Kiedy myślimy o historii życia na ziemi i ogromnych zmianach, które zaszły przez miliony i miliony lat—jako jednokomórkowe organizmy ewoluowały w gatunki tak różne, jak sekwoje, ważki i ludzie-są cudownie widoczne. Ale wśród wszystkich tych zmian ewolucyjnych, niektóre organizmy niewiele się zmieniły od swoich odległych przodków. Stworzenia takie jak rekiny i krokodyle są często postrzegane jako ewolucyjne leniwce lub ” żywe skamieniałości.”Podczas gdy reszta natury została wciągnięta w wyścig życia, coelacanth i dziobak o kaczych oczkach siedzieli.

to postrzeganie nie jest do końca w porządku. Wiele gatunków tych żywych skamieniałości znacznie różni się od swoich prehistorycznych odpowiedników, a często pozornie archaiczne stworzenia są pozostałymi przedstawicielami linii, które były raz jeszcze bardziej zróżnicowane i zróżnicowane. Mimo to wiele z tych organizmów wygląda jakby należały do innej epoki. Karol Darwin wyjaśnił, dlaczego w swojej słynnej książce o pochodzeniu gatunków: Selekcja naturalna mogła z czasem znacznie zmodyfikować inne gałęzie drzewa życia, ale wśród organizmów takich jak ryby lungfish, dziwactwa i nieprzewidziane warunki ich siedlisk i stylu życia pozostały tak stabilne, że ewolucyjna presja na zmiany była niewielka. Przez przypadek, linie te zajmowały ewolucyjny słodki punkt. Wielki wiktoriański przyrodnik Thomas Henry Huxley nazwał te stworzenia „uporczywymi typami”, ale istnieje dla nich jeszcze prostsza nazwa—ocalałymi.

1. Krokodyle

Obejrzyj dowolny dokument o krokodylach i jesteś prawie pewien, że usłyszysz tekst ” odeszły bez zmian od czasów dinozaurów.”To nie do końca prawda. Podczas gdy krokodyle, jakie znamy dzisiaj-aligatory, ghariale i krokodyle żyjące na brzegu wody-istnieją od około 85 milionów lat, należą do znacznie bardziej zróżnicowanej i zróżnicowanej grupy stworzeń, która sięga triasu.

krokodyle są ostatnimi żyjącymi przedstawicielami crocodylomorpha, jeszcze większej grupy, która powstała ponad 205 milionów lat temu. Dzielili świat z dinozaurami i przybrali zaskakujące formy. Niektórzy-podobnie jak 112-milionowy olbrzym Sarkozuchus o długości około 40 stóp-wyglądali dość podobnie do swoich współczesnych kuzynów, ale były też groźne drapieżniki oceaniczne, takie jak Dakozaur; małe formy z ssakopodobnymi zębami, takie jak Pakasuchus; krokodyle z kłami i dodatkowym pancerzem, takie jak Armadillosuchus; i zwinne, zamieszkujące ląd zwierzęta mięsożerne, takie jak Sebecus. Współczesne krokodyle wyglądają na starożytne, ale są tylko pozostałościami jeszcze starszej i dziwniejszej linii.

2. Velvet worm

„Velvet worm” jest czymś w rodzaju mylnego określenia. Rozciągające się na ćwierć cala do ośmiu cali długości i flankowane rzędami zarostowych nóg wzdłuż ich gładkich ciał, te Bezkręgowce nie są robakami w ogóle. Należą do ich własnej grupy, która jest bliżej spokrewniona ze stawonogami, a ci mieszkańcy zarośli leśnych należą do znacznie, znacznie starszej linii, która sięga do jednej z największych eksplozji ewolucyjnych wszech czasów.

w 1909 roku Sekretarz Smithsonian Institution Charles Doolittle Walcott odkrył faunę łupków Burgess—znakomicie zachowane stworzenia z Morza sprzed 505 milionów lat. Wiele z tych zwierząt było niepodobnych do niczego wcześniej widzianego, a prawdziwe pokrewieństwo wielu dziwnych stworzeń z tych złóż wciąż jest przedmiotem dyskusji. Mimo to, przynajmniej jedno stworzenie wyglądało znajomo. Aysheaia, bezkręgowiec nazwany przez Walcotta w 1911 roku, bardzo przypomina aksamitne robaki i może być blisko spokrewniony z przodkiem grupy. Mimo że w tej formie brakuje niektórych specjalności występujących u współczesnych robaków aksamitnych, takich jak unikalny system dysz, który tryska natychmiastową sieć nad zdobyczą, kambryjskie stworzenie dzieliło segmentowane, stubby-legged plany ciała z żywymi formami. Co frustrujące, miękkie ciała aksamitnych robaków nie skamieniały zbyt dobrze, więc nikt nie jest całkowicie pewien, kiedy pojawiły się na lądzie po raz pierwszy. Ale jeśli wiesz, czego szukać, nadal możesz znaleźć je pełzające przez ściółkę liści tropikalnych lasów od Australii po Amerykę Południową.

