Apalachicola kingsnake (Lampropeltis meansi) Apalachicola kingsnake ma mniej niż 26 szerokich poprzeczek ze znacznie rozjaśnionymi pasami lub nie są bandowane (paski lub bez wzoru). Zwykle mają 21 rzędów w środkowej części ciała.

Florida kingsnakes (Lampropeltis floridana) Florida kingsnakes mają więcej niż 34 lekkie poprzeczki na ciele, rozjaśnienie czarnych łusek międzypasmowych, zdegenerowany boczny wzór przypominający łańcuch i zwykle 23 rzędy w środkowej części ciała.

większość dorosłych królików ma około 36-48 cali (90-122 cm) całkowitej długości. Węże te są czarne do czekoladowo-brązowych, z 19-32 białymi do żółtawych, wąskimi (1,5-2,5 rzędami ciała) poprzecznymi opaskami na grzbiecie i łańcuchowym wzorem po bokach. Brzuch może mieć szachownicę lub jednolity czarny wzór. Szyja jest niewyraźna, a źrenica okrągła. Łuski są gładkie i błyszczące, a na śródokręciu zwykle znajduje się 21 rzędów łusek. Młode przypominają dorosłe pod względem koloru i wzoru.

Eastern kingsnakes znajdują się na pinelandach, hamakach liściastych, pasmach cyprysów, preriach, bagnach, ujściach rzek oraz wzdłuż krawędzi strumieni i jezior. Węże te pozostają rzadkie w całym swoim zasięgu, ale czasami znajdują się w podmiejskich dzielnicach, gdzie rozwój wkracza w sprzyjające siedliska.

gdy się zbliżysz, Wschodnie królowie zazwyczaj uciekną w poszukiwaniu schronienia. Jeśli jednak zostaną przyparci do muru, mogą uderzyć w napastnika i gwałtownie wibrować czubek ogona, co wydaje brzęczący dźwięk w ściółce liści. Jeśli zostaną złapane lub przypięte, mogą gryźć i żuć, uwalniając cuchnące piżmo z pary gruczołów w podstawie ogona. Mimo to węże te nie są agresywne i zazwyczaj rzadko gryzą.

Eastern kingsnakes mają szeroką dietę, która obejmuje małe ssaki, ptaki i ich jaja, Płazy, jaszczurki, żółwie i ich jaja oraz inne węże, w tym jadowite węże i inne kingsnakes. Ich preferowaną zdobyczą wydają się być gady i ich jaja. Większa ofiara jest zazwyczaj zabijana przez ściskanie, podczas gdy mniejsza ofiara i jaja są natychmiast połykane.

na Florydzie samice składają około 3-30 białych jaj, które zazwyczaj wykluwają się między czerwcem a wrześniem. Jaja są często składane w gnijących kłodach, szczelinach skalnych, luźnych szczątkach lub pod ziemią w norach ssaków.

obecnie na Florydzie nie rozpoznano żadnego podgatunku.

Eastern kingsnakes często krzyżują się z Florida kingsnakes (Lampropeltis floridana) w części północnego półwyspu i z Apalachicola kingsnakes (Lampropeltis meansi) w części Panhandle. Powstałe mieszańce często mają różne pośrednie wzorce kolorystyczne między zaangażowanymi gatunkami.

Eastern kingsnakes zjadają wiele gatunków jadowitych węży i wydają się być odporne na ich jad. Mogą nawet spożywać węże dłużej niż oni sami, składając ofiarę na siebie w żołądkach, gdy jest połykana.

w ciągu ostatnich kilku dekad liczba wschodnich królów na Florydzie drastycznie spadła. Przyczyny spadków wydają się być spowodowane połączonymi skutkami utraty siedlisk i fragmentacji, śmiertelności na drogach, zanieczyszczenia, wprowadzonymi czerwonymi mrówkami ognistymi i nadmierną kolekcją dla handlu zwierzętami domowymi.

dane Hrabstwa wkrótce.

Jeśli masz nową lub interesującą obserwację dla tego gatunku, napisz do personelu herpetologii w Muzeum Florydy.

Ernst, C. H. and E. M. Ernst. 2003. Węże Stanów Zjednoczonych i Kanady. Smithsonian Institution Press, Washington, DC. 668 str.

Krysko, K. L., K. M. Enge i P. E. Moler. 2019. Płazy i gady Florydy. University of Florida Press, Gainesville, Floryda. 706 s.

Krysko, K. L., L. P. Nuñez, C. E. Newman, and B. W. Bowen. 2016. Filogenetyka kingsnakes, Lampropeltis getula complex (Serpentes: Colubridae), we wschodniej Ameryce Północnej. Journal of Heredity 108: 1-13.

Powell, R., R. Conant, and J. T. Collins. 2016. Peterson Field Guide to Reptiles and Amphibians of Eastern and Central North America. Czwarta edycja. Houghton Mifflin Harcourt Publishing Company, Boston and New York. xiv + 494 s.

Pyron, R. A. and F. T. Burbrink. 2009. Systematyka królików pospolitych (Lampropeltis getula; Serpentes: Colubridae) oraz ciężar dziedzictwa w taksonomii. Zootaxa 2241: 22-32.