Skala Richtera r?kt?r, miara wielkości fal sejsmicznych z trzęsienia ziemi. Opracowany w 1935 roku przez amerykańskiego sejsmologa Charlesa F. Richtera (1900?1985) i technicznie znana jako lokalna skala wielkości, została zastąpiona przez skalę wielkości momentu, która została opracowana w 1970 roku. skala Richtera jest logarytmiczna; to znaczy, amplituda fal zwiększa się o moce 10 w stosunku do wielkości Richtera. Energia uwolniona w trzęsieniu ziemi może być łatwo przybliżona za pomocą równania, które obejmuje tę wielkość i odległość od Sejsmografu do epicentrum trzęsienia ziemi. Liczby w skali Richtera wahają się od 0 do 9, choć nie istnieje realna górna granica. Trzęsienie ziemi, którego wielkość jest większa niż 4.5 w tej skali, może spowodować uszkodzenie budynków i innych konstrukcji; poważne trzęsienia ziemi mają magnitudę większą niż 7. Podobnie jak zmarszczki powstałe, gdy Kamyk jest upuszczany do wody, fale trzęsienia ziemi przemieszczają się na zewnątrz we wszystkich kierunkach, stopniowo tracąc energię, z intensywnością ruchu Ziemi i uszkodzeń gruntu ogólnie zmniejszając się w większych odległościach od ogniska trzęsienia ziemi. Ponadto, charakter podłoża skalnego lub gleby wpływa na ruchy gruntu. Aby ocenić skutki trzęsienia ziemi w danym miejscu, często stosuje się zmodyfikowaną skalę Mercalli, opartą na skali opracowanej przez włoskiego sejsmologa Giuseppe Mercalli. Mierzy intensywność trzęsienia ziemi, dotkliwość trzęsienia ziemi pod względem jego wpływu na mieszkańców obszaru, np. ile szkód powoduje w budynkach.