wprowadzenie

według Narodowego Biura Badań Ekonomicznych (NBER), gospodarka USA była w recesji przez 18 miesięcy od grudnia 2007 do czerwca 2009. Była to najdłuższa i najgłębsza recesja epoki po ii Wojnie Światowej. Raport ten zawiera informacje na temat wzorców znalezionych w przeszłości recesji od czasu II wojny światowej, aby ocenić, czy i jak ta recesja może być inna.

nie ma prostej reguły określającej, kiedy recesje zaczynają się lub kończą. Recesje są oficjalnie ogłaszane przez National Bureau of Economic Research (NBER), organizację badawczą non-profit.1 NBER definiuje recesję jako” znaczący spadek aktywności gospodarczej w całej gospodarce, trwający dłużej niż kilka miesięcy ” w oparciu o szereg wskaźników ekonomicznych, z naciskiem na tendencje w zakresie zatrudnienia i dochodów.2 jest mało prawdopodobne, aby wszystkie te wskaźniki zaczęły jednocześnie spadać lub rosnąć. Tak więc, porównując epizody historyczne, niektóre objawy związane z recesją mogą wystąpić przed lub po oficjalnym rozpoczęciu lub zakończeniu recesji. W ostatnim epizodzie produkt krajowy brutto (PKB) zaczął spadać (w czwartym kwartale 2007 r.) przed zatrudnieniem (w styczniu 2008 r.), a oba pogorszyły się znacznie w trzecim kwartale 2008 r. Gospodarka zaczęła ponownie rosnąć w trzecim kwartale 2009 r., ale zatrudnienie nadal spadało do grudnia 2009 r.

długość i głębokość recesji

recesje nie są rzadkością—w 2008 r. były jedenaste od czasów II Wojny Światowej.w ostatnich latach recesje były rzadsze—od 1982 do 2001 r. były tylko dwie recesje—ale długość między ostatnią a poprzednią, 73 miesiące, była porównywalna z częstotliwością recesji od 1945 do 1981 r.

jak wynika z tabeli 1, Ostatnia recesja trwała 18 miesięcy, co czyni ją najdłuższą w okresie powojennym.3 był prawie dwa razy dłuższy od mediany czasu powojennej recesji (9,5 miesiąca). Recesje kończą się z powodu bodźców monetarnych i fiskalnych—oba te bodźce zostały zastosowane w ostatnim epizodzie 4—oraz dlatego, że rynki automatycznie się dostosowują.

recesje wpływają na dobrobyt ekonomiczny poprzez ich długość i głębokość. Biorąc pod uwagę głębokość, niedawna recesja może być podzielona na dwie odrębne fazy. W pierwszej fazie, trwającej przez pierwsze dwa kwartały 2008 r., recesja nie była głęboka, co mierzone było zmianą PKB lub bezrobociem. Pogłębił się jednak w trzecim kwartale 2008 r.i pozostał głęboki w pierwszym kwartale 2009 r. Po nieznacznym dalszym spadku w drugim kwartale, gospodarka powróciła do ekspansji w trzecim kwartale 2009 roku.

spadek PKB w czasie ostatniej recesji, skumulowany o 4,1%, był najgłębszym z okresu powojennego. Natomiast produkcja spadła o 1,4% w recesji w latach 1990-1991 i 0,3% w recesji w 2001 roku. Spadek produkcji po drugim kwartale 2008 r.był nawet większy niż w całej recesji. Większość spadku miała miejsce od trzeciego kwartału 2008 r.do pierwszego kwartału 2009 r. Recesja w 1981 r. była ostatnią recesją, w której kolejne kwartały charakteryzowały się gwałtownymi spadkami PKB.

recesje z lat 1973 i 1981 były również niezwykle długie i głębokie, jeśli chodzi o utraconą wydajność. Podczas recesji, która rozpoczęła się w 1973 roku, PKB spadł o skumulowane 3%. Podczas recesji rozpoczynającej się w 1981 roku, PKB spadł o skumulowane 2,9%, A recesja ta przyszła na piętach 2.2% spadek PKB w oddzielnej recesji rok wcześniej.

