wpływ Agaricus blazei Murill na tkankę płucną zwierząt z cukrzycą wywołaną streptozotocyną
Streszczenie
celem niniejszego badania była ocena stresu oksydacyjnego, jak również efektu terapeutycznego Agaricus blazei Muril (A. Blazei) u szczurów z cukrzycą wywołaną streptozotocyną. Użyliśmy 25 szczurów Wistar, a DM indukowano przez wstrzyknięcie streptozotocyny (70 mg/Kg i.p.). Agaricus blazei Muril podawano codziennie, począwszy od 40 dni po wystąpieniu choroby. A. Blazei testowano jako wodny ekstrakt pod kątem jego składu fitochemicznego, a jego aktywność przeciwutleniającą oceniano również in vitro. Aktywność lipoperoksydacji (LPO) i dysmutazy ponadtlenkowej (SOD), katalazy i peroksydazy glutationowej mierzono w tkance płucnej, a także obecność indukowanej syntazy tlenku azotu (iNOS) poprzez immunohistochemię. Przeprowadzono również badania anatomopatologiczne. Badania fitochemiczne A. Blazei wykryły obecność alkaloidów i saponin. Ekstrakt wykazywał znaczną aktywność przeciwutleniającą w testach usuwania DPPH i oksydazy hipoxanthine/ksanthine. LPO w płucach zwiększyło się u zwierząt z cukrzycą (; ) w porównaniu do grupy kontrolnej (), a następnie zmniejszyło się w grupie leczonej A. Blazei (; ). iNOS stwierdzono zwiększenie w płucach u szczurów z cukrzycą i zmniejszenie w grupie leczonej A. Blazei. Tkanka płucna u szczurów z cukrzycą wykazała zmiany oksydacyjne związane z leczeniem streptozotocyną. Leczenie A. Blazei skutecznie zmniejszyło stres oksydacyjny i przyczyniło się do regeneracji tkanek.
1. Wprowadzenie
cukrzyca (DM) jest hormonalną chorobą metaboliczną o rosnącej częstości występowania i znaczeniu klinicznym z wysoką zachorowalnością i śmiertelnością . Wśród jego przewlekłych powikłań są mikro-i makro zaburzenia naczyniowe związane z nerek, układu sercowo-naczyniowego i układu nerwowego . Jednak w ciągu ostatnich dwóch dekad w badaniach klinicznych i eksperymentalnych zgłaszano również zmiany w czynnościach oddechowych. U pacjentów z cukrzycą z zaburzoną kontrolą metaboliczną wykazano zmniejszenie czynności płuc na przestrzeni lat, związane ze zmniejszeniem miar objętości i pojemności płuc . Zmiany strukturalne błony podstawnej śródbłonka naczyń włosowatych płuc są również obecne w DM, z pogrubieniem błony pęcherzykowo-naczyniowej i zmniejszeniem zdolności dyfuzyjnych . Ponadto pacjenci z cukrzycą są bardziej podatni na infekcje płuc, w szczególności gruźlicę, która występuje czterokrotnie częściej w tej populacji . Chociaż wszystkie te zmiany zostały potwierdzone w badaniach klinicznych i eksperymentalnych, w niewielu badaniach zbadano główne mechanizmy fizjopatologiczne obejmujące powikłania płucne związane z DM.
Istnieją 4 szlaki związane z przewlekłymi powikłaniami DM, a mianowicie szlak poliolowy, aktywacja kinazy białkowej C (PKC), zwiększony przepływ w szlaku heksosaminowym i Szlak zaawansowanych produktów końcowych glikozylacji (AGE). Chociaż w każdym przypadku występuje inaczej, stres oksydacyjny (OS) jest związany z czterema wyżej wymienionymi szlakami .
