ustawa Hepburn została nazwana na cześć jej sponsora, dwunastokrotnego republikańskiego kongresmena Williama Petersa Hepburna . Ostateczna wersja była zbliżona do tego, o co prosił prezydent Theodore Roosevelt, i łatwo przeszła przez Kongres, z zaledwie trzema głosami sprzeciwu. Ustawa, wraz z Ustawą Elkinsa z 1903 roku, była elementem jednego z głównych celów politycznych Roosevelta: regulacji kolei.

najważniejszy przepis prawa dał ICC prawo kontroli cen do zastąpienia istniejących stawek „just-and-reasonable” stawek maksymalnych, i upoważnił Komisję do określenia, co było sprawiedliwe i rozsądne. Ustawa sprawiła, że rozkazy ICC były wiążące; to znaczy, Koleje musiały albo przestrzegać, albo kwestionować rozkazy ICC w sądzie federalnym. Aby przyspieszyć proces ustalania stawek, ustawa przewidywała, że odwołania od orzeczeń sądów rejonowych trafią bezpośrednio do Sądu Najwyższego USA.

zaostrzono przepisy dotyczące rabatów, zakazano bezpłatnych przejazdów, zwiększono kary za naruszenie przepisów. Liczba członków ICC wzrosła ze 104 w 1890 do 178 w 1905, 330 w 1907 i 527 w 1909. Wreszcie, MTK zyskał uprawnienia do przepisywania jednolitego systemu rachunkowości, wymagają znormalizowanych raportów i kontroli kont kolejowych.

ograniczenie stawek kolejowych obniżyło wartość kolejowych Papierów Wartościowych, co spowodowało panikę w 1907 roku.