zwiększona pierwotna wydajność na seamounts przyciąga ptaki migrujące i gatunki pelagiczne, takie jak rekiny, tuńczyk, billfishes i Walenie. Stosunkowo obfity Bentos przyciąga i wspiera szereg gatunków ryb dennych i epipelagicznych. Względna obfitość życia na Mońkach morskich sprawia, że są one preferowanym miejscem agregacji i tarła gatunków głębinowych, takich jak gardłosz Atlantycki (Bull et al., 2001). Czynniki te łączą się, aby obfitość życia była nawet 100 razy większa na obszarach morskich niż na przyległych, pokrytych osadami równinie abisyńskiej. Pośród bezkresów oceanów, seamounts są rzeczywiście oazami dla życia morskiego.

Seamounts and Darwin ’ s Atoll theory

największe seamounts wznoszą się ponad powierzchnią oceanu tworząc wulkaniczną wyspę. Gdy siły tektoniczne poruszają skorupę oceaniczną w kierunku bocznym, Góra morska oddala się od punktu gorącego (który jest zamocowany w płaszczu Ziemi), a źródło lawy zostaje w końcu pozostawione. W czasie geologicznym skorupa ochładza się i ustępuje, Góra zanurza się, a kolejna Góra tworzy się w tym samym miejscu. Ten proces, boczny ruch skorupy oceanicznej nad jednym nieruchomym punktem, może spowodować powstanie łańcucha gór morskich, takich jak Wyspy Hawajskie. Każdy wulkan powstaje kolejno w tym samym hotspocie, a następnie przenoszony przez stopniowy ruch skorupy oceanicznej; najstarszy wulkan leży najdalej od hotspotu i najprawdopodobniej jest głęboko zanurzony pod powierzchnią oceanu, podczas gdy najmłodszy, wybuchający wulkan, może wznieść się nad poziom morza, tworząc wulkaniczną wyspę. W oceanie starszym niż skorupa oceaniczna, na której spoczywa, nie znaleziono żadnego seamount (Rogers, 1994), co potwierdza ogólny model formacji Seamount przedstawiony powyżej.

Karol Darwin zauważył, że góry morskie, które wznoszą się ponad powierzchnię oceanu, tworząc wulkaniczną wyspę w wodach tropikalnych (jak Hawaje), mają wokół obwodu Wyspy frędzlową rafę koralową. Darwin przypuszczał, że atole koralowe ewoluują w wyniku wzrostu rafy w połączeniu z osiadaniem wyspy wulkanicznej (Darwin, 1842). Gdy Wyspa tonie, Rafa rośnie w górę, nadążając za osiadaniem, aż w końcu szczyt wulkaniczny zostanie całkowicie zanurzony, a wszystko, co pozostaje, to okrągły Atol Koralowy. Hipoteza ta została przetestowana i udowodniona poprawnie 110 lat po opublikowaniu książki Darwina przez Reef drilling w 1952 roku na atolu Eniwetok; rdzenie wiertnicze przeniknęły do 1400 m płytkiej wody, węglanu rafy, zanim spotkały bazalt (Shepard, 1963). Darwin nie mógł wiedzieć, że po okresach długotrwałego szybkiego opadania, które przekracza tempo wzrostu rafy, Atol może zostać głęboko zanurzony pod powierzchnią oceanu, tworząc płaską górę znaną jako guyot. Guyots mogą być również tworzone przez procesy erozyjne,w których szczyt wulkaniczny jest usuwany przez działanie fal, a ewentualne osiadanie tworzy płaski szczyt.

łączność między mounts

czynniki, które mogą mieć wpływ na rozproszenie larw i kolonizację jednego mounts od drugiego obejmują odległość między mounts, rozmiar mounts, prędkość i kierunek panujących prądów, występowanie kolumn Taylora i głębokość pików mounts. Jak wspomniano w rozdziale 2, teoria Biogeografii wyspowej ma pewne bezpośrednie zastosowania do mounts i przewiduje, że rozmiar i odstępy między mounts są czynnikami kolonizacji (i na przykład utrzymanie metapopulacji). Teoria przewiduje również, że większe Seamount powinny gościć większe i bardziej zróżnicowane społeczności niż mniejsze Seamount. Głębokość piku morskiego jest również czynnikiem: te, które mają piki położone poniżej strefy eufotycznej, wyraźnie nie są w stanie pomieścić tego samego zakresu gatunków, co te, które mają piki w strefie eufotycznej.

obecny reżim odgrywa główną rolę w rozpraszaniu larw, a zatem orientacja mostów morskich w stosunku do dominującego kierunku przepływu decyduje o tym, czy jedno z mostów morskich znajduje się efektywnie za drugim (a zatem potencjalne miejsce kolonizacji). Prędkość przepływu decyduje o tym, jak długo larwa będzie musiała przetrwać, ponieważ jest przenoszona biernie wraz z planktonem z jednego pokładu do drugiego. Z tych powodów możemy oczekiwać, że rekrutacja będzie rzadka i epizodyczna, przerywana przerwami w okresach braku rekrutacji.

w niektórych sytuacjach, wir może zostać ustanowiony na szczycie seamount, ustanawiając kolumny Taylora (jak opisano powyżej). Utrzymywanie się kolumn Taylora nad wodami morskimi sugeruje, że transport larw przez prądy może być utrudniony w ciągu normalnego życia larw. Seamount podatne na kolumny Taylora są więc nie tylko geograficznie izolowane, ale są oceanograficznie odłączone od otaczających obszarów, ograniczając zdolność seamount do wysyłania lub odbierania kolonizatorów.

stosunkowo niska gęstość mórz morskich na Oceanie Południowym, która jest tylko jedną piątą w Oceanie Indyjskim i Atlantyckim oraz tylko jedną dziesiątą w Oceanie Spokojnym, ma wpływ na zachowanie bioróżnorodności mórz morskich na tym oceanie. Stosunkowo większa odległość między wodami Oceanu Południowego sugeruje, że kolonizacja jest mniej prawdopodobna i że rekrutacja musi być mniejsza, w porównaniu z bardziej oddalonymi wodami oceanu w innych oceanach. Można zatem wywnioskować, że społeczności morskie Oceanu Południowego są mniej zdolne do rekonwalescencji po zakłóceniach, takich jak działania włoków głębinowych, niż te w innych basenach oceanicznych.

baseny łukowe

w niektórych regionach zderzają się dwie oddzielne płyty skorupy oceanicznej. Płyta główna jest uniesiona do góry, tworząc wklęsłe „wybrzuszenie” z umieszczonym za nim zagłębieniem (Arculus, 1994). Są one nazywane basenami tylnego łuku, ponieważ są ograniczone przez wulkaniczne łuki wyspowe i mogą występować w połączeniu z strefami zderzenia skorupy oceanicznej i oceaniczno-kontynentalnej. Przykładami akwenów oceaniczno-oceanicznych są Mariany, Tonga, Kermadec Nowe Hebrydy, Szkocja i małe Antyle. Przykładami oceaniczno-kontynentalnymi są Kuryl, Japonia, Ryukyu, Banda i łuki helleńskie. Biologicznie baseny tylnego łuku są związane z wulkanizmem i zbiorowiskami kominów hydrotermalnych. Na przykład w łuku Tonga-Kermadec (obejmującym najszybciej poruszające się kawałki skorupy oceanicznej na ziemi; Bevis et al., 1995), około 30 podwodnych wulkanów było aktywnych hydrotermalnie, z 70 zbadanych w regionie.