zaczęłam cierpieć na zaburzenia odżywiania, gdy miałam zaledwie 11 lat. Był to sposób na radzenie sobie ze stresem, z jakim miałem do czynienia w związku z obraźliwymi zachowaniami moich rodziców i rozwodami, a także zastraszaniem, którego doświadczałem w szkole. Nie zdawałem sobie wtedy sprawy, że internalizując te bóle i usuwając je na siebie, moje ciało i mózg ulegną o wiele większym szkodom niż stawienie czoła moim problemom. To, czego nigdy nie zdawałem sobie sprawy, cierpiąc na bulimię i anoreksję, to destrukcyjny wpływ, jaki może mieć na twoje ciało.

ludzie często ostrzegali mnie przed tymi problemami, ale zawsze myślałem, że mi się to nie przytrafi. Przypuszczam, że założyłem, że choroba działa ze mną i pomaga mi. Potrzeba trochę czasu, aby uświadomić sobie, że to nie ty kontrolujesz swoje ciało poprzez chorobę, ale choroba kontrolująca ciebie, twoje myśli i Twoje działania. W tym momencie często jest to bardzo trudne do przezwyciężenia i może nawet nie jest możliwe do zrealizowania, dopóki nie wyzdrowiejesz.

bez względu na to, jak zniechęcająca jest choroba, zawsze ważne jest, aby pamiętać, że twoje zaburzenia jedzenia nie są tym, kim jesteś. Chociaż może to zająć ogromną część twojego życia, nie powinno kontrolować tego, jak żyjesz i co dzieje się w Twojej przyszłości. To Ty ostatecznie możesz zdecydować, co robić w swoim życiu, a choroba nie musi ci pomagać w podjęciu decyzji. Można zrozumieć, że nawet jeśli zaburzenia jedzenia mogą być bardzo atrakcyjne i kontrolujące, nie są one jedynym sposobem na życie. Bez względu na to, jak trudne było życie przed i w trakcie choroby, zawsze jest wyjście, a gdy podejmiesz te kilka kroków i uda Ci się trzymać lub prawie osiągnąć swoje cele w celu wyzdrowienia, jesteś prawie na miejscu. Te pierwsze kilka kroków może być najtrudniejsze, ale będą one najbardziej satysfakcjonujące i pomóc przezwyciężyć zaburzenia odżywiania, że doszli do walki z.

najpierw zdecydowałem, że dobrym pomysłem będzie przezwyciężenie mojego zaburzenia odżywiania i że nie było to i nie powinno być kluczowym elementem tego, kim jestem, kiedy zdałem sobie sprawę z wpływu, jaki miało to na mojego młodszego brata. Zawsze byliśmy bardzo blisko i założyłem, że chociaż ludzie martwili się o Moje jedzenie i narzekali na to, że nikomu naprawdę nie zależy ani nie jest to naprawdę zranione. W końcu to nie oni żyli z tym na co dzień i nie rozumieli tego. Ale przez mojego brata wyjaśniającego mi, jak bardzo go to zdenerwowało, i widząc, jak płacze i naprawdę martwi się o mnie i o to, co się ze mną stanie, zdałem sobie sprawę z tego wpływu. Zdałem sobie sprawę, że moje postrzeganie świata i siebie było częściowo wypaczone, reagując inaczej na wagi i zdjęcia związane z zaburzeniami jedzenia. Wtedy postanowiłem spróbować się zmienić i przezwyciężyć chorobę.

nie było łatwo. Podjęłam tę decyzję, gdy miałam prawie 16 lat i dopiero w wieku 19 lat udało mi się w końcu pokonać bulimię i anoreksję. Więc może to zająć dużo czasu, ale jestem pewien, że to zależy od tego, jak długo żyłeś z chorobą. Poza tym wszystko, co jest warte zaangażowania i osiągnięcia w życiu, często wymaga dużo czasu i poświęcenia. Ale pozostanie przy życiu dla siebie, rodziny,przyjaciół i przywrócenie sobie normalnego życia jest prawdopodobnie najlepszą rzeczą, którą każdy może osiągnąć, gdy cierpi. Jeśli miałeś zaburzenia odżywiania, być może już doświadczyłeś zaangażowania w kontrolowanie jedzenia i poświęcenia się celowi. Dążenie do poprawy polega po prostu na wykorzystaniu tych umiejętności i zmianie celu. Niekoniecznie jest to łatwe, ale warto to zrobić.

nigdy nie zdawałam sobie sprawy, aż do momentu, gdy wyzdrowiałam z anoreksji i bulimii, po cierpieniu na nie przez osiem lat, jak bardzo było to wtedy niebezpieczne. Nie miałam miesiączki przez osiem lat z ich powodu; było to bardzo realne ryzyko, że mogę uszkodzić moją płodność. Nie rosłam po moich 12 urodzinach i pozostałam bardzo krótka w porównaniu z moimi bardzo wysokimi relacjami. Doświadczyłem też ogromnego zmniejszenia zdolności zapamiętywania, skupienia i myślenia o czymkolwiek. To ogromnie wpłynęło na moje egzaminy i zmniejszyło moje oceny zarówno na GCSE, jak i na międzynarodową maturę. Nigdy nie zdawałem sobie sprawy, że te zmiany zachodzą, dopóki nie było za późno. Chociaż udało mi się wyzdrowieć i poprawić swoje ciało do najlepszych moich możliwości, teraz o miesiączkach, zwykłej płodności, aktywnym i pracującym mózgu, i udaje się odnieść sukces w moich ostatnich egzaminach i ukończyć Uniwersytet Oksfordzki, nie wszystkie moje problemy mogą być naprawione, które zostały spowodowane przez te zaburzenia jedzenia. Nigdy nie mogę zmienić lub poprawić stopnie, które były niższe niż oczekiwano, nie będzie w stanie urosnąć, i co najważniejsze, nie mogę usunąć ból i niepokój, że spowodowane wielu moich bliskich przyjaciół i rodziny,jak również siebie.

naprawdę po wyzdrowieniu zdajesz sobie sprawę, że nie potrzebujesz tego zaburzenia jedzenia w swoim życiu. To nie jest i nigdy nie było tym, kim naprawdę jesteś i to przeszkadza ci o wiele bardziej, niż może Ci pomóc. Naprawdę są silniejsze niż to jest, a więc najlepszą rzeczą do zrobienia, choć zwykle nie czuje się jak to w czasie, jest spróbować i twarz i przezwyciężyć swoje zaburzenia jedzenia. Możesz to zrobić i po prostu musisz uwierzyć w siebie. Zdecydowanie polecam, a pokonanie zaburzeń odżywiania jest czymś, z czego można być dumnym na zawsze.

dodane przez Lucy