brat Marcela Prousta powiedział, że problem w poszukiwaniu straconego czasu polega na tym, że ludzie „muszą być bardzo chorzy lub mieć złamaną nogę”, aby ją przeczytać. Lub, może dodać dzisiaj, być ograniczone do swoich domów w odpowiedzi na globalną pandemię. We wczesnych dniach blokady koronawirusa mój kanał na Twitterze był pełen rozmów na temat tego, czy nadszedł czas, aby przeczytać Middlemarch, czy braci Karamazov, Bleak House czy Anatomia melancholii. Czy to z powodu furlouringu, czy po prostu nie będąc w stanie pójść do pubu, ogólne założenie wśród czytelników było takie, że będzie dużo wolnego czasu, aby nadrobić zaległości w tych dużych, które do tej pory, jak biały wieloryb Achaba, uciekł.

ale z biegiem czasu zobaczyłem, że te plany spadają pod lawiną przystawek do zakwasów, 1000-elementowych łamigłówek i quizów Zoom pub. Nawet dla tych, którzy nie byli zafascynowani szkolnictwem domowym i wymaganiami opieki nad dziećmi, coś sprawiało, że trudno było skoncentrować się na powieściach – a przynajmniej tych, które nie zostały sfilmowane i rozważnie wdrożone do iplayera, jak normalni ludzie Sally Rooney.

czy zamknięcie stanowiło idealny moment na opowiadania: te małe, ostre wybuchy literackiego smaku? Te Kręgle świata książki, jak niektórzy zdają się je uważać. Pisałem już wcześniej przeciwko argumentowi, że opowiadania są idealne dla czytelników pod presją czasu, lub, co gorsza, krótkie rozpiętości uwagi, ale nie mogę tego lepiej ująć niż Lorrie Moore:

jest wiele jak o tym, jak krótkie historie są idealne dla malejącego zainteresowania opinii publicznej. Ale wiemy, że to nieprawda. Historie wymagają koncentracji i powagi. Im bardziej ludzie są zajęci, tym mniej czasu mają na przeczytanie historii … ludzie często nie mają prostej pół godziny na przeczytanie w ogóle. Ale mają 15 minut. I tak często czyta się powieści po 15 minut. Nie możesz tak czytać historii.

czas tuż przed rozpoczęciem blokady był dziwny i chaotyczny: moja żona, ja i nasze córki zachorowaliśmy na domniemany Covid-19 i to zabiło mamę mojego najlepszego przyjaciela. Ale gdy odzyskiwaliśmy siły i osiedliliśmy się w dziwnym nowym codziennym życiu, odkryłem, że krótkie historie naprawdę były materiałem do czytania, który najlepiej pasuje do moich dni. Nie dlatego, że łatwo się ześlizgują, ale dlatego, że za każdym razem, gdy odkładałem książkę, przejście z fikcji z powrotem do rzeczywistości było tak wstrząsające, że to, co właśnie przeczytałem, było obezwładnione. Przestrzeń w moim umyśle, w której powieści przetrwały, gdy nie czytałam ich nagle wydawała się być brakuje, lub zajęty jakimś innym zadaniem (porównując krajowe współczynniki śmierci, być może). Przetrwały tylko te, które zacząłem i skończyłem jednym posiedzeniem.

więc kiedy tylko mogłem, między gotowaniem a nauką matematyki, czytałem bajkę. Przeczytałem „otwartą Łódź”, porywającą opowieść Stephena Crane ’ a o przetrwaniu na morzu, nawiedzającą opowieść Josepha Conrada o podwójności,” Sekretny dzielący „i pomysłową opowieść Möbiusa Julio Cortázara,”ciągłość parków”. Zabrali mnie z dala od zamkniętego Londynu, do Paryża, Tajlandii i wybrzeża Florydy i sprowadzili z powrotem, zanim następny raport prasowy lub odprawa rządowa skolonizowały cokolwiek innego, o czym starałem się myśleć.

