Siódma poprawka do Konstytucji Stanów Zjednoczonych
siódma poprawka obejmuje dwie klauzule. Klauzula konserwacyjna („in Suits at common law, where the value in controversy shall be protected twenty dollars, the right of trial by jury shall be protected”) określa rodzaje spraw, o których przysięgli są zobowiązani decydować, podczas gdy Klauzula ponownego rozpatrzenia („o fact tried by a jury, shall be otherwise re-assessed in any Court of the United States, than according to the rules of the common law.”) uniemożliwia sędziom Federalnym obalenie werdyktów ławy przysięgłych w określony sposób. Poprawka jest ogólnie uważana za jedną z prostszych zmian Karty Praw. Badacz Charles W. Wolfram stwierdza, że zwykle”interpretowano go tak, jakby był praktycznie oczywistym przepisem”. Termin „common law” jest używany dwukrotnie w siódmej poprawce i oznacza w obu przypadkach według Narodowego Centrum Konstytucji „prawo i procedurę sądów, które korzystały z ławników, w przeciwieństwie do sprawiedliwości i innych sądów, które nie korzystały z ławników”.
w przeciwieństwie do większości postanowień Karty Praw, siódma poprawka nigdy nie została zastosowana do Stanów. Sąd Najwyższy stwierdził W Walker V. Sauvinet (1875), Minneapolis & St.Louis Railroad V. Bombolis (1916) i dealerów sprzętu ” Mut. Fire Ins. Co. Wisconsin V.Glidden Co. (1931), że państwa nie były zobowiązane do zapewnienia procesów ławników w sprawach cywilnych. Niemniej jednak, większość stanów dobrowolnie gwarantuje prawo do cywilnego procesu ławników przysięgłych, i muszą to zrobić w niektórych sprawach sądowych stanowych, które są rozstrzygane na mocy prawa federalnego.
historyczny testEdit
pierwsza opinia sądowa wydana na temat poprawki pojawiła się w United States v.Wonson (1812), w której rząd federalny chciał ponowić fakty w sprawie cywilnej, którą przegrał przeciwko Samuelowi Wonsonowi. Sędzia Sądu Najwyższego Joseph Story, działając jako sędzia Sądu Okręgowego, orzekł dla Wonsona, stwierdzając, że ponowne zakwestionowanie faktów w sprawie naruszyłoby siódmą poprawkę. W odniesieniu do sformułowania poprawki „Zasady common law”, Story napisał:
ponad wszelką wątpliwość, common law tutaj nawiązywał do nie jest common law każdego państwa, (bo prawdopodobnie różni się w ogóle), ale jest to common law Anglii, wielki zbiornik wszystkich naszych prawoznawstwa. Nie musi być dla mnie konieczne wyjaśnienie podstaw tej opinii, ponieważ muszą one być oczywiste dla każdej osoby zaznajomionej z historią prawa.
orzeczenie Wonsona ustanowiło test historyczny, który interpretował poprawkę jako opierającą się na angielskim prawie powszechnym w celu ustalenia, czy proces ławników był konieczny w procesie cywilnym. Zastosowanie testu Historycznego w Parsons v. Bedford (1830), na przykład, Sąd Najwyższy stwierdził, że procesy ławy przysięgłych nie były konstytucyjnie gwarantowane dla spraw zgodnie z prawem morskim, obszarem, w którym angielskie prawo zwyczajowe nie wymagało ławników. Sąd wyjaśnił tę zasadę jako stały test historyczny w Thompson V. Utah (1898), który ustalił, że odpowiednim przewodnikiem było angielskie prawo zwyczajowe z 1791 roku, a nie dzisiejsze. W sprawie Dimick V.Schiedt (1935) Sąd Najwyższy uznał, że siódma poprawka powinna być interpretowana zgodnie z prawem powszechnym Anglii w momencie jej przyjęcia w 1791 roku. W Baltimore & Carolina Line, Inc. v. Redman (1935), Sąd Najwyższy uznał, że poprawka nie obejmuje „tylko spraw formalnych lub proceduralnych”, ale zamiast tego zachowuje „istotę” prawa do sądu przysięgłych. W Szoferach, drużynach i pomocnikach lokal nr 391 v. Terry (1990), Sąd wyjaśnił, że prawo do procesu jury przewidziane przez siódmą poprawkę obejmuje więcej niż common law formy działania uznane w 1791 (kiedy Karta Praw została ratyfikowana), ale raczej każdy pozew, w którym prawa stron miały być określone, w przeciwieństwie do pozwów, które dotyczą tylko Sprawiedliwych praw i środków zaradczych.
In Galloway v. Stany Zjednoczone (1943), Sąd zezwolił na kierowany werdykt (werdykt wydany przez sędziego na podstawie przytłaczającego braku dowodów) w pozwie cywilnym, uznając, że nie naruszył siódmej poprawki w ramach ustalonego testu historycznego. Sąd rozszerzył Gwarancje poprawki w Beacon Theatres V. Westover (1959) i Dairy Queen, Inc. v. Wood (1962), orzekając w każdym przypadku, że wszystkie kwestie, które wymagały procesu przez ławę przysięgłych zgodnie z angielskim prawem zwyczajowym, wymagały również procesu przez ławę przysięgłych zgodnie z siódmą poprawką. Gwarancja ta została również rozszerzona na pozwy akcjonariuszy w sprawie Ross v. Bernharda (1970) i pozwy o naruszenie praw autorskich w Feltner przeciwko Columbia Pictures TV (1998).