3. Rekiny krowie

Większość żyjących rekinów, od rekinów pielęgniarskich po wielkie białe, ma pięć szczelin skrzelowych na boku. Ale istnieją cztery gatunki rekinów krowich, które mają sześć lub siedem skrzeli, cecha, którą uważa się za zachowaną przez miliony lat od niektórych z najwcześniejszych rekinów. Te głębinowe, sześcio – i siedmioskrzelne rekiny są uważane za jedne z najbardziej archaicznych ze wszystkich gatunków rekinów.

historia ewolucyjna rekinów to przede wszystkim zęby. Z wyjątkiem rzadkich skamieniałości, które zachowują resztki miękkich części, zęby są zwykle wszystkim, co jest zachowane z chrząstkowych ciał rekinów. Przegubowy okaz wczesnego rekina doliodus problematicus przesuwa istnienie rekina do co najmniej 409 milionów lat temu, a są one prawdopodobnie jeszcze starsze. Linia, do której należą dzisiejsze rekiny sześcio – i siedmioskrzelne, jest jednak nowsza. Opierając się na izolowanych, skamieniałych zębach, paleontolodzy uważają, że rekiny krowie istnieją od co najmniej 175 milionów lat. Te rekiny głębinowe są oportunistycznymi żywicielami-biorąc, co tylko mogą – i mogły mieć stabilną rolę jako ekipa sprzątająca głębiny morskie, zbierając ciała gadów morskich w mezozoiku i przenosząc się do ssaków morskich po czasach dinozaurów. Niewiele wiemy o wyglądzie tych starożytnych rekinów, ale ich z grubsza ostrymi zębami wskazują, że były one wytrawnymi głębinowymi żywicielami padlin przez miliony lat.

4. Skrzyp

długowieczne linie zwierząt często przyciągają większość uwagi, ale wśród roślin są też osoby, które przetrwały. Skrzyp musi być jednym z największych. Te archaiczne rośliny są często spotykane w łatach wzdłuż strumieni i innych wilgotnych siedliskach. Umieść wśród nich zabawkę dinozaura, a prehistoryczny model będzie wyglądał całkiem jak w domu.

powód, dla którego skrzyp jest uważany za tak starożytny, pochodzi z dwóch linii materiału dowodowego. Żywe skrzyp są unikalne wśród roślin, ponieważ rozmnażają się za pomocą zarodników, a nie nasion. Inne rośliny prawdopodobnie zrezygnowały z tej metody rozmnażania milionów i milionów lat temu, ale, stary, choć może być, technika zarodników sprawia, że skrzyp sprężysty i bardzo trudne do usunięcia z miejsc, gdzie są uważane za chwasty. Skrzyp ma również bardzo głęboki zapis kopalny. Choć obecnie stanowią one niewielkie części lasów, ogromne skrzyp kiedyś tworzyły całe lasy w czasach przed ewolucją współczesnych drzew. W rzeczywistości większość światowego węgla, który pochodzi z 360-300 milionów lat osadów karbonu, to pozostałości skrzyp, takich jak Kalamity, które mogły urosnąć do ponad 100 stóp wysokości.

5. Wszy

nie wszyscy wielcy ocaleni są charyzmatyczni. Niektóre z największych sukcesów ewolucji to pasożyty, ale niewiele z nich utknęło tam dłużej niż wszy.

chociaż skamieniałości wszy są rzadkie, w 2004 paleontolodzy ogłosili, że znaleźli 44-milionową wesz piórkową, która była uderzająco podobna do wszy, które żyją na upierzeniu dzisiejszych ptaków wodnych. Zapis wszy sięga prawdopodobnie jeszcze dalej. W zeszłym roku naukowcy wykorzystali kilka znanych skamieniałości wszy wraz z porównaniami genetycznymi między żywymi wszami, aby ustalić, kiedy rozwinęły się główne linie wszy. W szczególności wszy pierzaste zdają się rozdzielać od swoich autostopowych krewnych między 115 A 130 milionami lat temu—dokładnie wtedy, gdy małe ssaki przedzierały się przez kredowe zarośla, a pierzaste dinozaury gromadziły się na lądzie. Ponieważ wszy z piór ewoluowały, aby żerować na wczesnych ptakach i dinozaurach pokrytych piórami, nie ptasich, musiały się niewiele zmienić, aby nadążyć za żywicielami.

