniccy zostali uwięzieni, straceni i zamordowani. W sprawozdaniu stwierdza się, że chociaż niektóre z otrzymanych informacji mogą być trudne do potwierdzenia, istnieje wyraźne wrażenie, że prawo do wolności wyznania nie jest respektowane w odniesieniu do mniejszości sunnickiej.

członkowie „Frontu Ludowego Beludżystanu” twierdzą, że Sunnici są systematycznie dyskryminowani edukacyjnie przez odmowę miejsc na uniwersytetach, politycznie przez niedopuszczanie sunnitów do bycia generałami armii, ambasadorami, ministrami, premierem lub prezydentem, religijnie obrażając sunnitów w mediach, dyskryminację ekonomiczną poprzez brak licencji na import lub Eksport dla sunnickich przedsiębiorstw, podczas gdy większość sunnitów pozostaje bez pracy.

od kilku lat utrzymuje się niski poziom oporu w głównie sunnickim irańskim Balouchistanie przeciwko reżimowi. Oficjalne media określają walkę jako zbrojne starcia pomiędzy policją a” bandytami”,” przemytnikami narkotyków „i” bandytami”, aby ukryć to, co wielu uważa za konflikt polityczno-religijny. Gwardia Rewolucyjna stacjonowała kilka brygad w miastach Balouchi i rzekomo wytropiła i zamordowała przywódców sunnickich zarówno w Iranie, jak i w sąsiednim Pakistanie. W 1996 czołowy Sunnita, Abdulmalek Mollahzadeh, został zastrzelony przez zabójców, rzekomo wynajętych przez Teheran, gdy wychodził z domu w Karaczi.

członkowie grup sunnickich w Iranie byli jednak aktywni w działaniach, które władze określają jako działalność terrorystyczną. Balochi Sunni Abdolmalek Rigi nadal deklarują szyitów jako Kafir i Mushrik. Te grupy sunnickie były zaangażowane w brutalne działania w Iranie i prowadziły ataki terrorystyczne na ośrodki cywilne, w tym atak obok szkoły dla dziewcząt według źródeł rządowych. Według półoficjalnej Agencji Prasowej Fars,” mroczna sunnicka grupa bojowa Jundallah ” otrzymała Broń od Stanów Zjednoczonych w związku z tymi atakami. Organizacja Narodów Zjednoczonych i kilka krajów na całym świecie potępiło zamachy bombowe. (Więcej informacji na temat zamachów w Zahedanie z 2007 r.)

nie-sunnickie irańskie partie opozycyjne i szyici, tacy jak ajatollah Dżalal Gane ’ i, skrytykowali traktowanie przez reżim sunnitów i potwierdzili wiele skarg sunnickich.

po wyborach w 2005 roku większość przywódców Iranu została opisana jako bardziej „stanowczo oddana podstawowym wartościom szyitów” i pozbawiona zaangażowania ajatollaha Chomeiniego w jedność Szyicko–sunnicką. Polemiki krytyczne wobec sunnitów zostały podobno wywołane w języku arabskim w celu rozpowszechnienia w arabskim świecie muzułmańskim przez sprzymierzone z Hojjatiehem elementy irańskiego reżimu.

irański rząd zaprzecza wszelkim zarzutom dyskryminacji swoich sunnickich obywateli, powołując się na fakty, że są sunniccy burmistrzowie, policjanci, sędziowie, prawnicy, duchowni. Sunnici w Iranie prowadzą wiele szkół religijnych i własne meczety, które mogą pomieścić tysiące wiernych w danym momencie. Istnieje 10,000–15,000 meczetów sunnickich w całym Iranie, z 9 w samym Teheranie. Zgodnie z Prawem irańskim szyici nie mogą budować meczetów na obszarach o większości sunnickiej i vice versa. W stolicy Teheranu zakazane są meczety sunnickie, a wiele meczetów sunnickich w innych miastach zostało zburzonych, zakazano sunnickiej literatury i Nauk w szkołach publicznych oraz zakazano budowy nowych meczetów i szkół sunnickich.

SyriaEdit

Syria to około trzy czwarte sunnitów, ale jej rząd to głównie alawici, szyicka sekta, która stanowi mniej niż 15% populacji. Pod rządami Hafeza al-Assada alawici zdominowali Arabską Socjalistyczną Partię Baat, świecką arabską partię nacjonalistyczną, która rządziła Syrią w stanie wyjątkowym od 1963 do 2011 roku. Alawici są często uważani za formę islamu szyickiego, który różni się nieco od większej dwunastoletniej sekty szyitów.

