układ mięśniowo-szkieletowy jest trzecim najczęstszym miejscem choroby przerzutowej po wątrobie i płucach, z > 50% pacjentów z rakiem rozwija przerzuty kostne.1-4 związana zachorowalność z przerzutami do kości obejmuje ból, złamanie patologiczne, hiperkalcemię i deficyty neurologiczne.5-7 minimalnie inwazyjne terapie mogą złagodzić ból lub zapewnić kontrolę miejscowo-regionalną, która przekłada się na poprawę jakości życia, zmniejszenie uzależnienia od opioidów, poprawę mobilności i obniżenie ogólnych kosztów opieki zdrowotnej.7-11 wyzwań związanych z leczeniem można przypisać dużej zmienności w prezentacji choroby. Na przykład etiologia bólu może być wynikiem strukturalnej niestabilności kości, utraty integralności wstawek mięśni i ścięgien, zapalenia związanego z guzem za pośrednictwem cytokin, zwiększonego ciśnienia śródkostnego spowodowanego wzrostem guza lub zwiększonym unaczynieniem, rozciągania okostnej lub nacisku zewnętrznego na sąsiednie nerwy i mięśnie.3,12 aby sprostać tym wyzwaniom, opracowano wiele technik onkologii interwencyjnej (IO).

typowe procedury IO stosowane w leczeniu przerzutów kostnych obejmują embolizację guza, ablację termiczną, augmentację kręgów i cementoplastykę.13 ponadto oprogramowanie do prowadzenia obrazu rozszerzyło możliwości stabilizacji złamań patologicznych za pomocą przezskórnego umieszczania śrub kaniulowanych. Podejście proceduralne jest często dostosowane do indywidualnej biologii nowotworu, lokalizacji, unaczynienia i wielkości. W tym artykule omówiono aktualne możliwości leczenia przerzutów kostnych. Literatura wspierająca i potencjalne przyszłe kierunki badań są omawiane dla każdego leczenia osobno.

embolizacja

embolizacja może być skutecznym leczeniem guzów nadnerczy jako dodatek przedchirurgiczny w celu ułatwienia resekcji lub jako niezależny środek paliatywny bólu (Rysunek 1); Ten ostatni będzie przedmiotem niniejszego przeglądu.14-17 łagodzenie bólu następuje poprzez impedancję osteolizy zlokalizowanej w okolicy i zmniejszenie objętości guza, co w połączeniu obniża stan zapalny związany z guzem za pośrednictwem cytokin, zmniejsza ciśnienie śródkostne i rozciąganie okostnej oraz łagodzi kompresję nowotworową na otaczających tkankach i strukturach nerwowo-naczyniowych. Można użyć wielu materiałów zatorowych, w tym kulek zatorowych, gąbki żelatynowej, cewek lub płynnych środków, takich jak etanol, klej lub Onyks (Medtronic).18 embolizacja Mikrosferyczna lub mikrocząsteczkowa jest zwykle wykonywana w celu osiągnięcia dystalnej okluzji, chociaż wybór środka zatorowego zależy od doświadczenia operatora, stopnia unaczynienia guza, wielkości tętnicy zasilającej nowotwór, obecności przetaczania tętniczo-żylnego i ilości dodatkowego przepływu krwi do otaczającej tkanki mięśniowo-szkieletowej.

