Enrico Caruso, urodzony w lutym 2011 roku. 25, 1873, może być najsłynniejszym tenorem wszech czasów. Być może był nawet najsłynniejszym śpiewakiem operowym, jaki kiedykolwiek obdarzył ziemię łaską.

pochodził z skromnych początków w Neapolu i istnieje nawet miejska legenda, że jego rodzice mogli mieć około 21 dzieci, a 18 zmarło w niemowlęctwie. Niezależnie od tego, matka zachęcała go do podjęcia kariery wokalnej, a on znalazł pracę jako piosenkarz uliczny i występował w kawiarniach i wieczorach. Karierę przerwała mu służba wojskowa, ale po zakończeniu kadencji wznowił śpiewanie.

w wieku 22 lat zadebiutował w Teatro Nuovo w Neapolu, ale minęło wiele lat, zanim dostał prawdziwą szansę na ucieczkę. W 1900 roku podpisał kontrakt z La Scala i wykonał „La Bohème” pod batutą Toscaniniego. To właśnie w tym czasie wybuchł i zaczął zarabiać duże możliwości w całej Europie. W 1901 roku wystąpił na koncercie upamiętniającym niedawną śmierć Verdiego, występując u boku Francesco Tamagno. W kwietniu 1902 roku został zatrudniony przez firmę Gramophone & do wykonania nagrań akustycznych. Wykonane przez niego płyty stały się bestsellerami i nagle został zatrudniony przez Royal Opera House w Covent Garden do wykonania szeregu przedstawień.

w 1903 roku zadebiutował w Met, A kilka miesięcy później rozpoczął współpracę z Victorem Talking Machine Company; z obydwoma firmami utrzymywał długotrwałe kontakty.

od tego momentu stał się głównym artystą na całym świecie.

Niestety w latach 20.zaczął cierpieć na ropne zapalenie opłucnej i rozedmę płuc. Jego stan zdrowia pogorszył się i 2 sierpnia 1921 roku zmarł w wieku 48 lat.

jego spuścizna trwa do dziś.

role sygnowane

Caruso śpiewał szeroki repertuar. Jego największą rolą w Met była rola Radamèsa w” Aidzie”; w swojej karierze wystąpił w operze 92 razy.

inne role, które często wykonywał, to Cavaradossi w „Tosce”, Książę w „Rigoletto” i Rodolfo w „La Bohème.”Te cztery role stanowiły ponad 25 procent z 863 przedstawień, które zagrał w latach 1903-1920.

Czytaj więcej o Caruso

rzadkie Opery, których bronił

jego „pojawienie się” w „imigrancie”

Oto Quiz z jego kariery

„Fitzcarraldo” to kolejny film z obsesją na punkcie Caruso