w XX wieku doszło do Islamskiego powstania w Syrii z sekciarskim podtekstem religijnym między zdominowanym przez Alawitów rządem Assada a Islamskim sunnickim Bractwem Muzułmańskim, którego kulminacją była masakra w Hamie w 1982 roku. Szacuje się, że w mieście zginęło od 10 000 do 40 000 Syryjczyków, w większości cywilów. Podczas powstania sunnickie Bractwo Muzułmańskie zaatakowało kadetów wojskowych w szkole artyleryjskiej w Aleppo, dokonało zamachów bombowych w Damaszku, a także zamachów bombowych na rząd i jego urzędników, w tym samego Hafeza al-Assada, i zabiło kilkuset.

ile konfliktu wywołały podziały sunnitów i szyitów, a ile islamizmu i Świecko-arabskiego nacjonalizmu, jest kwestią sporną, ale według uczonego Vali Nasra niepowodzenie ajatollaha Chomeiniego i Islamskiej Republiki Iranu w wspieraniu Bractwa Muzułmańskiego przeciwko Baatistom „przyniosło braterstwu trwałą pogardę.”Udowodniło to ku zadowoleniu Bractwa, że sekciarska lojalność przebiła islamską Solidarność dla Chomeiniego i wyeliminowała wszelkie odwołania Chomeiniego do ruchu MB jako przywódcy pan-Islamskiego.

• Syryjska wojna domowa

Syryjska wojna domowa, choć rozpoczęła się jako konflikt polityczny, rozwinęła się w walkę między zdominowaną przez Alawitów armią i rządem z jednej strony, a głównie sunnickimi rebeliantami i byłymi członkami regularnej armii z drugiej. Liczba ofiar pierwszych trzech lat wojny przekroczyła liczbę trwającego dziesięć lat konfliktu w Iraku, a walka „wzmocniła sekciarskie napięcia do bezprecedensowego poziomu”. Grupy rebeliantów liczące 10 000 syryjskich bojowników sunnickich, takich jak Ahrar Asz-Szam, Front islamski I Front al-Nusra Al-Kaidy, stosują antyszycką retorykę, a zagraniczni arabscy i Zachodni sunnici dołączyli do rebeliantów. Po drugiej stronie szyici z Hezbollahu w Libanie oraz bojówki Asaib Ahl al-Haq i Kata ’ IB Hezbollah z Iraku poparły syryjski rząd. „Nawet Afgańscy szyiccy uchodźcy w Iranie, wypędzeni z Afganistanu przez sunnicki ekstremizm, „podobno zostali zwerbowani przez Teheran do wojny w Syrii”.

Arabia Saudyjska

podczas gdy szyici stanowią około 15% populacji Arabii Saudyjskiej, stanowią znaczną część mieszkańców wschodniej prowincji Hasa—według niektórych szacunków większość—gdzie znajduje się większość przemysłu naftowego. Mieszka tam od 500 000 do miliona szyitów, skupionych głównie wokół oaz Qatif i al-Hasa. Większość saudyjskich szyitów należy do sekty dwunastu.

saudyjski konflikt szyitów i sunnitów wykracza poza granice królestwa ze względu na międzynarodowe wpływy saudyjskiego „Petro-islamu”. Arabia Saudyjska poparła Irak w wojnie z Iranem w latach 1980-1988 i sponsorowała bojowników w Pakistanie i Afganistanie, którzy—choć głównie atakowali Związek Radziecki, który najechał Afganistan w 1979 roku—również walczyli o stłumienie ruchów szyickich.

relacje pomiędzy szyitami i Wahabiami są z natury napięte, ponieważ Wahabiowie uważają Rytuały szyitów za uosobienie shirk, czyli politeizmu. Pod koniec lat dwudziestych XX wieku Ikhwan (Siły Zbrojne Ibn Sauda nawróconych muzułmanów Wahhabi Beduinów) były szczególnie wrogie Szyitom i domagały się przymusowego nawrócenia Abd al Aziza. W odpowiedzi Abd al Aziz wysłał misjonarzy Wahabijskich do Prowincji Wschodniej, jednak nie podjął prób przymusowego nawrócenia. W ostatnich dziesięcioleciach zmarły czołowy saudyjski duchowny Abd al-Aziz ibn Abd Allah ibn Baaz wydał fatwę potępiającą szyitów jako apostatów, a według uczonego Shia Vali Nasra ” Abdul-Rahman al-Jibrin, członek wyższej Rady Ulama, nawet usankcjonował zabijanie szyitów, co zostało powtórzone przez Wahabicką literaturę religijną dopiero w 2002 roku.”

polityka rządu polegała na umożliwieniu Szyitom posiadania własnych meczetów i zwolnieniu szyitów z praktyk dziedziczenia Hanbali. Mimo to szyici mieli zakaz pokazów wszystkich, z wyjątkiem najskromniejszych, na swoich głównych festiwalach, które są często okazjami sekciarskich konfliktów w regionie Zatoki Perskiej, z mieszaną populacją sunnitów–szyitów.

