podczas trasy koncertowej The Rolling Stones w Ameryce Północnej tego lata, tylko trzech z pięciu oryginalnych członków nadal będzie w zespole. Ale te trzy, większość ludzi zgodzi się, są podstawowym rdzeniem: piosenkarz Mick Jagger, gitarzysta Keith Richards i perkusista Charlie Watts. Drugie miejsce na gitarze zmieniło się dwukrotnie—z Briana Jonesa na Micka Taylora na Rona Wooda-a emerytowany basista Bill Wyman został zastąpiony przez nie-członka zespołu Darryla Jonesa. Ale niewielu zaprzeczyłoby, że jest to prawdziwy artykuł.

The Beach Boys również koncertują, ale tylko jeden z oryginalnych członków będzie pod ręką: wokalista Mike Love. Dwóch z oryginalnej piątki (bracia Carl i Dennis Wilson) nie żyje, ale pozostali dwaj ocalali członkowie (Al Jardine i trzeci brat Brian Wilson) będą koncertować w tym miesiącu pod szyldem Briana Wilsona. Do Love dołączy kolejny długoletni chłopak z plaży, Bruce Johnston, ale Wilson będzie miał również innego byłego członka, Blondie Chaplin. Więc dlaczego Love może zaprezentować swój show jako The Beach Boys, kiedy Wilson, główny autor tekstów, główny wokalista i producent grupy, nie może?

Ale jeśli spojrzymy na sytuację nie z perspektywy prawnika, ale fana, jasne jest, że Wilson zasługuje na naszą lojalność. I to rodzi pytania, z którymi prędzej czy później musi zmierzyć się każdy fan: co nadaje zespołowi jego tożsamość? Jak bardzo można zmienić jego personel, zanim nie będzie to już ten sam zespół?

na początku mojej kariery krytyka muzycznego, Washington Post wysłał mnie do recenzji Marvelettes, żeńskiego trio Motown, które miało swój pierwszy przebój w 1961 roku z ” Please, Mr. Postman.”Nie trzeba było wiele badać, aby dowiedzieć się, że wersja z 1983 nie tylko nie zawierała członków oryginalnej grupy, ale także członków, którzy byli na tyle dorośli, aby przeczytać, kiedy „Please, Mr.Postman” został wydany po raz pierwszy. Było to oszustwo prowadzone przez promotora Larry ’ ego Marshaka, który zarejestrował swoje prawo do nazwy po tym, jak Motown porzucił grupę. Byli członkowie pozwali go, ale dopiero w 2012 roku spadkobiercy pierwotnych członków ostatecznie zwyciężyli w sądzie. W 2007 roku Kalifornia stała się pierwszym stanem, który przekazał prawdę w Music Advertising Act, a wkrótce potem w innych stanach.

to wyjaśniało kwestie prawne, ale co z artystycznym pytaniem: jak bardzo zespół może się zmienić, zanim nie zasługuje na naszą uwagę? Czy grupa muzyczna jest bardziej jak drużyna baseballowa, która zmienia się tak stopniowo, że zachowuje naszą lojalność bez względu na to, kto jest w składzie? A może jest to bardziej jak drużyna koszykówki, gdzie odejście jednej gwiazdy, takiej jak Lebron James, może dramatycznie zmienić tożsamość Cleveland Cavaliers lub Miami Heat?

zazwyczaj łączymy tożsamość zespołu z jego głównym wokalistą i / lub głównym autorem tekstów. Tak długo, jak ta osoba jest w pobliżu, jesteśmy gotowi przyjąć nowego perkusistę lub nowego klawiszowca. To może nie być sprawiedliwe, ale to prawda. Keith Moon i Tiki Fulwood byli świetnymi perkusistami przed śmiercią, ale jesteśmy gotowi zaakceptować Who i Parliament-Funkadelic bez Moona i Fulwooda, dopóki Roger Daltrey i George Clinton są pod ręką. Ale kiedy ten kluczowy głos zniknie, Zwykle tracimy zainteresowanie zespołem.

