poziom wapnia w płynach ustrojowych został opisany przez McLeana i Hastingsa jako jedna z krytycznych „stałych fizjologicznych”, a wapń jest jednym z najbardziej precyzyjnie regulowanych składników osocza. Nie jest to zaskakujące, ponieważ aktywność Ca2+ ma kluczowe znaczenie dla wielu ważnych procesów, w tym skurczu mięśni, przepuszczalności błony i pobudliwości nerwowo-mięśniowej. Bardzo niski poziom wapnia może prowadzić do tężyczki i śmierci, podczas gdy wysoki poziom wapnia powoduje zaburzenia serca i jelit i może prowadzić do poważnego uszkodzenia nerek. Precyzja, z jaką reguluje się wapń, stała się widoczna po opracowaniu wiarygodnych i dokładnych metod pomiaru wapnia w osoczu. Ważnym kryterium skutecznej kontroli homeostatycznej jest szybkość, z jaką normalne poziomy są przywracane po ich sztucznej zmianie, czyli czas potrzebny do wykrycia i skorygowania błędu. W przypadku regulacji wapnia można to łatwo zbadać, podnosząc stężenie Ca2+ w osoczu za pomocą infuzji soli wapnia lub obniżając je za pomocą wstrzyknięcia czynnika chelatującego wapń EDTA (disodowego diaminotetraoctanu etylenu).