Black church
SlaveryEdit
ewangeliczni kaznodzieje Baptystów i Metodystów podróżowali po południu w wielkim przebudzeniu pod koniec XVIII wieku. Zwrócili się bezpośrednio do niewolników, a kilka tysięcy niewolników nawróciło się. Czarni znaleźli możliwość aktywnej roli w nowych zborach, zwłaszcza w Kościele Baptystów, gdzie niewolnicy byli mianowani jako przywódcy i kaznodzieje. (Zostali wykluczeni z takich funkcji w Kościele anglikańskim lub Episkopalnym.) Słuchając czytań, niewolnicy opracowywali własne interpretacje Pisma Świętego i znajdowali inspirację w opowieściach o wybawieniu, takich jak Exodus z Egiptu. Nat Turner, kaznodzieja Baptystyczny, został zainspirowany do zbrojnego buntu, w powstaniu, które zabiło około 50 białych mężczyzn, kobiet i dzieci w Wirginii.
zarówno wolni murzyni, jak i liczniejsi niewolnicy uczestniczyli w najwcześniejszych zborach czarnych Baptystów założonych w pobliżu Petersburga, Wirginii, Savannah, Georgii i Lexington, Kentucky, przed 1800 rokiem. Niewolnicy Peter Durrett i jego żona założyli pierwszy Afrykański kościół (obecnie znany jako pierwszy Afrykański Kościół Baptystów) w Lexington, Kentucky około 1790 roku. Zarządcy kościoła zakupili pierwszą posiadłość w 1815 roku. W chwili śmierci Durretta w 1823 roku Kongregacja liczyła około 290 osób.
po buncie niewolników na początku XIX wieku, w tym buncie Nata Turnera w 1831 roku, Wirginia uchwaliła prawo, które wymagało, aby Czarne zbory spotykały się tylko w obecności białego ministra. Inne państwa podobnie ograniczały wyłącznie Czarne kościoły lub zgromadzenie czarnych w dużych grupach bez nadzoru białych. Niemniej jednak, zbory czarnych Baptystów w miastach szybko rosły, a ich członkowie liczyli po kilkaset osób przed wojną domową. (Patrz następna sekcja.), Choć w większości przewodzeni przez wolnych Murzynów, większość ich członków była niewolnikami.
na plantacjach niewolnicy organizowali podziemne kościoły i ukryte spotkania religijne, „niewidzialny kościół”, gdzie niewolnicy mogli swobodnie mieszać ewangeliczne chrześcijaństwo z wierzeniami afrykańskimi i afrykańskimi rytami. Z czasem powstało wiele Wesleyańskich hymnów Metodystycznych, pieśni gospel i spirituals. Podziemne kościoły zapewniały psychologiczne schronienie przed białym światem. Duchowieństwo dawało członkom Kościoła tajny sposób porozumiewania się, a w niektórych przypadkach planowania buntu.
niewolnicy również poznawali chrześcijaństwo, uczęszczając na nabożeństwa prowadzone przez białego kaznodzieję lub nadzorowane przez białą osobę. Właściciele niewolników często organizowali spotkania modlitewne na swoich plantacjach. Na południu, aż do Wielkiego przebudzenia, większość niewolników była Anglikanami, jeśli praktykowali jakiekolwiek chrześcijaństwo. Chociaż we wczesnych latach pierwszego wielkiego przebudzenia kaznodzieje metodystów i Baptystów opowiadali się za manumizacją niewolników i abolicją, w pierwszych dekadach XIX wieku często znajdowali sposoby wspierania tej instytucji. W miejscach, w których biali nadzorowali kult i modlitwę, używali opowieści biblijnych, które wzmacniały zachowanie ludzi w społeczeństwie, wzywając niewolników do lojalności i posłuszeństwa swoim panom. W XIX wieku powstały kaplice Metodystyczne i Baptystyczne wśród wielu mniejszych wspólnot i pospolitych plantatorów. Na początku XIX wieku wykorzystywali historie takie jak klątwa szynki, aby usprawiedliwić niewolnictwo dla siebie. Promowali ideę, że lojalni i ciężko pracujący niewolnicy będą nagradzani w zaświatach. Czasami niewolnicy zakładali własne szkoły szabatu, aby rozmawiać o Piśmie Świętym. Niewolnicy, którzy byli piśmienni, próbowali uczyć innych czytać, tak jak Frederick Douglass, będąc jeszcze zniewolonym jako młody człowiek w Maryland.