ale wtedy jestem szczególnym przypadkiem: Wiedziałem, że to będzie wiosna i lato czytania krótkich opowiadań, ponieważ jestem jednym z jurorów tegorocznej nagrody BBC National short story award. Aby przetestować moją teorię, musiałem sprawdzić, czy podzielają się mną inni ludzie, najlepiej ludzie, którzy zwykle czytają szeroką gamę literatury, w tym opowiadania. Skontaktowałem się więc z pisarzami, którzy wygrali lub zostali zakwalifikowani do NSSA w ciągu ostatnich 14 lat – kohorta, która reprezentuje najnowszą historię opowiadania w Wielkiej Brytanii.

niektórzy mają problemy z czytaniem wszelkiego rodzaju fikcji. „Znajduję historie trochę za długie, a także zmyślone” – mówi Kate Clanchy. „Nie wydaje się, żeby teraz coś wymyślać. Czytam tylko poezję, eseje i gazety.”Lionel Shriver czuje to samo. „Byłem tak wstrząśnięty wiadomościami”, mówi, ” że poza dziwnym opowiadaniem przestałem czytać fikcję. Wstydzę się to powiedzieć, ponieważ jednocześnie wydaję powieść, więc oczywiście oczekuję, że inni ludzie przeczytają moją fikcję.”

Lucy Caldwell, dwukrotna laureatka i jedna z moich kolegów sędziów w tym roku, opowiada podobną historię zaburzonych wzorców czytania, opisując swoje zaangażowanie w książki jako ” bezczynne, szalone, śliskie, niejasne. Czytam znacznie mniej niż normalnie i jestem znacznie gorszym czytelnikiem, co jest przerażające: przez całe moje życie czytanie było miejscem, do którego chodzę.”Ta idea czytania jako schronienia sprawiła, że zastanawiałem się nad komfortem czytania, koncepcją, którą zawsze uważałem za niepokojącą: a co z wyzwaniem, zdenerwowaniem lub zakłóceniem? Jedną z rzeczy, które kocham najbardziej w opowiadaniach, jest ich dwuznaczność i irresolution – przeciwieństwo komfortu.

Sarah Hall pomogła wyjaśnić moje myślenie, kiedy powiedziała mi: „nie zwracam się do literatury dla pocieszenia lub pocieszenia.”Opowiadania, powiedziała, „wymagają stabilnych nerwów i otwartości ze strony czytelnika-gotowości do bycia dotkniętym, zmartwionym i zaakceptowania nieprzezroczystości”. To brzmiało jak coś, co Claire-Louise Bennett powiedziała mi kilka dni wcześniej.: „Pierwsze opowiadania, które czytałam, to opowieści ludowe, które z jednej strony są tak żywe i konkretne, a z drugiej niezwykle tajemnicze i nieustępliwe. Te historie nie były uspokajające i nie były przeznaczone.”

ale jest też tak, że czerpanie pociechy czy przyjemności z książki nie musi oznaczać Literackiego odpowiednika biszkoptu czy butelki z gorącą wodą. „Jeśli książka jest dobrze napisana, nie ma znaczenia, czy jest o czymś przerażającym, czy przygnębiającym” – mówi Jon McGregor. „Po prostu czerpię przyjemność z jej budowy i pisania.”Shriver, cytując” you Will Never Be Forgotten „Mary South, historię ” o kobiecie prześladującej gwałciciela”, mówi, że ” nie ma nic pocieszającego w tym materiale. Pociesza mnie dobre pisanie. Poza tym, cieszę się, że mi przeszkadzano.”