istnieje wiele dowodów na to, że wzrost tlenku azotu (NO), powstający w wyniku działania indukowanej syntazy tlenku azotu (iNOS) jest jednym z czynników odpowiedzialnych zarówno za patogenezę, jak i powikłania wynikające z DM . Zastosowanie egzogennych przeciwutleniaczy może stanowić duży potencjał terapeutyczny w leczeniu DM
Agaricus blazei Murill (A. Blazei), popularnie znany jako „grzyb słoneczny”, pochodzi z Brazylii i jest szeroko uprawiany w Japonii ze względu na swoje właściwości lecznicze. Grzyb ten jest tradycyjnie stosowany w leczeniu miażdżycy, zapalenia wątroby, hiperlipidemii, zapalenia skóry i raka, a wykazano, że ma działanie immunomodulujące i antymutagenne zarówno In vivo, jak i in vitro. Polisacharydy α-glikan i β-glikan są odpowiedzialne za funkcję stymulacji immunologicznej i przeciwnowotworowej .
wykazano już, że A. Blazei jest korzystny w insulinooporności związanej z cukrzycą typu 2, ale żadne badanie nie wykazało potencjału przeciwutleniającego A. Blazei in vivo w DM . Celem tego badania była ocena stresu oksydacyjnego oraz efektu terapeutycznego A. Blazei w tkance płucnej zwierząt z indukowanym streptozotocyną DM.
2. Metody
2.1. Grzyby
suszone powietrzem grzyby z gatunku Agaricus blazei Murill (Typ C) były darem od Dr. Luiza Antônio Graciollo, Wydziału Inżynierii Uniwersytetu Stanowego w São Paulo (UNESP), Brazylia.
2.2. Przygotowanie wodnego ekstraktu A. blazei
wysuszone na powietrzu Części (100 g) mielono, a wodny ekstrahowano przez infuzję (1/10 grzyba/rozpuszczalnik). Infuzja utrzymywała się w temperaturze pokojowej przez 30 minut. Po schłodzeniu i filtracji ekstrakt zamrażano i zatężano przez liofilizację przez pięć dni przez noc w celu uzyskania wodnego ekstraktu A. blazei.
2.3. Chemikalia i odczynniki
2,2-Difenil-1-pikrylohidrazyl (DPPH), hipoksantyna, oksydaza ksantynowa, trolox i kwas salicylowy zostały zakupione od Sigma (St.Louis, USA).
2.4. Badanie fitochemiczne
analiza fitochemiczna (flawonoidy, garbniki, antrachinony, alkaloidy, saponiny, kumaryny i glikozydy nasercowe) A. blazei został przeprowadzony zgodnie z metodami opisanymi przez Harborne ’ a . Analizy chromatografii cienkowarstwowej przeprowadzono według systemów i twórców wskazanych przez Wagnera i Bladta .
2.5. Test oksydazy hipoksantynowej/ksantynowej
metoda zastosowana do oznaczania zdolności usuwania rodników hydroksylowych ekstraktów została oparta na metodzie Owena i wsp. . Krótko, ekstrakt rozpuszczono w buforze testowym(hipoksantyna, Fe (III), EDTA i kwas salicylowy) w stężeniu 2,0 mg/mL i rozcieńczono odpowiednio (w trzech egzemplarzach) w buforze testowym do końcowej objętości 1.0 mL, co daje zakres 0,1-2,0 mg / mL. W celu rozpoczęcia reakcji Dodano 5-litrową porcję oksydazy ksantynowej rozpuszczonej w 3,2 M (NH4)2SO4. Probówki inkubowano przez 3 godziny w temperaturze 37°C, po czym reakcja była zakończona. Iloczyn 30 L mieszaniny reakcyjnej analizowano metodą HPLC przy użyciu warunków chromatograficznych opisanych przez Owena i wsp. . Analizę chromatograficzną przeprowadzono z wykorzystaniem gradientu opartego na metanolu / wodzie / kwasie octowym z kolumną odwrotnej fazy µBondaPak C18 i detekcją przy 325 nm. Sprzęt HPLC posiadał moduł separacji 2695 i detektor UV 2487. Hydroksylację kwasu salicylowego i hipoksantyny monitorowano odpowiednio przy A = 325 i a = 278 nm. Ilość dihydroksyfenoli (kwasu 2,5-dihydroksybenzoesowego i kwasu 2,3-dihydroksybenzoesowego) (2,5-DHBA i 2,3-DHBA) wytwarzanych przez atak rodników hydroksylowych (OH•) na kwas salicylowy oznaczono na podstawie krzywych standardowych przygotowanych odpowiednimi czystymi dihydroksyfenolami.
