Articles

Wilkołak

by admin

Wilkołak

do walki z czarownicami i demonami . Ich wysiłki zapewniły, że diabeł i jego słudzy nie przenieśli ziarna z lokalnych nieudanych upraw do piekła. Thiess był niezłomny w swoich twierdzeniach, twierdząc, że wilkołaki w Niemczech i Rosji również walczyły ze sługami diabła w ich własnych wersjach piekła i nalegał, że kiedy wilkołaki umierają, ich dusze są witane do nieba jako nagroda za ich służbę. Thiess został ostatecznie skazany na dziesięć batów za bałwochwalstwo i zabobonną wiarę.

środki zaradcze

istnieją różne metody usuwania postaci wilkołaka. W starożytności starożytni Grecy i Rzymianie wierzyli w moc wyczerpania w leczeniu ludzi z likantropii. Ofiara byłaby poddawana długim okresom aktywności fizycznej w nadziei na oczyszczenie z choroby. Praktyka ta wynikała z faktu, że wiele rzekomych wilkołaków pozostawia uczucie słabości i osłabienia po popełnieniu deprawacji.

w średniowiecznej Europie tradycyjnie istnieją trzy metody leczenia ofiary likantropii; leczniczo (zwykle za pomocą tojada), chirurgicznie lub przez egzorcyzm. Jednak wiele lekarstw zalecanych przez średniowiecznych lekarzy okazało się śmiertelnych dla pacjentów. Sycylijska wiara pochodzenia arabskiego głosi, że wilkołaka można wyleczyć z jego dolegliwości, uderzając go nożem w czoło lub skórę głowy. Inna wiara z tej samej kultury polega na przebijaniu rąk wilkołaka gwoździami. Czasami stosowano mniej ekstremalne metody. Na niemieckiej Nizinie w Szlezwiku-Holsztynie wilkołak można by wyleczyć, gdyby po prostu trzy razy zwracać się do niego po chrześcijańskim imieniu, podczas gdy Duńskie przekonanie głosi, że samo skarcenie wilkołaka wyleczy go. Nawrócenie na chrześcijaństwo jest również powszechną metodą usuwania likantropii w średniowieczu; nabożeństwo do św. Huberta było również wymieniane jako lekarstwo i Ochrona przed likantropami.

połączenie z revenantami

Więcej informacji: Upiór

przed końcem XIX wieku Grecy wierzyli, że zwłoki wilkołaków, jeśli nie zostaną zniszczone, powrócą do życia w postaci wilków lub Hien, które grasowały po polach bitew, pijąc krew umierających żołnierzy. W tym samym duchu, na niektórych obszarach wiejskich Niemiec, Polski i północnej Francji wierzono kiedyś, że ludzie, którzy umarli w grzechu śmiertelnym, powrócili do życia jako pijące krew wilki. Te” nieumarłe ” wilkołaki wracały do swojej ludzkiej postaci o świcie. Zajmowano się nimi poprzez ścięcie łopatą i egzorcyzmy proboszcza. Głowa była wtedy wrzucana do strumienia, gdzie uważano, że ciężar jej grzechów obciążał ją. Czasami, te same metody stosowane do pozbycia się zwykłych wampirów byłoby używane. Wampir był również związany z wilkołakiem w krajach Europy Wschodniej, zwłaszcza w Bułgarii, Serbii i Słowenii. W Serbii wilkołak i wampir są znani jako vulkodlak.

Węgry i Bałkany

w folklorze węgierskim wilkołaki żyły szczególnie w regionie Transdanubii i uważano, że zdolność do zmiany się w wilka uzyskano w wieku niemowlęcym, po cierpieniu maltretowania przez rodziców lub klątwie. W wieku siedmiu lat chłopiec lub dziewczynka opuszcza dom, wybiera się na polowanie w nocy i może zmienić się w osobę lub wilka, kiedy tylko chce. Klątwę można również uzyskać, gdy w wieku dorosłym osoba przeszła trzy razy przez łuk wykonany z brzozy z pomocą kręgosłupa dzikiej róży.

