Articles

Saleen S7

by admin 6 stycznia, 2022

Saleen S7-amerykański samochód sportowy zaprojektowany i zbudowany przez amerykańskiego producenta samochodów Saleen Automotive Inc. Opracowany wspólnie przez Steve ’ a Saleena dla początkowej koncepcji, kierunku i silnika, Hidden Creek Industries dla zasobów i początkowego finansowania, Ray Mallock Ltd. (RML) dla podwozia, zawieszenia i aerodynamiki oraz Phil Frank dla nadwozia i wnętrza CAD projektowania i rozwoju.

Saleen S7

przegląd

Producent

Saleen

produkcja

2000-2009

montaż

Stany Zjednoczone: Irvine, Kalifornia

projektant

Steve Saleen
Phil Frank

nadwozie i podwozie

Klasa

Samochód sportowy (Samochody)

styl nadwozia

2-drzwiowe coupé

układ

tylny środkowy silnik, Napęd na tylne koła

drzwi

Butterfly

układ napędowy

silnik

427 cu w (7,0 l) Ford Windsor V8 (Wolnossący / Twin-Turbodoładowany)

Moc wyjściowa

550 km (558 PS; 410 kW)

skrzynia biegów

6-biegowa manualna

Wymiary

Rozstaw osi

106 w (2692 mm)

Długość

188 w (4775 mm)

981 mm)

wysokość

41 cali (1041 mm)

masa własna

2865 lb (1300 kg)

był to pierwszy w pełni zastrzeżony samochód produkowany przez firmę Saleen i stał się piątym w Ameryce samochodem sportowym o średniej mocy po consulier GTP, Mosler.Raptor, vector W8 i M12. W S7 zadebiutował 19 sierpnia 2000 roku w Monterey Historic Races. Całkowicie aluminiowy silnik jest zastrzeżoną jednostką opracowaną i zbudowaną w domu, jest to znudzona i strokowana pochodna architektury małego bloku Forda 351 Windsor z głowicami zaworów w stylu Cleveland, które zostały gruntownie przerobione i zmodyfikowane. Dzięki dużej pojemności skokowej 427 cali sześciennych (7,0 L) silnik jest oparty i został opracowany wokół bardziej kompaktowej i lżejszej architektury small-block i w rzeczywistości nie jest oparty na Fe big-block. Okazał się niezwykle wytrzymały i elastyczny, jak na wysokie wymagania-550 km (410 kW) przy 6400 obr. / min. W 2005 roku S7 zyskał mocniejszy silnik z podwójnym turbodoładowaniem, który zwiększył moc silnika do 750 km (559 kW) i szacowaną prędkość maksymalną 248 mph (399 km/h).

srebrny 2004 S7 pojawił się w filmie Bruce Wszechmogący. W teledysku do utworu „Candy Shop” amerykańskiego rapera i artysty 50 Cent pojawia się czerwony S7.

OverviewEdit

ExteriorEdit

Widok Z Tyłu

nadwozie samochodu, wykonane w całości z włókna węglowego, zawiera zastosowanie miarek, spojlerów, i inne cechy aerodynamiczne, aby utworzyć przepływ powietrza w podzielonym kanale w całym samochodzie. Przy prędkości 257 km/h (160 mph) samochód tworzy własną masę w sile docisku.

InteriorEdit

skóra pojawia się w całej kabinie, z aluminiowymi akcentami. S7 jest wyposażony w zestaw niestandardowych bagażu. Ze względu na środkowy układ silnika, ma dwa kufry z przodu iz tyłu. Inne funkcje to monitor LCD, kamera cofania, kierownica z szybkozłączem i prędkościomierz 240 mph (390 km/h). Kabina ma asymetryczny układ i jest wyposażona w stałe siedzenia, z fotelem kierowcy ustawionym w kierunku środka, aby poprawić widoczność kierowcy i wyśrodkować jego wagę w pojeździe.

ChassisEdit

podwozie ma konstrukcję opartą na ramie przestrzennej, składającą się z 4130 lekkich stalowych i aluminiowych kompozytowych paneli wzmacniających o strukturze plastra miodu. Jest on podzielony na podzespoły mocowane na śruby, aby umożliwić szybki dostęp do krytycznych podsystemów. Ta konstrukcja przyczynia się do lekkiej masy całkowitej samochodu 2,865 lb (1,300 kg).