2.6. Test usuwania DPPH
usuwanie wolnych rodników DPPH mierzono za pomocą zmodyfikowanej metody opisanej przez Yamaguchi i wsp. w którym różne metanolowe ekstrakty roślinne dodano do buforu Tris–HCl (100 mM), pH 7,0, zawierającego 250 mM DPPH rozpuszczonego w metanolu. Zbadano co najmniej sześć różnych rozcieńczeń każdego ekstraktu i pozostawiono do 20 minut w ciemności, zanim zmierzono absorbancję przy 517 nm przy użyciu spektrofotometru SHIMADZU model UV-1602PC (Kioto, Japonia). Eksperyment przeprowadzono w trzech egzemplarzach. Aktywność przeciwutleniającą (AOA) wyrażono jako IC50 (stężenie hamujące w g/mL próbek lub kontrole pozytywne konieczne do zmniejszenia absorbancji DPPH o 50% w porównaniu z kontrolą negatywną). Im niższy IC50, tym wyższa jest AOA .
2.7. Zwierzęta i protokół doświadczalny
zastosowany protokół doświadczalny był zgodny z normami ustanowionymi przez Komitet ds. badań etycznych i zdrowotnych grupy badań i Studiów Podyplomowych Hospital de Clínicas w Porto Alegre oraz z zasadami badań na zwierzętach (nas). Wykorzystano jedynie samce szczurów Wistar, uzyskane z Kolonii lęgowej Instituto de Ciências Básicas da Saúde da Universidade Federal do Rio Grande Do Sul (UFRGS). Średnia waga zwierząt na początku badania wynosiła 200-300 gramów. Były one utrzymywane w 12 : 12 godzin cyklu światło/ciemność (światło od 7 rano do 7 po południu) w środowisku kontrolowanym temperaturą (22 ± 4°C).
DM indukowano pojedynczym wstrzyknięciem streptozotocyny i.p. (Stz, Sigma Chemical Company, St. Louis, MO, EUA) w dawce 70 mg/Kg masy ciała . STZ rozpuszczono w buforze cytrynianu sodu (0,1 M, pH 4.5) i podawać w lewym obszarze brzucha zwierzęcia około 10 minut po rozpuszczeniu w roztworze buforowym. Zwierzęta w grupie kontrolnej otrzymały tylko 0,9% NaCl i. p. w tej samej objętości buforu użytego do rozpuszczenia STZ. Ekstrakt A. blazei rozcieńczono do stężenia 0,1 g / mL (10%) w roztworze wody destylowanej i pozostawiono na 2 godziny w temperaturze pokojowej . Drogą podawania był zgłębnik żołądkowy z końcowym roztworem 2 mL i leczenie rozpoczynano od 40 dnia indukcji cukrzycy. Zwierzęta były randomizowane w różnych grupach: Kontrola (CO), cukrzyca leczona NaCl (DM) i cukrzyca leczona A. blazei (DM + A. blazei). Próbki krwi pobrano ze splotu retro-orbitalnego jeden dzień przed indukcją oraz 2 i 30 dni po rozpoczęciu eksperymentu. Pod koniec 60-dniowego badania zwierzęta zostały indukowane do eutanazji przez wykrwawienie, po znieczuleniu ksylazyną i ketaminą. Pobrano krew ze splotu Retro-oczodołowego, a prawe płuco wycięto i trzymano w 4% formaldehydu do analizy histologicznej. Lewe płuco usunięto i zamrożono w temperaturze -80°C w celu przeprowadzenia dodatkowych analiz.
2.8. Analizy surowicy
próbki krwi umieszczano w probówce z heparyną (Likeminą), aby uniknąć koagulacji. Następnie materiał odwirowywano w temperaturze 1800 g przez 15 minut. Osad odrzucono, a osocze usunięto.
do określenia poziomu glukozy, cholesterolu i trójglicerydów wykorzystaliśmy kolorymetryczny test enzymatyczny (Kit Labtest, Bio Diagnosica), a absorbancję mierzono spektrofotometrem (Cary 3E-UV-Visible Spectrophotometer Varian). Zwierzęta o stężeniu glukozy powyżej 250 mg/dL uważano za chore na cukrzycę.
