Zbrodnia

siostry PAPIN

w lutym 1933 r.cała Francja była przerażona, gdy dowiedziała się o niewypowiedzianie dzikim podwójnym morderstwie, które miało miejsce w mieście Le Mans. Dwie szanowane kobiety z klasy średniej, matka i córka, zostały zamordowane przez ich pokojówki, dwie siostry, które mieszkały w domu. Pokojówki nie po prostu zabijały kobiety, ale wydłubywały im oczy palcami, gdy były żywe, a następnie używały młotka i noża, aby doprowadzić obie kobiety do krwawej miazgi. W obu przypadkach nie było ran ciała. Poza kilkoma ranami na nogach córki, cała siła uderzenia została skierowana na głowy, a ofiary pozostawiono literalnie nierozpoznane.

Góra, siostry Papin w portrecie studyjnym,około 1927 roku (Lea jest po lewej, Christine po prawej)

dodając dziwaczność do przerażającego, pokojówki nie próbowały uciec i zostały znalezione razem w łóżku,nagie i w ramionach. To oczywiście dodało do sprawy wymiaru skandalu i niepokoju. Czy pokojówki były w związku seksualnym? Jeśli tak, było to zarówno homoseksualne, jak i kazirodcze. W nocy obie siostry, w wieku 21 i 27 lat,stały się niesławne. Publiczność była rozpalona w sposób, który rzadko się zdarza, chyba że ma miejsce brutalna i masowa masakra. Tabloidy wpadły w szał, nazywając siostry kolorowymi imionami jak potwory z Le Mans, jagnięta, które stały się wilkami i wściekłe Owce.Nagle imiona Christine i Lea (wymawiane Lay-ah) Papin zostały znane na całym świecie. Niemal tak samo uderzające jak przerażające morderstwa były kontrasty między przemocą a powściągliwym zachowaniem sióstr. Pracowały dla swoich pracodawców przez siedem lat i zawsze były ciche, pracowite i dobrze wychowane. Ich referencje pracy opisywały ich jako uczciwych, pracowitych i właściwych. Nie trzeba dodawać, że nie byli notowani. Spędzali razem wolny czas, wydawali się nie mieć wad i byli zwykłymi kościelnymi gośćmi. Jednak nagle, bez najmniejszego ostrzeżenia, te dwie pokojówki zamieniły się w potwory.

podczas gdy większość Francuzów po prostu chciała zlinczować siostry, inni byli zaintrygowani i chcieli zrozumieć, co się stało. Ten ostatni miał wiele chrząszczy dla ich inteligentnego młyna. Teorie obfitowały, skupiając się głównie na idei, że to właśnie oni byli przykładem wojny klasowej. Psychoanalitycy również rozważali, znajdując w oku płodny materiał i pozorne związki seksualne między siostrami. Od zakończenia procesu upłynęło prawie osiem miesięcy, dając czas na rozgorączkowaną wyobraźnię, by pomarzyć o historii. Nawet w więzieniu, czekając na proces, siostry dały więcej do myślenia. Starsza siostra, Christine, spędzała większość czasu płacząc za Leą i błagając o ponowne zjednoczenie się z nią. Przewróciła się po podłodze w pozornych paroksyzmach seksualnej agonii i czasami wyrażała się w seksualnym języku. Kiedy nie płakała za Leą, doświadczyła przeźroczystych halucynacji i wizji. Podczas jednego z takich ataków, w lipcu 1933 r., musiała wydłubać sobie oczy i musiała zostać włożona w kaftan bezpieczeństwa.

