w krótkiej historii naszego kraju Stany Zjednoczone osiągnęły globalną dominację militarną — tak, powiedziałem to. Chodź do mnie, China.

ale droga na szczyt była wybrukowana krwią dobrych mężczyzn i kobiet. Patrząc wstecz, jest kilka kluczowych bitew, które pamiętamy z dumą i odrobiną hoo-rah. Sprawdźmy 10 najbardziej intensywnych bitew w historii Stanów Zjednoczonych.

Bitwa pod Chosin

en wysadzony most na przełęczy funchilin zablokował jedyne wyjście dla sił amerykańskich i brytyjskich wycofujących się ze zbiornika chosin w Korei Północnej podczas wojny koreańskiej. Air Force C-119 Flying Boxcars zrzucił przenośne sekcje mostów, aby rozpostrzeć przepaść, umożliwiając ludziom i sprzętowi osiągnięcie bezpieczeństwa.

(fot. U. S. Air Force)

Bitwa pod Chosin Reservoir była jedną z najważniejszych bitew wojny koreańskiej i legendą w Korpusie Piechoty Morskiej. Jesienią 1950 roku siły ONZ pod dowództwem generała MacArthura prawie zajęły całą Koreę Północną, kiedy zostały zaatakowane przez tysiące chińskich żołnierzy komunistycznych. X korpus USA został zmuszony do odwrotu i do połowy listopada 1 Dywizja Piechoty i elementy 7 Dywizji Piechoty znalazły się Otoczone, w przeważającej liczbie i zagrożone zagładą w wysokich górach Korei Północnej nad zbiornikiem Chosin. Ich jedynym wyjściem był odwrót bojowy na wybrzeże.

chociaż, jak to ujął Chesty Puller, nie wycofywali się, tylko „walczyli w przeciwnym kierunku.”

w ciągu następnych 17 dni Marines i żołnierze walczyli z Chińczykami — i atakami odmrożeń — z zaciekłą determinacją i epicką wytrwałością. Przedarli się przez okrążenie wroga, a nawet odbudowali most, który Chińczycy zniszczyli przy użyciu gotowych odcinków mostów zrzuconych przez amerykańskie siły Powietrzne.

pod koniec bitwy amerykańscy Marines ponieśli 836 zabitych i około 10 000 rannych. Armia liczyła 2000 zabitych i 1000 rannych. Chińczycy ponieśli największe straty. Sześć z dziesięciu dywizji zostało zniszczonych, a tylko jedna mogła ponownie stanąć do walki. Chociaż dokładne liczby nie są znane, historycy szacują, że zginęło od 30 000 do 80 000 Chińczyków.

chociaż technicznie jest to strata dla Marines, Bitwa o Chosin Reservoir żyje w pamięci jako przykład ducha walki morskiej i zdolności do znajdowania siły, nawet gdy szanse są ustawione przeciwko nim.

Bitwa pod Antietam

(Obraz Thure Thulstrup)

półtora roku po wojnie secesyjnej prezydent Abraham Lincoln potrzebował zwycięstwa Unii. Latem zakończył proklamację emancypacji, ale jego gabinet obawiał się, że będzie to zbyt trudne do wyegzekwowania po serii strat północnych, w tym drugiej bitwie pod Bull Run (znanej jako bitwa pod Manassas dla rebeliantów).

Lincoln oskarżył generała dywizji George ’ a B. McClellana o obronę Waszyngtonu przed pierwszą inwazją konfederackiego generała Roberta E. Lee na północy. Na początku miesiąca Lee podzielił swoich ludzi, wysyłając generała Thomasa „Stonewalla” Jacksona, by zajął Harper ’ s Ferry. Po sukcesie Jacksona Lee zdecydował się stanąć w Maryland nad Antietam Creek.

Po dwóch dniach pozowania, walki rozpoczęły się wczesnym rankiem września. 17, 1862, i trwała dobrze po zachodzie słońca, z ogromnymi stratami po obu stronach i nie zyskał ziemi. Następnego dnia obie armie zebrały zabitych i rannych, a Lee wycofał się na południe.