Osiągiedytuj

naturalnie zasysana wersja S7 jest w stanie przyspieszyć z 0-60 mph (97 km/h) w około 2,8 sekundy, a do 100 mph (161 km / h) w około 7,1 sekundy. Pokonuje 1⁄4 mile (402 m) w czasie 11,35 sekundy, osiągając 206 km/h (128 mph). Prędkość maksymalna jest szacowana na 240 mph (386 km/h).

Układy Elektryczneedit

Standardowa Elektronika obejmuje: Elektrycznie sterowane szyby, Elektrycznie sterowane zamki drzwiowe, zdalnie sterowane Drzwi, maskę, bagażnik i otwieracze do przedziału silnikowego, elektroniczne wspomaganie kierownicy z redundantnymi obwodami bezpieczeństwa, wlot 110 V do konserwacji akumulatora, elektroniczną podgrzewaną szybę przednią, sterowanie wyłączaniem elektronicznej pompy paliwa w przypadku zderzenia oraz system kamery tylnej z odwracanym monitorem i nawigacją w desce rozdzielczej. Wiązki przewodów elektrycznych były produkowane z ” materiałów najwyższej jakości.”Do złączy użyto drutu wojskowego ocynowanego powłoką teflonową, wtyków armatnich, pozłacanych pinów i gniazd, a wiązki przewodów zostały owinięte wysokotemperaturową siatką szklaną pod tkaną skórą zewnętrzną z Kevlaru.

S7 Twin TurboEdit

EngineEdit

silnik został ulepszony o bliźniacze turbosprężarki Garrett o zwiększonej mocy do 750 km (559 kW; 760 PS) przy 6300 obr. / min i maksymalnym momencie obrotowym do 700 lb⋅ft (949 N⋅m) przy 4800 obr. / min.Przeprojektowano także przednie i tylne dyfuzory oraz tylny spojler, aby zwiększyć siłę docisku o 60%.

bieg	1	2	3	4	5	6	Napęd końcowy
stosunek	2.86:1	1.61:1	1.14:1	0.96:1	0.81:1	0.64:1	3.70:1

wydajność (szacunki Mfg)edycja

0-60 mph (97 km/h): 2,7 sek
0-100 mph (161 km/h): 5.9 sek
0-200 mph (322 km/h): 27 sek
10,5 sek
Prędkość Maksymalna: 248 mph (399 km/h)

Pakiet Konkurencjedytuj

w 2006 roku firma Saleen zaoferowała opcjonalny pakiet konkursowy dla modelu S7 Twin Turbo. 1000 km (1014 PS; 746 kW), a także zmiany zawieszenia, poprawiony przedni i tylny dyfuzor oraz opcjonalny pakiet aerodynamiczny z przedni i tylny spoilery z włókna węglowego.

S7 LMEdit

w 2017 roku Saleen ogłosił wznowienie samochodu sportowego S7 we współpracy z chińską firmą motoryzacyjną Jiangsu Secco Automobile Technology Corporation. Nowy samochód o nazwie S7 LM upamiętnił sukces Saleena w sportach motorowych. Dodatkowy rozwój tunelu aerodynamicznego prowadzi do modyfikacji wyglądu zewnętrznego, który obejmuje tylny spojler o pełnej szerokości, boczne listwy i kanały pod nadwoziem wraz z nowymi kutymi felgami ze stopu aluminium. Wnętrze jest wyposażone w fotele kubełkowe, cyfrowy tachometr, wskaźnik zmiany biegów i prędkościomierz 240 mph. Silnik ma zwiększoną moc 1300 km (969 kW). W 2019 roku poinformowano, że moc wyjściowa i osiągi samochodu zostały zaktualizowane. Silnik osiągał moc 1500 km (1119 kW) i moment obrotowy 1398 nm (1895 nm). Dane dotyczące osiągów obejmują czas przyspieszenia 0-62 mph (100 km/h) wynoszący 2,2 sekundy i deklarowaną prędkość maksymalną 298 mph (480 km / h). Nie było jasne, ile samochodów zostanie wyprodukowanych.

