wyspa, znana jako Organa (Όργανα) dla starożytnych Greków i jako Jarun w okresie Islamskim, nabyła nazwę „Ormuz” od ważnego miasta portowego Ormuz (Ormus) na kontynencie oddalonym o 60 km, które było centrum małego Księstwa po obu stronach cieśniny. Księstwo składało hołd Rządzonemu przez Mongołów Ilchanatowi i było ważnym źródłem dochodów z handlu morskiego. Władca miasta postanowił przenieść swoją rezydencję na wyspę około 1300 roku, aby uniknąć ataków ze strony wojsk mongolskich i tureckich. Władca zawarł później pokój z Ilchanami.

na północnym krańcu wyspy Jarun zbudowano nowe miasto, które przez kilka lat nazywało się nowe Ormuz, aby odróżnić je od Starego Miasta na kontynencie, dopóki nie popadło w ruinę. Powoli nazwa nowego miasta zaczęła być używana także dla wyspy.

wyspa jest sucha, a w miesiącach letnich temperatura może wzrosnąć do ponad 43 °C (109 °F). Jako takie nie było to idealne miejsce dla stolicy księstwa, ponieważ wszystkie zapasy, w tym woda, musiały być sprowadzane z lądu. Położenie wyspy zapewniło jej jednak pewien stopień bezpieczeństwa, co pozwoliło jej na rozwój jako ważnego portu handlowego przez kilka stuleci. Ponieważ jego konkurenci cierpieli z powodu sporadycznych zniszczeń, Ormuz pozostał niezawodnym i stosunkowo bezpiecznym portem lotniczym.

Ormuz został odwiedzony przez Marco Polo około 1290 roku, podczas podróży lądem, zgodnie z opisem w jego dzienniku podróży.

wyspę odwiedził również Ibn Battuta oraz nowy Ormuz.

portugalska obecność w Zatoce Perskiej i Morzu Czerwonym. Zielono-Portugalskie Posiadłości. Ciemnozielony-sprzymierzony lub pod wpływem.

w 1505 roku król Portugalii Manuel i doprowadził Portugalię do ustanowienia polityki ekspansji w Afryce i Azji Zachodniej. Podczas prób rozszerzenia portugalskich wpływów na Ocean Indyjski, Portugalski książę Afonso de Albuquerque zdobył wyspę w 1507 roku i została włączona do większego imperium portugalskiego. Portugalczycy zbudowali twierdzę na wyspie, aby odstraszyć potencjalnych najeźdźców, nazywając ją Fortem Matki Boskiej Poczętej. Wyspa stała się awaryjnym punktem postoju dla portugalskich statków podróżujących do Goa, Gujarat i pobliskiego Kishm. Turcy oblegli wyspę pod wodzą admirała i kartografa Piri Reisa w 1552 roku. W 1622 wyspa została zdobyta od Portugalczyków przez połączone siły angielsko-perskie na rozkaz Angielskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej.

Shah Abbas i nie ufał miejscowej ludności i nie był zainteresowany utrzymaniem Wyspy jako centrum handlowego lub posterunku wojskowego; zamiast tego rozwinął pobliski port na lądzie w Bander Abbas. Ormuz podupadł. Wielu jego mieszkańców sezonowo przenosiło się na swoje pola i sady wokół starego Ormuz na kontynencie, tylko rybacy przebywali na stałe. Wyspa nadal eksportowała niewielkie ilości soli kamiennej i bryłek tlenku żelaza, które były używane jako kamienie balastowe dla żaglowców.

Po okresie Administracji Omańskiej w XIX wieku pozostała słabo zaludnioną wyspą rybacką, zanim w późniejszych latach XX wieku nastąpił pewien rozwój.