idealizm i materializmedytuj

jedna z najbardziej fundamentalnych debat w filozofii dotyczy „prawdziwej” natury świata—czy jest to jakaś eteryczna płaszczyzna idei, czy rzeczywistość cząstek i energii atomowej. Materializm zakłada prawdziwy „świat tam”, a także w nas i poprzez nas, który może być wyczuwany-widziany, słyszany, smakowany, dotykany i odczuwany, czasami za pomocą technologii protetycznych odpowiadających ludzkim organom zmysłowym. (Materialiści nie twierdzą, że ludzkie zmysły lub nawet ich protezy mogą, nawet gdy są zebrane, wyczuć całość „wszechświata”; po prostu, że zbiorowo nie mogą wyczuć tego, czego w żaden sposób nie możemy poznać.)

materialiści nie uważają tego za użyteczny sposób myślenia o ontologii i ontogenezie idei, ale można by powiedzieć, że z materialistycznej perspektywy popchniętej do logicznej skrajności przekazywanej idealistom, idee ostatecznie redukują się do fizycznie komunikowanego, organicznie, społecznie i ekologicznie wbudowanego „stanu mózgu”. Podczas gdy refleksyjne istnienie nie jest uważane przez materialistów za doświadczane na poziomie atomowym, fizyczne i psychiczne doświadczenia jednostki są ostatecznie redukowane do unikalnej trójstronnej kombinacji zdeterminowanych środowiskowo, genetycznie i losowo określonych interakcji wypalających neuronów i zderzeń atomowych.

dla materialistów idee nie mają pierwotnej rzeczywistości jako esencji oddzielonej od naszej fizycznej egzystencji. Z materialistycznego punktu widzenia idee są społeczne (a nie czysto biologiczne), formowane, przekazywane i modyfikowane poprzez interakcje między organizmami społecznymi a ich środowiskami społecznymi i fizycznymi. Ta materialistyczna perspektywa informuje metodologię naukową, o ile ta metodologia zakłada, że ludzie nie mają dostępu do wszechwiedzy i dlatego ludzka wiedza jest ciągłym, zbiorowym przedsięwzięciem, które najlepiej Wytwarza się za pomocą naukowych i logicznych konwencji dostosowanych specjalnie do materialnych ludzkich możliwości i ograniczeń.

współcześni idealiści wierzą, że umysł i jego myśli są jedynymi prawdziwymi rzeczami, które istnieją. Jest to odwrotność tego, co czasami nazywa się klasycznym idealizmem lub, co nieco mylące, idealizmem platońskim ze względu na wpływ Platońskiej teorii form (εδδος eidos lub ἰδέα idea), które nie były produktami naszego myślenia. Świat materialny jest efemeryczny, ale doskonały trójkąt lub „piękno” jest wieczne. Myślenie religijne wydaje się być jakąś formą idealizmu, ponieważ Bóg zwykle staje się najwyższym ideałem (np. neoplatonizm). W tej skali solipsyzm można zaklasyfikować jako idealizm. Myśli i koncepcje są wszystkim, co istnieje, a ponadto istnieją tylko własne myśli i świadomość solipsysty. Tak zwana „rzeczywistość” to nic innego jak idea, którą solipsysta (być może nieświadomie) stworzył.

kartezjański dualizmedytuj

istnieje inna opcja: przekonanie, że istnieją zarówno ideały, jak i „rzeczywistość”. Dualiści często twierdzą, że rozróżnienie między umysłem (lub „ideami”) a materią można udowodnić, stosując zasadę tożsamości niedyskrecji Leibniza, która mówi, że jeśli dwie rzeczy mają dokładnie te same cechy, to muszą być identyczne, jak w nie do odróżnienia od siebie, a zatem jedna i ta sama rzecz. Dualiści próbują następnie zidentyfikować atrybuty umysłu, których brakuje materii (takie jak Prywatność lub intencjonalność) lub odwrotnie (takie jak posiadanie określonej temperatury lub ładunku elektrycznego). Jednym z godnych uwagi zastosowań tożsamości niedyskrecji był René Descartes w swoich rozważaniach na temat pierwszej filozofii. Kartezjusz doszedł do wniosku, że nie może wątpić w istnienie samego siebie (słynny argument cogito ergo sum), ale może wątpić w (oddzielne) istnienie swojego ciała. Na tej podstawie wywnioskował, że osoba Kartezjusza nie może być identyczna z ciałem Kartezjusza, ponieważ jedno posiada cechę, której drugie nie posiada: Mianowicie, może być wiadomo, że istnieje. Solipsyzm zgadza się w tym aspekcie z Kartezjuszem i idzie dalej: tylko rzeczy, o których wiadomo, że istnieją na pewno, powinny być uważane za istniejące. Ciało Kartezjusza mogło istnieć jedynie jako idea w umyśle osoby Kartezjusza. Kartezjusz i dualizm mają na celu udowodnienie rzeczywistego istnienia rzeczywistości w przeciwieństwie do istnienia fantomowego (jak również istnienia Boga w przypadku Kartezjusza), używając sfery idei jedynie jako punktu wyjścia, ale solipsyzm zwykle uważa te dalsze argumenty za nieprzekonujące. Solipsysta proponuje zamiast tego, że ich własna nieświadomość jest autorem wszystkich pozornie „zewnętrznych” zdarzeń z „rzeczywistości”.