wilkołaki były znane z eksterminacji wszelkiego rodzaju zwierząt gospodarskich, zwłaszcza owiec. Przemiana miała miejsce zwykle podczas przesilenia zimowego, Wielkanocy i pełni księżyca. Później, w XVII i XVIII wieku, procesy na Węgrzech prowadzone były nie tylko przeciwko czarownicom, ale także przeciwko wilkołakom i istnieje wiele zapisów tworzących powiązania między tymi dwoma rodzajami. Również wampiry i wilkołaki są blisko spokrewnione na Węgrzech, obu obawiano się w starożytności.

wśród Słowian południowych, a także wśród Kaszub dzisiejszej północnej Polski, panowało przekonanie, że jeśli dziecko urodzi się z włosami, znamieniem lub peleryną na głowie, powinno posiadać zdolności do zmiany kształtu. Chociaż zdolni do zmiany się w dowolne zwierzę, powszechnie uważano, że tacy ludzie wolą zamieniać się w wilka.

serbscy vukodlacy tradycyjnie zbierali się co roku w miesiącach zimowych, kiedy to zdejmowali wilcze skóry i wieszali je na drzewach. Następnie chwycili skórę innego vulkodlaka i spalili ją, uwalniając z klątwy vukodlaka, od którego pochodzi skóra.

Kaukaz

według Ormiańskiej tradycji są kobiety, które w wyniku grzechów głównych skazane są na spędzenie siedmiu lat w Wilczej postaci. W typowym opisie, skazaną kobietę odwiedza duch o wilczej skórze, który nakazuje jej nosić skórę, co powoduje, że wkrótce potem nabiera przerażającego pragnienia ludzkiego ciała. Po pokonaniu swojej lepszej natury wilczyca pożera każde z własnych dzieci, następnie dzieci swoich krewnych w kolejności relacji, a w końcu dzieci obcych. Błąka się tylko w nocy, a drzwi i zamki otwierają się przy jej podejściu. Kiedy nadchodzi ranek, wraca do ludzkiej postaci i usuwa wilczą skórę. Ogólnie mówi się, że transformacja jest mimowolna, ale istnieją alternatywne wersje obejmujące dobrowolną metamorfozę, w której kobiety mogą się zmieniać do woli.

Ameryka i Karaiby

Główny artykuł: skin-walker

Zobacz też: Soucouyant i Rougarou

Naskapi wierzyli, że Karibu jest strzeżone przez olbrzymie wilki, które zabijają nieostrożnych myśliwych, którzy zbytnio się zbliżają. Lud Navajo bał się czarownic w stroju wilka zwanych „Mai-cob”. Woodward uważał, że wierzenia te wynikają z nordyckiej kolonizacji Ameryki. Kiedy nastąpiła Europejska kolonizacja Ameryk, pionierzy przynieśli ze sobą własny folklor wilkołaków, a później byli pod wpływem tradycji swoich sąsiednich Kolonii i rdzennych mieszkańców. Wiara w loup-garou występującego w Kanadzie, na Górnym i dolnym Półwyspie Michigan oraz w północnej części stanu Nowy Jork, wywodzi się z francuskiego Folkloru pod wpływem indiańskich opowieści o Wendigo. W Meksyku istnieje wiara w stworzenie zwane nagual. Na Haiti istnieje przesąd, że duchy wilkołaków znane lokalnie jako jé-rouge (czerwone oczy) mogą posiąść ciała nieświadomych osób i nocą przekształcić je w kanibalistyczne stworzenia Łubinowe. Haitańskie jé-rouges zazwyczaj próbują nakłonić matki do dobrowolnego oddania swoich dzieci, budząc je w nocy i prosząc o zgodę na zabranie dziecka, Na co zdezorientowana matka może odpowiedzieć tak lub nie. Haitańskie jé-rouges różnią się od tradycyjnych wilkołaków europejskich zwyczajem aktywnego próbowania rozprzestrzeniania się swojej lykantropijnej kondycji na innych, podobnie jak wampiry.