6. Ramienionogi

podnieś ramienionóg i możesz pomyśleć, że patrzysz na zwykłego małża. Muszla podzielona na dwie połówki, zwane zastawkami, chroni Bezkręgowce, ale w przypadku ramienionogów te dwie połówki są nierówne pod względem wielkości. Stąd ich wspólna nazwa—nierówne proporcje muszli sprawiają, że niektóre stworzenia wyglądają jak stare latarnie olejowe, stąd nazwa ” muszle lamp.”

niezależnie od tego, czy znajdują się w żwirze, przyczepiają się do wodorostów, czy trzymają się skały szelfu kontynentalnego, ramienionogi są dziś stosunkowo rzadkie. Obecnie żyje około 100 różnych rodzajów, ale ponad 5000 znanych jest z zapisu kopalnego obejmującego 530 milionów lat. Około 488 milionów lat temu ramienionogi stały się dominującymi zwierzętami łuskanymi w morzach-w niektórych miejscach były tak grube, że ich skorupy tworzą większość osadów, w których znajdują się inne skamieniałości—ale wszystko zmieniło się wraz z najgorszym masowym wymieraniem wszech czasów. Było to masowe wymieranie Permu, które niektórzy paleontolodzy słusznie nazywają „wielkim umieraniem” ze względu na katastrofalny wpływ na faunę planety. Chociaż dokładne wyzwalacze są nadal dyskutowane, około 251 milionów lat temu ogromna ilość gazów cieplarnianych została wyrzucona do atmosfery, a oceany stały się wysoce kwaśne. Ramienionogi cierpiały, dając przyczółek przodkom mięczaków i kuzynom współczesnych małży i kogutów. Ramienionogi wisiały w szczelinach, do których mogły się przyczepić, ale nigdy nie zdołały odzyskać swojej dominacji.

7. Ginkgo

drzewa Ginkgo nie są tak archaiczne jak skrzyp, ale rekord ponad 175 milionów lat to nic do kichania. Dziś drzewa te są reprezentowane tylko przez jeden gatunek, Ginkgo biloba, ale to drzewo z wachlarzowatymi liśćmi miało swój rozkwit, gdy w krajobrazie dominowały paprocie, cykady i dinozaury jurajskie.

Współczesne drzewa Ginkgo nie różnią się zbytnio od tych, którymi żywiły się roślinożerne dinozaury. Niedawne badanie Paleobiologii przeprowadzone przez Paleobotanistę Wesleyan University Dana Royer i jego współpracowników wykazało, że drzewa Ginkgo wydają się najlepiej radzić sobie w zaburzonych siedliskach obok strumieni i wałów przeciwpowodziowych, preferencje siedliskowe, które mogły być ich upadkiem. Naukowcy wiedzą z żywych drzew Ginkgo, że rosną powoli, zaczynają rozmnażać się późno i są na ogół powolne w reprodukcji w porównaniu do nowszych ewolucyjnych linii roślin, które żyją w tych samych miejscach. Drzewa Ginkgo mogły po prostu zostać wyhodowane przez inne rośliny, gdy otworzyły się odpowiednie siedliska, ale to sprawia, że jest to tym bardziej niezwykłe, że jeden gatunek zdołał przetrwać do dnia dzisiejszego.

8. Dziobak z kaczką

dziobak z kaczką naprawdę wygląda, jakby należał do innej epoki, jeśli nie do innej planety. W rzeczywistości, kiedy XIX-wieczni europejscy przyrodnicy po raz pierwszy zobaczyli wypchane okazy wysyłane z Australii, niektórzy uczeni myśleli, że zwierzęta muszą być żartem. Ale ewolucja nie żartowała – tutaj był ssak z kaczym pyskiem i ogonem jak bóbr, który składał jaja.

Monotremy, podobnie jak dziobaki, są dziwnymi ssakami. Te archaiczne, składające jaja formy ostatni wspólny przodek z torbacza i ssaków łożyskowych ponad 175 milionów lat temu, a rzadkie skamieniałości z Australii wskazują, że istnieją formy dziobaka od 110 milionów lat temu. Choć często rekonstruowany z węższym pyskiem, Późnokredowy Steropodon był bliskim kuzynem wczesnych dziobaków. Znacznie bliżej spokrewniony ze współczesnym dziobakiem, znany jako Obdurodon, został znaleziony w nowszych skałach obejmujących około 25 do 5 milionów lat temu. Zwierzę to różni się od swojego żywego krewnego zachowaniem dorosłych zębów i pewnymi szczególnymi cechami czaszki, ale kształt czaszki jest uderzająco podobny. Zamiast być nowym rodzajem stworzenia, które wyewoluowało po dinozaurach, dziobak jest naprawdę bardziej archaicznym rodzajem ssaka z korzeniami, które sięgają znacznie głębiej niż większość innych ssaków na planecie.