według raportu Human Rights Watch:

muzułmanie szyiccy, którzy stanowią około ośmiu procent ludności Arabii Saudyjskiej, stanęli w obliczu dyskryminacji w zatrudnieniu, a także ograniczeń praktyk religijnych. Zakazano prowadzenia ksiąg szyickich, zniechęcano do tradycyjnego corocznego szyickiego procesji żałobnej w Aszurze, a działalność niezależnych islamskich instytucji religijnych pozostała nielegalna. Co najmniej siedmiu przywódców religijnych szyickich-Abd al-Latif Muhammad Ali, Habib Al-Hamid, Abd al-Latif al-Samin, Abdallah Ramadan, Sa ’ Id al-Bahaar, Muhammad Abd al-Khidair i Habib Hamdah Sayid Hashim al-Sadah-pozostało podobno w więzieniu za naruszenie tych ograniczeń.”

i dodaje Amnesty International:

członkowie szyickiej społeczności muzułmańskiej (szacowanej na od 7 do 10 procent ludności Arabii Saudyjskiej, liczącej około 19 milionów) cierpią systematyczną dyskryminację polityczną, społeczną, kulturalną i religijną.

w 2006 roku czterech ze 150 członków „ręcznie wybranego” parlamentu Arabii Saudyjskiej było szyitami, ale żadne miasto nie miało szyickiego burmistrza ani szefa policji, a żadna z 300 szkół dla dziewcząt w Prowincji Wschodniej nie miała szyickiego dyrektora. Według uczonego Vali Nasra, saudyjskie podręczniki ” scharakteryzowały Szyizm jako formę herezji … gorzej niż chrześcijaństwo i Judaizm.”

zmuszony do wygnania w latach 70., saudyjski przywódca szyitów Hassan al-Saffar jest uważany za” silny wpływ ” prac sunnickich islamistów z Bractwa Muzułmańskiego i Jamaat-e-Islami oraz ich wezwania do Rewolucji Islamskiej i Państwa Islamskiego.

Po rewolucji irańskiej w 1979 roku szyici w Hasa zignorowali zakaz ceremonii żałobnych upamiętniających Aszurę. Kiedy policja rozbiła ich trzy dni szału-spalone samochody, zaatakowane banki, splądrowane sklepy-skupione wokół Qatif. Zginęło co najmniej 17 szyitów. W lutym 1980 roku zamieszki były „mniej spontaniczne”, a nawet bardziej krwawe. Tymczasem transmisje z Iranu w imieniu organizacji rewolucyjnej islamskiej zaatakowały monarchię, mówiąc słuchaczom: „Królowie niszczą kraj, gdy do niego wchodzą i czynią najszlachetniejszy z jego mieszkańców najpodlejszym … Taka jest natura monarchii, która jest odrzucana przez Islam.”

do 1993 roku saudyjscy szyici porzucili bezkompromisowe żądania, a część zwolenników al-Saffara spotkała się z królem Fahdem z obietnicami dotyczącymi reform. W 2005 roku nowy król Abdullah również złagodził pewne ograniczenia wobec szyitów. Jednakże szyici nadal są aresztowani za upamiętnienie Ashury od 2006 roku. W grudniu 2006 roku, pośród narastających napięć w Iraku, 38 wysoko postawionych saudyjskich duchownych wezwało sunnickich muzułmanów z całego świata do „mobilizacji przeciwko Szyitom”.

Shia Grand Ayatollah Naser Makarem Shirazi odpowiedział:

Wahabici ignorują zajęcie przez Izrael pierwszego Qiblah islamu i zamiast tego skupiają się na ogłoszeniu Takfiringu fatwy przeciwko Szyiom.

• saudyjscy Sunnici

duża część zagranicznych ekstremistów sunnickich, którzy wkroczyli do Iraku, aby walczyć z Szyicami i amerykańską okupacją, uważa się za Saudyjczyków. Według jednego z szacunków, spośród około 1200 zagranicznych bojowników schwytanych w Syrii między latem 2003 a latem 2005, 85% stanowili Saudyjczycy.

kolejnym odzwierciedleniem oddolnej Wahabijskiej lub Saudyjskiej antypatii do szyitów było oświadczenie saudyjskiego duchownego Nasira Al-Umara, który oskarżył irackich szyitów o bliskie związki ze Stanami Zjednoczonymi i twierdził, że obaj są wrogami muzułmanów na całym świecie.

