w 1913 roku siedemnasta poprawka oficjalnie stała się częścią Konstytucji Stanów Zjednoczonych, przewidując bezpośredni powszechny wybór senatorów. Było to poważne odejście od planu przyjętego przez framerów w 1787 roku. Zgodnie z artykułem I, ustępem 3 Konstytucji, ” Senat Stanów Zjednoczonych składa się z dwóch senatorów z każdego stanu, wybieranych przez legislaturę na sześć lat.”Framers wierzyli, że wybierając senatorów, ustawodawcy stanowi zacieśnią więzi z rządem Narodowym. Spodziewali się również, że senatorowie wybrani przez stanowe legislatury zostaną uwolnieni od presji opinii publicznej, a tym samym będą mogli lepiej skoncentrować się na działalności legislacyjnej i służyć potrzebom każdego państwa. W istocie senatorowie służyliby jako” ambasadorzy Stanów ” przy rządzie federalnym. Niestety wkrótce pojawiły się problemy z tym systemem, zwłaszcza gdy ustawodawcy państwowi nie osiągnęli porozumienia w sprawie kandydata do Senatu, co spowodowało częste wakaty w Senacie. Do 1826 roku zaczęły pojawiać się propozycje bezpośrednich wyborów senatorów, ale reformatorom zajęło prawie sto lat, aby dokonać tej zmiany konstytucyjnej.