To była najkrwawsza jednodniowa bitwa w historii Ameryki, z 23 000 ofiar z obu stron i prawie 4 000 zabitych.

trzymając się wojny domowej, przejdźmy dalej:

Bitwa pod Gettysburgiem

(Obraz Dona Troianiego)

Bitwa pod Gettysburgiem była nie tylko największą bitwą Wojny Secesyjnej, ale pozostaje największą bitwą stoczoną w Ameryce Północnej.

generał Konfederacji Robert E. Lee odniósł decydujące zwycięstwo nad armią Potomaku generała George 'a Meade’ a w Wirginii. Chcąc wykorzystać niedawne zwycięstwo, Lee poprowadził swoje wojska do drugiej inwazji na północne stany, aby pokonać Unię na ich własnej ziemi i miejmy nadzieję zdobyć uznanie Konfederacji przez kraje Europejskie.

armia generała George 'a Meade’ a z Potomaku ścigała armię Lee z Północnej Wirginii i obie siły spotkały się pod Gettysburgiem 1 lipca 1863 roku. Konfederaci przeważali liczebnie nad Jankesami w liczbie około 30-18 tys. Pod koniec pierwszego dnia Jankesi zostali zmuszeni do odwrotu przez miasto do cemetery ridge i Culp ’ s Hill.

następnego dnia obie strony zdobyły posiłki. Meade miał teraz około 94 000 żołnierzy w szyku Fish hook, co pozwoliło mu skutecznie przenosić wojska z jednego frontu na drugi. Lee miał około 72 000 żołnierzy owiniętych wokół haczyka na ryby.

Konfederaci zaatakowali pierwsi, ale pod koniec drugiego dnia linie obrony Unii utrzymały się silne.

trzeciego dnia Lee próbował agresywnego ataku zmiażdżyć federalistów. Wysłał generała Picketta z około 12 500 ludźmi, aby zmiażdżył armię Unii za pomocą bezpośredniego szarży.

to okazała się jedna z najbardziej pechowych decyzji Lee. Pięćdziesiąt procent ludzi Picketta zostało rannych lub zabitych, a reszta jego oddziałów została zmuszona do odwrotu.

czytaj także: 5 najbardziej upokarzających porażek w historii wojskowości

4 lipca Lee i jego ludzie czekali na atak Jankesów, ale tego nie zrobili.

tej nocy Północna Armia Wirginii rozpoczęła odwrót na południe. Jego pociąg z rannymi rozciągał się na 14 mil. Największą szansą Lee stała się jego największa porażka, a jego nadzieje na uznanie Europy dla Konfederacji — i szybkie zakończenie wojny — zostały zaprzepaszczone.

straty po obu stronach były wysokie. Unia poniosła około 23 000 ofiar, podczas gdy Południe poniosło 28 000 — ponad jedną trzecią Armii Lee.

bitwa była najgroźniejszą w wojnie secesyjnej i wywołała kultowe przemówienie Lincolna w Gettysburgu cztery i pół miesiąca później na poświęconym żołnierskim Cmentarzu Narodowym.

chociaż walki trwały jeszcze prawie dwa lata, Gettysburg był nieodwołalnym punktem zwrotnym w wojnie na korzyść Unii.

Hue City

(zdjęcie Korpusu Piechoty Morskiej USA autorstwa sierżanta W. F. Dickmana)

Wietnamczycy zdobyli czcigodna stolica Hue podczas ofensywy Tet, skoordynowanej serii ataków na ponad sto pozycji amerykańskich i południowowietnamskich w całym kraju.

Bitwa o odzyskanie Hue rozpoczęła się w lutym 1968 roku i trwała prawie miesiąc, gdy Marines zaciekle wyparli z miasta siły północnowietnamskie i komunistyczne Wietkongu.

Rzeka perfum podzieliła miasto Hue na dwie części. Na północy znajdowała się Cytadela, licząca trzy mile kwadratowe Twierdza otoczona murami o wysokości 30 stóp i grubości do 40 stóp, z fosą z trzech stron i rzeką perfum na 4. Od południa mniejszy i bardziej nowoczesny odcinek Hue był połączony mostem z cytadelą.