2.9. Analizy biochemiczne stresu oksydacyjnego i testu antyoksydacyjnego
płuca homogenizowano 9 mL buforu fosforanowego (KCL 140 mM, fosforan 20 mM, pH 7,4) na gram tkanki. Stężenie białka w tych homogenatach płucnych oznaczono za pomocą standardowego roztworu albuminy bydlęcej zgodnie z Lowry i wsp. .
lipoperoksydację płucną oznaczano metodą substancji reaktywnych kwasu tiobarbiturowego (TBA-RS) .
aktywność dysmutazy ponadtlenkowej (SOD) w tkance płucnej oznaczono techniką opartą na hamowaniu tworzenia adrenochromu w autotlenieniu epinefryny . Aktywność katalazy (CAT) w tkance płucnej oznaczono w sposób opisany w innym miejscu i oznaczono zależną od selenu peroksydazę glutationową w tkance płucnej techniką polegającą na pomiarze utleniania NADPH przez reduktazę glutationową .
2.10. Badanie histologiczne
do analizy histologicznej próbki osadzono dwukrotnie w parafinie. Za pomocą mikrotomu bloki parafinowe pocięto na odcinki o długości 3 m. W fazie barwienia szkiełka zanurzano w hematoksylinie-eozynie i pikrosiriuszu. W fazie odwodnienia struktury przeszły przez trzy pojemniki z alkoholem absolutnym i dwa pojemniki z ksylolem. Odczyt wykonano mikroskopem świetlnym (Nikon Labophot) na 100. Analizę przeprowadziło 2 patologów, którzy nie znali szczegółów badania.
2.11. Immunohistochemiczne wykrywanie iNOS
reakcje immunohistochemiczne przeprowadzono w sekcjach tkanki płucnej techniką kompleksu streptawidyna-biotyna peroksydaza (StreptABC, DAKO). Szkiełka były wcześniej pokryte roztworem silanu (APTS, Sigma) rozcieńczonym w 4% acetonie. Przekroje o grubości 3 m uzyskano za pomocą mikrotomu mechanicznego. Następnie sekcje poddano deparaffinizacji i kolejno zanurzano w ksylolu i etanolu i poddano odzyskiwaniu antygenowemu przez napromieniowanie w szybkowarze (Eterna, Nigro) przy użyciu buforu cytrynianowego (10 mM, pH 6,0) przez 15 minut. Blokowanie peroksydazy przeprowadzono stosując roztwór nadtlenku wodoru w 3%, a następnie inkubację z pierwotnym przeciwciałem przeciwko NOS-2 (iNOS, 1 : 40, Santa Cruz). Reakcje oznaczano roztworem diaminobenzydyny (DAB, Sigma) w dawce 60 mg% i przeciwstawiano hematoksyliną Harrisa (Merck). Dla każdej reakcji zastosowano pozytywną kontrolę do tkanek, o których wiadomo, że są dodatnie dla badanego przeciwciała. Zastosowano również dwie negatywne kontrole, pierwszą przez brak pierwszorzędowego przeciwciała, a drugą przez usunięcie drugorzędowego przeciwciała podczas etapów reakcji. Przypadki uznano za Inos-dodatnie, gdy brązowe zabarwienie o co najmniej umiarkowanym natężeniu było widoczne w cytoplazmie komórek i w ponad 10% komórek.
2.12. Analiza statystyczna
dane prezentowane są jako średnie ± odchylenie standardowe (SD) i były analizowane za pomocą oprogramowania statystycznego SPSS 15.0. Zmienne zostały przetestowane pod kątem normalności za pomocą testu Kołmogorowa-Smirnowa. W przypadku różnic międzygrupowych zastosowano jednokierunkową analizę wariancji (ANOVA). Student Newman-Keuls post hoc test został użyty dla zmiennych parametrycznych i Kruskal-Wallis dla nieparametrycznych. Poziom zastosowanego znaczenia był .
3. Wyniki
3.1. Analizy fitochemiczne
analizy fitochemiczne A. blazei wykazały obecność saponin i alkaloidów. Nie wykryto innych metabolitów wtórnych, takich jak antrachinony, glikozydy nasercowe, kumaryny, flawonoidy, kwasy fenolowe i garbniki.