Lea Papin po aresztowaniu.

następnego dnia po tym ataku Christine wezwała sędziego śledczego i dała mu nowe oświadczenie,w którym powiedziała, że nie powiedziała mu wcześniej całej prawdy; że sama zabiła Dwie kobiety, Madame I Madamoiselle Lancelin, w wyniku pewnego rodzaju „dopasowania” do niej; i że Lea nie brała udziału w morderstwach. Sędzia śledczy odrzucił to oświadczenie jako jedynie fałszywy sposób na uwolnienie lei, a ława przysięgłych potraktowała je z równą pogardą. Co więcej, Lea utrzymywała się mówiąc, że wzięła partin morderstwa.

proces we wrześniu 1933 roku był wydarzeniem ogólnokrajowym, w którym uczestniczyła ogromna liczba publiczności i prasy. Policja musiała zostać wezwana, aby kontrolować tłumy przed wypełnionym budynkiem sądu. Zdarzały się sytuacje w trakcie procesu,kiedy sędzia musiał grozić oczyszczeniem sądu w celu kontrolowania emocjonalnych reakcji ludzi w galerii publicznej, zwłaszcza gdy opisywano wyłudzanie oczu. Naturalnie, dziewczyny nie miały związku seksualnego, ale nigdy nie podejmowały żadnych prób wyparcia się ich.

nic dziwnego, że zostali znalezieni za morderstwo, a Christine została skazana na śmierć na gilotynie. Gdy wymawiano tę wypowiedź, upadła na kolana i musiała być wspomagana przez swojego opiekuna. Lea ze swojej strony została uznana za winną morderstwa Madame Lancelin, ale nie została oskarżona o zabójstwo córki, Genevieve, ponieważ dowiedziała się, że Genevieve zmarła, zanim Lea przyłączyła się do morderstw.Młodsza siostra została skazana na dziesięć lat ciężkich robót.Ława przysięgłych znalazła w jej sprawie pewne okoliczności łagodzące, ponieważ została całkowicie pominięta przez przesadną Christine.

wyrok skazano później na dożywotnie pozbawienie wolności, co jest normalną procedurą w przypadku kobiet.Jednak w więzieniu jej stan szybko się pogorszył. Głęboko przygnębiona, oddzielona od ukochanej Lei, odmówiła jedzenia i stała się coraz gorsza. Przeniesiona do szpitala psychiatrycznego w Rennes, nigdy nie pokazała najmniejszych oznak poprawy w miarę upływu czasu i zmarła w 1937 roku. Oficjalną przyczyną śmierci było „cachexie”, czyli marnowanie.

siostry Papin podczas procesu we wrześniu 1933 r.wyglądały jakby miały dwadzieścia lat. Przed nimi są ich adwokaci.

Lea, z drugiej strony, kontynuowała swoją zwyczajową cichą, łagodną postawę w więzieniu i została zwolniona po kilku latach, uzyskując remisje za dobre zachowanie. Następnie dołączyła do niej hermatka, Clemence, i osiedlili się w mieście Nantes, na południe od Rennes. Pracowała jako pokojówka hotelowa, pod fałszywym nazwiskiem Marie. W 1966 r. francuska pisarka Paulette Houdyer wydała książkę L ’ Affaire Papin, która opowiadała historię Sióstr Papin w Niestety nowatorskim formacie.Podobno w wyniku tej książki Lea została przesłuchana przez dziennikarza z France-Soir.In w tym wywiadzie dowiadujemy się, że doświadczyła ona żywych wizji Chrystusa stojącego przed nią w formie duchowej i była pewna, że jej siostra jest w Paradyżu. Nadal trzymała stare zdjęcia Christine, a także stary trunkramped z pięknymi sukienkami, które dziewczyny zrobiły dla siebie przed nimi. Stwierdziła również, że oszczędza, aby wrócić do Le Mans i dołączyć do swojej drugiej siostry, Emilii, która została zakonnicą w wieku szesnastu lat, ale nie ma na to dowodów. Wywiad we Francji-Soir to ostatni zapis życia Papin sisters.It przez wiele lat uważano, że Lea zmarła w 1982 roku w wieku siedemdziesięciu lat, ale francuski producent filmowy Claude Ventura niedawno odrzucił ten pomysł. W trakcie kręcenia swojego filmu dokumentalnego En Quete des Soeurs Papin, Ventura znalazł różne niezgodności i anomalie w oficjalnych dokumentach. W rezultacie dokonał odkrycia, że Lea nie zmarła w 1982 roku,jak wszyscy myśleli, ale nadal żyła w czasie, gdy kręcił swój film.