Filozofia Schopenhauera

świat jako wola i reprezentacja jest centralnym dziełem Artura Schopenhauera. Schopenhauer widział ludzką wolę jako nasze jedyne okno na świat za przedstawieniem, kantyjską rzeczą samą w sobie. Wierzył więc, że możemy zdobyć wiedzę o rzeczy samej w sobie, o czym Kant powiedział, że jest to niemożliwe, ponieważ reszta relacji między reprezentacją a rzeczą samą w sobie może być rozumiana przez analogię jako relacja między ludzką wolą a ludzkim ciałem.

Idealizmedit

idealistyczny filozof George Berkeley twierdził, że obiekty fizyczne nie istnieją niezależnie od umysłu, który je postrzega. Przedmiot naprawdę istnieje tylko tak długo, jak jest obserwowany; w przeciwnym razie jest nie tylko bez znaczenia, ale po prostu nie istnieje. Obserwator I obserwowany są jednością. Berkeley próbuje pokazać, że rzeczy mogą i istnieją poza ludzkim umysłem i naszą percepcją, ale tylko dlatego, że istnieje wszechogarniający umysł, w którym postrzegane są wszystkie „idee” – innymi słowy, Bóg, który obserwuje wszystko. Solipsyzm zgadza się, że nic nie istnieje poza percepcją, ale twierdzi, że Berkeley pada ofiarą egocentrycznej sytuacji – może tylko dokonywać własnych obserwacji, a zatem nie może być naprawdę pewien, że ten bóg lub inni ludzie istnieją, aby obserwować „rzeczywistość”. Solipsysta powiedziałby, że lepiej jest lekceważyć niewiarygodne obserwacje domniemanych innych ludzi i polegać na natychmiastowej pewności własnego postrzegania.

Racjonalizmedit

racjonalizm jest filozoficznym stanowiskiem, że prawda jest najlepiej odkrywana przez użycie rozumowania i logiki, a nie przez użycie zmysłów (patrz teoria form Platona). Solipsyzm jest również sceptyczny wobec danych zmysłowych.

filozoficzny zombieEdit

teoria solipsyzmu krzyżuje się z teorią filozoficznego zombie, ponieważ wszystkie inne pozornie świadome istoty faktycznie nie mają prawdziwej świadomości, zamiast tego wykazują cechy świadomości tylko obserwatorowi, który jest jedyną świadomą istotą.

Fałszowalność i testowalność

solipsyzm nie jest fałszowalną hipotezą opisaną przez Karla Poppera: wydaje się, że nie ma wyobrażalnego obalenia.

jednym z krytycznych testów jest jednak rozważenie indukcji z doświadczenia, że zewnętrznie obserwowalny świat nie wydaje się, na pierwszy rzut oka, być bezpośrednio manipulowany wyłącznie przez same Energie umysłowe. Można pośrednio manipulować światem poprzez medium ciała fizycznego, ale wydaje się to niemożliwe poprzez czystą myśl (np. poprzez psychokinezę). Można by argumentować, że gdyby świat zewnętrzny był tylko konstruktem pojedynczej świadomości, tj. jaźni, mogłoby to wynikać z tego, że świat zewnętrzny powinien być w jakiś sposób bezpośrednio manipulowany przez tę świadomość, a jeśli tak nie jest, to solipsyzm jest fałszywy. Argument przeciwko temu stwierdza, że taka manipulacja może być możliwa, ale wykluczona ze świadomej jaźni poprzez podświadomą jaźń, „zamkniętą” część umysłu, która wciąż jest tym samym umysłem. Świadome śnienie może być uważane za przykład, kiedy te zamknięte części podświadomości stają się dostępne. Argument przeciwko temu może być podniesiony w pytaniu, dlaczego podświadomy umysł byłby zamknięty. Ponadto dostęp do autonomicznych („zamkniętych”) części umysłu podczas świadomego śnienia jest oczywiście znacznie inny (na przykład: jest stosunkowo bardziej przejściowy) niż dostęp do autonomicznych regionów postrzeganej natury.

