deficyty neuropsychologiczne były szeroko stosowane do wyjaśnienia normalnego funkcjonowania poznawczego. Czy pacjenci z takimi deficytami mogą być również wykorzystywani do zrozumienia świadomego doświadczenia wzrokowego? W tym artykule zadajemy pytanie, Jak to jest być pacjentem z aperceptywną agnozją (deficytem w rozpoznawaniu obiektów). Filozoficzne analizy takich pytań sugerują, że subiektywne doświadczanie tego, czego doświadcza inna osoba, byłoby niemożliwe. Chociaż istnieją takie blokady w świadomym doświadczeniu innych, eksperymentalne badania zarówno pacjentów, jak i osób zdrowych neurologicznie mogą być wykorzystane do zrozumienia mechanizmów przetwarzania wzrokowego. Aby zrozumieć procesy wizualne uszkodzone w aperceptywnej agnozji, najpierw dokonujemy przeglądu tego zespołu i przedstawiamy studium przypadku jednego z takich pacjentów, pacjenta J. W. Następnie przeglądamy kilka teoretycznych kont aperceptywnej agnozji i wnioskujemy, że badania samych pacjentów mogą nie pozwolić nam na rozróżnienie różnych wyjaśnień syndromu. Aby przetestować te konta, symulowaliśmy aperceptywną agnozję u neurologicznie zdrowych osób. Omówiono implikacje naszych wyników dla zrozumienia zarówno aperceptywnej agnozji, jak i normalnego przetwarzania obrazu.