Marines i żołnierze mieli za zadanie oczyścić zakorzeniony wróg w południowej części miasta, podczas gdy Armia Republiki Wietnamu (ARVN) miała oczyścić północną część i cytadelę.

niewykwalifikowane do walki miejskiej bataliony Amerykańskie musiały opracować taktykę i technikę na miejscu — w obliczu brutalnego wroga. Proces był metodyczny i ciężki. Chodzili od domu do domu i pokoju do pokoju, aby zdobyć ziemię. Szybkość, zaskoczenie i szok były niezbędne do osiągnięcia zwycięstwa.

Po oczyszczeniu południowej strony USA bataliony wdarły się do Cytadeli z mostu, aby wspomóc oddziały ARVN.

wreszcie w lutym 24. nad cytadelą zawisła Flaga Wietnamu Południowego. 2 marca oficjalnie ogłoszono zakończenie najdłuższej trwającej do tej pory bitwy piechoty.

straty po obu stronach były wysokie.

w USA zginęło 216 osób, a 1364 zostało rannych. Południowowietnamskie straty wyniosły 384 zabitych i 1830 rannych, a tysiące cywilów zostało złapanych w krzyżowym ogniu lub zamordowanych. Wietnamczycy ponieśli straty w liczbie 5000 zabitych i niezliczonych rannych.

praktycznie cały Hue został zniszczony, pozostawiając około 100 000 bezdomnych.

chociaż technicznie zwycięstwo dla USA i Wietnamu Południowego, relacje z wydarzenia wstrząsnęły amerykańską ludnością i złamały ich wiarę w wojnę.

wojska amerykańskie nie doświadczyłyby tej intensywności walk miejskich przez kolejne 36 lat, aż do drugiej bitwy o Faludżę, która jest numerem 6 na naszej liście.

Druga bitwa pod Faludżą

(zdjęcie Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych)

Druga bitwa pod Fallujah była najkrwawszą bitwą wojsk amerykańskich stoczoną w całym konflikcie irackim i najbardziej śmiertelną bitwą Korpusu Piechoty Morskiej od czasu Hue City w 1968 roku. Od listopada do grudnia 2004 roku wspólna ofensywa amerykańsko-Brytyjska i iracko-rządowa walczyła o oczyszczenie powstańców z twierdzy w prowincji Anbar.

w momencie rozpoczęcia walk w mieście znajdowało się około 4000 wrogich bojowników — podejrzewa się nawet, że swoją siedzibę miał tam terrorysta Al ’ Qa ’ Eda Abu Musab al-Zarkawi. Umocnili swoją obronę przed atakiem, przygotowując pajęcze dziury, pułapki i ukrywali bomby w całym mieście. Tworzyli bomby propanowe ukryte w budynkach, odcinali dostęp do dróg ewakuacyjnych i dachów oraz projektowali pola ogniowe, gdzie wierzyli, że siły koalicji będą manewrować.

prawie 70% ludności cywilnej uciekło z miasta, zmniejszając liczbę ofiar cywilnych i umożliwiając siłom koalicji rozpoczęcie szturmu. Wojska, Marines i siły irackie zaatakowały zaporą powietrzną, po czym wkroczyły Marines i Marynarka Wojenna Seabees, którzy buldożowali przeszkody. Najgorsze walki trwały przez pierwszy tydzień, ale powstańcy stawiali opór przez całą sześciotygodniową kampanię.

do końca grudnia zginęło 82 żołnierzy amerykańskich, a kolejnych 600 zostało rannych. Siły brytyjskie i irackie poniosły 12 zabitych, a kolejne 53 rannych. Ponad 2000 powstańców zginęło, a kolejnych 1200 dostało się do niewoli.

trzymając się Post-9/11, porozmawiajmy o Afganistanie.

Bitwa pod Sangin

(US Marine Corps fot. CPL.David R. Hernandez)

Bitwa pod Sangin była jedną z najgroźniejszych kampanii w ramach operacji Enduring Freedom. Dolina rzeki Sangin była twierdzą talibów i była uważana za centrum produkcji opium. W 2010 roku United States Marines zastąpili siły brytyjskie w Sangin i rozpoczęli śmiertelną kampanię mającą na celu usunięcie obecności rebeliantów w regionie. Kontrwywiad trwał cztery lata, a w tym czasie Marines ponieśli straty w jednym z najwyższych wskaźników odnotowanych podczas 17-letniego konfliktu w Afganistanie.