ekonomiści często przypisują niezwykłą długość i głębokość recesji z 1973 i 1981 r.częściowo decyzji Rezerwy Federalnej o utrzymaniu wysokich stóp procentowych. Stopa celowana przez Fed, stopa funduszy federalnych, osiągnęła szczyt 12,9% w lipcu 1974 i 19% w lipcu 1981. (Po dostosowaniu się do inflacji stopy te nie były prawie tak wysokie, jak się wydają, ponieważ inflacja była wtedy znacznie wyższa.) Fed podniósł stopy tak wysokie w celu zmniejszenia inflacji, która, mierzona w rachunkach PKB, osiągnęła najwyższy poziom w skali rocznej 12,8% w trzecim kwartale 1974 r.i 11,1% w czwartym kwartale 1980 r. Z tego powodu niektórzy ekonomiści określili te recesje jako „made in Washington” – gdyby Fed nie podniósł tak wysokich stóp, twierdzą, że recesje byłyby prawdopodobnie krótsze i łagodniejsze (chociaż problemy inflacyjne mogłyby się nasilić).

ta dynamika nie była ważna w ostatniej recesji, ponieważ ostatni szczyt stopy funduszy federalnych wyniósł 5.25% i został zmniejszony przed rozpoczęciem recesji, ostatecznie spadając do niemal zera. Wzrost inflacji był początkowo problemem w obecnym epizodzie, ale nigdy nie zbliżył się do stóp z Lat 70. i 80. – W pierwszym kwartale 2007 r. osiągnął szczyt 4,2%. W pierwszej połowie 2008 r. wzrost cen energii i surowców spowodował chwilowy wzrost inflacji. Od tego czasu spadki tych cen doprowadziły tymczasowo do deflacji (spadku cen) pod koniec 2008 r., przy czym od tego czasu inflacja była bardzo niska.

wraz ze stopniowym ożywieniem gospodarki, poglądy są podzielone na perspektywy inflacji. Niektórzy komentatorzy wskazują na zerową stopę funduszy federalnych i bezprecedensową skalę interwencji Fed na rynkach finansowych jako politykę, która ostatecznie doprowadzi do wzrostu inflacji. Dzięki bezpośrednim kredytom i zakupom aktywów, niespotykane wsparcie Fed dla sektora finansowego przekroczyło czasami 1 bilion USD, w porównaniu z mniej niż 1 miliard USD przed rozpoczęciem kryzysu finansowego.5 W normalnych czasach taka polityka stóp procentowych i kredytowania byłaby wysoce inflacyjna. Ale gdy recesja doprowadziła do spadku zagregowanego popytu, wywierała presję na inflację. Inni komentatorzy obawiają się, że recesja była na tyle poważna, że deflacja jest większym zagrożeniem niż inflacja. Twierdzą oni, że interwencja Fed na rynkach finansowych była konieczna, aby uniknąć „pułapki płynności”, w której niższe stopy procentowe nie stymulują już wydatków wrażliwych na odsetki. Chociaż Fed obniżył stopę funduszy federalnych do niemal zera, ponieważ wynosiła ona tylko 5,25% , gdy Fed zaczął obniżać stopy, możliwości Fed w zakresie złagodzenia polityki pieniężnej za pomocą tradycyjnych metod były nieco ograniczone. Natomiast stopa funduszy federalnych, chociaż wysoka, została obniżona (szczyt do minimum) o 6,8 punktu procentowego w recesji w 1973 r.i o 10,5 punktu procentowego w recesji w 1981 r.

bezrobocie w Recesjach

Tabela 2 pokazuje wzrost bezrobocia we wszystkich 11 recesjach powojennych. Nic dziwnego, że recesje z najgłębszymi spadkami produkcji charakteryzowały się również największym wzrostem bezrobocia. Od szczytu ekspansji do wysokiej po recesji, recesja w 1973 r. odnotowała wzrost stopy bezrobocia o 4,2 punktu procentowego, a recesja w 1981 r.odnotowała wzrost o 3.6 punktów procentowych (czyli 4,8 punktu procentowego w porównaniu z ekspansją, która zakończyła się w 1980 roku). Bezrobocie w październiku 2009 r.wyniosło 10,1%, co stanowi wzrost o 5,1 punktu procentowego w porównaniu z poprzednim szczytem ekspansji. Recesja w latach 1981-1982 była jedyną recesją w okresie powojennym, w której bezrobocie przekroczyło 10%.

większość wzrostu bezrobocia w ostatnim okresie recesji miała miejsce po pierwszych sześciu miesiącach recesji, co podkreślało początkową łagodność recesji. Wzrost stopy bezrobocia podczas tej recesji był porównywalny z recesjami od 1960 r.przez pierwsze 10 miesięcy po rozpoczęciu recesji. Jednak począwszy od jedenastego miesiąca, przebiegał on w podobny sposób, ale jeszcze bardziej dotkliwy niż dwie” głębokie i długie ” recesje z 1973 i 1980 roku. (Bezrobocie wyrównało się po około roku w pozostałych czterech recesjach od 1960 roku.) Ostatnia recesja ostatecznie charakteryzowała się największym wzrostem bezrobocia w okresie powojennym. Bezrobocie wzrosło przez 22 miesiące, co było najdłuższym okresem wzrostu bezrobocia od czasów II Wojny Światowej. Recesje 1973 i 1981 były jedynymi pozostałymi dwoma w okresie powojennym, w których bezrobocie nadal rosło po około roku; w recesji 1973 wzrosło przez 19 miesięcy.