mimo, że nie są powszechnie znane, siostry Papin z biegiem lat wywarły wpływ na wielu ludzi, przestępców lub innych. W momencie pisania, było coś w rodzaju trzy sztuki, trzy filmy i wiele książek na podstawie tych nieoświeconych dziewcząt, plus liczne artykuły. Nawet większość celebrytów, Francuzów czy Francuzów, nie może pochwalić się taką płytą. Siostry Papin mają zdolność intrygowania, fascynowania i prowokowania do intelektualnych i twórczych wysiłków. Prawdopodobnie tylko Kuba Rozpruwacz prowokuje większe wylanie.

sprawa Papina ma charakter psychologiczny tak samo jak kryminalny, a już zauważono, że Psycho-analitycy mieli field day z siostrami. Patrząc na nie z nowoczesnego punktu widzenia, jest jednak jasne, że Christine Papin byłaby obecnie diagnozowana jako schizofrenia paranoidalna. W latach 30. XX wieku nie było skutecznego leczenia jej choroby, ale w dzisiejszych czasach leczyłaby się głównie lekami przeciwnowotworowymi i prawdopodobnie miałaby dłuższe życie, jeśli nie szczęśliwe. Jej siostra Lea, z drugiej strony, nigdy nie wykazywała objawów psychotycznych i nie ma powodu, by w to wierzyć. Wydaje się być bardzo nieśmiała, niespokojna i podatna na stany paniczne, gdy jest pod wpływem stresu, i prawdopodobnie cierpiała z powodu zaburzeń psychicznych. Miała też dość niską inteligencję i była zdominowana przez siostrę heroldera. Podczas procesu lekarze zeznali, że osobowość Lei zniknęła całkowicie z osobowością Christine. Lea była nieśmiałą, dobroduszną i łagodną osobą. Pracodawcy nigdy nie mieli złego słowa, Aby o niej powiedzieć, podczas gdy Christine miała” trudną ” osobowość i czasami była odrzucana za bezczelność. Tragedią Lei było to, że została sodomizowana przez Christine. Gdyby została oddzielona od Christine na wcześniejszym etapie, z pewnością wiedziełaby nienaganne życie i nigdy nie przeszłaby przez bramę więzienia. Pewien spostrzegawczy pracodawca zasugerował matce Lei, aby umieściła dziewczynki w osobnych miejscach pracy, ponieważ Christine miała wpływ na Leę, ale, niestety dla Lei, sugestia została zignorowana.

to, że siostry miały poważneproblemy nie jest zaskakujące w świetle historii rodziny. Ich ojciec miał gwałtowne ataki temperamentu i napady padaczkowe. Niektórzy z nich zmarli w przytułkach lub popełnili samobójstwo. Ich ojciec, Gustaw Papin, miał problem z piciem, a także zgwałcił ich siostrę Emilię, gdy miała zaledwie kilka lat. Atak ten spowodował rozwód rodziców, po którym przez kilka lat mieszkali w sierocińcu w Le Mans. Leahad był pod opieką wujka, aż zmarł, a potem ona też została umieszczona w sierocińcu, dopóki nie była na tyle dorosła, aby pracować. Ich matka odwiedzała ich regularnie w tym czasie, ale zawsze było pewne rozdarcie między nią a Christine. Około dwa lata przed morderstwami doszło do całkowitej rozłamu między dziewczynkami a ich matką,spowodowanego najwyraźniej przez nieporozumienia dotyczące pieniędzy. Ich matka pisała do nich od czasu do czasu, ale została zignorowana.