S7REdit

Ta sekcja wymaga dodatkowych cytatów do weryfikacji. Pomóż ulepszyć ten artykuł, dodając cytaty do wiarygodnych źródeł. Niezaspokojony materiał może zostać zakwestionowany i usunięty. (Luty 2020) (dowiedz się, jak i kiedy usunąć ten Komunikat szablonu)

Saleen S7R firmy Graham Nash Motorsports

Saleen S7R jest wyścigową wersją standardowego, naturalnie aspiracyjnego S7, produkowany w latach 2000-2007. Został zaprojektowany do startów w wyścigach Grand tourer, takich jak American Le Mans Series, FIA GT Championship i 24 Hours of Le Mans. Ray Mallock Ltd. (RML) zmontował kilka pierwszych S7R pod nadzorem zespołu inżynierów Saleena w swoich warsztatach w Wielkiej Brytanii, zanim Saleen przejął kontrolę nad całym montażem S7R z francuskim zespołem Oreca wykonującym ostateczne wyposażenie w 2006 roku. Łącznie ukończono czternaście S7Rs w stanie gotowości do wyścigu. Siedem dodatkowych S7R zostało zmontowanych do poziomu kompletności wymagającego przypisania numerów IDENTYFIKACYJNYCH pojazdu; jednak podwozia te nigdy nie zostały wyposażone w kompletne Pojazdy.

w 2004 roku Ferrari zgromadziło VIP-ów i prasę motoryzacyjną z całego świata na torze Ferrari Autodromo Enzo e Dino Ferrari podczas ósmej rundy FIA GT Super Racing Weekend Imola, aby być świadkami pewnego zwycięstwa swoich samochodów wyścigowych, a następnie nowego Maserati MC12 GT1 przeciwko zagranicznej konkurencji. Vitaphone Racing S7R prowadzony przez Michaela Bartelsa i Uwe Alzen rywalizował z dwóch Maserati MC12s, trzy Ferrari 550s, trzy Ferrari 575s i dwa Lamborghini Murcielagos w specyfikacji klasy GT, zapewniając ogólną wygraną. Ówczesny prezes Ferrari, Luca Cordero di Montezemolo, był obecny w wyścigu i przyznał, że S7R wygrał, mówiąc: „nie mieliśmy dziś szans na Saleen”. Został uznany za jeden z największych problemów w historii wyścigów samochodowych przez prasę motoryzacyjną, ponieważ samochód wyścigowy od małego producenta pokonał Ferrari na swoim macierzystym torze.

Historia Wyścigówedit

Saleen S7 odniósł wiele sukcesów w międzynarodowych sportach motorowych, odnosząc wiele zwycięstw w wyścigach zawodowych w wielu różnych klasach rywalizujących na całym świecie w Ameryce, Azji i Europie. Pierwszy S7-r montowany przez RML został ukończony pod koniec 2000 roku i zadebiutował w wyścigach American Le Mans Series na torze Laguna Seca Raceway. Prowadzony przez Saleena-Allena Speedlab samochód ukończył na 26 miejscu. W 2001 roku ukończono budowę pierwszego podwozia dla klientów, a ich zespoły wystartowały w różnych mistrzostwach: Fordahl Motorsports startował w Grand American Road Racing Championship, RML startował w European Le Mans Series, a Konrad Motorsport startował zarówno w ALMS, jak i ELMS. Samochód o numerze podwozia 001 został nazwany Christine przez inżynierów Saleena.

S7-r szybko pokazał swoje możliwości, gdy Konrad zajął szóste miejsce w 12 godzin Sebring, odnosząc zwycięstwo w pierwszej klasie. Fordahl wygrał siedem Grand American events, kończąc na drugim miejscu w klasie championship, podczas gdy RML wygrał cztery imprezy ELMS i zdobył to mistrzostwo zaledwie o punkt nad Konradem Saleensem. Saleen-Allen Speedlab zdobył także podium w 24-godzinnym wyścigu Le Mans, zajmując 18.miejsce.

w 2002 roku Konrad Motorsport koncentrował się głównie na American Le Mans Series (ELMS został rozwiązany po 2001 roku), a Park Place Racing przejął fordahla w Grand American. Debiutant Graham Nash Motorsport wygrał zarówno British GT, jak i Spanish GT Championships. Park Place wygrał cztery wyścigi i zdobył swój pierwszy tytuł mistrzowski, natomiast Graham Nash wygrał dziewięć brytyjskich wyścigów GT i cztery hiszpańskie GT, zdobywając tytuł w obu seriach. Konrad Motorsport zmagał się jednak z szybszą, bardziej budżetową ekipą Corvette Racing i nie mógł odnieść żadnych zwycięstw, ale był w stanie zająć drugie miejsce w mistrzostwach.