poprzednie dwie recesje, w 1991 i 2001 roku, były łagodne i krótkie, mierząc spadek PKB, i miały jedne z najmniejszych wzrostów bezrobocia w okresie powojennym. Nie jest to jednak cała historia, ponieważ w obu przypadkach bezrobocie nadal rosło przez ponad rok po zakończeniu recesji. (W każdej innej powojennej recesji, z wyjątkiem tej, która rozpoczęła się w listopadzie 1970 r., bezrobocie zaczęło spadać w ciągu sześciu miesięcy od zakończenia recesji.) Te dwa epizody zostały więc nazwane ” jobless Recovery.”Gdyby uwzględniono wzrost bezrobocia wśród bezrobotnych, odcinek rozpoczynający się w 1991 r.wykazałby ponadprzeciętny wzrost bezrobocia; ale odcinek rozpoczynający się w 2001 r. nadal utrzymałby się poniżej średniej. Nie jest jasne, czy gospodarka zmieniła się w jakiś fundamentalny sposób, który sprawia, że od teraz ożywienie bez zatrudnienia jest bardziej prawdopodobne, czy też było to po prostu zbieg okoliczności, że poprzednie dwie recesje zakończyły się w ten sposób.

wzrost zatrudnienia po niedawnej recesji był bardziej typowy, ponieważ zatrudnienie zaczęło rosnąć w styczniu 2010 r., siedem miesięcy po oficjalnym zakończeniu recesji. Mniej typowo, późniejszy wzrost zatrudnienia był słaby.

konsumpcja i inwestycje w recesje

ostatnia recesja charakteryzuje się również największym spadkiem konsumpcji i prywatnych stałych wydatków inwestycyjnych w każdej powojennej recesji. Istnieje kilka podobieństw we wszystkich poprzednich powojennych recesjach. Po pierwsze, we wszystkich przypadkach wydatki konsumpcyjne nie osłabły tak bardzo jak PKB, jak pokazano w tabeli 1. W rzeczywistości w pięciu z 11 recesji konsumpcja nadal rosła, podczas gdy PKB spadł. W zakresie, w jakim gospodarstwa domowe mogą dostosować poziom swoich oszczędności i kredytów, uważa się, że generalnie wolą „wyrównywać” konsumpcję w czasie, unikając nagłych wzrostów i spadków. W ostatnim okresie recesji konsumpcja spadła stosunkowo szybko w trzecim i czwartym kwartale 2008 r., z niewielkimi dodatnimi i ujemnymi zmianami w pozostałych kwartałach. Zgodnie ze schematem historycznym, konsumpcja spadła proporcjonalnie mniej niż produkcja skumulowana.

Po drugie, we wszystkich recesjach wydatki na inwestycje stałe spadły bardziej niż PKB. Dowody te rzucają wątpliwości na popularne wyjaśnienie, że recesje są spowodowane spadkami konsumpcji. Sugeruje ona niektórym, że głównym motorem cyklu koniunkturalnego są cykliczne zmiany popytu inwestycyjnego.6 popyt inwestycyjny dzieli się na dwie kategorie—inwestycje biznesowe (w urządzenia i urządzenia) i inwestycje mieszkaniowe (budowa domu). Cykliczne zmiany w inwestycjach przedsiębiorstw mogą być napędzane przez zmiany warunków prowadzenia działalności gospodarczej, zaufania lub warunków kredytowych. Inwestycje mieszkaniowe napędzane są zmianami popytu na mieszkania i warunków kredytowania. Na zmiany warunków kredytowych duży wpływ ma polityka pieniężna.

w każdej z powojennych recesji spadały zarówno inwestycje gospodarcze, jak i mieszkaniowe. W ośmiu na 10 recesji nastąpił większy procentowy spadek inwestycji mieszkaniowych niż w inwestycjach biznesowych.7 procentowy spadek inwestycji mieszkaniowych był znacznie większy w niedawnej recesji-począwszy od drugiego kwartału 2006, inwestycje mieszkaniowe spadły o ponad roczną stopę 10% dla trzynastu kwartałów z rzędu, podczas gdy inwestycje biznesowe spadły o ponad 10% w zaledwie dwóch kwartałach. Ponadto, w dziewięciu na 10 ostatnich recesji, spadek inwestycji mieszkaniowych poprzedzone spadek wzrostu PKB.8 Ten wzór odbędzie się w niedawnej recesji, jak również. Wielu ekonomistów twierdziło, że katastrofa mieszkaniowa była główną przyczyną niedawnej recesji.