• Al-Kaida

niektóre grupy Wahabi, często określane jako takfiri, a czasami powiązane z Al-Kaidą, opowiadały się nawet za prześladowaniem szyitów jako heretyków. Grupy te były rzekomo odpowiedzialne za brutalne ataki i samobójcze zamachy bombowe na zgromadzeniach szyitów w meczetach i świątyniach, w szczególności w Iraku podczas ceremonii żałobnych w Aszurze, gdzie setki szyitów zginęło w skoordynowanych zamachach samobójczych, ale także w Pakistanie i Afganistanie. Jednak w komunikacie wideo zastępca Al-Kaidy, Dr Ayman al-Zawahiri, skierował Abu Musaba al-Zarkawiego z Al-Kaidy w Iraku, aby nie atakował celów cywilnych, ale skupiał się na oddziałach Okupacyjnych. Jego wezwanie wydaje się być ignorowane, lub zmiażdżone w rosnącym napięciu w Iraku pod okupacją.

Libanonedit

chociaż sekciarskie napięcia w Libanie były na szczycie podczas libańskiej wojny domowej, stosunki Szyicko–sunnickie nie były głównym konfliktem wojny. Szyicka partia / milicja Hezbollahu pojawiła się w Libanie podczas libańskiej wojny domowej jako jedna z najsilniejszych sił po wycofaniu się Izraela w 2000 roku i upadku Armii Południowego Libanu na południu. Napięcia przerodziły się w Ograniczoną wojnę pomiędzy zdominowanymi przez szyitów i sunnitów sojuszami politycznymi w 2008 roku.

wraz z wybuchem syryjskiej wojny domowej wzrosły napięcia między alawitami i sunnitami z Trypolisu, wybuchając dwukrotnie śmiertelną przemocą-w czerwcu 2011 roku i po raz drugi w lutym 2012 roku. Wojna w Syrii dotknęła Hezbollah, który niegdyś był chwalony zarówno przez sunnitów, jak i szyitów za swoje walki z Izraelem, ale teraz stracił poparcie ze strony wielu sunnitów za pomoc militarną dla syryjskiego prezydenta Baszara al-Asada.

zamachy są uważane za odwet za dużą bombę samochodową, która wybuchła 15 sierpnia 2013 r. i zabiła co najmniej 24 i raniła setki osób w części Bejrutu kontrolowanej przez Hezbollah

JordanEdit

chociaż kraj Jordanii jest w 95% sunnitami i nie widział w nim żadnych walk Szyicko–sunnickich, odegrał on rolę w niedawnych konfliktach Szyicko-sunnickich. Jest to ojczyzna antyszyickiego powstańca Raeda Mansoura al-Banny, który zginął w wyniku jednego z najgorszych zamachów samobójczych w Iraku w mieście Al-Hillah. Al-Banna zabił 125 szyitów i ranił kolejnych 150 w zamachu bombowym Al-Hillah na policyjny posterunek rekrutacyjny i przyległy rynek na wolnym powietrzu. W marcu 2005 Salt, rodzinne miasto al-Banny, doczekało się trzydniowej stypy dla al-Banny, który Jordańskie gazety i celebrans ogłosiły męczennikiem islamu, co z definicji uczyniło ofiary szyitów ” niewiernymi, których morderstwo było uzasadnione.”Po przebudzeniu szyickie tłumy w Iraku zaatakowały ambasadę Jordanii 20 marca 2005. Ambasadorzy zostali wycofani z obu krajów. Wszystko to wynikało z silnych więzi synowskich, więzi handlowych i tradycyjnej przyjaźni między dwoma sąsiednimi krajami.

Egipt

według pew około 12% egipskich muzułmanów uważało się za muzułmanów bezwyznaniowych, podczas gdy reszta to w dużej mierze Sunnici. inni podają liczbę szyitów w przedziale od 800 000 do około 2-3 milionów. Syryjska wojna domowa przyniosła wzrost retoryki antyszickiej, a według Human Rights Watch „anty-szyicka mowa nienawiści Salafisa”. W 2013 kilkusetosobowy tłum zaatakował dom w wiosce Abu Musallim niedaleko Kairu, ciągnąc przez ulicę czterech szyickich wyznawców, a następnie linczując ich. Ośmiu innych szyitów zostało rannych.

Jemenedytuj

muzułmanie w Jemenie to Większość Shafi ’ i (sunnici) i mniejszość Zaidi (szyici). Zaidi są czasami nazywani „pięcioma szyitami” zamiast dwunastoma szyitami, ponieważ uznają pierwszych czterech z dwunastu imamów, ale akceptują Zayd ibn Ali jako ich „piąty Imam”, a nie jego brat Muhammad al-Baqir. Konflikt szyicko-sunnicki w Jemenie dotyczy powstania szyitów w Jemenie Północnym.

zarówno szyici, jak i sunnici dysydenci w Jemenie mają podobne skargi na rząd—współpracę z rządem amerykańskim i rzekome nieprzestrzeganie prawa szariatu—ale to szyici zostali rzekomo wyróżnieni za represje rządowe.

