Mistrz Świata

Johnson walczył w Australii i Anglii i zaczął generować fanów na całym świecie. Prasa zaczęła krytykować Burnsa za unikanie Johnsona. Ostatecznie do walki doszło 26 grudnia 1908 roku w Sydney w Australii. W walce wzięło udział 30 tysięcy osób; portfel wynosił 35 tysięcy dolarów, z czego tylko 5 tysięcy trafiło do Johnsona. W kolejnym ustępstwie, aby rozpocząć walkę, Johnson musiał zgodzić się na to, aby menadżer Burnsa sędziował walkę. Nawet w tym oczywiście niesprawiedliwym stanie Johnson wygrał; policja przerwała walkę w 14 rundzie i Johnson został ogłoszony mistrzem.

„pojawił się nowy mistrz i tym nowym mistrzem został Jack Johnson” – napisał w swojej autobiografii. „Osiągnąłem życiową ambicję. Mały kolorowy Chłopiec z Galveston pokonał mistrza świata boksera i, po raz pierwszy i jedyny w historii, czarny człowiek posiadał jeden z największych zaszczytów, które istnieją w dziedzinie sportu i lekkiej atletyki-zaszczyt, o który biali mężczyźni wielokrotnie rywalizowali i który uważali za drogi i najbardziej pożądany… . Dla mnie nie był to rasowy triumf, ale byli tacy, którzy mieli przyjąć taki pogląd na sytuację i niemal natychmiast Wielki odcień i krzyk wzniósł się, ponieważ kolorowy mężczyzna trzymał mistrzostwo.”

w ten sposób rozpoczęła się era „Wielkiej Białej nadziei”, nazwy nadanej białemu człowiekowi, który mógł odebrać Johnsonowi pas mistrzowski. Johnson napisał, że „żałował” Rasowego aspektu poszukiwania nowego rywala, ale był gotów podjąć się każdego, bez względu na ich kolor. Podczas poszukiwań Johnson stoczył kilka drobnych potyczek i zaangażował się w swoją drugą karierę: wykonawca music hall. Przez całe życie zawodowe Johnson występował w wodewilu i wykładach, śpiewał i tańczył, opowiadał historie i dawał wystawy bokserskie. Koncertował w Stanach Zjednoczonych i Europie.

ale życie sceny nie było tym, czego publiczność oczekiwała od Johnsona. Spodziewali się, że będzie walczył, a spora część z nich, zwłaszcza biali zdenerwowani bogatym stylem życia Johnsona i jego randkami z białymi kobietami, oczekiwała, że zostanie” umieszczony na jego miejscu ” przez białego wojownika. Ostateczną białą nadzieją był Jim Jeffries, emerytowany mistrz wagi ciężkiej. Kiedy Jeffries przeszedł na emeryturę, na jego miejsce namaścił Burnsa. Po pokonaniu Burnsa przez Johnsona presja była na Jeffriesa, aby ten wyszedł z emerytury i obronił tytuł oraz swój wyścig. Jednym z głównych twórców poszukiwań Białej nadziei był pisarz Jack London. W artykule Ebony magazine o walce Johnson-Jeffries, London jest cytowany jako piszący po walce Burnsa: „ale jedna rzecz pozostaje. Jim Jeffries musi teraz wyjść ze swojej farmy Lucerny i usunąć złoty uśmiech z twarzy Jacka Johnsona. Jeff, to zależy od ciebie. Biały człowiek musi zostać uratowany!”

W końcu Jeffries zgodził się wyjść z emerytury. Pierwotnie walka miała odbyć się w Kalifornii, ale tamtejszy gubernator interweniował i zakazał walki. Mecz został rozegrany 4 lipca 1910 roku w Reno w stanie Nevada. Po wejściu na ring 32-letni Johnson ważył 208 funtów, podczas gdy 35-letni Jeffries ważył 230 funtów. O 14:45 rozpoczęła się walka przed dziesiątkami tysięcy ludzi, którzy zebrali się pod gorącym słońcem. W tygodniach poprzedzających walkę pisarze ostrzegali, że zwycięstwo Johnsona da czarnym błędne pomysły: że Afroamerykanie mogą wbić sobie do głowy bunt przeciwko uciskowi pięściami jak Johnson. Obawiano się zamieszek bez względu na to, w którą stronę pójdzie decyzja o walce.

według Ebony tłumy na całym świecie zebrały się przed biurami telegraficznymi, aby usłyszeć wiadomości o walce, która miała miejsce w Reno. Sama walka była, pod każdym względem, świetna. Jeffries był znany ze swojego słynnego kucania, wygiętego sposobu boksu. Jednak Johnson szybko zneutralizował tę strategię i zadał wiele ciosów w twarz Jeffriesa. Szydził również z byłego mistrza, mówiąc: „pokaż, co masz” lub ” zrób coś.”Johnson wspominał w swojej autobiografii,” przypominam sobie, że czasami poświęcałem czas na wymianę tych ciosów, aby zasugerować operatorom telegraficznym, co mają powiedzieć ich gazetom.”Johnson był „śmieciarzem”, zanim stało się to modne i podczas gdy niektórzy postrzegali jego słowa jako dowód na to, że miał całkowitą kontrolę nad meczem, inni—głównie biali—nigdy mu tego nie wybaczyli.

w New York Times, w artykule, który ukazał się dzień po śmierci Johnsona w 1946 roku, felietonista sportowy Arthur Daley miał niewiele dobrego do powiedzenia na temat Johnsona. Nazwał drwienie Johnsona z Jeffriesa przykładem „wrodzonej podłości” Johnsona i mówił o „plamie, którą Lil’ Arthur zostawił na boksie i na jego wyścigu.”Wydaje się, że niewiele osób mogło wybaczyć Johnsonowi to, co zrobił w Reno tego gorącego lipcowego dnia w 1910 roku, kiedy znokautował Jeffriesa w 15 rundzie. W ten sposób Johnson zebrał $60,000, a także prawa do zdjęć i bonusy, które przyniosły jego całkowite ujęcie do $120,000, sporej sumy w tamtych czasach.

spełniły się prognozy przemocy w Ameryce: w wielu miastach wybuchły zamieszki na tle rasowym. Biali i czarni zajmowali się strzelaninami i walkami na pięści. Jeśli chodzi o Johnsona, wybrał się w drogę, aby wypełnić Kontrakty teatralne, a kiedy zarobił na tym dobre pieniądze, podróżował do Londynu i Paryża ze swoją żoną Ettą Duryea, którą poślubił w 1909 roku. Próżność Johnsona jest oczywista, gdy opisuje swoją podróż do Londynu, która miała miejsce podczas koronacji króla Jerzego V: „pomimo faktu, że król i jego koronacja były w centrum uwagi, kiedy mój samochód podróżował ulicami Londynu i ogłoszono, że jestem w zasięgu wzroku, Uwaga tłumów została zwrócona na mnie i tak długo, jak byłem w widoku, ceremonie koronacyjne zostały zapomniane, podczas gdy tłumy frezowały i walczyły o spojrzenie na mnie.”

Po powrocie Johnsona do Stanów otworzył kabaret w Chicago. Wszystkie wyścigi były mile widziane w jego klubie. Po około roku spędzonym w Chicago, We wrześniu 1912 roku, żona Johnsona Etta popełniła samobójstwo, strzelając sobie w głowę. To był wielki cios dla mistrza i jego zainteresowanie boksem i biznesem osłabło.