rdzeń przedłużony, zwany także rdzeniem, najniższa część mózgu i najniższa część pnia mózgu. Rdzeń przedłużony jest połączony przez pons z śródmózgiem i jest ciągły tylnie z rdzeniem kręgowym, z którym łączy się w otworze (foramen magnum) u podstawy czaszki. Rdzeń przedłużony odgrywa kluczową rolę w przekazywaniu sygnałów między rdzeniem kręgowym a wyższymi częściami mózgu oraz w kontrolowaniu czynności autonomicznych, takich jak bicie serca i oddychanie.

Czytaj więcej na ten temat

układ nerwowy człowieka: Rdzeń przedłużony

rdzeń przedłużony (mielencephalon), najbardziej ogonowy segment pnia mózgu, pojawia się jako stożkowe rozszerzenie rdzenia kręgowego. The…

rdzeń jest podzielony na dwie główne części: rdzeń brzuszny (część przednia) i rdzeń grzbietowy (część tylna; znana również jako tegmentum). Rdzeń brzuszny zawiera parę trójkątnych struktur zwanych piramidami, w których leżą piramidalne Trakty. Układ piramidalny składa się z kory mózgowo-rdzeniowej (biegnącej od kory mózgowej do rdzenia kręgowego) i kory mózgowo-rdzeniowej (biegnącej od kory ruchowej płata czołowego do nerwów czaszkowych w pniu mózgu). W ich zejściu przez dolną część rdzenia (bezpośrednio powyżej skrzyżowania z rdzeniem kręgowym), zdecydowana większość (80 do 90 procent) kortykospinalnych dróg krzyżowych, tworząc punkt znany jako dekussation piramid. W rdzeniu brzusznym znajduje się również inny zestaw sparowanych struktur, ciała oliwkowe, które znajdują się na bokach piramid.

górna część rdzenia grzbietowego tworzy dolny obszar czwartej komory (wypełniona płynem Jama utworzona przez rozszerzenie kanału centralnego rdzenia kręgowego po wejściu do mózgu). Podobnie jak w rdzeniu kręgowym, czwarta komora jest otoczona substancją białą Na zewnątrz, z substancją szarą wewnątrz. Rdzeń grzbietowy jest również miejscem pochodzenia ostatnich siedmiu nerwów czaszkowych, z których większość opuszcza rdzeń brzusznie.

rdzeń składa się zarówno z mielinizowanych (istoty białej), jak i niemielinizowanych (istoty szarej) włókien nerwowych i, podobnie jak inne struktury w pniu mózgu, istota biała rdzenia, zamiast leżeć pod istotą szarą, jest mieszana z tą ostatnią, dając początek części formacji siateczkowej (sieci połączonych ze sobą klastrów neuronów w pniu mózgu). Neurony formacji siateczkowej odgrywają centralną rolę w przekazywaniu impulsów motorycznych i czuciowych. Osoby znajdujące się w rdzeniu wykonują złożone funkcje integracyjne; na przykład różne ośrodki funkcjonalne specjalizują się w kontroli autonomicznej aktywności nerwowej, regulacji oddychania, tętna i procesów trawiennych. Inne działania neuronów w rdzeniu obejmują kontrolę ruchu, przekazywanie somatycznej informacji sensorycznej z narządów wewnętrznych oraz kontrolę pobudzenia i snu.

urazy lub choroby dotykające środkową część rdzenia mogą prowadzić do zespołu rdzeniowego przyśrodkowego, który charakteryzuje się częściowym porażeniem przeciwnej strony ciała, utratą zmysłów dotyku i pozycji lub częściowym porażeniem języka. Urazy lub choroby rdzenia bocznego mogą powodować zespół rdzenia bocznego, który jest związany z utratą bólu i odczuć temperatury, utratą odruchu wymiotnego, trudnościami w połykaniu, zawrotami głowy, wymiotami lub utratą koordynacji.