kilka retrospektywnych przeglądów potwierdza embolizację jako leczenie paliatywne bólu, przy czym większość badań bada leczenie raka nerkowokomórkowego (RCC) i przerzutów do tarczycy. W serii małych przypadków dziewięciu pacjentów z przerzutowym RCC zgłaszano łagodne do wyraźnego natychmiastowe złagodzenie bólu, które trwało od 1 do 6 miesięcy u wszystkich pacjentów.W nowszym przypadku 21 pacjentów z przerzutowym RCC leczonych embolizacją odnotowano> 50% zmniejszenie stosowania środków odurzających po leczeniu w 36 Z 39 miejsc o średnim czasie trwania 5,5 miesiąca.W innym badaniu embolizacja 41 naczyniowych przerzutów tarczycy poprawiła objawy kliniczne u 59% (24/41) leczonych zmian przez co najmniej 1 miesiąc bez progresji guza.21 według wiedzy autora, w największym przeglądzie retrospektywnym zbadano 309 procedur embolizacji u 243 chorych na raka z bolesnymi przerzutami do kości z raka nerek, tarczycy, piersi i płuc, zgłaszając > zmniejszenie o 50% skali wizualnej analogowej (Vas) i zmniejszenie stosowania leków przeciwbólowych w 97% procedur przez średni czas 8,1 miesiąca.We wszystkich badaniach złagodzenie bólu wystąpiło w ciągu 2 tygodni od embolizacji.

Ograniczenia i wyzwania istnieją w obecnej literaturze IO. Rodzaj zastosowanego środka zatorowego jest bardzo zmienny, podobnie jak typy i podtypy nowotworów. Subtelny wynik embolizacji może mieć wpływ na stopień unaczynienia, ilość krążenia pobocznego, lub obecność wewnątrzustnego przetaczania tętniczo-żylnego. Ponadto lokalizacja i rozmiar przerzutów kostnych mogą stanowić zmienne zakłócające podczas oceny wyników paliatywnych. Na przykład duże guzy lityczne zlokalizowane w kości obciążonej mogą nadal powodować ból z powodu niestabilności strukturalnej z powodu erozji kości. Wreszcie, stosowanie innych metod leczenia, takich jak radioterapia lub chemioterapia w połączeniu z embolizacji nie jest jednolicie zgłaszane. Połączenie embolizacji i towarzyszącej terapii zewnętrznej może mieć działanie synergiczne. Na przykład Eustatia-Rutten i wsp. zauważyli zwiększony średni czas trwania łagodzenia bólu z 6 do 15,5 miesiąca u pacjentów z rakiem tarczycy, którzy przeszli embolizację w połączeniu z radiojodyną lub zewnętrzną terapią napromieniania.Podobne wyniki zaobserwowano w mniejszej kohorcie pięciu pacjentów z przerzutowym rakiem tarczycy leczonych embolizacją i jednoczesnym leczeniem radiojodyną.23

przyszłe badania embolizacji mogą korzystać z projektu prospektywnego z większą kohortą pacjentów, biorąc pod uwagę wyżej wymienione ograniczenia i wyzwania w projektowaniu badania. Ponadto wartość chemoembolizacji nie została dokładnie oceniona w przypadku przerzutów kostnych. Koike i wsp. ocenili paliatywny efekt leczenia chemioembolizacją lub łagodną embolizacją dla 24 przerzutów do kości z wielu różnych typów nowotworów pierwotnych U 18 pacjentów, chociaż nie zaproponowano bezpośredniego porównania.Ostatnie sukcesy w leczeniu wielu typów nowotworów za pomocą ogólnoustrojowego lub wewnątrzustnego wstrzyknięcia immunoterapii stawiają pytanie, czy równoczesne leczenie embolizacją lub iniekcją wewnątrznaczyniową z embolizacją może nasilać leczenie miejscowe lub inicjować efekt ropnopalny.

ablacja termiczna

ablacja termiczna obejmuje wiele przezskórnych technologii, które dostarczają energię w określonej strefie ablacji w celu osiągnięcia nieodwracalnej śmierci komórkowej guza.25 głównymi źródłami energii cieplnej dla ablacji są częstotliwości radiowe, mikrofalowe i krioterapia (ryc. 2). Ablacja termiczna może być stosowana do łagodzenia bólu, niezależnie od wielkości guza, chociaż ablacja interfejsu między guzem a kością jest zwykle wystarczająca, aby wywołać ulgę objawową. Uważa się, że mechanizm łagodzenia bólu występuje poprzez zniszczenie włókien czuciowych dostarczających okostną, dekompresję objętości guza, eradykację komórek nowotworowych wytwarzających cytokiny i hamowanie aktywności osteoklastów.26 ponadto ablacja termiczna może zapewnić skuteczne środki kontroli lokalnej.27,28 wybór sposobu ablacji zależy od doświadczenia lekarza, chorób współistniejących pacjentów oraz lokalizacji i wielkości guza.