Tahmima Anam czuje się jednak zupełnie inaczej. „Chcę być pocieszona przez fikcję teraz”, mówi. „Chcę, aby mnie ciepło, bez osądzania przytulił. Na początku zamknięcia, kiedy czułem się szczególnie czuły, wszystko, co mogłem znieść, to Mała Jane Austen. Poszedłem prosto na perswazję, zmysł i wrażliwość, a kiedy skończyłem, świat czuł się nieco mniej zimny.”

dla Halla wyzwanie jest nagrodą własną. Czytanie dobrego opowiadania opisuje jako ” trzymanie się między dwoma przeciwstawnymi siłami magnetycznymi, co ma związek zarówno z kompresją formy narracyjnej, jak i treści opowieści – to dla mnie prawdziwy remis, niepewność i możliwe odwrócenia, z którymi będę się mierzył jako czytelnik.”Kiedy już tam jest, mówi:” nie obchodzi mnie, jak bardzo mam problemy psychiczne lub moralne – im więcej, tym lepiej, prawdopodobnie. Wyobrażam sobie, że zawsze będę kochać opowiadania, nawet w apokalipsie.”

ale stanowisko Anam nie polega na unikaniu trudnych tematów. „Nie chodzi o to, że chcę być pocieszony, jak nie wyzwany, ale chcę być zadowolony. Opowiadania są ujęciami espresso-gorzkiego, ostrego i zawsze zostawiającego Cię nieco niezadowolonego. Koniec powieści jest satysfakcjonujący, tak jak koniec opowiadania nigdy nie mógłby być.”Tessa Hadley, jedna z najbardziej utalentowanych pisarek opowiadań w kraju, również „uwielbia uczucie zanurzenia w dobrej powieści, cały świat, w który ponownie wchodzi się za każdym razem, gdy odbierasz książkę, tak znany i żywy, jak Twój własny świat żyje.”Jeśli mniej czytelników lubi opowiadania, uważa, że jest to prawdopodobnie spowodowane „męczarnią czytania opowiadań”, która wymaga ” więcej znalezienia swojej drogi. Więcej dziwności, być może, w tym sensie, że wewnątrz historii jesteśmy bardziej zdumieni, proporcjonalnie, dla większej liczby stron, poznając, jaki jest świat tej historii, kim są jej mieszkańcy i co powinniśmy z nich zrobić.”Uderza mnie, jak jej słowa mogą być podwójnym opisem ostatnich kilku miesięcy, przez które przebrnęliśmy, jakby określając kształt nowego świata i to, co z niego zrobiliśmy.

ale nie chciałem tylko poznać zarys tego, co ci pisarze czytali. Chciałem porozmawiać o szczegółach. Co wszyscy czytali? McGregor powrócił do George ’ a Saundersa, „za zabawę z głosem i rejestracją oraz za to, jak bardzo kocha swoje postacie – nawet, a zwłaszcza te wadliwe”. Powrócił również do kolekcji Wendy Erskine „Sweet Home”,” bo nie mogę zrozumieć, jak ona tchnie tyle życia w swoje historie”. Cynan Jones, który, gdy z nim rozmawiałem, nie opuszczał swojej wiejskiej posiadłości przez 70 dni, „poza jednym samochodem, aby sprawdzić, czy brama rolnicza sąsiada jest zamknięta”, poczuł potrzebę opowieści o przygodach, „staromodnej rzeczy, która przyciągnęła mnie do opowieści w pierwszej kolejności. Czytałem Moonfleet Johna Meade ’ a Falknera w zeszłym tygodniu. Wow! Każdy powinien to przeczytać.”

Hadley ponownie czyta” wspaniałe „opowiadania Lucii Berlin, podobnie jak Lucy Caldwell:” na poziomie zdanie po zdaniu jest niezrównana.”Ingrid Persaud, zwyciężczyni NSSA w 2018 roku, znalazła siłę w fikcji Jorge Luisa Borgesa, książce, którą opisuje jako zdolną do „wpatrywania się” w obecny moment niestabilności i niepokoju. Mark Haddon zarekomendował kolekcję Teda Chianga, a on i Jo Lloyd, laureat ubiegłorocznej nagrody, zarekomendowali się za podobne do Calvino wynalazki Kanishka Tharoora „Swimmer Among the Stars”.