podczas i po inwazji prowadzonej przez USA na Irak, członkowie społeczności Zaidi-szyickiej protestowali po piątkowych modlitwach każdego tygodnia przed meczetami, szczególnie przed Wielkim meczetem w Sanie, podczas których wykrzykiwali anty-amerykańskie i anty-Izraelskie hasła i krytykowali bliskie związki rządu z Ameryką. Protestom tym przewodził były poseł do parlamentu i Imam Bader Eddine al-Houthi. W odpowiedzi rząd Jemenu przeprowadził kampanię mającą na celu stłumienie buntu Zaidi-szyitów i nękanie dziennikarzy.

te najnowsze działania pojawiają się, gdy rząd stoi w obliczu buntu sunnitów z podobną motywacją do niezadowolenia Zaidi.

W marcu 2015 r.w Jemeńskiej stolicy Sanaa doszło do samobójczego zamachu bombowego na dwa meczety (używane głównie przez zwolenników ruchu rebelianckiego Houthi kierowanego przez szyitów), w którym zginęło co najmniej 137 osób, a 300 zostało rannych. Sunnickie Państwo Islamskie w Iraku i ruch Lewantu przyznały się do odpowiedzialności, wydając oświadczenie: „niech politeista Houthis wie, że żołnierze Państwa Islamskiego nie spoczną, dopóki ich nie wykorzenimy.”Zarówno Sunnici al-Kaida, jak i” Państwo Islamskie ” uważają szyickich muzułmanów za heretyków.

BahrainEdit

małe Państwo Bahrajnu na wyspie Zatoki Perskiej ma większość szyicką, ale jest rządzone przez sunnitów z rodziny Al Khalifa jako monarchia konstytucyjna, z sunnitami dominującymi w klasie rządzącej i wojsku oraz nieproporcjonalnie reprezentowanymi w biznesie i własności ziemskiej. Według CIA World Factbook, Al Wefaq największe szyickie społeczeństwo polityczne, zdobyło największą liczbę miejsc w wybranej Izbie ustawodawczej. Jednak niezadowolenie szyitów powróciło w ostatnich latach wraz z demonstracjami ulicznymi i okazjonalną przemocą na niskim poziomie.- Bahrajn ma wielu niezadowolonych bezrobotnych młodych ludzi i wielu protestowało przeciwko wysiłkom Szejka Hamada bin Isa Al Khalify, aby utworzyć Parlament jako jedynie „kooptację effendis”, tj. tradycyjnej starszyzny i notabli. Wybory w Bahrajnie w 2002 roku zostały szeroko zbojkotowane przez szyitów. W marcu i czerwcu 2005 r. odbyły się masowe demonstracje na rzecz pełnej demokracji, przeciwko rzekomej zniewadze ajatollaha Chamenei w lipcu 2005 r.

PakistanEdit

obywatele Pakistanu mieli poważne konflikty Szyicko-sunnickie. Prawie 80% ludności muzułmańskiej Pakistanu to Sunnici, z czego 20% To szyici, ale ta mniejszość szyicka stanowi drugą co do wielkości populację szyitów w każdym kraju, większą niż szyicka większość w Iraku.

do niedawna stosunki Szyicko–sunnickie były serdeczne, a większość mieszkańców obu sekt uczestniczyła w tworzeniu państwa pakistańskiego w latach 40. Pomimo faktu, że Pakistan jest krajem o większości sunnickiej, szyici zostali wybrani do najwyższych urzędów i odegrali ważną rolę w Polityce tego kraju. Kilku innych czołowych pakistańskich generałów, takich jak generał Muhammad Musa. Prezydentem Pakistanu Yahya Khan był szyici. Były prezydent Asif Ali Zardari to szyici. Istnieje wiele małżeństw między szyitami i sunnitami w Pakistanie.

Niestety, w latach 1987-2007 „szacuje się, że w sekciarskich walkach szyickich w Pakistanie zginęło aż 400 osób, w 2006 roku zginęło 300 osób. Wśród winnych zabójstwa są Al-Kaida współpracująca „z lokalnymi grupami sekciarskimi”, aby zabić to, co postrzegają jako apostatów szyickich, oraz ” obce mocarstwa … próbuje siać niezgodę.”Większość przemocy ma miejsce w największej prowincji Pendżabu i stolicy handlowej i finansowej kraju, Karaczi. Dochodziło również do pożarów w prowincjach Khyber Pakhtunkhwa, Beludżystan i Azad Kaszmir.od 2008 r. w Beludżystanie zginęło kilkuset szyitów Hazarów.