prospektywne badania oceniły wpływ ablacji i krioablacji o częstotliwości radiowej na łagodzenie bólu w przerzutowej chorobie kostnej. W wieloośrodkowym badaniu klinicznym dotyczącym leczenia bolesnych przerzutów do kości, przezskórna ablacja o częstotliwości radiowej zmniejszyła najgorszy wynik bólu z 7,9 do 1,4 z 10 po 24 tygodniach obserwacji.W kolejnym jednoramiennym prospektywnym badaniu klinicznym z udziałem 55 pacjentów z pojedynczym bolesnym przerzutem do kości wykazano istotne zmniejszenie nasilenia bólu i poprawę nastroju po 1-i 3-miesięcznym okresie obserwacji.Ocena przezskórnej krioablacji w leczeniu 69 bolesnych przerzutów do kości pochodzących z wielu różnych nowotworów pierwotnych, przeprowadzona w wieloośrodkowym obserwacyjnym badaniu klinicznym, wykazała znaczące złagodzenie bólu u 75% pacjentów, przy czym całkowity średni najgorszy wynik bólu zmniejszył się z 7,1 do 5,1 z 10 po 1 tygodniu i do 1,4 z 10 po 6 miesiącach.Nie stwierdzono istotnej różnicy w porównaniu odpowiedzi paliatywnej u pacjentów poddanych radioterapii przed ablacją. W większości retrospektywnych i prospektywnych raportów, pacjenci mogą spodziewać się trwałej redukcji o 2 do 3 punktów w najgorszym nasileniu bólu w skali VAS w ciągu pierwszego tygodnia po ablacji, niezależnie od sposobu leczenia.

dla porównania, większość badań oceniających zastosowanie przezskórnej ablacji termicznej do lokalnej kontroli przerzutów do kości ma charakter retrospektywny w przypadku małych kohort pacjentów. Krioablacja przerzutowego RCC do kości u siedmiu pacjentów z 13 zmianami kostnymi (średnia wielkość guza, 4,8 cm) wykazała miejscową kontrolę u 12 z 13 zmian, a mediana obserwacji wynosiła 16 miesięcy.Nowsze retrospektywne badanie krioablacji z udziałem 40 pacjentów z 50 przerzutami RCC (średnia wielkość guza, 3,4 cm) wykazało, że ogólny wskaźnik kontroli miejscowej wynosił 82% (41/50 zmian), a mediana obserwacji wynosiła 35 miesięcy.Badanie retrospektywne przeprowadzone w jednym Instytucie, obejmujące krioablację 40 pacjentów z 52 nowotworami z wielu typów raka pierwotnego o medianie wielkości 2 cm (zakres, 0,6–7.5 cm) odnotowano miejscową kontrolę u 87% (45/52 zmiany chorobowe), mediana obserwacji wynosiła 21 miesięcy, a mediana przeżycia wolnego od choroby wynosiła 7 miesięcy.W największej retrospektywnej kohorcie oceniano 89 pacjentów leczonych z powodu 122 zmian przerzutowych w wielu typach raka pierwotnego z ablacją o częstotliwości radiowej (74 zmiany) lub krioablacją (48 zmian), zgłaszając roczny wskaźnik kontroli miejscowej 67% po medianie okresu obserwacji wynoszącej 22,8 miesiąca.35

przyszłe badania ablacji termicznej powinny obejmować dalszą ocenę kontroli lokalnej w różnych typach nowotworów. Należy ocenić wpływ ablacji na przerzuty sklerotyczne metodą ablacji, ponieważ zmiany sklerotyczne mogą być bardziej wrażliwe na krioablację. Ponadto należy zbadać rolę ablacji termicznej w oligometastazach, podobnie jak nasilenie efektów paliatywnych przy radioterapii, 36 kontrolę lokoregulacyjną u pacjentów z nawrotem po radioterapii i potencjalne zastosowanie jako uzupełnienie immunoterapii. Ponadto zastosowanie leczenia u dzieci z przerzutami może przynieść szczególne korzyści w eliminowaniu konieczności bardziej inwazyjnych zabiegów chirurgicznych.