John Lennon, George Harrison i Ringo Starr mogli kontynuować karierę Beatlesów po odejściu Paula McCartneya, ale wydaje się mało prawdopodobne, że publiczność zaakceptowałaby Harrisona i Starra jako Beatlesów, gdyby Lennon i McCartney odeszli. Byłoby nierozsądne dla Dave ’ a Grohla i Krista Novoselica, aby przejść do Nirvany po tym, jak Kurt Cobain popełnił samobójstwo w 1994 roku. Mądrze, nie zrobili tego i Grohl założył nowy zespół, the Foo Fighters, z własną tożsamością.

ale nie jest niemożliwe, aby zespół przetrwał utratę lidera-wokalisty-autora tekstów, jeśli odpowiednio sobie z tym poradzi. Bądźcie świadkami szybkiej wyprzedaży na pożegnalne koncerty Grateful Dead tego lata. Nikt nie kwestionuje tego, że Jerry Garcia, wokalista-gitarzysta, który zmarł w 1995 roku, był podporą zespołu. Ale fani uznają, że zespół był nie tylko muzyczną demokracją, ale także wiążącym klejem społeczności większej niż ktokolwiek inny.

The Temptations, inna grupa Motown, zajmowała się rotacją kadr jak drużyna baseballowa. Główną rolę wokalisty przejęli Al Bryant, Eddie Kendricks, David Ruffin i Dennis Edwards, ale zawsze brzmiało to jak The Temptations dzięki Gospel-based Harmony i Motown songwriting / production system. Otis Williams, harmonijkarz barytonowy, nie był wokalistą, ale liderem organizacyjnym, który prowadził grupę przez wszystkie jej zmiany.

Fleetwood Mac radził sobie również ze zmianą personelu, przechodząc z brytyjskiego zespołu bluesowego prowadzonego przez Petera Greena, Jeremy 'ego Spencera i Danny’ ego Kirwana do kalifornijskiego zespołu popowego prowadzonego przez Stevie Nicks, Lindsey Buckingham i Christine McVie. Udało się to tylko dlatego, że niezmienny rdzeń-perkusista Mick Fleetwood i basista John McVie, który nadał zespołowi nazwę—miał charakterystyczne brzmienie i wizję tego, czym powinien być zespół.

czasami silna wizja może być tak skuteczna, jak wielki talent w utrzymaniu odpowiedniej grupy. Williams i Fleetwood utrzymali swoje zespoły przy życiu, uznając, że zawsze są utalentowani piosenkarze, jeśli masz dobry gust, aby je zidentyfikować i bystrość, aby połączyć nowe ze starym. Fiddler Tammy Rogers zrobiła coś podobnego z wielkim zespołem country the SteelDrivers.

dwóch utalentowanych współautorów, Chris Stapleton i Mike Henderson, założyli grupę w 2008 roku, chcąc przywrócić bluegrass do swoich niekwestionowanych korzeni w bluesie i honky-tonk z piosenkami takimi jak „Drinkin’ Dark Whiskey (Tellin’ White Lies)” i „The Blue Side of the Mountain (Where the Sun Don’ t Ever Shine).”Syn Górnika z Kentucky, Stapleton posiadał głęboki, barytonowy warkot, który nadawał tym utworom zastraszającą agresję, wzmocnioną ciętymi liniami melodycznymi z Mandoliny Hendersona i skrzypiec Rogersa. To było niepodobne do niczego innego w bluegrass.

ale po dwóch nominowanych do Grammy albumach i występie na ekranie w filmie Roberta DuValla Get Low with the SteelDrivers, Stapleton zdał sobie sprawę, że może zarobić więcej pieniędzy zostając w domu w Nashville ze swoją rodziną pisząc przeboje dla takich artystów jak Kenny Chesney, George Strait, Luke Bryan i Miranda Lambert, niż mógłby koncertować w bluegrass circuit.