Państwa Arabskie, zwłaszcza Arabia Saudyjska i państwa GCC, finansują ekstremistycznych sunnitów Deobandi i Wahhabitów w Pakistanie od czasu afgańskiego dżihadu. Podczas gdy Iran finansował szyickie grupy militarne, takie jak Sipah-e-Muhammad Pakistan, co skutkowało wzajemnymi atakami. Pakistan stał się polem bitwy między finansowanymi przez Arabię Saudyjską Deobandi sunnitami i Wahhabiami a finansowanymi przez Iran szyitami, w wyniku czego zginęły tysiące niewinnych muzułmanów.

• Tło

niektórzy widzą prekursora pakistańskich walk szyickich i sunnickich w egzekucji obalonego prezydenta Zulfikara Ali Bhutto w kwietniu 1979 r.pod wątpliwymi zarzutami islamskiego Fundamentalisty generała Muhammada Zia–ul-Haqa. Ali Bhutto to szyici, Zia ul-Haq to Sunnici.

islamizacja Zia-ul-Haq, która następnie została odrzucona przez szyitów, którzy postrzegali ją jako „Sunnifikację”, ponieważ prawa i przepisy były oparte na sunnickich fiqh. W lipcu 1980 roku 25 000 szyitów protestowało przeciwko prawom Islamizacyjnym w stolicy Islamabadu. Dodatkowo pogarszała się niechęć między przywódcą szyitów Imamem Khomeinim a generałem Zia ul-Haqem.

szyici utworzyli Stowarzyszenia studenckie i Partię szyicką, Sunnici zaczęli tworzyć sekciarskie milicje rekrutowane z Deobandi i Ahl al-Hadith madrasahs. Kaznodzieją przeciwko Szyikom w Pakistanie był duchowny Israr Ahmed. Muhammad Manzour Numani, starszy duchowny Indyjski związany z Arabią Saudyjską, opublikował książkę zatytułowaną Iranian Revolution: Imam Khomeini and Shiism. Książka, która „stała się ewangelią bojowników Deobandi” w latach 80., zaatakowała Chomeiniego i twierdziła, że ekscesy Rewolucji Islamskiej były dowodem na to, że Szyizm nie był doktryną błądzących braci, ale poza islamską bladą.

grupy anty-szyickie w Pakistanie obejmują Lashkar-e-Jhangvi i Sipah-e-Sahaba Pakistan, odgałęzienia Jamiat Ulema-e-Islam (JUI). Grupy domagają się wydalenia wszystkich szyitów z Pakistanu i zabiły setki pakistańskich szyitów w latach 1996-1999. Podobnie jak w Iraku, ” atakowali szyitów w ich świętych miejscach i meczetach, szczególnie w czasie wspólnej modlitwy. Od stycznia do maja 1997 roku sunnickie grupy terrorystyczne dokonały zamachu na 75 przywódców społeczności szyickiej, próbując usunąć szyitów ze stanowisk władzy.”Lashkar-e-Jhangvi ogłosił szyitów” amerykańskimi agentami „i” bliskim wrogiem ” w globalnym dżihadzie.

w Kurram, jednej z agencji plemiennych w północno–zachodnim Pakistanie, gdzie ludność Pushtun została podzielona między sunnitów i szyitów. We wrześniu 1996 roku ponad 200 osób zginęło, gdy walka z bronią pomiędzy nastoletnimi szyitami i sunnitami przerodziła się w trwającą pięć dni wojnę społeczną. Kobiety i dzieci zostały porwane, a bandyci nawet rozstrzelani poza miastem, którzy przebywali w miejscowym hotelu.

„ponad 80 000 pakistańskich bojowników islamskich szkoliło się i walczyło z talibami od 1994 roku. Tworzą grupę aktywistów islamskich, zawsze gotowych do przeprowadzenia podobnej Rewolucji Islamskiej w stylu talibów w Pakistanie.”, według pakistańskiego dziennikarza Ahmeda Rashida.

AfghanistanEdit

konflikty Szyicko–sunnickie w Pakistanie są silnie powiązane z konfliktem w Afganistanie. Chociaż teraz został obalony, antyszycki afgański reżim Talibski pomógł anty-szyickim grupom pakistańskim i vice versa. Lashkar-e-Jhangvi i Sipah-e-Sahaba Pakistan wysłały tysiące ochotników do walki z reżimem talibów i ” w zamian talibowie Dali schronienie swoim przywódcom w afgańskiej stolicy Kabulu.”

walki Szyicko–sunnickie wewnątrz Afganistanu były głównie funkcją purytańskich starć sunnickich talibów z szyickimi Afgańczykami, głównie z grupą etniczną Hazara.