in Markman V.Westview Instruments, Inc. (1996), Trybunał orzekł, że wiele części roszczeń patentowych jest kwestią prawa, a nie faktu, i że gwarancja siódmej poprawki procesu przysięgłych nie musi zatem mieć zastosowania.
pozwy przeciwko samemu rządowi federalnemu nie podlegają ochronie z powodu doktryny suwerennego immunitetu. W Lehman v. Nakshian (1981), Sąd orzekł, że „powód w pozwie przeciwko Stanom Zjednoczonym ma prawo do procesu przez ławę przysięgłych tylko wtedy, gdy Kongres potwierdził i jednoznacznie przyznał to prawo w ustawie.”
wielkość ławy sędziowejedytuj
Sąd Najwyższy uznał, że siódma poprawka gwarantuje również ławę przysięgłych o odpowiedniej wielkości. Sąd uznał sześcioosobowe jury wystarczające do spełnienia wymagań poprawki w Colgrove V. Battin (1973).
Twenty Dollars ClauseEdit
niewiele historycznych dowodów na interpretację klauzuli Twenty Dollars, która została dodana na zamkniętej sesji Senatu i jest często pomijana w sądowej i naukowej dyskusji nad poprawką. Artykuł Harvard Law Review opisał ją jako ” tajemniczą … o spowitym pochodzeniu i zaniedbywanym przez dwa wieki”, stwierdzając, że „nikt nie wierzy, że klauzula nosi prawo chronione przez siódmą poprawkę”. Według profesora prawa Philipa hamburgera klauzula ta miała stać się przestarzała ze względu na inflację, tak aby jej zastosowanie do większej liczby przypadków było stopniowo wycofywane (20 dolarów w 1800 roku to równowartość 300 dolarów w 2019 roku).
Kongres nigdy nie rozszerzył jurysdykcji federalnej O tak małe kwoty. Zgodnie z Prawem Federalnym (28 U. S. C. §1332), kwota sporu musi przekroczyć $75,000 dla sprawy do rozpoznania w sądzie federalnym w oparciu o różnorodność obywatelstwa stron (strony pochodzą z różnych państw lub różnych krajów). Jednak w sądzie federalnym mogą pojawić się sprawy cywilne, które nie są sprawami różnorodności (np. w miejscach takich jak Dystrykt Kolumbii, które są jurysdykcjami federalnymi), w którym to przypadku może mieć zastosowanie Klauzula Twenty Dollars.
ponowne zbadanie faktwaedytuj
Klauzula ponownego rozpatrzenia siódmej poprawki stwierdza: „w pozwach w common law, … żaden fakt sądzony przez ławę przysięgłych nie może być ponownie zbadany w żadnym Sądzie Stanów Zjednoczonych w inny sposób niż zgodnie z zasadami common law.”Klauzula ta zabrania sądowi ponownego rozpatrzenia lub unieważnienia jakichkolwiek ustaleń faktycznych dokonanych przez ławę przysięgłych gwarantujących, że fakty ustalone przez tę ławę przysięgłych nie mogą być ponownie zbadane w późniejszym terminie. Wyjątki od tego zakazu są możliwe, jeśli zostanie później stwierdzone, że popełniono błędy prawne lub przedłożone dowody były w jakiś sposób niewystarczające. W takich przypadkach ponowne badanie jest przeprowadzane przez inne jury, więc decyzja pozostaje w rękach ludzi. Klauzula ta ma zastosowanie tylko do przypadków, w których prawa prywatne—tj. prawa istniejące między prywatnymi obywatelami—zostały naruszone. Klauzula ponownego rozpatrzenia dotyczy nie tylko sądów federalnych, ale także „sprawy osądzonej przed ławą przysięgłych w sądzie stanowym i wniesionej do Sądu Najwyższego w trybie Apelacyjnym”.
sędzia Samuel Nelson napisał opinię Sądu Najwyższego w sprawie Justices V.Murray, 76 U. S. 9 Wall. 274 (1869), w którym zacytował historię Justice ’ a Josepha, aby wyjaśnić sposoby ponownego zbadania faktów wypróbowanych przez przysięgłych zgodnie z common law: „Mr. Justice Story … odnosząc się do tej części poprawki, zauważył … że jest to „zakaz sądom Stanów Zjednoczonych ponownego zbadania wszelkich faktów sądzonych przez ławę przysięgłych w jakikolwiek inny sposób”. … Ponadto stwierdził, że ” jedynym sposobem ponownego zbadania takich faktów znanym common law było przyznanie nowego procesu przez sąd, w którym sprawa była sądzona, lub przyznanie venire facias de novo przez Sąd Apelacyjny, za jakiś błąd prawny, który interweniował w postępowaniu.””
zgodnie z prawem zwyczajowym sędzia mógł uchylić (lub unieważnić) werdykt ławy przysięgłych, gdy sędzia uznał, że werdykt jest sprzeczny z dowodami lub prawem. Common law nie pozwalał sędziemu na sam werdykt; nowy proces, z nową ławą przysięgłych, był jedynym dopuszczalnym przebiegiem. In Slocum v. New York Insurance Co. (1913), Sąd Najwyższy podtrzymał tę zasadę. Późniejsze sprawy podważyły Slocum, ale na ogół tylko wtedy, gdy dowody są przytłaczające, lub jeśli konkretne prawo przewiduje wąskie wytyczne, dzięki którym nie może być uzasadnione pytanie co do wymaganego wyniku, może sąd wprowadzić „wyrok jako kwestia prawa” lub w inny sposób odłożyć ustalenia jury.
Leave a Reply