więc odszedł w 2010, a następnie Henderson w 2011. Ale Rogers wiedział, że SteelDrivers mają charakterystyczny dźwięk, który nie powinien być porzucony. Przekonała banjoistę Richarda Baileya i basistę Mike 'a Fleminga do pozostania w zespole, a zastąpili Stapletona brzmieniem Gary’ ego Nicholsa i Hendersona pickerem Benem Truittem. Przekonali nawet Stapletona i Hendersona do pisania piosenek dla zespołu.

rezultat jest nieprawdopodobnym sukcesem zespołu, który stracił wokalistę. Nowy album The SteelDrivers, The Muscle Shoals Recordings, nosi nazwę studia northwestern Alabama, w którym Aretha Franklin, The Rolling Stones, Wilson Pickett, Lynyrd Skynyrd i wielu innych stworzyło słynną muzykę. Nichols dorastał w pobliżu tego studia i sprowadził zespół do Sheffield, aby nagrać piosenki, które nawiązują do tych wszystkich poprzedników.

jest Pikett-like soulfulness w sposób Nichols’ Gravel-grinding voice opisuje upadek z nieba do piekła Rogers „Long Way Down”, i Skynyrd-like Southern-rock swagger do Truitt’ s mandolin chop na Stapleton’ Drinkin ’ Alone.””Ashes of Yesterday”, „a lament for love lost”, to śpiewający, wiejski Walc napisany wspólnie przez Rogersa i Hendersona. „Brat John” Nicholsa opisuje mężczyznę uciekającego o życie po tym, jak zabił obraźliwego męża stróża prawa kochanka, zmuszając Bailey’ a do ucieczki przed nieprzejednanymi skrzypcami Rogersa. Wszystkie utwory sięgają głęboko w zdradę, złamane serce, przemoc i śmierć, które były zszywkami muzyki country, zanim Music Row Nashville przekształcił się w suburban rock.

Jeśli chodzi o oryginalny duet, Stapleton wydał swój pierwszy solowy album, Traveller, na początku tego roku, przechodząc od formatu smyczkowego do perkusyjnego brzmienia country-rocka, jego hipnotyzujący, płukający gardło baryton jest nienaruszony, podobnie jak jego obsesja na punkcie mężczyzn z klasy robotniczej jest zbyt niespokojna i bezrobotna, aby pozostać trzeźwym lub osiadłym na długo. Jest autorem lub współautorem kilkunastu z czternastu piosenek z albumu i nie chce załagodzić trudności życia.

nowy album zespołu Mike Henderson, If you Think It ’ s Hot Here, przywraca lidera do korzeni barroom blues. Wymieniając swoją mandolinę na swojego starego Fendera Bassmana, rzuca swoim srebrnym cylindrem po strunach, wykonując piosenki Muddy ’ ego Watersa, Roberta Johnsona, Hound Doga Taylora i samego Hendersona. W przeciwieństwie do wielu bluesowych reaktywatorów, Henderson i jego klawiszowiec/współproducent Kevin McKendree rozumieją, że rytm jest bardziej kluczowy dla muzyki niż krzykliwe solówki. Kiedy Henderson śpiewa tytułowy utwór albumu, a warning about the hellfire below, jego stary kumpel Stapleton śpiewa harmonię.

to rzadka historia w muzyce: Zespół rozpada się i wszyscy żyją długo i szczęśliwie—a przynajmniej przez kilka następnych lat. Zadziałało, ponieważ Rogers rozpoznał, że SteelDrivers posiadają osobowość poza członkami-i dlatego, że wiedziała, jak służyć temu dźwiękowi.

Uwaga redakcji, 29 czerwca 2015: początkowo błędnie zidentyfikowaliśmy wokalistę SteelDrivers Gary ’ ego Nicholsa jako Bena Nicholsa. Błąd został naprawiony.