ostatnie postępy w obrazowaniu można dalej badać w celu poprawy bezpieczeństwa i skuteczności procedur. Marginesy ablacji mogą być trudne do dokładnego zidentyfikowania przy użyciu CT, niezależnie od zastosowanej modalności, ze względu na dużą gęstość struktur kostnych. Zaawansowane możliwości CT, takie jak algorytmy redukcji artefaktów metalowych i DWUENERGETYCZNY CT, mogą pomóc wyznaczyć marginesy ablacji lub zapewnić środki ułatwiające wykrywanie wspomagane komputerowo. Dalszy rozwój igieł kostnych zgodnych z MRI może zwiększyć możliwość krioablacji sterowanej MRI.38-40

techniki konsolidacyjne

techniki konsolidacyjne w łagodzeniu bólu obejmują augmentację kręgów, cementoplastykę i przezskórne mocowanie śrub. Augmentacja kręgów i cementoplastyka wzmacniają strukturalnie osłabione lub złamane kości za pomocą wstrzyknięcia cementu kostnego przez przezskórnie umieszczoną igłę. Właściwości fizyczne cementu kostnego (zazwyczaj Poli ) zapewniają odporność na osiowe siły ściskające występujące podczas czynności obciążających. Augmentacja kręgów obejmuje zabiegi vertebroplastyki i kifoplastyki,41 natomiast cementoplastyka lub osteoplastyka stosuje te same techniki poza kręgosłupem.Przezskórne mocowanie śrub opisuje małoinwazyjne umieszczenie metalowych śrub na uszkodzonej kości w celu stabilizacji lub zapobiegania patologicznemu złamaniu.43-45 dodanie metalowych śrub poprawia odporność na moment obrotowy i naprężenia naprężające oraz stanowi uzupełnienie odporności na ściskanie PMMA. Chociaż podstawowe zasady fiksacji wewnętrznej zostały opracowane w podsekcjach chirurgicznych, zaawansowane możliwości obrazowania IO i wiedza doprowadziły do zmiany paradygmatu, aby rozszerzyć tę cenną opcję leczenia paliatywnego na kandydatów niechirurgicznych.

powiększenie kręgów

powiększenie kręgów jest szeroko wspierane w leczeniu choroby przerzutowej. Wybór vertebroplasty kontra kifoplastyka jest według preferencji i uznania operatora lekarza i na podstawie doświadczenia operatora, stopnia ucisku kręgosłupa i obecności rozszerzenia guza przez tylny korpus kręgowy do przestrzeni zewnątrzoponowej. Oceniając wyniki wertebroplastyki u 868 pacjentów leczonych z powodu złamań kompresyjnych kręgów o etiologii przerzutowej i osteopenowej, pacjenci z chorobą z przerzutami zgłaszali zadowalające wyniki bólu i zmniejszone zapotrzebowanie na opiaty przeciwbólowe (83% vs 78%).Wieloośrodkowe randomizowane, kontrolowane badanie kliniczne z udziałem 134 pacjentów ze złośliwymi złamaniami uciskowymi kręgów, w którym porównywano kifoplastykę z leczeniem niechirurgicznym, wykazało znaczące zmniejszenie skali bólu w grupie leczonej, bez znaczących zmian w grupie nieleczonej.W metaanalizie 111 badań z udziałem 4235 pacjentów i porównywaniu wertebroplastyki i kifoplastyki do leczenia patologicznych złamań kompresyjnych, Średnia ocena bólu w skali VAS uległa poprawie z ≥ 7, 0 do < 4, 0, z odpowiednim zmniejszeniem stosowania leków przeciwbólowych i poprawą oceny niepełnosprawności związanej z bólem.