3.2. Test hipoksantyny / oksydazy ksantynowej in Vitro
aktywność przeciwutleniającą ekstraktu in vitro oznaczono przez monitorowanie wytwarzania kwasów hydroksylobenzoesowych (DHBA) jako produktu rodnikowego ataku hydroksylowego na kwas salicylowy w teście hipoksantyny-oksydazy ksantynowej. Redukcja całkowitych produktów utleniania w funkcji stężenia wodnego ekstraktu A. blazei dodanego do testu doprowadziła do zdolności antyoksydacyjnej in vitro w sposób zależny od dawki. Wodny ekstrakt A. blazei zmniejszył powstawanie obu gatunków DHBA do 45.2 % w najwyższym stosowanym stężeniu (2 mg/mL). Wartość IC50 została obliczona i stwierdzono, że wynosi 0,99 mg / mL. Jako próbkę kontrolną wykorzystano drugi rodzaj grzyba (lentinula edodes), u którego autorzy nie stwierdzili obecności alkaloidów (IC50 1,95 mg/mL). Trolox (witamina E) został użyty jako kontrola pozytywna i wykazywał IC50 wynoszący 0,34 mg / mL (rycina 1).
3.3. DPPH-Scavenging Assay
efekt oczyszczania wolnych rodników obu wodnych ekstraktów A. blazei, L. ekstrakt wodny edodoes, jak również trolox, jako kontrola pozytywna, badano przy użyciu testu usuwania wolnych rodników DPPH . Wartości IC50 dla wodnego ekstraktu A. blazei i ekstraktu L. edodes przedstawiono w tabeli 1. Do walidacji testu wykorzystano wyniki działania eliminującego wolne rodniki preparatu trolox (IC50 = 0,02 mg/mL), stosowanego jako kontrola pozytywna. Chociaż zdolności usuwania wolnych rodników ekstraktów były niższe (wyższe stężenie jest konieczne, aby zmniejszyć absorbancję DPPH o 50%) niż efekt troloxu, A. wodny ekstrakt blazei (o najwyższej zawartości flawanonu) prezentował obiecującą aktywność przeciwutleniającą o IC50 1,77 mg/mL. Z drugiej strony, L. edodes miał najniższą aktywność zmiatania (IC50 = 3,22 mg / mL), co jest zgodne z brakiem alckloidów u tego gatunku grzybów.
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| średnie ± odchylenie standardowe trzech indywidualnych oznaczeń. Wyniki były oparte na wartościach zmierzonych po 20 minutach. Trolox był używany jako kontrola pozytywna. * DPPH: 2,2-difenylo-1-pikrylohydrazyl. | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
3.4. Analiza masy ciała i surowicy
masa ciała zwierząt z cukrzycą była znacznie zmniejszona, a zwierzęta leczone produktem A. Blazei jeszcze bardziej traciły na wadze (Tabela 2). Ekstrakt z A. Blazei najwyraźniej zmniejszał glikemię u szczurów z cukrzycą (), ale krzywa glikemiczna była podobna u zwierząt z cukrzycą i leczonych. Jednak A. Blazei znacząco obniżył poziom cholesterolu całkowitego i trójglicerydów (). Grupy DM i DM + A. Blazei miały różne wielkości próbek ze względu na wyższą śmiertelność zwierząt z grupy DM podczas eksperymentu.
|
|||||||||||||||||||||||||||||||
3.5. Analiza biochemiczna i stres oksydacyjny
A. Blazei znacząco obniżył () poziomy lipoperoksydacji określone przez TBA-RS (Tabela 3). Jednak aktywność enzymów przeciwutleniających SOD i CAT nie wykazała żadnych różnic między grupami. Aktywność enzymu GPx była znacząco zwiększona w grupie chorych na cukrzycę i zmniejszona w grupie leczonej A. Blazei ().