fakt, że spadek inwestycji mieszkaniowych poprzedzał spadek PKB, niekoniecznie jest dowodem na to, że katastrofy mieszkaniowe spowodowały również inne powojenne recesje. Być może recesje są spowodowane zaostrzeniem warunków kredytowych, a inwestycje mieszkaniowe są sektorem, który jest pierwszy i najbardziej dotknięty przez zaostrzone warunki kredytowe. Na przykład głęboki spadek inwestycji mieszkaniowych na początku lat 80. jest zwykle przypisywany decyzji Fed o przesunięciu stopy funduszy federalnych aż 19%. Podczas gdy inwestycje mieszkaniowe spadły we wszystkich innych powojennych recesjach, ceny domów krajowych nie spadły (od momentu zebrania głównych serii danych), aż do teraz.9 w niedawnej recesji krajowe ceny domów spadły o 15% szczytowo do koryta,10 i inwestycje mieszkaniowe spadły o ponad połowę od szczytu do koryta. W przeciwieństwie do wielu innych powojennych recesji, mieszkania mogą być przyczyną, a nie objawem niedawnej recesji.

recesje i ceny ropy

inną wspólną cechą niedawnej recesji i przeszłych recesji jest zachowanie cen ropy. Recesje z 1973 roku i początku lat 80. są pamiętane z powodu wstrząsów naftowych, a ten wzór nie jest rzadkością. W dobrze znanym artykule ekonomista James Hamilton zidentyfikował zakłócenia w dostawach ropy naftowej przed wszystkimi, z wyjątkiem jednej z powojennych recesji—wzór, który trwa w każdej recesji od czasu opublikowania jego artykułu, w tym najnowszego.11 ceny ropy naftowej wzrosły z 51 USD za baryłkę w styczniu 2007 r.do szczytowego poziomu 129 USD za baryłkę w lipcu 2008 r. Średnia cena w 2009 r.wynosiła około połowy ceny szczytowej w 2008 r., co ostatecznie powinno zrównoważyć większość skurczowych skutków poprzedniego wzrostu cen dla PKB. Dowodem przeciwko przypisywaniu spowolnienia gospodarczego rosnącym cenom ropy byłby fakt, że ceny ropy znacznie wzrosły podczas poprzedniej ekspansji bez zauważalnego wpływu na wzrost PKB. Na przykład ceny wzrosły z 37 USD za baryłkę w grudniu 2004 r.do 69 USD za baryłkę w lipcu 2006 r.

recesje i gospodarka światowa

w wyniku obecnego globalnego charakteru zawirowań finansowych, niedawna recesja była powszechna na całym świecie.12 w 2009 r. światowy wzrost PKB wyniósł -0,6% ogółem i -3,2% w gospodarkach rozwiniętych, zmniejszając się we wszystkich gospodarkach grupy G-7.13 powszechna recesja nie jest historycznie niezwykła. Na przykład w latach 1980-1982 wszystkie kraje Grupy G-7, z wyjątkiem Francji i Japonii, doświadczyły spadku PKB przez co najmniej rok (a wzrost we Francji był bliski zera w 1981 r.). Podobnie w latach 1991-1993 wszystkie kraje Grupy G-7, z wyjątkiem Japonii, doświadczyły spadku PKB przez co najmniej rok (a wzrost w Japonii był bliski zera w latach 1992 i 1993). Globalny charakter recesji mógłby potencjalnie ją przedłużyć i pogłębić, ponieważ za granicą byłby mniejszy popyt na eksport danego kraju. W badaniu historycznych recesji w krajach przemysłowych Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW) stwierdził, że recesje, które były wysoce zsynchronizowane na arenie międzynarodowej, trwały średnio cztery miesiące dłużej, a PKB spadł średnio o 1% więcej niż w innych recesjach.14