przyszłe kierunki poprawy efektów powiększania kręgów obejmują ocenę leczenia skojarzonego z ablacją termiczną w celu nasilenia efektów paliatywnych bólu.49 aktualnych małych raportów kohortowych pozostaje niejednoznacznych. Ostatnie badania sugerują, że leczenie skojarzone poprawia bezpieczeństwo poprzez zmniejszenie powikłań wynikających z wycieku cementu.50

Cementoplastyka

Cementoplastyka wykazała trwałe działanie paliatywne u pacjentów z pozaszpitalną chorobą kości z przerzutami (ryc. 3). Retrospektywny przegląd stosowania cementoplastyki w przypadku 65 zmian w miednicy lub kończynach wykazał znaczące zmniejszenie skali bólu w skali VAS z 8,19 do 3,02 po 3 miesiącach obserwacji.W retrospektywnym przeglądzie cementoplastyki 140 bolesnych przerzutowych zmian kostnych poza kręgosłupem u 105 pacjentów stwierdzono znaczne zmniejszenie bólu u 91% pacjentów ze średnią poprawą skali bólu w skali VAS z 8,7 do 1,9 po medianie okresu obserwacji wynoszącej 9 miesięcy.52

przyszłe kierunki poprawy efektów cementoplastyki pozaszpitalnej obejmują również szerszą ocenę połączenia metody kontroli lokoregionalnej i cementoplastyki. Kilka małych serii przypadków oceniło wykonalność ablacji skojarzonej i cementoplastyki pozaspinalnej, chociaż według wiedzy autora nie przeprowadzono bezpośredniego porównania w celu oceny efektów paliatywnych bólu między leczeniem skojarzonym a samą cementoplastyką.

przezskórne mocowanie śrubowe

przezskórne mocowanie śrubowe wykonuje się głównie w celu łagodzenia bólu lub zapobiegania patologicznym złamaniom pierścienia miednicy lub szyjki kości udowej (ryc. 1). W niedawnym przeglądzie retrospektywnym odnotowano znaczące złagodzenie bólu w leczeniu 20 złamań patologicznych ze średnią poprawą skali bólu w skali VAS z 8 do 2,5 z 10,43 ponadto to samo badanie poparło wniosek o zapobieganie zbliżającym się złamaniom patologicznym w leczeniu 45 miejsc w miednicy i szyjce kości udowej.43 podobne wyniki zostały potwierdzone w innych małych przeglądach retrospektywnych.44-46, 54

przyszłe badania powinny nadal gromadzić dane dotyczące długoterminowych wyników. Ponadto rola w zapobiegawczym leczeniu potencjalnych zbliżających się złamań patologicznych poza kośćmi kości udowej może okazać się korzystna dla pacjentów z dużymi bolesnymi przerzutami, które nie doprowadziły jeszcze do złamania. Wreszcie, leczenie skojarzone, które obejmują terapie lokoregionalne, takie jak ablacja termiczna lub embolizacja, może synergistycznie wydłużyć czas łagodzenia bólu.

wnioski

wiele cennych technik IO zostało zaawansowanych w leczeniu przerzutów kostnych. Sukces kliniczny często opiera się na dostosowanym podejściu do wyzwań związanych z szeroką zmiennością biologii, lokalizacji, wielkości i unaczynienia guza z przerzutami. Zabiegi mogą zapewnić kontrolę lokalizacyjną lub łagodzenie bólu i mogą być łączone w celu uzyskania efektu synergicznego. Przyszłe badania mające na celu ugruntowanie roli IO w kościach opierają się na ciągłym zbieraniu potencjalnych danych dotyczących dużych kohort.

1. Coleman RE. Cechy kliniczne przerzutowej choroby kości i ryzyko zachorowalności układu kostnego. Clin Cancer Res. 2006;12:6243s-6249s.