metoda typowego naukowca jest materialistyczna: najpierw zakładają, że świat zewnętrzny istnieje i może być poznany. Jednak metoda naukowa, w sensie pętli przewiduj-obserwuj-Modyfikuj, nie wymaga założenia świata zewnętrznego. Solipsyści mogą wykonać test psychologiczny na sobie, aby rozpoznać naturę rzeczywistości w ich umyśle – jednak David Deutsch używa tego faktu do przeciwstawienia się: „Zewnętrzne części” solipsystów zachowują się niezależnie, więc są niezależne dla „wąsko” zdefiniowanej (świadomej) jaźni. Badania solipsystów mogą jednak nie być właściwą nauką, ponieważ nie obejmowałyby kooperatywnych i wspólnotowych aspektów badań naukowych, które zwykle służą zmniejszeniu uprzedzeń.

Minimalizmedit

solipsyzm jest formą logicznego minimalizmu. Wielu ludzi intuicyjnie nie jest przekonanych o nieistnieniu świata zewnętrznego na podstawie podstawowych argumentów solipsyzmu, ale obecnie nie ma solidnego dowodu na jego istnienie. Główne twierdzenie solipsyzmu opiera się na nieistnieniu takiego dowodu, a silny solipsyzm (w przeciwieństwie do słabego solipsyzmu) twierdzi, że takiego dowodu nie można przedstawić. W tym sensie solipsyzm jest logicznie związany z agnostycyzmem w religii: rozróżnieniem między wierzeniem, którego nie znasz, a wierzeniem, którego nie mogłeś poznać.

jednak minimalizm (lub parsimonia) nie jest jedyną zaletą logiczną. Powszechne błędne zrozumienie brzytwy Occama mówi, że prostsza teoria jest zawsze najlepsza. W rzeczywistości zasadą jest, że prostsza z dwóch teorii o równej sile wyjaśniającej jest preferowana. Innymi słowy: dodatkowe „podmioty” mogą zapłacić za swoją drogę dzięki zwiększonej mocy objaśniającej. Tak więc realista może twierdzić, że chociaż ich światopogląd jest bardziej złożony, jest bardziej satysfakcjonujący jako wyjaśnienie.

solipsyzm u infantówedit

niektórzy psychologowie rozwojowi uważają, że niemowlęta są solipsystyczne, a ostatecznie dzieci wnioskują, że inne mają doświadczenia podobne do ich i odrzucają solipsyzm.

Hinduizmedytuj

najwcześniejsze odniesienia do solipsyzmu można przypisać błędnemu pojęciu idei w filozofii hinduistycznej w Upaniszadzie Brihadaranyaka, datowanym na początek pierwszego tysiąclecia pne. Upaniszada uważa umysł za jedynego Boga, a wszystkie działania we wszechświecie są uważane za wynik tego, że umysł przyjmuje nieskończone formy. Po rozwoju odrębnych szkół filozofii indyjskiej uważa się, że szkoły Advaita Vedanta i Samkhya wywodziły koncepcje podobne do solipsyzmu. Właściwie Brihadaranyaka (1.3.) wymienia „pranę”, czyli prawdziwe znaczenie starożytnego greckiego „Psyche”. Ponownie, w 4 rozdziale Brihadaranyaki nazywa się ona „Atma”, która jest opisana jako „jyotih purusha” (4.3.7.). Żadna z tych idei nie jest tłumaczona jako umysł, wydaje się, że sam Brihadaranyaka ma wystarczające świadectwo o tym, że Hinduizm nie głosił żadnej formy solipsyzmu.

Advaita VedantaEdit

Advaita jest jednym z sześciu najbardziej znanych hinduistycznych systemów filozoficznych i dosłownie oznacza „nie-dualność”. Jego pierwszym wielkim konsolidatorem był Adi Shankaracharya, który kontynuował pracę niektórych Upaniszadskich nauczycieli i nauczyciela swojego nauczyciela Gaudapady. Używając różnych argumentów, takich jak analiza trzech stanów doświadczenia—czuwania, snu i głębokiego snu, ustanowił wyjątkową rzeczywistość Brahmana, w której Brahman, wszechświat i Atman czyli jaźń, były jednym i tym samym.

Ten, kto widzi wszystko jako nic poza Jaźnią, a jaźń we wszystkim, co się widzi, taki Jasnowidz wycofuje się z niczego.Dla oświeconych wszystko, co istnieje, jest tylko Jaźnią, więc jak może trwać jakiekolwiek cierpienie lub złudzenie dla tych, którzy znają tę jedność?