„”A postcard of a river Baptist in New Bern, North Carolina, around 1900.
Wolni czarnisedit
Wolni Czarni w miastach północnych i południowych utworzyli przed końcem XVIII wieku własne zbory i kościoły. Organizowali niezależne Czarne zbory i kościoły, aby praktykować religię oprócz białego nadzoru. Wraz z białymi kościołami sprzeciwiającymi się niewolnictwu, wolni Czarni w Filadelfii udzielali pomocy i pocieszenia uciekającym niewolnikom i pomagali wszystkim nowo przybyłym dostosować się do życia w mieście.
w 1787 roku w Filadelfii Czarny Kościół narodził się z protestu i rewolucyjnej reakcji na rasizm. Niechęć do relegowania do wydzielonej galerii przy ul. Kościół metodystów George ’ a, kaznodzieje Metodystów Absalom Jones i Richard Allen oraz inni Czarni członkowie opuścili kościół i utworzyli wolne społeczeństwo afrykańskie. Początkowo była ona bezwyznaniowa i zapewniała wzajemną pomoc wolnej czarnej społeczności. Z czasem Jones zaczął tam prowadzić nabożeństwa Episkopalne. Doprowadził większość jego członków do utworzenia Kościoła afrykańskiego, w tradycji Episkopalnej. (Butler 2000, DuBois 1866).
jesienią 1792 roku kilku czarnoskórych przywódców uczestniczyło w nabożeństwach w kościele metodystycznym św. Czarnoskórzy kościelni mieli siedzieć na górze w nowej galerii. Kiedy omyłkowo siedzieli w obszarze nie przeznaczonym dla czarnych, zostali siłą usunięci z siedzeń, które pomogli zbudować. Według Allena”…wszyscy wyszliśmy z kościoła w jednym ciele i nie byli już przez nas nękani”. Podczas gdy on i Jones prowadzili różne Denominacje, nadal ściśle współpracowali ze społecznością czarnych w Filadelfii…. Została przyjęta jako parafia i 17 lipca 1794 roku stała się afrykańskim Kościołem episkopalnym św. Tomasza. W 1804 Jones był pierwszym czarnoskórym księdzem wyświęconym w kościele episkopalnym. (Butler 2000, DuBois 1866).
Richard Allen, kaznodzieja Metodystyczny, chciał kontynuować tradycję Metodystyczną. Zbudował zgromadzenie i założył Bethel African Methodist Episcopal Church (AME). Do 29 lipca 1794 roku posiadali również budynek gotowy do ich kultu. Kościół przyjął hasło: „szukać dla siebie.”W uznaniu jego przywództwa i kazań, w 1799 roku biskup Francis Asbury wyświęcił Allena na pastora Metodystycznego. Allen i Kościół AME byli aktywni w kampaniach antysławskich, zwalczali rasizm na północy i promowali edukację, zakładając szkoły dla czarnych dzieci.
dowiedziawszy się, że inne czarne kongregacje w regionie również dążyły do niezależności od białej kontroli, w 1816 roku Allen zorganizował nową denominację, African Methodist Episcopal Church, pierwszą w pełni niezależną czarną denominację. W 1816 został wybrany jej pierwszym biskupem. Podczas gdy on i Jones prowadzili różne Denominacje, nadal ściśle współpracowali ze społecznością czarnych w Filadelfii. Wkrótce potem Allen. Jones i inni zaczęli zabiegać o fundusze, ponownie z Pomocą Rusha. Ich apele spotkały się z oporem przywódców Białego Kościoła, z których wielu popierało czarną społeczność, ale nie aprobowało oddzielnego Czarnego Kościoła.