w 1998 r.ponad 8000 osób nie będących kombatantami zginęło, gdy talibowie zaatakowali Mazar-i-Sharif i Bamiyan, gdzie mieszka wielu Hazarów. Część rzezi była masowa, ale wiele z nich było celem szyitów przez talibów. Talibski dowódca i gubernator Mułła Niazi zakazał modlitwy w szyickich meczetach i wyraził takfir szyitów w deklaracji z centralnego meczetu Mazara:

w zeszłym roku zbuntowałeś się przeciwko nam i zabiłeś. Ze wszystkich domów strzelałeś do nas. Teraz jesteśmy tutaj, aby zająć się tobą. Hazarowie nie są muzułmanami i teraz musimy ich zabić. Musisz albo zaakceptować bycie muzułmanami, albo opuścić Afganistan. Gdziekolwiek pójdziesz, złapiemy Cię. Jeśli pójdziesz do góry, pociągniemy cię za nogi; jeśli ukryjesz się poniżej, pociągniemy cię za włosy.

pomoc talibom w zabójstwie irańskich urzędników dyplomatycznych i wywiadowczych w irańskim konsulacie w Mazar „było kilku pakistańskich bojowników z antyszickiej partii Sipah-e-Sahaba.”

Nigeriaedytuj

w Nigerii—najbardziej zaludnionym kraju w Afryce—do niedawna prawie wszyscy muzułmanie byli sunnitami. Według szacunków z 2017 roku liczba nigeryjskich 90-95 milionów muzułmanów będących szyitami waha się od 20 milionów (szacunki szyitów) do mniej niż pięciu milionów (szacunki sunnitów).

w latach 80.Ibrahim El-Zakzaky—nigeryjski wielbiciel rewolucji irańskiej, który przez kilka lat mieszkał w Iranie i przeszedł na szyicki Islam—założył Islamski ruch Nigerii. Ruch założył „ponad 300 szkół, ośrodków islamskich, gazetę, straż i „Fundację męczenników””. Jego sieć jest podobna do sieci Hezbollahu w Libanie, koncentrując się na Iranie, jego najwyższym przywódcy i walce z Ameryką jako wrogiem islamu. Według byłego specjalisty Departamentu Stanu USA w Nigerii, Matthew Page ’ a, ruch Islamski otrzymuje „około $10,000 miesięcznie” z irańskiego finansowania. Wielu z nawróconych to biedni muzułmanie.

Kampania szyitów zderzyła się z Arabią Saudyjską, która finansuje również ośrodki religijne, szkoły i szkoli uczniów i duchownych, ale w ramach starań o szerzenie konkurencyjnej interpretacji islamu Wahabbi. Według Wikileaks,” saudyjskie Kable „opublikowane w 2015 roku” ujawniają obawy „o” spowodowaną przez Iran ekspansję szyitów z Mali, Mauretanii, Burkina Faso i Nigerii ” na szyicki Islam ma miejsce w Nigerii od czasu irańskiej rewolucji.

muzułmanie szyiccy protestują, że byli prześladowani przez nigeryjski rząd. W 1998 roku prezydent Nigerii generał Sani Abacha oskarżył Ibrahima El-Zakzaky ’ ego o bycie szyickim. W grudniu 2015 rząd nigeryjski zarzucił ruchowi Islamskiemu próbę zabicia Szefa Sztabu Armii Nigerii. W odwecie wojska zabiły ponad 300 szyitów w mieście Zaria. Aresztowano także setki zwolenników El-Zakzaky ’ ego. W 2019 roku El-Zakzaky był nadal więziony.

Azja Południowo-Wschodniaedytuj

islam jest dominującą religią w Indonezji, która ma również większą populację muzułmańską niż jakikolwiek inny kraj na świecie, z około 202,9 mln zidentyfikowanych jako muzułmanie (88,2% całkowitej populacji) w 2009 roku.

większość wyznaje sunnicką tradycję muzułmańską, głównie Shafi ’ i madhhab. Około miliona to szyici, którzy skupiają się wokół Dżakarty. Ogólnie rzecz biorąc, społeczność muzułmańska może być skategoryzowana w kategoriach dwóch orientacji: „moderniści”, którzy ściśle przestrzegają Teologii Prawosławnej, jednocześnie przyjmując nowoczesną naukę; i” tradycjonaliści”, którzy mają tendencję do podążania za interpretacjami lokalnych przywódców religijnych (głównie na jawie) i nauczycieli religijnych w islamskich szkołach z internatem (pesantren). W Indonezji w 2015 roku klerycy sunniccy potępili szyitów jako „heretyków”, a burmistrz Bogor zaproponował zakaz świętowania Shia Ashura. Społeczność szyitów była również przedmiotem kampanii nienawiści i zastraszania, a obawy przed tym przerodziły się w przemoc.

Malezja twierdzi, że jest tolerancyjnym Państwem Islamskim, jednak od 2010 roku zakazuje głoszenia islamu szyickiego z „szczególnym okrucieństwem” i ostrzega przed Szyizmem swoimi „złymi i bluźnierczymi wierzeniami”.