Konrad Motorsport zdecydował się przenieść swoją ekipę Saleen do Europy, aby wziąć udział w FIA GT Championship w 2003 roku, pozostawiając Amerykę Północną bez pełnego sezonu konkurenta dla S7-r, ponieważ Park Place porzucił Grand American championship. Graham Nash dołączył do Konrada w FIA GT, zdobywając szóste miejsce w mistrzostwach. W 2004 roku Saleen miał odrodzenie zespołów, gdy RML powrócił do FIA GT, zespół DDO Dominique 'a Dupuy’ a wszedł do FFSA GT Championship, Konrad wspomagał nowy Vitaphone Racing, A ACEMCO Motorsports zakupiło dwa zupełnie nowe S7-R, zmodyfikowane w celu lepszego konkurowania w American Le Mans Series. Vitaphone odniósł trzy zwycięstwa w FIA GT, zajmując czwarte miejsce w mistrzostwach, natomiast DDO odniósł dwa zwycięstwa w FFSA GT.

w sezonie 2005 S7-Rs Konrad I Graham Nash zauważyli, że ich wysiłki wyścigowe zmniejszyły się, gdy zespoły borykały się z problemami ekonomicznymi. Vitaphone Racing przeniósł się z S7-R i ścigał się Maserati MC12 do FIA GT championship. Dzięki temu ACEMCO zajęło drugie miejsce w American Le Mans Series, a DDO odniósł jedyne zwycięstwo Saleena w tym roku z trzema.

próbując odbić od 2005 roku, Saleen zdecydował się skoncentrować na wybranych serialach i wydarzeniach. ACEMCO wycofał się z American Le Mans Series, aby skoncentrować się wyłącznie na wejściu do 24-godzinnego wyścigu Le Mans w 2006 roku, gdzie zajął 11.miejsce. Oreca został wybrany do przygotowania nowego podwozia S7 – r z ulepszeniami pod nadzorem inżynierów Saleen, Williama Tally ’ ego, Derka Hartlanda, Randalla Speira, Matthew W. Wrighta i Williama Kreiga, aby uczynić je bardziej konkurencyjnymi, co doprowadziło do dwóch zwycięstw w Le Mans Series i zwycięstwa w FFSA GT Championship 2006. W FIA GT Zakspeed przejął rolę fabrycznego zespołu, a Balfe Racing startował jako Korsarz. Zakspeed zdołał odnieść dwa zwycięstwa i zająć czwarte miejsce w mistrzostwach.

w 2007 roku Zakspeed został zmuszony do porzucenia wysiłków FIA GT, ponieważ zespół zbankrutował poza sezonem. ACEMCO również zostało zmuszone do wycofania się i zaoferowania swoich S7-R na sprzedaż. Oreca finish-zmontował jeszcze dwa podwozia przy użyciu podzespołów dostarczonych przez Saleena, z czego jeden trafił do włoskiego zespołu Racing Box, który miał rywalizować wraz z Orecą w Le Mans Series. Oreca wygrał cztery wyścigi w sezonie.

w 2010 roku Oreca S7-r (numer podwozia 610) z Larbre Compétition wygrała finał i swoje jedyne zwycięstwo w klasie LMGT1 podczas 24-godzinnego wyścigu Le Mans. Początkowa produkcja i montaż tego podwozia została przeprowadzona przez zespół inżynierów Saleen w Irvine, CA w latach 2006-2007 po normalnych godzinach pracy z powodu braku funduszy. Następnie inżynierowie Saleen nazwali samochód Melissa, na cześć dziewczyny jednego z inżynierów wyścigowych Saleen.