w Petersburgu w Wirginii były dwa najstarsze Czarne zbory w kraju, oba zorganizowane przed 1800 rokiem w wyniku wielkiego przebudzenia: First Baptist Church (1774) i Gillfield Baptist Church (1797). Na początku XIX wieku każde zgromadzenie przeniosło się z terenów wiejskich do Petersburga do własnych budynków. Ich dwa zbory czarnych Baptystów były pierwszymi tego wyznania w mieście i szybko się rozrastały.
w Savannah w stanie Georgia, Zgromadzenie czarnych Baptystów zostało zorganizowane w 1777 roku przez George ’ a Liele. Był niewolnikiem, został nawrócony przez wyświęconego Pastora baptystycznego Matthew Moore ’ a. Jego wczesne nauczanie zachęcał jego mistrz, Henry Sharp. Sharp, Baptystyczny diakon i Lojalista, uwolnił Liele przed rozpoczęciem amerykańskiej wojny rewolucyjnej. Liele nauczał niewolników na plantacjach, ale udał się do Savannah, gdzie zorganizował Zgromadzenie. Po 1782 roku, kiedy Liele opuścił miasto wraz z Brytyjczykami, Andrew Bryan stanął na czele tzw. pierwszego afrykańskiego Kościoła Baptystów. Do 1800 roku kościół liczył 700 członków, a do 1830 roku rozrósł się do ponad 2400 członków. Wkrótce w mieście powstały dwa nowe zbory Czarne.
przed 1850 rokiem pierwszy Afrykański Baptysta w Lexington w stanie Kentucky powiększył się do 1820 członków, co czyni go największym zgromadzeniem w tym stanie. Było to pod jego drugim pastorem, ks. London Ferrill, wolnym czarnym, i stało się, gdy Lexington szybko rozwijał się jako miasto. Pierwszy Afrykański Baptysta został przyjęty do Elkhorn Baptist Association w 1824 roku, gdzie znalazł się pod nadzorem białych Kongregacji. W 1841 roku, Saint Augustine Catholic Church został założony przez Wspólnotę kreolską w Nowym Orleanie. Kościół ten jest najstarszą katolicką parafią w Stanach Zjednoczonych. W 1856 roku pierwsi afrykańscy baptyści zbudowali duży Włoski kościół, który został dodany do National Register of Historic Places w 1986 roku. Do 1861 Zgromadzenie liczyło 2223 członków.
Po emancypacji kościoły Północne założone przez wolnych Murzynów, a także kościoły głównie białych, wysyłały misje na południe, aby służyć nowo uwolnionym niewolnikom, w tym uczyć ich czytania i pisania. Na przykład biskup Daniel Payne z Kościoła AME powrócił do Charleston w Karolinie Południowej w kwietniu 1865 roku z dziewięcioma misjonarzami. Organizował komitety, stowarzyszenia i nauczycieli, aby dotrzeć do wyzwolonych na terenie całej wsi. W pierwszym roku po wojnie Kościół African Methodist Episcopal (AME) zyskał 50 000 Kongregacji.
do końca odbudowy kongregacje Ame istniały od Florydy do Teksasu. Ich misjonarze i kaznodzieje sprowadzili do kościoła ponad 250 000 nowych wyznawców. Chociaż kościół miał Północną bazę, był pod silnym wpływem tego wzrostu na południu i włączenia wielu członków, którzy mieli różne praktyki i tradycje. Podobnie, w ciągu pierwszej dekady, niezależny Kościół AME Zion, założony w Nowym Jorku, również zyskał dziesiątki tysięcy członków z południa. Te dwa niezależne Czarne Denominacje przyciągnęły najwięcej nowych członków na południu.