IED zasypał krajobraz, zabijając lub okaleczając setki. W czasie trwania walk codziennie utrzymywał się kontakt z nieprzyjacielem zaledwie kilka metrów poza Fobami alianckimi. W październiku 2010, 3rd Battalion 5th Marines rozpoczął 7-miesięczną trasę, która zabiła dziesiątki z nich w akcji i zraniła setki innych, z czego co najmniej 34 z nich zostało pojedynczych, podwójnych lub potrójnych amputowanych. Jednak Marines „Dark Horse” poczynili postępy, wydłużając swój obwód bezpieczeństwa i oczyszczając autostradę 611, co pozwoliło na transport i eksploatację przyszłych jednostek.

Czytaj też: 10 piosenek, których słuchaliśmy podczas „Bangin’ in Sangin ”

do 2012 roku Sangin został przekształcony z pola bitwy w kwitnące wiejskie miasto, ale cena wyniosła ponad 100 brytyjskich i Amerykańskich zabitych i setki rannych. Talibowie nadal walczyli o Sangin, a dziś obszar pozostaje w sporze.

operacja Bolo

(zdjęcie Sił Powietrznych USA)

to jedyna walka powietrzno-powietrzna, którą omówimy. Jest zdecydowanie mniej zabójcza niż jakakolwiek inna Bitwa na tej liście, ale taktyka i implikacje zasługują na dyskusję.

operacja Bolo była największą bitwą powietrzną w wojnie wietnamskiej i jedną z najbardziej udanych akcji zasadzkowych w historii wojskowości.

w ostatnich miesiącach 1966 roku flota MiG-21 Fishbed Armii północno-Wietnamskiej stała się bardziej aktywna i skutecznie przechwytowała formacje F-105 Thunderchief Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych.

F-105 „Thuds” były super-bombowcami myśliwsko-bombowymi z misją niszczenia komunistycznych systemów obrony powietrznej. Czynili to w roli dzikich łasic, grupy, która latała wolno i na tyle nisko, aby zwabić komunistyczne systemy naziemno-powietrzne w ich celowanie, oddając w ten sposób pozycję wroga i pozwalając Dzikim Łasicom atakować i niszczyć.

ale po dodaniu do walki MiG-21, Thuds padały podatne na ataki powietrze-powietrze.

siły Powietrzne USA zdecydowały, że muszą zneutralizować zagrożenie MiG. Legenda Sił Powietrznych i As II Wojny Światowej pułkownik Robin Olds zaprojektował odważny plan, aby to osiągnąć.

znana jako operacja Bolo, misja polegała na zwabieniu wrogich Migów do walki poprzez ukrycie naddźwiękowych odrzutowców F-4C wśród wolniejszych i mniej zwrotnych formacji Thud.

na styku 2, 1967, Olds i jego formacja phantoms wznieśli się na pochmurne niebo, aby polecieć bombą F-105. Utrzymywali prędkość F-105 i latali w formacji F-105.

NVA złapał przynętę i ruszył.

Related: ta dzika Łasica nie chciała, żeby Pustynna burza była jak Wietnam

wyskakujące z chmur Łasiczki atakowały parami. Olds i jego formacja rozpoczęli legendarną walkę psów, w której USA siły wykorzystywały swoją przewagę taktyczną i techniczną nad wrogiem.

w ciągu 13 minut zniszczono siedem MiG — ów-mniej więcej połowę floty NVA Mig-21. Amerykanie wycofali się do Tajlandii bez ofiar.

w następnym tygodniu podobne misje zniszczyły kolejne komunistyczne samoloty. W rezultacie Wietnamczycy byli zmuszeni do uziemienia swoich samolotów przez kilka miesięcy, ponieważ ponownie szkolili pilotów i szukali nowej taktyki obrony powietrznej.

pułkownik Olds pozostaje jedynym asem Sił Powietrznych USA, który odniósł zwycięstwa zarówno w ii Wojnie Światowej, jak i w Wietnamie.

aby zilustrować, jak straszne może być zestrzelenie naszych ptaków, przejdźmy do Somalii.