2. Roodman GD. Mechanizmy przerzutów do kości. N Engl J Med. 2004;350:1655-1664.

3. Figura N, Smith J, Hsiang-Hsuan MY. Mechanizmy i adiuwanty bólu kości. Hematol Oncol Clin North Am. 2018,32:447-458.

4. Li s, Peng Yi, Weinhandl e, et al. Szacunkowa liczba rozpowszechnionych przypadków przerzutowej choroby kości w dorosłej populacji USA. Clin Epidemiol. 2012;4:87-93.

5. Rizzoli R, Body JJ, Brandi ML, et al. Choroba kości związana z rakiem. Osteoporos Int. 2013;24:2929-2953.

6. Oster G, Lamerato L, Glass A, et al. Historia naturalna zdarzeń związanych ze szkieletem u pacjentów z rakiem piersi, płuc lub prostaty i przerzutami do kości; 15-letnie badanie w dwóch dużych systemach opieki zdrowotnej w USA. Wsparcie Opieki Nad Rakiem. 2013;21:3279-3286.

7. Saad F, Lipton a, Cook R, et al. Złamania patologiczne korelują ze zmniejszeniem przeżywalności u pacjentów ze złośliwą chorobą kości. Rak. 2007;110:1860-1867.

8. Weinfurt KP, Li Y, Castel LD, et al. Wpływ zdarzeń związanych ze szkieletem na jakość życia związaną ze zdrowiem u pacjentów z przerzutowym rakiem gruczołu krokowego. Ann Oncol. 2002; 13(suppl 5):180.

9. Sathiakumar N, Delzell E, Morrisey MA, et al. Śmiertelność po przerzutach do kości i zdarzeniach związanych ze szkieletem wśród kobiet z rakiem piersi: analiza populacyjna amerykańskich beneficjentów Medicare, 1999-2006. Rak Piersi Res Leczyć. 2012;131:231-238.

10. Oefelein MG, Ricchiuti V, Conrad W, Resnick MI. Złamania szkieletu negatywnie korelują z całkowitym przeżyciem u mężczyzn z rakiem prostaty. J Urol. 2002;168:1005-1007.

11. Lage MJ, Barber BL, Harrison DJ, Jun S. the cost of treating skeletal-related events in patients with prostate cancer. Jestem J Manag Care. 2008;14:317-322.

12. Mundy gr. Mechanizmy przerzutów do kości. Rak. 1997;80:1546-1556.

13. Kurup AN, Callstrom Mr. Expanding role of percutaneous ablative and consolidative treatments for musculosum tumors. Clin Radiol. 2017;72:645-656.

14. Ozkan E, Gupta S. embolizacja guzów kręgosłupa: anatomia naczyniowa, wskazania i technika. Tech Vasc Interv Radiol. 2011;14:129-140.

15. Rilling WS, Chen GW. Embolizacja przedoperacyjna. Semin Intervent Radiol. 2004;21:3-9.

16. Kobayashi K, Ozkan e, Tam a i in. Przedoperacyjna embolizacja guzów kręgosłupa: zmienne wpływające na śródoperacyjną utratę krwi po embolizacji. Acta Radiol. 2012;53:935-942.

17. Barton PP, Waneck RE, Karnel FJ, et al. Embolizacja przerzutów do kości. J Vasc Interv Radiol. 1996;7:81-88.

18. Owen RJ. Embolizacja mięśniowo-szkieletowych guzów kości. Semin Intervent Radiol. 2010;27:111-123.

19. Chuang VP, Wallace s, Swanson D, et al. Niedrożność tętnic w leczeniu bólu spowodowanego przerzutowym rakiem nerki. Radiologia. 1979;133(3 pkt 1): 611-614.

20. Forauer AR, Kent E, Cwikiel W, et al. Selektywna paliatywna embolizacja przerzutów kostnych z raka nerkowokomórkowego. Acta Oncol. 2007;46:1012-1018.

21. Eustatia-Rutten CFA, Romijn JA, Guijt MJ, et al. Wyniki embolizacji paliatywnej przerzutów do kości w zróżnicowanym raku tarczycy. J Clin Endocrinol Metab. 2003;88:3184-3189.