recesje i sektor finansowy

głównym powodem, że niedawna recesja była dłuższa i głębsza niż zwykle, jest dotkliwość spowolnienia finansowego, które rozpoczęło się w sierpniu 2007 r.i drastycznie się pogorszyło we wrześniu 2008 r. Jak wspomniano powyżej, recesja była początkowo łagodna, a spadek PKB znacznie przyspieszył po pogorszeniu się spowolnienia finansowego. Chociaż zmniejszony apetyt inwestorów na ryzyko i spadek rynku akcji przed recesją lub w jej trakcie jest powszechny, ostatnia recesja charakteryzowała się załamaniem aktywności na niektórych rynkach finansowych, takich jak rynki papierów wartościowych zabezpieczonych aktywami, papierów komercyjnych i pożyczek międzybankowych, a także niepowodzeniem (lub ratowaniem rządu, aby uniknąć niepowodzenia) kilku dużych, uznanych firm finansowych. Od tego czasu warunki finansowe uległy poprawie, ale nie wróciły całkowicie do normy. Począwszy od czwartego kwartału 2008 r., zakłócenia na rynkach finansowych doprowadziły do znacznego spadku inwestycji biznesowych. Biorąc pod uwagę opóźnienie między zmianami warunków finansowych a aktywnością gospodarczą, mniej zaskakujące jest to, że recesja była o wiele dłuższa niż średnia. W badaniu historycznych recesji w krajach przemysłowych MFW stwierdził, że recesje związane z kryzysami finansowymi trwały średnio siedem miesięcy dłużej, chociaż spadek PKB nie był statystycznie istotny w porównaniu z innymi recesjami.15

porównania między niedawną Recesją a Wielkim Kryzysem

niektórzy komentatorzy sugerują, że kryzys finansowy niedawnej recesji sprawia, że Wielki Kryzys jest bardziej odpowiednim porównaniem niż inne powojenne recesje. Podczas gdy obecny kryzys finansowy był najpoważniejszy w okresie powojennym pod względem wielu środków, istnieje wiele różnic między niedawną sytuacją a Wielkim Kryzysem. Chociaż krach na giełdzie w 1929 roku odegrał rolę w ustawieniu spowolnienia gospodarczego w ruchu, istnieje konsensus wśród ekonomistów, że błędy polityczne spowodowały, że spowolnienie stało się wielkim kryzysem.16 do najważniejszych błędów należały: brak przeciwdziałania kurczeniu się podaży pieniądza przez Fed, co spowodowało łączny spadek cen o 25%, oraz bieganie banków, co spowodowało upadłość tysięcy banków. (Podaż pieniądza spadła przede wszystkim w celu utrzymania standardu złota, a tempo wzrostu gospodarczego było wysokie po tym, jak Stany Zjednoczone porzuciły standard złota.)

natomiast decydenci polityczni zareagowali agresywnie i niekonwencjonalnie, próbując powstrzymać obecny kryzys. Fed obniżył krótkoterminowe stopy procentowe do niemal zera. Bezpośrednia pomoc Fed dla systemu finansowego przekroczyła 1 bilion dolarów, a Kongres zezwolił Skarbowi Państwa na dostarczenie dodatkowych 700 miliardów dolarów do systemu finansowego za pośrednictwem Programu Pomocy dla zagrożonych aktywów.17 powszechnych przejazdów bankowych nie miało miejsca od czasu wprowadzenia ubezpieczenia depozytów w 1930 roku, a podobne przejazdy na funduszach inwestycyjnych rynku pieniężnego w 2008 roku zostały obejście, gdy Skarb Państwa tymczasowo zagwarantował ich kapitał. Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) również tymczasowo zagwarantowała pewne zadłużenie bankowe, aby zagwarantować, że banki nie utracą dostępu do rynków pożyczek.18

podczas Wielkiego Kryzysu decydenci polityczni byli również niechętni stymulowaniu gospodarki poprzez ekspansję fiskalną (większy strukturalny deficyt budżetowy).Natomiast deficyt budżetowy wzrósł jako udział w PKB z 1,2% w 2007 r.do 10% w 2009 r. Wśród niektórych decydentów w tym czasie istniało również przekonanie, że recesje były zdrowymi procesami, które oczyszczały gospodarkę z nieefektywnie przydzielonych zasobów—pogląd, który wypadł z przychylności, gdy depresja się pogłębiała, i został ostatecznie zastąpiony przez pogląd, że rozważne zmiany polityki mogą uniknąć niepotrzebnego marnowania zasobów leżących bezczynnie przez recesje.

Wielki Kryzys obejmował dwie recesje, z których pierwsza trwała 3,5 roku, a druga, rozpoczynająca się cztery lata później, trwała kolejny rok. Tak głęboka, jak niedawna recesja, była łagodna w porównaniu z pierwszym skurczem Wielkiego Kryzysu, jak pokazano w tabeli 3.20 zmiany w PKB, cenach i bezrobociu w niedawnej recesji były znacznie bliższe tym, których doświadczono w innych powojennych recesjach niż wielki kryzys.