chociaż termin „flet” odnosi się do szerokiej liczby instrumentów, które znajdują się w wielu różnych kulturach, będziemy zgłębiać historię naszego współczesnego fletu. Istnieje wiele nazw dla tego szczególnego rodzaju fletu. Nazwy te obejmują: flet poprzeczny, flet Niemiecki, flet poprzeczny i flauto traverso. Co jest ważne we wszystkich tych nazwach jest to, że określają one instrument, który jest utrzymywany poziomo podczas gry. Flet pochodzący z około 900 roku p. n. e.został znaleziony w Chinach i nazwany ch ’ IE. Do tej pory najstarsze flety zostały znalezione w regionie Alp Szwabskich w Niemczech i mówi się, że były od około 43 000 do 35 000 lat temu.

200 p. n. e.

przedchrześcijańskie rysunki wczesnego fletu pojawiają się na grecko-rzymskich artefaktach. Dodatkowe dzieła sztuki, w tym dwie etruskie płaskorzeźby z II i III wieku p. n. e., wyraźnie pokazują grane flety krzyżowe.

chociaż historia jest rzadka z tej epoki, jest wystarczająco dużo informacji, aby sugerować, że na naszym instrumencie grali Rzymianie i Etruskowie, ale nie starożytni Grecy.

1000 r.n. e.

warto zauważyć, że flet wydaje się znikać wraz z upadkiem Rzymu i zaczyna się ponownie pojawiać dopiero w X i XI wieku. Jest prawdopodobne, że instrument został wprowadzony do Europy Zachodniej przez Niemcy z Bizancjum. W XIV wieku flet zaczął pojawiać się w nie-germańskich krajach europejskich, w tym Hiszpanii, Francji i Flandrii.

1400 A. D.

do początku XV wieku flety są pokazywane na różnego rodzaju obrazach we wszystkich częściach Europy Zachodniej.

1500 A. D.

przez cały XVI wiek flety były jednym z najpopularniejszych instrumentów włoskiej sceny muzycznej. Popularność ta odbiła się również echem w Anglii, co było oczywiste z dużej kolekcji fletów Henryka VIII. Instrumenty te były niezwykle proste w budowie, składały się z cylindrycznej rurki z korkowym korkiem na jednym końcu, otworu wydmuchowego i sześciu otworów palcowych. Ich zasięg był ograniczony, ponieważ były konstruowane w różnych rozmiarach, aby obsłużyć pełny zakres wykonywanej muzyki.

1600 r.p. n. e.

jest to średniej wielkości instrument tej grupy, który jest bezpośrednim przodkiem współczesnego fletu koncertowego. Instrument ten stracił przychylność w pierwszej połowie XVII wieku, ponieważ nie mógł konkurować w grze nowego stylu ekspresyjnego, który skrzypce stały się popularne. Twórcy instrumentów dętych drewnianych odpowiedzieli na to wyzwanie, wprowadzając wiele ulepszeń do fletu w drugiej połowie XVII wieku.

1670

wśród ważnych francuskich graczy / twórców tego okresu była rodzina Jean Hotteterre, którzy byli zatrudnieni na dworze królewskim. Ich nowe osiągnięcia obejmowały następujące zmiany od XVII-wiecznego fletu:

• korpus fletu przeszedł z jednej części do trzech: stawu głowy, korpusu i stopy.
• podczas gdy przegub głowy fletu pozostał cylindryczny, otwór korpusu stał się stożkowy, a dolny koniec fletu był najmniejszą średnicą.
• staw stopy również był stożkowy, a otwór stawał się większy na dolnym końcu. Ten typ konstrukcji otworu instrumentu pozostał niezmieniony do dziś w naszych nowoczesnych piccolos.
• otwory tonalne tego nowego instrumentu pozostały na poziomie sześciu, ale były znacznie mniejsze i dodano klawisz, aby uzyskać płaski E. Instrument ten mógł, dzięki zastosowaniu krzyżowych palców, grać wszystkie nuty chromatyczne.

1720

do 1720 roku korpus został podzielony na dwie części, a dodatkowe połączenia o różnej długości, zwane corps de recharge, pozwoliły wykonawcy na przesunięcie wysokości instrumentu, aby być w zgodzie z różnymi orkiestrami. Jednak ze względu na krzyżówki flety te najlepiej zagrały w tonacjach D-I G – dur. Podczas gdy było wielu wykonawców amatorskich w tamtych czasach, którzy grali na flecie słabo (nie dostrojony), profesjonalni wykonawcy w tamtych czasach radzili sobie z tymi wyzwaniami bardzo dobrze.

1752

traktaty quantza (1752) i Tromlitza (1786) zawierały różne palcowania dla każdej nuty na instrumencie, które odzwierciedlały bardzo subtelne zmiany tonacji.

1760

pomimo wyjątkowych wykonawców, flutemakerzy byli bardzo zaniepokojeni dodaniem klawiszy w celu wyeliminowania krzyżowych palców nut chromatycznych. Do 1760 roku klawisze G-sharp, B-flat I F zostały dodane przez flutemakers w Londynie.

1780

do 1780 roku instrumenty te pojawiały się w muzyce instrumentalnej Mozarta i Haydena. Ponadto twórcy fletu rozszerzyli zakres instrumentu w dół, dodając niskie C i C-ostre klawisze do stawu stopy (podobnie jak współczesny flet). Pod koniec XVIII wieku wprowadzono jeszcze dwa klawisze, co zaowocowało 8-klawiszowym fletem. Instrument ten stał się podstawą większości „prostych” fletów, które do dziś są grane w różnych zespołach celtyckich.

1820

Theobald Boehm (1794-1881) uważany jest za twórcę najważniejszej ewolucji fletu w całej jego historii. Boehm urodził się w Monachium i kształcił się jako jubiler i złotnik. Jego uzdolnienia muzyczne były bardzo widoczne już jako małe dziecko i do 1818 r.dzielił swoją karierę między złotnika, flutmutera i zawodowego flecisty w orkiestrze dworu królewskiego w Monachium. W 1828 roku Boehm założył warsztat do produkcji instrumentów. W 1831 roku, podczas wizyty w Londynie, Boehm wziął udział w koncercie Charlesa Nicholsona, którego flet miał niezwykle duże otwory na palce, co dało wyjątkowo duży i piękny ton.

1832

zdając sobie sprawę, że ten dźwięk musiałby być naśladowany, aby koncertowy flecista odniósł sukces, i rozumiejąc, że dziury w tonie muszą być rozmieszczone dla dobrej intonacji, a nie dla wygody palców odtwarzacza, Boehm zaprojektował nowy mechanizm, który funkcjonował jako przedłużenie palców. Ten stożkowy flet z 1832 roku został stopniowo zaakceptowany przez najważniejszych graczy tamtych czasów, a do 1843 roku Boehm licencjonował flutemakerów w Londynie i Paryżu do produkcji tego nowego instrumentu. W 1846 roku Boehm kontynuował doskonalenie gry na flecie, studiując akustykę u Carla von Schafhautla na Uniwersytecie w Monachium.

1847

w 1847 roku Boehm wyprodukował zupełnie inny instrument o cylindrycznym korpusie, stawie stopy i parabolicznym stawie głowy. Otwory tonalne na tym instrumencie były nawet większe niż w 1832 i Boehm musiał zaprojektować wyściełane miseczki dla każdego otworu. Ten nowy instrument otrzymał tylko kilka stosunkowo nieistotnych modyfikacji w ciągu 20 wieku i jest to hołd dla jego geniuszu, że flet Boehma pozostanie niezmieniony w XXI wieku.