w 1870 r.w Jackson, Tennessee, przy wsparciu białych kolegów z Metodystycznego Kościoła Episkopalnego na południu, ponad 40 czarnoskórych duchownych południa, wszystkich wyzwoleńców i byłych niewolników, spotkało się, aby założyć oparty na południu kolorowy Kościół Metodystycznego Episkopatu (CME) (obecnie chrześcijański Kościół Metodystyczny Episkopatu), założony jako niezależna gałąź Metodyzmu. Zabierali ze sobą głównie czarne zbory. Przyjęli doktrynę Metodystyczną i wybrali dwóch pierwszych biskupów, Williama H. Milesa z Kentucky i Richarda H. Vanderhorsta z Karoliny Południowej. W ciągu trzech lat, z bazy liczącej około 40 000 członków, liczba ta wzrosła do 67 000, a w ciągu 50 lat było ich ponad dziesięć razy więcej.
w tym samym czasie, Czarne kościoły Baptystyczne, dobrze ugruntowane przed wojną domową, nadal się rozwijały i dodawały nowe zbory. Wraz z szybkim rozwojem zborów czarnych Baptystów na południu, w 1895 roku urzędnicy kościelni zorganizowali nowe stowarzyszenie Baptystów, Narodową Konwencję Baptystów. Było to zjednoczenie trzech narodowych zjazdów czarnych, zorganizowanych w latach 1880 i 1890. łączyło obszary misji, edukacji i ogólnej współpracy. Pomimo powstania nowych czarnych konwencji na początku i później 20 wieku, jest to nadal największa czarna organizacja religijna w Stanach Zjednoczonych. Kościoły te mieszały elementy z podziemnych kościołów z elementami z swobodnie zakładanych czarnych kościołów.
lata powojenne były naznaczone impulsem separatystycznym, gdy czarni korzystali z prawa do przemieszczania się i gromadzenia się poza nadzorem lub kontrolą białych. Tworzyli Czarne kościoły, życzliwe społeczeństwa, braterskie zakony i kompanie strażackie. Na niektórych obszarach przenieśli się z farm do miast, jak w środkowym Tennessee, lub do miast, które wymagały odbudowy, takich jak Atlanta. Czarne kościoły były centralnym punktem czarnych wspólnot, a szybkie odłączenie się ich członków od białych kościołów pokazało ich pragnienie zarządzania własnymi sprawami niezależnie od białego nadzoru. Pokazała też wcześniejszą siłę” niewidzialnego kościoła ” ukrytego przed białymi oczami.
Czarni kaznodzieje zapewniali przywództwo, zachęcali do edukacji i wzrostu gospodarczego, i często byli głównym ogniwem między czarno-białymi społecznościami. Czarny Kościół założył i / lub utrzymywał pierwsze czarne szkoły i zachęcał członków społeczności do finansowania tych szkół i innych usług publicznych. Dla większości czarnych przywódców kościoły zawsze były związane z politycznymi celami rozwoju rasy. Rosło napięcie między czarnymi przywódcami z północy a ludźmi z południa, którzy chcieli prowadzić swoje kościoły i czcić na swój sposób.
ponieważ hierarchia męska odmawiała im możliwości wyświęcenia, kobiety z klasy średniej w czarnym kościele zapewniały się w inny sposób: organizowali Towarzystwa misyjne, które zajmowały się kwestiami społecznymi. Społeczeństwa te zapewniały szkolenia zawodowe i edukację w zakresie czytania, pracowały na rzecz lepszych warunków życia, zbierały pieniądze na misje afrykańskie, pisały czasopisma religijne i promowały wiktoriańskie ideały kobiecości, szacunku i podniesienia rasy.
ruch Praw Obywatelskich
Czarne kościoły pełniły wiodącą rolę w amerykańskim Ruchu Praw Obywatelskich. Ich historia jako centrum siły dla czarnej społeczności uczyniła ich naturalnymi przywódcami w tej moralnej walce. Ponadto często służyły jako łączniki między światami czarnym i białym. Znani działacze ministra w latach 50. i 60. to Martin Luther King Jr., Ralph David Abernathy, Bernard Lee, Fred Shuttlesworth, Wyatt Tee Walker i C. T. Vivian.
Leave a Reply