Lloyd unika swoich faworytów – Deborah Eisenberg i Edwarda P Jones – na rzecz opowiadań „z odrobiną magii lub inności”, w tym „Greyhound Madame Bovary” Karen Russell i „samotne Południowe procesy Knuta wielorybnika” Jessie Greengrass. Di Speirs, redaktor książek dla radia BBC i, jako założyciel NSSA i sitting judge, być może najlepiej czytany miłośnik opowiadań w kraju, poleca kolekcję Williama Trevora The Ballroom of Romance, Alice Munro i Nany Kwame Adjei-brenyah Friday Black.

Hadley i Anam również pokiwali głową Alice Munro. Dla Anam jest „bezbłędna”, podczas gdy Hadley chwalił jej historię „porwana”, „ponieważ jest wspaniała i ponieważ rozgrywa się w następstwie pierwszej wojny światowej i epidemii grypy, a mimo to jest tak przejrzysta, zabawna, głodna, słona z ironią.”Za coś z tu i teraz, inna była laureatka nagrody, KJ Orr, powiedziała mi, że była podtrzymywana w nocy przez historie z najnowszej debiutanckiej kolekcji Alligator Dima Alzayat.

opowiadania były dla mnie odpowiedzią, ale mogą nie być dla Ciebie. Być może tego, czego szukasz, nie znajdziesz nawet na stronach książki. „Nie chodzę do książek dla pocieszenia i pocieszenia” – powiedziała mi Cynan Jones. „Znajduję to wokół siebie w świecie przyrody, a czasami w Negroni.”

• Chris Power jest autorem Mothers. Jest jurorem nagrody BBC National Short Story Award przyznawanej przez Uniwersytet Cambridge, który świętuje 15-lecie istnienia w 2020 roku. www.bbc.co.uk/NSSA

Sześć najlepszych najnowszych zbiorów opowiadań

Nudibranch Irenosen Okoje
Okoje, który również ocenia tegoroczne NSSA, ma niezwykłą wyobraźnię: od podróżujących w czasie mnichów Po Wyspy Ballardian, te historie pokazują rzeczy, których nigdy wcześniej nie widziałeś.

a Registry of My Passage Upon the Earth by Daniel Mason
zbiór fantazyjnych, wciągających opowieści historycznych Masona zawiera fikcyjne wersje przyrodnika Alfreda Russela Wallace ’ a i faraona Psammetichusa I, a także baloniarzy, bokserów i szaleńców.

Lot Bryana Washingtona
Ten pięknie napisany debiutancki zbiór połączonych ze sobą opowieści, który niedawno zdobył Nagrodę Dylana Thomasa, podąża za młodymi queerowymi ludźmi w dzielnicach Houston w Teksasie.

the Voice in my Ear Frances Leviston
kolejny genialny debiut, historie Levistona – z których każda przedstawia inną dziewczynę lub kobietę o imieniu Claire – wykorzystują technologię, robótki ręczne, seks i horror, aby odkryć złamania, które przechodzą przez życie rodzinne.

Dominujące zwierzę Kathryn Scanlan
niezwykle wykwalifikowany w kompresji, Scanlan pisze krótkie opowiadania, które często są tylko stroną lub tak długie. Potrafi sprawić, że zdanie wykona pracę strony.

Your Duck Is My Duck Deborah Eisenberg
Eisenberg może działać powoli – to jej piąty zbiór opowiadań od 35 lat – ale jej historie są bliskie bezbłędności: zabawne, pomysłowe, pojedyncze. Zasługuje na to, by być bardziej znaną.

dziesięć najlepszych opowiadań w historii

„The Dead” Jamesa Joyce ’ a
podczas jednego dublińskiego wieczoru Joyce przedstawia niszczycielski portret kruchego męskiego ego. Końcówki są jednymi z najbardziej znanych w literaturze angielskiej.