3. Bitwa o Mogadiszu

(US Army photo)

W dniu 01.12.2012 9 września 1992 roku 1800 amerykańskich Marines przybyło do Mogadiszu w Somalii, aby pomóc w zawarciu pokoju w rozdartym wojną kraju. W ramach operacji Restore Hope Marines wspierali międzynarodowych pracowników pomocy w kraju w ramach akcji pomocy humanitarnej, w tym dystrybucji żywności i zaopatrzenia. W 1993 roku Prezydent Bill Clinton ograniczył obecność USA, ponieważ Organizacja Narodów Zjednoczonych formalnie przejęła odpowiedzialność za operacje.

jednak w czerwcu pakistańskie siły pokojowe ONZ zostały zaatakowane przez milicje lojalne wobec somalijskiego przywódcy wojennego generała Mohammada Farraha Aidida, a 24 żołnierzy ONZ z Pakistanu zginęło.

w odpowiedzi ONZ zezwoliło na aresztowanie Aidida, a Prezydent Clinton wysłał 160 Rangersów i operatorów Delta Force z misją pojmania watażki i innych przywódców jego milicji.

operacja przebiegła fatalnie. Zestrzelono dwa śmigłowce UH-60 Black Hawk i rozpoczęła się brutalna Bitwa miejska. Pierwszy Black Hawk został trafiony przez RPG, zabijając pilota i drugiego pilota w katastrofie i raniąc kolejnych pięciu pasażerów, w tym jednego, który zmarł później z jego ran. Misja ratunkowa odbiła resztę rozbitków, ale wtedy drugi Black Hawk został trafiony, zabijając trzech w katastrofie. Pilot Mike Durant przeżył, ale jego plecy i noga zostały złamane i został wzięty do niewoli.

dwóch operatorów Delta Force, MSG Gary Gordon i SFC Randy Shughart, zostało zabitych podczas próby ratowania Duranta, który był więziony przez 11 dni, dopóki jego uwolnienie nie zostało zabezpieczone w drodze negocjacji dyplomatycznych. Gordon i Shughart zostali pośmiertnie odznaczeni Medalem Honoru za swoje czyny.

Prezydent Bill Clinton natychmiast nakazał wycofanie wojsk amerykańskich z Somalii, a inne kraje ONZ poszły za nim, pozostawiając region niestabilny i bez funkcjonującego rządu.

porozmawiajmy o drugiej wojnie światowej, konflikcie, w którym ofiary śmiertelne wojsk oszacowano na 50-80 milionów.

Iwo Jima

(DoD photo by US Navy Bosman 3rd Class Robert M. Warren)

w końcowym okresie II wojny światowej alianci dążyli do zdobycia kontroli nad strategicznymi wyspami na Pacyfiku. Iwo Jima była jałową wyspą na Pacyfiku, położoną około 660 mil od Japonii, co czyni ją idealnym miejscem dla aliantów i mocarstw osi. W Lutym 19 kwietnia 1945, po trzech dniach bombardowań morskich i lotniczych, w których wystrzelono ponad sześćdziesiąt osiemset ton bomb i dwadzieścia dwa tysiące pocisków, pierwsza fala amerykańskich Marines zaatakowała wulkaniczne wybrzeża Iwo Jimy.

na powitanie przybyło ponad 21 tysięcy Japończyków, mocno zakorzenionych w złożonej sieci podziemnych tuneli i stanowisk artyleryjskich. Następnie doszło do jednych z najbardziej gwałtownych walk na Pacyfiku podczas ii Wojny Światowej, w dużej mierze dzięki determinacji Japończyków, aby zginęli, zanim się poddadzą.

spalili wszelkie rośliny, które mogły zapewnić Marines osłonę, a następnie rozpoczęli ogień artyleryjski na odsłonięte pozycje Marines. Naval Seabees musi pracować nad USA. pozycje artyleryjskie, stanowiska dowódcze i szpitale polowe-wszystkie utrzymując się w walce.