Nowoczesna recepcja

wilkołak beletrystyka

artykuł główny: Wilkołak beletrystyka

wilkołaki Clemence Housman

większość współczesnych fikcji opisuje wilkołaki jako wrażliwe na srebrną broń i wysoce odporne na inne obrażenia. Cecha ta pojawia się w niemieckim folklorze XIX wieku. Twierdzenie, że Bestia z Gévaudan, XVIII-wieczny wilk lub Wilczy stwór, został zastrzelony przez srebrną kulę, wydaje się być wprowadzone przez powieściopisarzy opowiadających historię od 1935 roku, a nie we wcześniejszych wersjach. Folklor angielski przed 1865 rokiem wykazał, że zmiennokształtni są podatni na srebro. „…aż celnik wystrzelił im srebrny guzik nad głowę, kiedy natychmiast zamienili się w dwie chore staruszki…”ok . 1640 miasto Greifswald w Niemczech zostało zaatakowane przez wilkołaki. „Mądry chłopak zasugerował, aby zebrali wszystkie swoje srebrne guziki, kielichy, sprzączki do paska i tak dalej, i stopili je na kule do ich muszkietów i pistoletów. … tym razem wymordowali stwory i uwolnili Greifswalda od likantropów.”

powieść” Dracula „z 1897 roku i opowiadanie” gość Draculi”, oba napisane przez Brama Stokera, nawiązywały do wcześniejszych mitologii wilkołaków i podobnych legendarnych demonów i”wyrażały lęki epoki „oraz” lęki późnego patriarchatu wiktoriańskiego”. W” Gościu Draculi”, Banda wojskowych jeźdźców przybywających z pomocą protagonisty wyganiającego Draculę, przedstawionego jako wielki Wilk, mówiący, że jedynym sposobem na zabicie go jest”Święta Kula”. Jest to również wspomniane w głównej powieści Dracula. Hrabia Dracula stwierdził w powieści, że legendy o wilkołakach wywodzą się z jego rasowej linii rodu Szekely, który również jest przedstawiony ze zdolnością do zmiany się w wilka w nocy, ale nie jest w stanie tego zrobić w ciągu dnia, z wyjątkiem południa.

powieść Wilcza narzeczona: opowieść z Estonii z 1928 roku, napisana przez fińskiego pisarza Aino Kallasa, opowiada historię żony leśnika Priidika, Aalo mieszkającej w Hiiumaa w XVII wieku, która stała się wilkołakiem pod wpływem złośliwego ducha lasu, znanego również jako Diabolus Sylvarum.

pierwszym filmem fabularnym wykorzystującym antropomorficznego wilkołaka był Werewolf of London w 1935 roku. Głównym wilkołakiem w tym filmie jest elegancki londyński naukowiec, który zachowuje część swojego stylu i większość swoich ludzkich cech po transformacji, ponieważ aktor Henry Hull nie chciał spędzać długich godzin, będąc wymyślonym przez wizażystę Jacka Pierce ’ a. Universal Studios czerpało z bałkańskiej opowieści o roślinie związanej z likantropią, ponieważ nie było żadnego dzieła literackiego, z którego można by czerpać, w przeciwieństwie do przypadku wampirów. Nie ma odniesienia do silver ani innych aspektów wiedzy o wilkołakach, takich jak kanibalizm.

bardziej tragiczną postacią jest Lawrence Talbot, grany przez Lona Chaneya Jr.w „wilkołaku” z 1941 roku. Z makijażem Pierce ’ a bardziej skomplikowanym tym razem, film katapultował wilkołaka do publicznej świadomości. Sympatyczne portrety są nieliczne, ale godne uwagi, takie jak komediowy, ale torturowany Bohater David Naughton w amerykańskim wilkołaku w Londynie i mniej udręczony i bardziej pewny siebie i charyzmatyczny Jack Nicholson w filmie Wilk z 1994 roku. Z biegiem czasu przedstawienie wilkołaków zmieniło się z całkowicie złowrogich w nawet heroiczne stworzenia, takie jak w serii Underworld i zmierzch, a także Blood Lad, Dance in the Vampire Bund, Rosario + Vampire i różne inne filmy, anime, mangi i komiksy.