„Nagły wypadek” Denisa Johnsona
dwóch szpitalnych sanitariuszy z uzależnieniem od narkotyków wypada z pracy, wybiera się na przejażdżkę i gubi się w lesie. Cud, który jest zarówno zabawny, jak i głęboki.

„the Garden Party” Katherine Mansfield
Historia Mansfielda o śmierci biednego Cartera w dniu imprezy ogrodowej zamożnej rodziny nigdy nie była datowana, ale podczas pandemii, kiedy śmierć Covid-19 nadal trwa wśród ponownego otwarcia pubu, wydaje się świeżo i niepokojąco istotna.

„Sonny’ s Blues” Jamesa Baldwina
Historia Baldwina opisuje dwóch braci, którzy ponownie połączyli się w latach 50. Ich doświadczenie daje ponurą relację z życia czarnych Amerykanów, ale porusza się w kierunku światła w niezapomnianej końcowej scenie.

„Gusiew” Antona Czechowa
„Gusiew” opisuje gorączkowe ostatnie dni żołnierza płynącego do Rosji i zawiera jeden z najbardziej niezwykłych portretów śmierci w literaturze.

„prawdziwa historia Ah Q” Lu Xun
ta satyryczna, pikantna i ostatecznie ponura historia opisuje nieszczęścia everymana Ah Q, którego triumfy zawsze przeradzają się w porażki.

” skąd się bierze głos?”Eudora Welty
opowiedziana z punktu widzenia rasistowskiego zabójcy, historia ta została napisana w bezpośrednim następstwie morderstwa działacza na rzecz Praw Obywatelskich Medgara Eversa. Welty powiedziała, że” gniew zapalił lont ” jej historii, która wydaje się wiać na stronie.

„Fits” Alice Munro
w 1982 roku Munro napisał: „Każdy ostateczny szkic, każda opublikowana historia jest wciąż tylko próbą, podejściem do historii.””Fits” ucieleśnia to przekonanie, ponieważ mieszkańcy małego miasteczka wymyślają własne wyjaśnienia dotyczące morderstwa-samobójstwa, które miało miejsce pośród nich.

„Looking for a Rain God” Bessie Head
historie Head, oparte na wywiadach przeprowadzonych z mieszkańcami Serowe w Botswanie, są jak dopracowane opowieści ludowe: oryginalna opowieść, w tym przypadku o strasznej suszy, nakładana jest poczuciem ironii, znajomością historii i smakiem Enigmy.

„the Company of Wolves” Angeli Carter
w swojej kolekcji The Bloody Chamber, Carter zaktualizowała opowieści ludowe, wydobywając ich „ukrytą treść” na powierzchnię, aby odsłonić ich patriarchalne założenia i mizoginię. „Towarzystwo wilków „to jej pamiętny” powrót „do”Czerwonego Kapturka”.

{{#ticker}}

{{topLeft}}

{{bottomLeft}}

{{topRight}}

{{bottomRight}}

{{#goalExceededMarkerPercentage}}

{{/goalExceededMarkerPercentage}}

{{/ticker}}

{{heading}}

{{#paragraphs}}

{{.}}

{{/paragraphs}}{{highlightedText}}

{{#cta}}{{text}}{{/cta}}

Remind me in May

będziemy w kontakcie, aby przypomnieć o przyczynieniu się. Zwróć uwagę na wiadomość w skrzynce odbiorczej w maju 2021 roku. Jeśli masz jakieś pytania dotyczące współpracy, skontaktuj się z nami.

• Udostępnij na Facebooku
• Udostępnij na Twitterze
• Udostępnij przez e-mail
• Udostępnij na LinkedIn
• Udostępnij na Pintereście
• Udostępnij na WhatsApp
• Udostępnij na Messenger