22. Rossi G, Mavrogenis Af, Rimondi e, et al. Selektywna embolizacja tętnic w przypadku nowotworów kości: doświadczenie w 454 sprawach. Radiol Med. 2011;116:793-808.

23. Van Tol KM, Hew JM, Jager PL, et al. Embolizacja w połączeniu z terapią radiojodyną w przypadku przerzutów do kości ze zróżnicowanego raka tarczycy. Clin Endocrinol (Oxf). 2000;52:653-659.

24. Koike Y, Takizawa K, Ogawa Y, et al. Przezskórna chemioembolizacja tętnic (TACE) lub embolizacja (TAE) w objawowych przerzutach do kości jako leczenie paliatywne. Cardiovasc Intervent Radiol. 2011;34:793-801.

25. Ahmed M, Brace C, Lee Ft Jr, Goldberg S. zasady i postępy w ablacji przezskórnej. Radiologia. 2011;258:351-369.

26. Callstrom MR, Charboneau JW, Goetz MP, et al. Bolesne przerzuty obejmujące kości: wykonalność przezskórnej ablacji radiowej CT i US. Radiologia. 2002;224:87-97.

27. Tomasian a, Wallace a, Northrup B, et al. Krioablacja kręgosłupa: łagodzenie bólu i miejscowa Kontrola nowotworu w przypadku przerzutów kręgów. Am J Neuroradiol. 2016;37:189-195.

28. Deschamps F, Farouil G, de Baere T. przezskórna ablacja guzów kości. Diagn Interv Imaging. 2014;95:659-663.

29. Goetz MP, Callstrom MR, Charboneau JW, et al. Przezskórna ablacja ablacji bolesnych przerzutów do kości: badanie wieloośrodkowe. J Clin Oncol. 2004;22:300-306.

30. Dupuy DE, Liu D, Hartfeil D, et al. Przezskórna ablacja ablacji bolesnych przerzutów kostnych: wieloośrodkowe badanie American College of Radiology Imaging Network. Rak. 2010;116:989-997.

31. Callstrom MR, Dupuy DE, Solomon SB, et al. Przezskórna krioablacja bolesnych przerzutów do kości: badanie wieloośrodkowe. Rak. 2013;119:1033-1041.

32. Bang HJ, Littrup PJ, Goodrich DJ i in. Przezskórna krioablacja przerzutowego raka nerkowokomórkowego dla lokalnej kontroli nowotworu: wykonalność, wyniki i Szacunkowa opłacalność dla paliacji. J Vasc Interv Radiol. 2012;23:770-777.

33. Gardner CS, Ensor JE, Ahrar K, et al. Krioablacja przerzutów do kości z raka nerkowokomórkowego w celu lokalnej kontroli nowotworu. J Kość Stawowa Surg Am. 2017;99:1916-1926.

34. McMenomy BP, Kurup AN, Johnson GB, et al. Przezskórna krioablacja mięśniowo-szkieletowej choroby oligometastatycznej w celu całkowitej remisji. J Vasc Interv Radiol. 2013;24:207-213.

35. Deschamps F, Farouil G, Ternes N et al. Techniki ablacji termicznej: leczenie przerzutów do kości u wybranych pacjentów? Eur Radiol. 2014;24:1971-1980.

36. Di Staso M, Gravina GL, Zugaro L, et al. Leczenie pojedynczych bolesnych przerzutów kostnych za pomocą radioterapii, krioablacji lub terapii skojarzonej: analiza dopasowania skłonności u 175 pacjentów. PloS 1. 2015; 10: e0129021.

37. Botsa E, Poulou LS, Koutsogiannis I, et al. Ct-guided radiofrekwency guz ablacji u dzieci. Pediatr Radiol. 2014;44:1421-1425.

38. Smith KA, Carrino JA. MRI-prowadzone interwencje układu mięśniowo-szkieletowego. J Magn Reson Imaging. 2008;27:339-346.