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data appear as mean ± SD. CO: Control, DM: Diabetes Mellitus and DM + A. Blazei: Diabetes Mellitus+ Agaricus blazei. CO versus DM. DM versus DM + A. Blazei. |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||
3.6. Analiza histologiczna
cukrzyca wywołana STZ spowodowała poważne uszkodzenie naczyń w tkance płucnej (ryc. 2(c)), w którym wykazano również zmiany pęcherzykowe, takie jak pęknięcie przegrody. Barwienie pikrosiriusza ujawniło rozszerzenie tkanki spojówkowej w przestrzeni pęcherzykowo-kapilarnej grupy cukrzycowej (fig. 2 (d)) i pozorną odwrócenie tego wzoru w grupie leczonej Ab(fig. 2 (f)).
(a)
(b)
(c)
(d)
(e)
(f)
(a)
(b)
(c)
(d)
(e)
(f)
3.7. Analiza immunohistochemiczna iNOS
Fig.3 przedstawia rozkład Inos w tkance płucnej wykryty za pomocą immunohistochemii. Dodatnia plama w kolorze brązowym widoczna w nabłonku oskrzeli płucnej i śródbłonku naczyń włosowatych w grupie DM wskazywała na dodatni wynik iNOS. barwienie iNOS było mniej widoczne w A. Blazei group and absent in the CO group.
(a)
(b)
(c)
(a)
(b)
(c)
iNOS immunohistochemistry in lung tissue. Magnification 400: There was no staining in the control group (a); reduction in the treated group (b) versus DM (c).
4. Dyskusja
wyniki działania usuwającego wolne rodniki wodnego ekstraktu A. blazei w teście in vitro oksydazy hipoksantynowej/ksantynowej oraz w teście usuwania wolnych rodników DPPH wykazały znaczącą aktywność przeciwutleniającą in vitro. W obu testach ekstrakt wykazywał wyższą aktywność przeciwutleniającą w porównaniu z wodnym ekstraktem L. edodes, który jest innym gatunkiem grzybów i który prezentuje tylko saponiny, ale nie alkaloidy, flawonoidy lub garbniki. Zostało zasugerowane przez Ribeiro et al. że aktywność przeciwutleniająca może być związana z obecnością alkaloidów w grzybie. Innymi słowy, wyższe stężenia alkaloidów generują lepszą aktywność przeciwutleniającą .
głównym odkryciem tego badania było zmniejszenie lipoperoksydacji płuc u szczurów z cukrzycą wywołaną streptozotocyną po leczeniu produktem Agaricus blazei. Wcześniejsze badania wykazały działanie zmniejszające glikemię, co zmniejsza oporność na insulinę i zwiększa uwalnianie jej przez komórki trzustki . Jednak A. Leczenie Blazei wykazało tutaj korzystny wpływ na zmienne związane ze stresem oksydacyjnym, pomimo Nie zmniejszenia hiperglikemii.
opisano działanie przeciwcukrzycowe glukanów wyekstrahowanych z A. Blazei i jego enzymatycznie hydrolizowanych oligosacharydów, oceniając działanie in vitro i in vivo w hodowli komórek trzustki i u zwierząt z cukrzycą indukowaną streptozotocyną. Po leczeniu glukanami i oligosacharydem zwierzęta wykazywały obniżenie poziomu glikemii, trójglicerydów i cholesterolu oraz aktywności miażdżycowej. W naszym badaniu leczenie przeprowadzono przy użyciu ekstraktu brutto A. Blazei, bez izolowania żadnego z jego związków, i to prawdopodobnie jest wyjaśnienie braku działania antyglikemicznego.
ekstrakt z A. Blazei wykazał aktywność przeciwutleniającą in vitro i In vivo, jednak leczenie znacznie zmniejszyło masę zwierząt. Fakt ten można wyjaśnić z powodu wysokich dawek ekstraktu A. blazei stosowanego w tym eksperymencie, inaczej od dawek stosowanych w innych badaniach, które nie wykazują redukcji masy ciała . Jednak w badaniu oceniającym 90-dniową podchroniczną toksyczność wodnego ekstraktu u szczurów nie stwierdzono spójnych zmian związanych z leczeniem w objawach klinicznych, masie ciała i spożyciu pokarmu w dawce 2654 mg kg-1 u samców szczurów, wyższej niż dawka stosowana w naszym badaniu . Konieczne było przeprowadzenie dalszych badań w celu oceny toksycznego działania A. Blazei w tych dawkach, z analizą specyficznych zmiennych.
