Wood zgłosił obraz do konkursu w Art Institute of Chicago. Jeden z jurorów uznał go za” komiksową walentynkę”, ale mecenas Muzeum przekonał jury, by przyznało obrazowi brązowy medal i nagrodę pieniężną w wysokości 300 dolarów. Ten sam patron przekonał również Instytut Sztuki do zakupu obrazu i pozostaje on częścią kolekcji Muzeum w Chicago. Obraz wkrótce zaczął być reprodukowany w gazetach, najpierw przez Chicago Evening Post, a następnie w Nowym Jorku, Bostonie, Kansas City i Indianapolis. Jednak kiedy obraz w końcu pojawił się w Cedar Rapids Gazette, doszło do luzu. Iowanowie byli wściekli na ich przedstawienie jako „uszczypniętych, ponurych, purytańskich biblistów”. Wood zaprotestował, mówiąc, że nie namalował karykatury Iowansa, ale obraz jego uznania, stwierdzając: „musiałem pojechać do Francji, aby docenić Iowa.”W liście z 1941 roku Wood powiedział:” ogólnie rzecz biorąc, odkryłem, że ludzie, którzy mają pretensje do obrazu, to ci, którzy czują, że sami przypominają portret.”

krytycy sztuki, którzy mieli przychylne opinie na temat obrazu, tacy jak Gertrude Stein i Christopher Morley, podobnie uważali obraz za satyrę wiejskiego życia w małym miasteczku. Była ona zatem postrzegana jako część tendencji do coraz bardziej krytycznych przedstawień wiejskiej Ameryki na wzór, w literaturze, powieści Sherwooda Andersona z 1919 roku Winesburg, Ohio, głównej ulicy Sinclaira Lewisa z 1920 roku i Wytatuowanej Hrabiny Carla Van Vechtena z 1924 roku.

jednak wraz z pogłębieniem się Wielkiego Kryzysu niedługo po powstaniu obrazu, Amerykański Gotyk zaczął być postrzegany jako obraz niezłomnego amerykańskiego ducha pionierskiego. Wood wspomagał tę interpretacyjną transformację, rezygnując z artystycznej młodości w Paryżu i grupując się z populistycznymi malarzami ze Środkowego Zachodu, takimi jak John Steuart Curry i Thomas Hart Benton, którzy zbuntowali się przeciwko dominacji kręgów artystycznych ze wschodniego wybrzeża. Wood był cytowany w tym okresie jako stwierdzający: „wszystkie dobre pomysły, jakie kiedykolwiek miałem, przyszły do mnie podczas dojenia krowy.”Amerykańska historyk sztuki Wanda M. Corn twierdzi, że Wood nie malował nowoczesnej pary, ale raczej był jednym z przeszłości, wskazując na fakt, że Wood nakłonił modelki do noszenia staromodnych ubrań, do których inspirację znalazł w swoim rodzinnym albumie fotograficznym. Wood nawet upozował postacie w sposób, który przypominał długo eksponowane fotografie rodzin ze Środkowego Zachodu sprzed I wojny światowej.

w 2005 roku historyczka sztuki Sue Taylor zasugerowała, że postacie na portrecie mogą rzeczywiście reprezentować rodziców Wooda. Twierdziła, że z powodu śmierci ojca Wooda, gdy miał zaledwie 10 lat, Wood Nie nawiązał z nim bliskich relacji, ale zauważyła, że spędził resztę życia bardzo blisko związany z matką. Teoretyzuje, że Wood mógł rozwinąć kompleks Edypa i podświadomie wyraził to w obrazie. Taylor przytacza brak ciepła między dwiema postaciami, a także klasyfikację Wooda jako „ojca i córki”, która była dla Wooda sposobem na usunięcie wszelkich konotacji seksualnych, aby Wood nie musiał stawić czoła własnym lękom i niepewnościom. Taylor zwraca również uwagę na podobieństwa między innymi portretami matki Wooda i kobiety w amerykańskim gotyku, w tym broszką, którą nosi.

historyk sztuki Tripp Evans zinterpretował go w 2010 roku jako „staromodny portret żałobny … Co ciekawe, zasłony wiszące w oknach domu, zarówno na górze, jak i na dole, są zamykane w środku dnia, co jest zwyczajem żałobnym w wiktoriańskiej Ameryce. Kobieta nosi czarną sukienkę pod fartuchem i spogląda z dala, jakby wstrzymując łzy. Jeden wyobraża sobie, że opłakuje mężczyznę obok niej.”Wood miał zaledwie 10 lat, gdy zmarł jego ojciec, a później mieszkał przez dekadę „nad garażem zarezerwowanym dla karawanów”, więc śmierć była prawdopodobnie w jego umyśle.

w 2019 r.pisarka Kultury Kelly Grovier opisała go jako portret Plutona i Prozerpiny, rzymskich bogów podziemia. Interpretuje mały Glob na wiatraku na samej górze obrazu jako przedstawiający niedawno odkrytą planetę karłowatą Pluton, rolnika dzierżącego widły jako strażnika bram piekieł i wskazuje na kobiecą broszkę z kameą, zawierającą Klasyczne przedstawienie mitologicznej bogini a, i zwisające pasmo włosów przy prawym uchu kobiety jako przedstawiające zachwycające w micie bogini.