39. Blanco Sequeiros R, Ojala R, Kariniemi J, et al. MR-guided interventional procedures: a review. Acta Radiol. 2005;46:576-586.

40. Ahrar K, Sabir SH, Yevich SM, et al. Interwencje MRI w układzie mięśniowo-szkieletowym. Top Magn Reson Imaging. 2018;27:129-139.

41. Ruiz Santiago F, Santiago Chinchilla a, Guzmán Alvarez LG, et al. Przegląd porównawczy vertebroplastyki i kifoplastyki. Świat J Radiol. 2014;6:329-343.

42. Deschamps F, de Baere T. Cementoplastyka przerzutów do kości. Diagn Interv Imaging. 2012;93:685-689.

43. Deschamps F, de Baere T, Hakime A, et al. Przezskórna OSTEOSYNTEZA w miednicy u pacjentów z rakiem. Eur Radiol. 2016;26:1631-1639.

44. Deschamps F, Farouil G, Hakime A, et al. Przezskórna stabilizacja zbliżającego się patologicznego złamania bliższej kości udowej. Cardiovasc Intervent Radiol. 2012;35:1428-1432.

45. Cazzato RL, Koch G, Buy, et al. Przezskórne obrazowe mocowanie śrubowe zmian kostnych u chorych na raka: dwuśrodkowa analiza wyników, w tym lokalna ewolucja leczonego ogniska. Cardiovasc Intervent Radiol. 2016;39:1455-1463.

46. Gangi a, Guth S, Imbert JP, et al. Przezskórna vertebroplastyka: wskazania, technika i wyniki. RTG. 2003; 23: e10.

47. Berenson J, Pflugmacher R, Jarzem P, et al. Kifoplastyka balonowa a niechirurgiczne leczenie złamań w leczeniu bolesnych złamań uciskowych kręgosłupa u pacjentów z rakiem: wieloośrodkowe, randomizowane, kontrolowane badanie. Lancet Oncol. 2011;12:225-235.

48. Jakość Zdrowia Ontario. Powiększenie kręgów z udziałem vertebroplastyki lub kifoplastyki w przypadku złamań uciskowych kręgosłupa związanych z rakiem: przegląd systematyczny. Ont Health Technol Assess Ser. 2016;16:1-202.

49. Kam NM, Maingard J, Kok HK i in. Połączona augmentacja kręgów i ablacja o częstotliwości radiowej w leczeniu przerzutów do kręgosłupa: aktualizacja. Curr Treat Opcje Oncol. 2017;18:74.

50. David E, Kaduri s, Yee A, et al. Początkowe doświadczenie z jednym ośrodkiem: ablacja wspomagana przez ablację i osteoplastykę przy użyciu urządzenia dwubiegunowego w paliacji przerzutów do kości. Lek. Med. Ann Palliat 2017;6:118-124.

51. Sun G, Jin P, Xun-wei L i in. Cementoplastyka do leczenia bolesnych przerzutów do kości poza kręgosłupem. Eur Radiol. 2014;24:731-737.

52. Anselmetti GC. Osteoplastyka: przezskórne wstrzyknięcie cementu kostnego poza kręgosłup. Semin Intervent Radiol. 2010;27:199-208.

53. Basile a, Giuliano G, Scuderi V, et al. Cementoplastyka w leczeniu bolesnych przerzutów do kości pozaspinalnych: nasze doświadczenia. Radiol Med. 2008;113:1018-1028.

54. Pusceddu C, Fancellu a, Ballicu N, et al. Ct-przezskórne mocowanie śrubowe plus cementoplastyka w leczeniu bolesnych przerzutów do kości ze złamaniami O WYSOKIM RYZYKU złamania patologicznego. Radiol. 2017;46:539-545.

Steven Yevich, MD, MPH
Department of Interventional Radiology
Division of Diagnostic Imaging
The University of Texas MD Anderson Cancer Center
Houston, Texas
[email protected]
konsultant Healthtronics Endocare.