9. Coelacanth

Coelacanth mieli nie żyć. Już na początku XX wieku paleontolodzy wiedzieli, że ci odlegli, rybi kuzyni-skategoryzowani jako ryby „płowe” ze względu na ich grube płetwy wsparte serią kości podobnych do tych w naszych własnych kończynach—wyginęli pod koniec kredy, około 66 milionów lat temu, wraz z mozazaurami, pterozaurami, amonitami i nieptasimi dinozaurami. Ale to w 1938 roku Marjorie Courtenay-Latimer, kustosz w South Africa ’ s East London Museum, rozpoznała bardzo dziwną rybę leżącą na doku po otrzymaniu informacji o czymś dziwnym z głębin. Jak się okazało, ryba była żywym coelacanthem – równie dobrze mogła znaleźć żyjącego tyranozaura.

paleontolodzy odkryli kopalne coelacanths młodsze niż 65 milionów lat od 1938 roku, ale ponieważ nie były one znane, gdy ryba została ponownie odkryta w Afryce Południowej, odkrycie żywego członka grupy natychmiast katapultowało rybę do sławy. Od tego czasu rozpoznano dwa gatunki, które różnią się od swoich prehistorycznych krewnych—na tyle, że należą do innego rodzaju, Latimeria—ale nadal są dość podobne do swoich prehistorycznych kuzynów. Stworzenia rozpoznawalne jako koelakanty sięgają około 400 milionów lat temu, a te mięsiste ryby były ewolucyjnymi kuzynami lungfish i naszymi archaicznymi prekursorami—pierwszymi kręgowcami, które chodziły po lądzie, były wyspecjalizowane ryby z płatem, związane z niedawno odkrytym Tiktaalik. Podobnie jak wiele innych organizmów z tej listy, żywe coelacanth są ostatnimi z raz bardziej rozpowszechnionej i zróżnicowanej linii.

10. Horseshoe crab

prawdopodobnie nie ma żadnego zwierzęcia, które uosabi tytuł „ryzykanta” niż horseshoe crab. Z tarczowatymi karapaksami i długimi, kolczastymi ogonami, te stawonogi wyglądają na prehistoryczne. Kiedy masy jednego gatunku, Limulus polyphemus, gromadzą się na Śródatlantyckich plażach w cieple wczesnego lata, trudno nie wyobrazić sobie tej sceny jako czegoś z głębokiej przeszłości.

dokładnie kiedy, gdzie i jak rozwinęły się kraby podkowiaste pozostaje kwestią ciągłych badań, ale uważa się, że grupa stawonogów, do których należą, oddzieliła się od ich pajęczaków około 480 milionów lat temu. Podstawowy plan ciała kraba podkowca istnieje od tego czasu, chociaż nie do końca w formie, którą znamy. Nowo nazwany, 425-milionowy Dibasterium durgae wyglądał z grubsza jak krab podkowy z góry, chociaż gdybyś odwrócił stawonoga, powitałoby Cię gniazdo z podwójnie rozgałęzionych nóg używanych zarówno do oddychania, jak i poruszania się.

z czasem inne gatunki krabów podkowiastych rozwinęły inne dziwne adaptacje. Stworzenia takie jak Austrolimilus w kształcie bumerangu i liomesaspis z podwójnym guzikiem reprezentują skrajności w odmianie grupy, ale prawdą jest, że kraby podkowiaste, jakie znamy dzisiaj, istnieją od bardzo dawna—150-milionowy Mezolimulus wygląda jakby pasował do plaży w Delaware. Od tego czasu kraby podkowiaste ulegały zmianom. Współczesny Krab Podkowiasty nie występuje w zapisie kopalnym, a specyficzna grupa krabów Podkowiastych, do której należy, ma tylko zapis około 20 milionów lat. Mimo to, zmiany w grupie były zadziwiająco niewielkie, gdy patrzyły na duży obraz ewolucji. Od czasu powstania kraba podkowiastego, świat widział kilka masowych wymierania, wzrost i upadek nieptasich dinozaurów i przesunięcia kontynentów i klimatów tak drastyczne, że świat naprawdę jest szalenie innym miejscem. Przez cały czas były tam kraby podkowiaste, czołgające się po dnie morza. Niech będą to robić przez kolejne miliony lat.