Inne wilkołaki są zdecydowanie bardziej świadome i złośliwe, takie jak te w powieści wycie i jej kolejnych sequelach i adaptacjach filmowych. Postać wilkołaka była na ogół antropomorficzna we wczesnych filmach, takich jak wilkołak i Wilkołak z Londynu, ale większy i potężny Wilk w wielu późniejszych filmach.

wilkołaki są często przedstawiane jako odporne na uszkodzenia spowodowane przez zwykłą Broń, są podatne tylko na przedmioty srebrne, takie jak laska ze srebrną końcówką, kula lub ostrze; ten atrybut został po raz pierwszy przyjęty kinowo w wilkołaku. Ta negatywna reakcja na srebro jest czasami tak silna, że samo dotknięcie metalu na skórze wilkołaka spowoduje oparzenia. Współczesna fikcja o wilkołakach polega niemal wyłącznie na tym, że likantropia jest albo chorobą dziedziczną, albo jest przenoszona jak choroba zakaźna przez ukąszenie innego wilkołaka. W niektórych fikcjach, moc wilkołaka rozciąga się na ludzką postać, taką jak niewrażliwość na konwencjonalne obrażenia ze względu na ich czynnik uzdrawiający, nadludzką prędkość i siłę oraz upadanie na nogi z wysokich upadków. Również agresywność i zwierzęce popędy mogą być zintensyfikowane i trudniejsze do opanowania (głód, podniecenie seksualne). Zwykle w tych przypadkach zdolności są zmniejszone w ludzkiej postaci. W innych fikcjach może być wyleczony przez uzdrawiaczy lub antidotum.

wraz z wrażliwością na srebrną kulę, pełnia księżyca będąca przyczyną transformacji stała się częścią przedstawienia wilkołaków na szeroką skalę w XX wieku. Pierwszym filmem przedstawiającym transformacyjny efekt pełni księżyca był Frankenstein Meets the Wolf Man w 1943 roku.

wilkołaki są zazwyczaj postrzegane jako potwory „klasy robotniczej”, często o niskim statusie społeczno-ekonomicznym, chociaż mogą reprezentować różne klasy społeczne i czasami były postrzegane jako sposób reprezentowania” arystokratycznej dekadencji ” w XIX-wiecznej literaturze grozy.

nazistowskie Niemcy

nazistowskie Niemcy używały Werwolfu, jako mitycznego imienia stworzenia zapisanego w języku niemieckim, w latach 1942-43 jako kryptonimu jednej z kwater Hitlera. W ostatnich dniach wojny nazistowska „operacja Werwolf” miała na celu stworzenie oddziału komandosów, który działałby za liniami wroga, gdy alianci przechodzili przez same Niemcy.

dwa fikcyjne przedstawienia „operacji Werwolf”—amerykańskiego serialu telewizyjnego True Blood oraz powieści J. L. Benéta „Łowca wilków” z 2012 roku—łączą dwa znaczenia „Werwolfu”, przedstawiając zagorzałych nazistowskich komandosów z 1945 roku jako prawdziwych wilkołaków.

Zobacz też

  • Damarchus
  • Kitsune
  • Nagual

Notki

  1. ^ także werwolf. Zazwyczaj wymawiane /ˈwɛərˌwʊlf/, a także czasami /ˈwɪərˌwʊlf/ lub /ˈwɜːrˌwʊlf/.
  2. ^ Lorey (2000) rejestruje 280 znanych przypadków; kontrastuje to z całkowitą liczbą 12 000 zarejestrowanych przypadków egzekucji za czary, lub szacowaną całkowitą sumą około 60 000, co odpowiada odpowiednio 2% lub 0,5%. Odnotowane przypadki obejmują okres od 1407 do 1725 roku, osiągając szczyt w latach 1575-1657.
  4. ^ Lorey (2000) rejestruje sześć procesów w latach 1701 i 1725, wszystkie w Styrii lub Karyntii; 1701 Paul Perwolf z Wolfsburga, Obdach, Styria (stracony); 1705 „Vlastl” z Murau, Styria (wyrok nieznany); 1705/6 sześciu żebraków w Wolfsbergu, Karyntia (stracony); 1707/8 trzech pasterzy w Leoben i Freyenstein, Styria (jeden lincz, dwie prawdopodobne egzekucje); 1718 Jakob Kranawitter, upośledzony umysłowo żebrak, w Rotenfel, Oberwolz, Styria (cielesna kara); 1725: Paul Schäffer, żebrak św. Karyntia (egzekucja).

