Wood nam deel aan een wedstrijd aan het Art Institute Of Chicago. Een rechter vond het een” comic valentine”, maar een museumpatron overtuigde de jury om het schilderij De bronzen medaille en een $300 geldprijs toe te kennen. Dezelfde beschermheer haalde ook het Art Institute over om het schilderij te kopen, en het blijft deel uitmaken van de collectie van het Chicago museum. Het beeld werd al snel gereproduceerd in kranten, eerst door de Chicago Evening Post, en vervolgens in New York, Boston, Kansas City en Indianapolis. Echter, toen het beeld eindelijk verscheen in de Cedar Rapids Gazette, was er een terugslag. Iowans waren woedend op hun afbeelding als “geknepen, grimmige, puriteinse Bijbel-stampers”. Wood protesteerde, zeggen dat hij niet had geschilderd een karikatuur van Iowans, maar een afbeelding van zijn waardering, met de vermelding “ik moest naar Frankrijk om Iowa te waarderen.”In een brief uit 1941 zei Wood dat,” in het algemeen, heb ik ontdekt, de mensen die het schilderij verafschuwen degenen zijn die het gevoel hebben dat ze zelf lijken op de afbeelding.kunstcritici die een positieve mening hadden over het schilderij, zoals Gertrude Stein en Christopher Morley, namen ook aan dat het schilderij bedoeld was als een satire van het plattelandsleven in kleine steden. Het werd dus gezien als onderdeel van de trend naar steeds kritischer afbeeldingen van landelijk Amerika in de literatuur, zoals Sherwood Anderson ’s roman Winesburg, Ohio uit 1919, Sinclair Lewis’ Main Street uit 1920 en Carl Van Vechten ‘ s The getatoeëerde Countess uit 1924.echter, met de verdieping van de Grote Depressie niet al te lang nadat het schilderij werd gemaakt, werd Amerikaanse Gotiek gezien als een afbeelding van de standvastige Amerikaanse pioniersgeest. Wood hielp deze interpretatieve Overgang Door afstand te doen van zijn Boheemse jeugd in Parijs en zich te groeperen met populistische schilders uit het Midwesten zoals John Steuart Curry en Thomas Hart Benton, die in opstand kwamen tegen de dominantie van oostkust kunstkringen. Wood werd in deze periode Geciteerd met de woorden: “alle goede ideeën die ik ooit heb gehad kwamen naar me toe terwijl ik een koe aan het melken was.”American art historian Wanda M. Corn benadrukt dat hout was niet het schilderen van een modern paar, maar eerder een van het verleden, wijzend op het feit dat hout gericht de modellen om ouderwetse kleding die hij inspiratie vond voor te dragen door het raadplegen van zijn familie fotoalbum. Wood stelde de figuren zelfs op een manier voor die leek op foto ’s van families uit het Midwesten die voor de Eerste Wereldoorlog dateerden.in 2005 suggereerde kunsthistoricus Sue Taylor dat de figuren in het portret eigenlijk Wood’ s ouders zouden kunnen vertegenwoordigen. Ze beweerde dat als gevolg van Wood ‘ s vader overleden toen Wood was slechts 10 jaar oud, Wood niet een nauwe relatie met hem te ontwikkelen, maar merkte op dat hij de rest van zijn leven zeer nauw verbonden met zijn moeder. Ze theoretiseert dat hout mogelijk een Oedipuscomplex heeft ontwikkeld en dat in het schilderij onbewust tot uitdrukking heeft gebracht. Taylor citeert het gebrek aan warmte tussen de twee figuren, evenals Wood ‘ s classificatie van hen als “vader en dochter” was een manier voor Wood om elke seksuele connotatie te verwijderen, zodat Wood niet zou hebben om zijn eigen angsten en onzekerheden onder ogen te zien. Taylor wijst ook op overeenkomsten tussen andere portretten van Wood ‘ s moeder en de vrouw in American Gothic, waaronder de broche die ze draagt. kunsthistoricus Tripp Evans interpreteerde het in 2010 als een ” ouderwets rouwportret … Veelzeggend, de gordijnen opknoping in de ramen van het huis, zowel boven als beneden, worden getrokken in het midden van de dag, een rouw gewoonte in Victoriaans Amerika. De vrouw draagt een zwarte jurk onder haar schort en kijkt weg alsof ze tranen tegenhoudt. Men denkt dat ze rouwt om de man naast haar.”Wood was pas 10 toen zijn vader stierf, en later woonde hij een decennium “boven een garage gereserveerd voor lijkwagens”, dus de dood was waarschijnlijk in zijn gedachten.in 2019 beschreef cultuurschrijver Kelly Grovier het als een portret van Pluto en Proserpina, de Romeinse goden van de onderwereld. Hij interpreteert de kleine wereldbol op de windwijzer aan de bovenkant van het schilderij als een voorstelling van de toen recent ontdekte dwergplaneet Pluto, de hooivork zwaaiende Boer als de bewaker van de poorten van de hel, en wijst naar de cameo broche van de vrouw, met daarin een klassieke a-voorstelling van de mythologische godin, en de bungelende haarstreng bij het rechteroor van de vrouw als een weergave van de verrukkelijke in de mythe van de godin.