Streszczenie

w poprzednich rozdziałach zbadano racjonalne uzasadnienie efektywności interwencji rządowej, a mianowicie przypadki, w których rynki nie osiągają efektywności alokacji, oraz sposoby finansowania takiej interwencji. Podstawowy Keynesowski model zarządzania zagregowanym popytem jest przykładem tego, jak teoretycznie interwencja może być wykorzystana w czasach masowego bezrobocia w celu zmaksymalizowania produkcji gospodarki, a więc przeniesienia gospodarki z powrotem na granicę możliwości produkcyjnych. Wypieranie zmniejsza skuteczność interwencji, ale jeśli mniej niż 100%, zwiększona produkcja może prowadzić do poprawy dobrostanu (patrz rozdział 5). Analiza optymalności Pareto wykazała jednak, że szczegółowa wiedza na temat zarówno warunków produkcji, jak i preferencji w zakresie konsumpcji jest wymagana, jeżeli efektywność alokacji ma zostać osiągnięta poprzez systemy nierynkowe (zob. rozdział 2). Ponadto „druga najlepsza” teoria sugeruje, że interwencja fragmentaryczna może przynieść skutek przeciwny do zamierzonego, zwiększając zamiast zmniejszać efektywność alokacji.