jedyną stałą w życiu sióstr i ich jedyną trwałą więzią emocjonalną było oddanie się sobie nawzajem. Pracowali razem, kiedy tylko mogli i w ten sposób w 1926 r.wylądowali w domu Lancelinów. Christine zaczęła tam pracować jako pierwsza iw ciągu kilku miesięcy przekonała Lancelinów, aby zajęli się również Leą.Christine pracowała jako kucharka, a Lea jako pokojówka. Wydaje się, że kontakt z rodziną był minimalny, a ich pracodawcy rzadko trudzili się z nimi rozmawiać. Dzielili pokój na najwyższym piętrze trzykondygnacyjnego pokoju Lancelinów i utrzymywali go głównie dla siebie. Chodzili na Msze Św. w każdą niedzielę, ale wydawali się nie mieć żadnych interesów poza sobą.

list napisany przez Christine Papin, gdy była w więzieniu,

błagając o ponowne spotkanie z siostrą Leą.

psychologicznie, dziewczyny w rzeczywistości zostały wplątane w stan znany Francuzom jako folie a deux: dosłownie, szaleństwo w parach, inaczej znane jako wspólne zaburzenie paranoidalne.Charakterystyczne jest, że ten stan występuje w małych grupach lub parach, które stająsolokowane od świata w ogóle i prowadzą intensywne, wewnętrzne istnienie z paranoidalnym spojrzeniem na świat zewnętrzny. Większość par, które popełniają morderstwa, w rzeczywistości ma ten rodzaj wyspiarskiego, wewnętrznego związku. Typowe dla wspólnych zaburzeń paranoidalnych jest również to,że jeden partner dominuje nad drugim, a siostry Papin były doskonałym przykładem.

według zeznań świadków Christine stawała się coraz bardziej wzburzona i maniakalna w miesiącach poprzedzających morderstwa. Jej stan wyraźnie się pogarszał, a 2 lutego 1933 roku jej szaleństwo ostatecznie stanęło na głowie. Zaatakowała najpierw matkę, a potem córkę, wydłubując palcami. Na pewnym etapie dołączył Lea i atak był kontynuowany z młotkiem i nożem, plusa cyny garnek, który stał w korytarzu. Wydaje się, że trwało to około trzydziestu minut, po których ofiary były dosłownie poza Poznaniem. Następnie siostry umyły krew z siebie, poszły do swojego pokoju, rozebrały się, weszły do łóżka i czekały na przyjazd policji. Podjęli próbę ucieczki i nie próbowali ukryć swoich czynów.

jak już zauważono, siostry capin wywarły niezwykły wpływ, dając początek ciągowi prac na ich temat lub w inny sposób z nimi związanych. Pierwszym z nich była sztuka „pokojówki” Jeana Geneta, wyprodukowana po raz pierwszy w 1947 roku, kiedy Lea jeszcze żyła i pracowała w hotelu. Sztuka Geneta była śledzona przez inne sztuki i filmy, a także niekończący się strumień artykułów i książek. Jest to niezwykły rekord dla dwóch nieoświeconych pokojówek, których życie pozostałoby mroczne i niejasne, gdyby nie dwa ohydne morderstwa popełnione w zimową noc inLe Mans.

aktualności

do roku 2000 twierdzono, że Lea Papin nadal żyje w hospicjum gdzieś we Francji. Odkrycie to zostało dokonane przez twórcę filmu Claud Ventura podczas badań nad jego filmem „En Quete Des Soeurs Papin” (w poszukiwaniu Sióstr Papin).Lea Papin w filmie zmarła 24 lipca 2001 roku i została pochowana obok matki Sióstr Papin, Clemence, która zmarła 10 stycznia 1957 roku.Są pochowani w Ciemetiere de la Bouteillerie w Nantes, gdzie Lea mieszkała po wyjściu z więzienia. Zobacz link „NEW PIX of the PAPIN SISTERS” na stronie głównej, aby zobaczyć zdjęcia.

Strona główna