scenariusz i reżyseria Etan Cohen (pod żadnym pozorem nie należy mylić z Ethanem Coenem), Holmes & Watson wyobraża sobie tytułowych bohaterów jako parę potrzebujących, mężczyzna w średnim wieku-choć na tym kończą się podobieństwa do pracy ferrella i Reilly ’ ego nad przyrodnimi braćmi Adama McKaya. Zmagając się z obiektywnie okropnymi angielskimi akcentami, obaj aktorzy spędzają czas na ekranie, przeciągając straszne dowcipy, jakby uwięzieni w improwizacyjnym odpowiedniku wiecznego potępienia. Choć to głównie publiczność cierpi. Nawet próby obrzydliwego humoru w filmie-takie jak wydłużony fragment, w którym Holmes wymiotuje do wiadra, lub sekwencja, w której oblicza trajektorię swojego łukowego moczu w zwolnionym tempie, a la Sherlock Holmes Guy Ritchie—są timorous i pół-ass.

trywialna fabuła odnajduje Duet detektywów w kolejnej bitwie o rozum z „Napoleonem zbrodni”, Jamesem Moriartym (Ralph Fiennes, podano tylko kilka linijek)—choć Holmes uważa, że jego arcywrogę zastąpił sobowtór kompulsywny masturbator. Ponieważ Holmes & Watson jest najzwyklejszym rodzajem komedii studyjnej, muszą także nauczyć się być lepszymi przyjaciółmi, kontaktować się ze swoimi uczuciami i poruszać się w kilku romantycznych wątkach: zauroczeniu Watsona Grace Hart (Rebecca Hall), „lady doctor” z Bostonu; Zmieszany pociąg Holmesa do zdziczałej asystentki, Millie (Lauren Lapkus), która podziela jego zamiłowanie do jedzenia surowej cebuli Vidalii.

gdzieś tam jest niezwykle młoda i pozornie bardzo napalona pani Hudson (Kelly Macdonald); kiepski numer muzyczny, który trwa i trwa; kilka godnych jęków dowcipów o Trumpie; scena, w której Watson próbuje zrobić selfie z królową Wiktorią; i wymagane pęknięcia na temat używania narkotyków przez Holmesa. (Te sięgają co najmniej połowy lat 1910 i tajemnicy skaczącej ryby, z Douglasem Fairbankiem w roli mistrza sleuth, który rozwiązuje sprawy w tańcu św.) Nawet gdy Holmes& Watson wpada w coś, co teoretycznie mogłoby stworzyć przyzwoity żart—jak w scenie, w której Watson próbuje podyktować pijanemu, późnym telegramem do doktora Harta lub wizytę w klubie Diogenesa, w którym zostaje wyrzucony do bocznego pokoju dla idiotycznych pomocników-wpada w szał ze złym wyczuciem czasu i kiepską kompozycją. „At least it’ s in focus ” to najniższa forma cholernie słabej pochwały, jaką można dać filmowi. Ale Holmes & Watson nawet nie zasłużył na to wyróżnienie.

można by to nazwać porażką na prawie każdym poziomie—to znaczy, jeśli film kiedykolwiek sprawiał wrażenie, że próbuje odnieść sukces. Zamiast tego jest przesiąknięty powietrzem skrajnego lenistwa. Tanio i tandetnie-Dziwacznie datowana parodia Holmesa Ritchie 'ego (w komplecie z dźwiękową partyturą), zatrutego miejscowymi odniesieniami i puerilowymi gagami. To film o Sherlocku Holmesie z Czerwonym kapeluszem „Make England Great Again” i mlecznym Watsonem. Odnosi sukces tylko w jednym aspekcie. Jako świąteczne wydanie, które nie zostało wcześniej pokazane przez krytyków, udało mu się ominąć listę najgorszych filmów 2018 roku. Należy do góry.