— Ishopanishad: sloka 6, 7

pojęcie jaźni w filozofii Advaity można interpretować jako solipsyzm. Jednak transhumańskie, teologiczne implikacje jaźni w Advaicie chronią ją przed prawdziwym solipsyzmem, jaki można znaleźć na zachodzie. Podobnie tekst Wedantyczny Yogavasistha wymyka się zarzutom solipsyzmu, ponieważ prawdziwe ” ja ” uważa się za nic innego jak absolutną całość oglądaną przez szczególny, unikalny punkt zainteresowania.

Advaita jest również uważana za silnie odbiegającą od solipsyzmu, ponieważ ten pierwszy jest systemem eksploracji własnego umysłu w celu ostatecznego zrozumienia natury jaźni i osiągnięcia pełnej wiedzy. Mówi się, że jedność istnienia jest bezpośrednio doświadczana i rozumiana na końcu jako część kompletnej wiedzy. Z drugiej strony, solipsyzm na samym początku zakłada nieistnienie świata zewnętrznego i mówi, że dalsze dochodzenie nie jest możliwe.

Samkhya i Jogaedit

filozofia Samkhji, która jest czasami postrzegana jako podstawa myśli jogicznej, przyjmuje pogląd, że materia istnieje niezależnie od indywidualnych umysłów. Reprezentacja obiektu w indywidualnym umyśle jest uważana za mentalne przybliżenie obiektu w świecie zewnętrznym. Dlatego Samkhya wybiera realizm reprezentacyjny zamiast epistemologicznego solipsyzmu. Po ustanowieniu tego rozróżnienia między światem zewnętrznym a umysłem, Samkhya zakłada istnienie dwóch rzeczywistości metafizycznych Prakriti (Materia) i Purusza (świadomość).

Buddyzmedytuj

niektóre interpretacje buddyzmu twierdzą, że rzeczywistość zewnętrzna jest iluzją, a czasami stanowisko to jest rozumiane jako solipsyzm metafizyczny. Jednak filozofia buddyjska ogólnie utrzymuje, że zarówno umysł, jak i zjawiska zewnętrzne są jednakowo przemijające i że powstają od siebie nawzajem. Umysł nie może istnieć bez zjawisk zewnętrznych, ani zjawiska zewnętrzne nie mogą istnieć bez umysłu. Ta relacja jest znana jako „współzależne powstawanie” (pratityasamutpada).

Budda stwierdził: „w tym długim ciele jest świat, powstanie świata, ustanie świata i ścieżka prowadząca do ustania świata”. Nie odrzucając zjawiska zewnętrznego, Budda skupił się na iluzji stworzonej w umyśle widza przez proces przypisywania trwałości zjawiskom nietrwałym, satysfakcji niesatysfakcjonującym doświadczeniom, a poczucia rzeczywistości rzeczom, które były faktycznie nieistotne.

Buddyzm mahajany rzuca również wyzwanie iluzji idei, że można doświadczyć „obiektywnej” rzeczywistości niezależnej od indywidualnego postrzegania umysłów.

z punktu widzenia Prasangiki (gałęzi myśli madhjamaki), przedmioty zewnętrzne istnieją, ale są pozbawione jakiegokolwiek rodzaju wrodzonej tożsamości: „tak jak nie istnieją przedmioty umysłu , tak umysł również nie istnieje „. Innymi słowy, nawet jeśli krzesło może istnieć fizycznie, jednostki mogą go doświadczać tylko poprzez medium własnego umysłu, każdy z własnym dosłownym punktem widzenia. Dlatego nie można było nigdy doświadczyć niezależnej, czysto „obiektywnej” rzeczywistości.

Szkoła buddyjskiej filozofii Yogacara (czasami tłumaczona jako „tylko umysł”) twierdzi, że całe ludzkie doświadczenie jest konstruowane przez umysł. Niektórzy późniejsi przedstawiciele jednej z podgrup Jogakary (Prajnakaragupta, Ratnakīrti) postulowali formę idealizmu, którą interpretowano jako solipsyzm. Pogląd tego rodzaju zawarty jest w XI-wiecznym traktacie Ratnakirti, „obalenie istnienia innych umysłów” (Santanantara dusana), który stanowi filozoficzne obalenie zewnętrznych strumieni umysłu z buddyjskiego punktu widzenia ostatecznej prawdy (jako odrębnego z perspektywy codziennej rzeczywistości).

oprócz tego Bardo Thodol, słynna Tybetowa Księga Umarłych, wielokrotnie stwierdza, że cała rzeczywistość jest wytworem czyjejś percepcji, chociaż dzieje się to w sferze „Bardo” (pośmiertnie). Na przykład w szóstej części sekcji zatytułowanej ” The Root Verses of the Six Bardos „pojawia się następujący wiersz:” Obym rozpoznał, co się wydaje, jako moje własne formy myślowe”; istnieje wiele linii w podobnym ideale.