inwestorzy oczekują wiadomości o reakcji Rezerwy Federalnej na kryzys Hipoteczny na Giełdzie w Nowym Jorku. (Fot. Bettmann/Bettmann / Getty Images)

reakcja Rezerwy Federalnej na kryzys ewoluowała z czasem i przybrała szereg nietradycyjnych dróg. Początkowo Fed stosował „tradycyjne” działania polityczne, obniżając stopę funduszy federalnych z 5,25 procent we wrześniu 2007 roku do przedziału 0-0.25 procent w grudniu 2008 r., przy czym znaczna część redukcji miała miejsce w styczniu do marca 2008 r. i we wrześniu do grudnia 2008 r. Gwałtowna redukcja tych okresów odzwierciedlała wyraźną obniżkę perspektyw gospodarczych oraz zwiększone ryzyko spadku zarówno produkcji, jak i inflacji (w tym ryzyko deflacji).

przy faktycznym obniżeniu stopy funduszy federalnych do grudnia 2008 r., FOMC zaczęła wykorzystywać swoje oświadczenie polityczne, aby zapewnić wytyczne dotyczące stopy funduszy federalnych. W języku tym mowa była o utrzymywaniu wskaźnika na wyjątkowo niskim poziomie „przez pewien czas” (Rada Gubernatorów 2008), a następnie „przez dłuższy okres” (Rada Gubernatorów 2009a). Wytyczne te miały na celu zapewnienie bodźca monetarnego poprzez obniżenie struktury terminowej stóp procentowych, zwiększenie oczekiwań inflacyjnych (lub zmniejszenie perspektyw deflacji) oraz obniżenie realnych stóp procentowych. W związku z powolnym i powolnym ożywieniem po Wielkiej Recesji, dalsze wytyczne zostały wzmocnione poprzez bardziej wyraźne uwarunkowania dotyczące konkretnych warunków gospodarczych ,takich jak” niskie stopy wykorzystania zasobów, stonowane tendencje inflacyjne i stabilne oczekiwania inflacyjne ” (Rada Gubernatorów 2009b). Po tym w sierpniu 2011 r.pojawiły się wyraźne wytyczne kalendarzowe dotyczące „wyjątkowo niskich poziomów stopy funduszy federalnych co najmniej do połowy 2013 r.” i ostatecznie wytyczne ekonomiczne dotyczące podniesienia stopy funduszy z zerowej dolnej granicy, z progami w oparciu o stopę bezrobocia i warunki inflacyjne (Rada Gubernatorów 2012). Te wytyczne forward można postrzegać jako rozszerzenie tradycyjnej polityki Rezerwy Federalnej mającej wpływ na obecną i przyszłą ścieżkę stopy funduszy.

w czasie Wielkiej Recesji Fed oprócz swoich wytycznych forward prowadził dwa inne rodzaje „nietradycyjnych” działań politycznych. Jeden zestaw nietradycyjnych polityk można scharakteryzować jako programy ułatwiające kredyt, które miały na celu ułatwienie przepływów kredytowych i obniżenie kosztów kredytu, jak omówiono bardziej szczegółowo w „programach kredytowych Rezerwy Federalnej podczas krachu.”

inny zestaw nietradycyjnych polityk składał się z programów lsap (large scale asset purchase). Przy kursie funduszy federalnych zbliżonym do zera, zakup aktywów został wdrożony, aby pomóc w obniżeniu długoterminowych stóp kredytów publicznych i prywatnych. W listopadzie 2008 roku Fed ogłosił, że kupi amerykańskie papiery wartościowe zabezpieczone hipoteką (MBS) oraz zadłużenie amerykańskich agencji rządowych (Fannie Mae, Freddie Mac i federalne banki kredytów mieszkaniowych).1 wybór aktywów miał częściowo na celu obniżenie kosztów i zwiększenie dostępności kredytów na zakup domu. Zakupy te zapewniły wsparcie dla rynku mieszkaniowego, który był epicentrum kryzysu i recesji, a także przyczyniły się do poprawy szerszych warunków finansowych. Pierwotny plan zakładał, że Fed wykupi do 500 miliardów dolarów w MBS agencji i do 100 miliardów dolarów długu agencji; ten konkretny program został rozszerzony w marcu 2009 i zakończony w 2010. W marcu 2009 FOMC ogłosiła również program zakupu 300 miliardów dolarów długoterminowych papierów skarbowych, który został zakończony w październiku 2009, tuż po zakończeniu Wielkiej Recesji, jak datowane przez National Bureau of Economic Research. Łącznie, w ramach tych programów i ich rozszerzeń (powszechnie nazywanych QE1), Rezerwa Federalna zakupiła około 1,75 biliona dolarów aktywów długoterminowych, przy czym wielkość bilansu Rezerwy Federalnej wzrosła o nieco mniej, ponieważ niektóre papiery wartościowe w bilansie dojrzewały w tym samym czasie.

w chwili pisania tego tekstu w 2013 r.realny PKB jest jednak nieco ponad 4,5 procent powyżej poprzedniego szczytu, a stopa bezrobocia pozostaje na poziomie 7,3 procent. Przy zerowej stopie funduszy federalnych i powolnym i niechętnym ożywieniu, strategia polityki pieniężnej Fed nadal ewoluuje, próbując stymulować gospodarkę i wypełniać jej mandat ustawowy. Od zakończenia Wielkiej Recesji Fed nadal wprowadza zmiany w swojej polityce komunikacyjnej i wdraża dodatkowe programy LSAP: w latach 2010-2011 program zakupu wyłącznie Papierów Wartościowych w wysokości 600 miliardów dolarów (powszechnie nazywany QE2) oraz program zakupu oparty na wynikach, który rozpoczął się we wrześniu 2012 roku (ponadto w latach 2011-2012 był program przedłużania terminów zapadalności, w którym Fed sprzedawał papiery skarbowe o krótszym terminie zapadalności i kupował dłuższe Papiery wartościowe). Co więcej, większy nacisk na stabilność finansową i reformę regulacyjną, gospodarcze skutki uboczne europejskiego kryzysu długu państwowego oraz ograniczone perspektywy globalnego wzrostu w latach 2013 i 2014 świadczą o tym, że skutki Wielkiej Recesji są nadal odczuwalne do dziś.