GPx był istotnie zwiększony w grupie chorych na cukrzycę i był znacząco zmniejszony po leczeniu A. Blazei. Ten wzrost GPx może odpowiadać za zmniejszenie poziomu zredukowanego glutationu, ponieważ jest on głównym substratem regulującym jego aktywność. Gumieniczek i in. wykazano, że w doświadczalnym DM występuje stres oksydacyjny płuc z powodu zmniejszenia aktywności enzymów antyoksydacyjnych i zwiększonej lipoperoksydacji. Takie zmiany są bardziej znaczące po tygodniach od indukcji. Podczas DM następuje spadek aktywności Cu, Zn-SOD i wzrost aktywności katalazy . W naszych badaniach, SOD ani aktywność katalazy nie zostały zmienione w żadnej z różnych grup. Możliwe wytłumaczenie naszych ustaleń różniących się od ustaleń Gumieńca jest takie, że w naszych badaniach wcześniej przeprowadzono analizę enzymów antyoksydacyjnych.
w naszym modelu eksperymentalnym zaobserwowano liczne zmiany histologiczne w układzie płucnym. Zmiany te są zgodne z tymi opisanymi w literaturze , zwłaszcza w odniesieniu do wzrostu tkanki spojówkowej i pogrubienia blaszki podstawnej obserwowanego za pomocą techniki barwienia pikrosiriusza. Po leczeniu A. Blazei takie zmiany stały się mniej widoczne. Powstawanie wiązania wewnątrz-i międzycząsteczkowego z kolagenem, wynikające z procesu glikozylacji, prowadzi do zmian strukturalnych w białkach tkankowych, takich jak wzrost sztywności, odporność na trawienie proteolityczne i macierz zewnątrzkomórkową (w tym fibronektyna, prokolagen α2, kolagen typu III, IV i VI oraz laminina) . W naszych badaniach główny czynnik odwracania tego procesu po leczeniu A. Blazei można wyjaśnić zmniejszeniem uszkodzeń wynikających ze stresu oksydacyjnego wykazanego przez zmniejszenie lipoperoksydacji płuc.
długotrwały stan hiperglikemii jest związany ze zmianami ekspresji iNOS w kilku tkankach . W analizie immunohistochemicznej naszego badania iNOS był znacznie zwiększony w tkance płucnej szczurów z cukrzycą i znacznie zmniejszył się, gdy zwierzęta były leczone A. Blazei. Badania wykazały, że ekspresja mRNA śródbłonkowej syntazy tlenku azotu (eNOS) jest zmniejszona, podczas gdy iNOS może być zwiększona wraz z wytwarzaniem cyklicznego monofosforanu guanozyny (c-GMP) .
w niedawno opublikowanym badaniu oceniano lipoperoksydację, aktywność dysmutazy ponadtlenkowej oraz dystrybucję izoform iNOS i eNOS w tkance płucnej szczurów z cukrzycą. Obserwowano zwiększenie stresu oksydacyjnego w połączeniu ze zwiększeniem iNOS w tkance płucnej szczurów z cukrzycą, które ulegało odwróceniu w grupie leczonej przeciwutleniaczem kwasem α-liponowym . Wyniki te są zgodne z wynikami opisanymi w niniejszej pracy, takimi jak obserwowany zwiększony stres oksydacyjny, histologiczne zmiany w płucach i efekt terapii przeciwutleniającej w tym modelu DM.
w niniejszym badaniu wykazano korzystny wpływ wodnego ekstraktu A. Blazei na zmienne stresu oksydacyjnego i morfopatologię płuc w cukrzycy indukowanej streptozotocyną. Wyniki te mogą znacząco przyczynić się do lepszego zrozumienia fizjopatologii płuc w DM. Nasze badania są również istotne i dotyczą potencjału terapeutycznego A. Blazei.
uznanie
praca ta została wsparta grantami Brazylijskich agencji „Fundo de Incentvo à Pesquisa e Eventos (FIPE) do Hospital de Clínicas de Porto Alegre (HCPA)” oraz „Laboratório de Hepatologia e Fisiologia Experimental da Universidade Federal do Rio Grande Do Sul (HCPA / UFRGS)”.
Leave a Reply