Cytaty

  1. ^ „Werwolf” In Grimm, Deutsches Wörterbuch. wersja online (ang.). uni-trier.de 2012-12-21
  2. ^ „loup-garou”. The American Heritage Dictionary of the English Language (4 ed.). 2000. Archiwum z oryginału 2006-01-13. 2005-11-13 Appendix I: Indo-European Roots: w-ro – (ang.). The American Heritage Dictionary of the English Language (4 ed.). 2000. Archiwum z oryginału 2008-05-12.
  3. ^ Rose, C. (2000). Giganci, potwory & smoki: encyklopedia Folkloru, Legend i mitów. New York: Norton. s. 230. ISBN 0-393-32211-4.
  4. ^ we wpisie o Marcellusie z Side, stwierdzającym, że ten autor z II wieku pisał na temat likantropii. (M 205) Marcellus Sidetes,ατρρος ,ππὶκος ἀννινος. οὗτος ἔγραψε w ἐπῶν książki ἡρωϊκῶν dwa ἰατρικὰ i μʹ, w οἷς i no to nie wilkołaki. (cytowany po A. Adler, leksykon Suidae, Lipsk: Toibner, 1928-1935); patrz sądy online
  5. ^ Kim R. Mccoun, „Hund, Wolf i Krieger, be den Indogermanen” w W. MEID (red.), Studien zum indogermanischen Wortschatz, Innsbruck, 1987, 101-154
  6. ^ Eisler, Robert (1948). Człowiek w wilka – antropologiczna interpretacja sadyzmu, masochizmu i likantropii. ASIN B000V6D4PG.
  7. ^ Herodot. IV.105 (ang.). Historie.
  8. ^ Pomponiusz Mela. „2.14”. Opis świata.
  9. ^ Skocz do:A b Pausanias. „8.2”. Opis Grecji.
  10. ^ Owidiusz. I 219-239 (ang.). Metamorfozy.
  11. ^ Apollodorus. „3.8.1”. Bibliotheca.
  12. ^ Pausanias 6.8.2
  13. ^ Pliniusz Starszy, Historia naturalna, viii.82.
  14. ^ Pliniusz Starszy, Historia naturalna, viii.81.
  15. ^ opowieść prawdopodobnie odnosi się do rytuału przejścia dla Arkadyjskiej młodzieży.Ogden, Daniel (2002). Magia, czary i duchy w świecie greckim i rzymskim. Oxford University Press. s. 178. ISBN 0-19-513575-X.
  16. ^ Ovid. „I”. Metamorfozy.
  17. ^ Ménard, Philippe (1984). Les histoires de loup-garou au moyen-âge (ang.). Sympozjum in honorem prof. M. de Riquer (w języku francuskim). Barcelona w górę. 209-38
  18. ^ Wergiliusz. „viii”. Eklogi. s. 98.
  19. ^ Petroniusz (1996). Satyrica. R. Bracht Branham i Daniel Kinney. Berkeley: University of California. s. 56. ISBN 0-520-20599-5.
  20. ^ Augustyn z Hippony, miasto Boże, XVIII.17
  21. ^ Skocz do:A b „Canon Episcopi”. www.personal.utulsa.edu brak podanego tytułu cytowanej strony (parametr Tytuł=/).
  22. ^ Otten, Charlotte F. (1986). Czytelnik Lykantropii: wilkołaki w kulturze zachodniej. Syracuse: Syracuse University Press. s. 5-6. ISBN 0815623844.
  23. ^ Antapodosis 3.29
  24. ^ Gervase of Tilbury, Otia Imperiala, Book I, Chapter 15, translated and edited by S. E. Banks and J. W. Binns, (Oxford: Oxford University Press, 2002), 86 – 87.
  25. ^ Georg Schepss, Conradus Hirsaugiensis (1889). Conradi Hirsaugiensis Dialogus super Auctores sive Didascalon: Eine Literaturgeschichte aus den XII (w języku angielskim). Uniwersytet Harvarda. A. Stuber.
  26. ^ pseudo-Augustyn, książka o Duchu i duszy, Rozdział 26, siedemnaście

Show