Czytaj więcej: Marines dostają oficjalną lekcję historii o Iwo Jimie

kultowe podniesienie amerykańskiej flagi na górze Suribachi miało miejsce cztery dni po bitwie, ale walki trwały przez miesiąc. Marines używali artylerii i miotaczy ognia do niszczenia obrony wroga, a ostateczna bitwa 26 marca obejmowała zmasowany atak przeciwko Amerykanom, który ostatecznie zakończył się walką wręcz.

w końcu prawie wszyscy japońscy obrońcy zostali zabici, z wyjątkiem kilkuset jeńców. Ponad 6000 Amerykanów zginęło, a 17 000 zostało rannych.

D-Day

ten jest oceniany ze względu na jego intensywność, rzeź i wynik.

D-Day był największą do tej pory przeprowadzoną operacją powietrzną, lądową i morską oraz cudem logistycznym. Jedna z najważniejszych bitew II wojny światowej, odwróciła losy konfliktu na korzyść aliantów i ostatecznie doprowadziła do ich zwycięstwa w Europie.

alianci planowali D-Day od miesięcy. Kryptonim operacja Overlord, jej celem było zdobycie silnego przyczółka w Europie kontynentalnej poprzez lądowanie tysięcy wojsk alianckich i zaopatrzenia na plażach Normandii we Francji.

pierwotna Data inwazji została ustalona na Maj, ale z powodu złych warunków pogodowych została przesunięta na Czerwiec. Pomimo utrzymującej się złej pogody, generał Eisenhower, naczelny dowódca sił alianckich, wydał rozkaz ataku.

D-Day rozpoczął się 6 czerwca 1944 roku.

na rozkaz Eisenhowera około 176 000 żołnierzy wyruszyło w podróż z Anglii do Francji na 6000 łodziach desantowych, statkach i innych okrętach.

tuż przed północą oddziały powietrznodesantowe zstąpiły na spadochronie do okupowanej Francji, zaskakując Niemców.

rozpoczęto bombardowania lotnicze i morskie mające na celu osłabienie niemieckiej obrony przed rozpoczęciem głównej inwazji.

o godzinie 6: 30 czasu lokalnego lądowisko uderzyło w pięć sektorów w 60-milowym nadbrzeżnym odcinku Normandii. Wojska brytyjskie i kanadyjskie pokonały lekki opór, aby zdobyć plaże Gold, Juno i Sword, podobnie jak Amerykanie pod Utah. Ale amerykańscy G. I. ’ S w Omaha zmierzyli się z ciężką walką.

bombardowanie lotnicze i morskie niewiele pomogło osłabić silnie ufortyfikowaną obronę niemiecką, zarówno na brzegu, jak i na klifach nad plażami. Alianckie Czołgi amfibijne zostały wystrzelone zbyt daleko od brzegu i tylko 2 z 29 dotarły na plażę. Wielu żołnierzy utonęło w falach, ściągniętych ciężarem plecaków, a wielu innych zostało skoszonych przez ciągły ogień Niemiecki.

Related: 8 sławnych ludzi, którzy służyli w D-Day

małym grupom Amerykanów udało się przedostać przez plażę i przemierzyć klify.

straty aliantów 6 czerwca oszacowano na ponad 10 000 zabitych, rannych i zaginionych w akcji, w tym około 6603 Amerykanów, 2700 Brytyjczyków i 946 Kanadyjczyków.

pod koniec dnia 155 000 żołnierzy alianckich z powodzeniem dokonało szturmu i opanowało plaże Normandii. Do Sierpnia 21 listopada 1944 alianci z powodzeniem wylądowali w północnej Francji ponad 2 miliony ludzi i ponieśli 226 386 ofiar. Straty niemieckie wyniosły ponad 240 000 zabitych i 200 000 wziętych do niewoli. Zginęło od 13 000 do 20 000 francuskich cywilów, a wielu innych zostało poważnie rannych.

sukces inwazji był początkiem końca wojny w Europie. Zmusiło to Niemców do walki na dwóch frontach z Sowietami na wschodzie i siłami brytyjskimi, kanadyjskimi i amerykańskimi na zachodzie.

hitlerowska III Rzesza upadłaby w maju następnego roku.

Ten artykuł został napisany z udziałem Megan Hayes.