Stany Zjednoczonedytuj

pod koniec 2006 r.lub na początku 2007 r., co dziennikarz Seymour Hersh nazwał przekierowaniem, Stany Zjednoczone zmieniły swoją politykę w świecie muzułmańskim, przenosząc swoje poparcie z szyitów na sunnitów, mając na celu „opanowanie” Iranu i jako produkt uboczny wzmocnienie sunnickich grup ekstremistycznych. Richard Engel, który jest korespondentem zagranicznym NBC News, napisał artykuł pod koniec 2011 roku, w którym zarzuca się, że rząd Stanów Zjednoczonych jest pro-sunnicki i antyszycki. Podczas wojny w Iraku Stany Zjednoczone obawiały się, że szyicki, przyjazny Iranowi Irak może mieć poważne konsekwencje dla amerykańskiego bezpieczeństwa narodowego. Jednak nic nie można zrobić w tej sprawie, ponieważ szyicki rząd Iraku został demokratycznie wybrany. Shadi Bushra z Uniwersytetu Stanforda napisał, że poparcie Stanów Zjednoczonych dla monarchii sunnickiej podczas Powstania Bahrajnów jest ostatnim w długiej historii amerykańskiego poparcia dla trzymania szyitów w ryzach. Stany Zjednoczone obawiają się, że szyickie rządy w Zatoce Perskiej doprowadzą do nastrojów antyamerykańskich i antyzachodnich, a także wpływów irańskich w państwach arabskich. Jeden z analityków powiedział CNN, że amerykańska strategia wywierania presji na Iran poprzez uzbrajanie sunnickich sąsiadów nie jest nową strategią dla Stanów Zjednoczonych.

Europaedytuj

w Europie szyicko-sunnicka akrymonia jest częścią życia dziesiątek milionów europejskich muzułmanów.

Australia

konflikt między grupami religijnymi na Bliskim Wschodzie rozprzestrzenił się na Australijską społeczność muzułmańską oraz w Australijskich szkołach.

Islamskie Państwo Iraku i Lewantu

od marca 2015 r.Islamskie Państwo Iraku i Lewantu (lub ISIS/ISIL, Daesh), ekstremistyczna Grupa Bojowa dżihadystów Salafiego oraz samozwańczy kalifat i Państwo Islamskie kierowane przez sunnickich Arabów z Iraku i Syrii, miało kontrolę nad terytorium zajmowanym przez dziesięć milionów ludzi w Iraku i Syrii, a także ograniczoną kontrolę terytorialną w niektórych innych krajach. Organizacja Narodów Zjednoczonych uznała ISIS za odpowiedzialne za łamanie praw człowieka i zbrodnie wojenne, a Amnesty International zgłosiła czystki etniczne grupy na „historyczną skalę”, w tym ataki na szyickich muzułmanów.

według Shia Rights watch, w 2014 roku siły ISIS zabiły ponad 1700 szyickich cywilów w obozie Speicher w Iraku Tikrit oraz 670 szyickich więźniów w Zakładzie Karnym na obrzeżach Mosulu. W czerwcu 2014 roku „New York Times” napisał, że jako że ISIS ” opanowało rozległe terytoria „w zachodnim i północnym Iraku, były”częste relacje o przechwytywaniu przez bojowników grup ludzi i uwalnianiu sunnitów, podczas gdy szyici są wybierani do egzekucji”. Raport zawiera pytania, których ISIS używa ,aby „powiedzieć, czy dana osoba jest Sunnitą, czy Szyitą” – jak masz na imię? Gdzie mieszkasz? Jak się modlisz? Jakiej muzyki słuchasz?

Po upadku irackiej armii i zdobyciu miasta Mosul przez ISIS w czerwcu 2014 r., „najwyższy” przywódca duchowy szyitów z siedzibą w Iraku, Wielki ajatollah Ali al-Sistani, znany w swoich postawach jako „pacyfista”, wydał fatwę wzywającą do dżihadu przeciwko ISIS i jej sunnickim sojusznikom, co było postrzegane przez szyickie milicje jako „de facto legalizacja postępów milicji”. W Katarze inny szyicki kaznodzieja, Nazar Al-Katari, „przybrał mundury wojskowe, aby zebrać wiernych po wieczornych modlitwach”, wzywając ich do walki z” pogromcami imamów Hasana i Husajna ” (drugim i trzecim imamem w historii szyitów) i dla najwyższego przywódcy Iranu ajatollaha Alego Chamenei.

o okrucieństwa oskarżono także szyickie milicje walczące z ISIS. Human Rights Watch oskarżyła wspierane przez rząd szyickie milicje o porwanie i zabicie wielu sunnickich cywilów w 2014 roku.