definicja

podwichnięcie Glenohumeral jest definiowane jako częściowe lub niekompletne zwichnięcie, które zwykle wynika ze zmian w integralności mechanicznej stawu. W podwichnięciu głowa kości ramiennej wyślizguje się z jamy glenoidalnej w wyniku osłabienia mankietu rotatora lub uderzenia w obszar barku. Podwichnięcie może wystąpić w jednym z trzech typów: przedni (do przodu), tylny (do tyłu) i dolny (w dół). Różnica w zwichnięciu barku polega na tym, że głowa kości ramiennej wyskakuje z powrotem do gniazda.

klinicznie istotna anatomia

staw barkowy (lub staw glenohumeral) umożliwia największy zakres ruchu każdego stawu. Ponieważ jest to również najczęściej zwichnięty staw, stanowi doskonałą demonstrację zasady, że stabilność musi zostać poświęcona, aby uzyskać mobilność. Składa się z 3 struktur kostnych: kość ramienna, łopatka i obojczyk. Kości te tworzą łącznie 3 Stawy maziowe: gleno-ramienny, mostkowo-obojczykowy i akromio-obojczykowy. Poza tym można również znaleźć podakromowy ” joint „i szkaplerzno-piersiowy”joint”. Rozmiar jamy glenoidalnej jest zwiększany przez włókniste chrzęstne labrum glenoidalne, które kontynuuje poza kostną krawędź i pogłębia Gniazdo. Kości obręczy piersiowej zapewniają pewną stabilność powierzchni górnej, ponieważ proces akromion i korakoidalny wystają bocznie wyżej niż głowa kości ramiennej. Ale większość stabilności zapewnia otaczające mięśnie szkieletowe, z pomocą związanych z nimi ścięgien i różnych więzadeł. Główne więzadła, które pomagają ustabilizować staw barkowy są glenohumeral, coracohumeral, coracoacromial i więzadła akromiohumeral. Więzadło akromioclavicular wzmacnia torebkę stawu akromioclavicular i wspiera górną powierzchnię barku. Największe więzadło jest więzadło Glenohumeral, i to jest powszechnie uszkodzone lub przeciążone w podwichnięciu stawu barkowego. . Mięśnie poruszające ramieniem stabilizują bark bardziej niż wszystkie więzadła i włókna torebkowe razem wzięte. Mięśnie pochodzące z tułowia, obręczy piersiowej i kości ramiennej pokrywają przednią, górną i tylną powierzchnię kapsułki. Ścięgna supraspinatus, infraspinatus, teres minor i subscapularis wzmacniają torebkę stawową i ograniczają zakres ruchu. Mięśnie te, znane jako mankiet rotatora, są podstawowym mechanizmem wspierającym staw barkowy i ograniczającym jego ROM.

wideo

Epidemiologia

podwichnięcie i płeć. Występuje zarówno u mężczyzn, jak i u kobiet.
podwichnięcia barku często występują u osób z udarem połowiczym lub ze sparaliżowaną kończyną górną. Zgłaszana częstość występowania jest bardzo zróżnicowana, od 17% do 81%

traumatyczne podwichnięcia ramienia mogą wystąpić w wielu sportach, w tym w piłce nożnej, rugby, zapasach i boksie.

charakterystyka/prezentacja kliniczna

głównym problemem podwichnięcia barku jest niestabilność stawu glano-ramiennego. Anatomia tego stawu pozwala na duży zakres ruchów, ale traci stabilność. Badania Basmajiana dowiodły, że mięsień supraspinatus i w mniejszym stopniu także tylne włókna mięśnia naramiennego odgrywają kluczową rolę w utrzymywaniu układu mięśniowo-łzowego. Chaco i Wolf potwierdzili to w swoich badaniach, które mówiły, że supra spinatus jest bardzo ważny w zapobieganiu podwichnięciu kości ramiennej w dół. Podwichnięcie występuje z barkiem w Uprowadzeniu i rotacji zewnętrznej.Inne badania pokazują, że najważniejszą strukturą więzadeł do utrzymania prawidłowej pozycji barku, a także do zapobiegania podwichnięciu barku, jest więzadło pośladkowe dolne.Więzadło to jest najważniejsze podczas rotacji zewnętrznej i uprowadzenia podczas cocking twarzy ruchu rzutu.
podwichnięcie ramienia może prowadzić do uszkodzenia tkanek miękkich, ponieważ uszkodzenie trakcji może wystąpić z powodu sił przyciągania grawitacyjnego, a słaba ochrona jest oferowana przez słabe ramię. Jest to zwykle dość bolesne, i nie może być częściowe drętwienie barku, ramienia i ręki.

diagnostyka różnicowa

Acromioclaviculair joint injury

acromioclavicular (AC) urazy stawów są powszechne i często obserwowane po wrakach rowerów, sportach kontaktowych i wypadkach samochodowych. Akromioclavicular joint znajduje się w górnej części barku, gdzie proces akromion i obojczyk spotykają się tworząc staw. Kilka więzadeł otaczają ten staw, aw zależności od ciężkości urazu, osoba może rozerwać jedno lub wszystkie więzadła. Zerwane więzadła prowadzą do
skręceń i separacji stawu akromioklawicznego.

tendinopatia bicepsa

tendinopatia bicepsa, jest procesem zapalnym długiej głowy ścięgna bicepsa i jest częstą przyczyną bólu barku ze względu na jego położenie i funkcję.

urazy obojczyka

chociaż złamania obojczyka są powszechne i zwykle goją się niezależnie od wybranego leczenia, możliwe są powikłania, co gwarantuje uważną uwagę na te urazy. Podjęto wiele prób opracowania schematu klasyfikacji złamań obojczyka. Najczęstszym systemem jest następujący, stworzony przez Allmana, w którym urazy obojczyka dzielą się na trzecie:
• złamania grupy i: środkowe trzecie obrażenia
• złamania grupy II: dystalne trzecie obrażenia
• złamania grupy III: środkowe (proksymalne) trzecie obrażenia

uraz mankietu rotatora

urazy mankietu rotatora są częstą przyczyną bólu barku u osób w każdym wieku. Reprezentują one spektrum chorób, począwszy od ostrego odwracalnego zapalenia ścięgien do masywnych łez obejmujących supraspinatus, infraspinatus i subscapularis. Diagnoza jest zwykle poprzez szczegółową historię, badanie fizykalne, i często, badania obrazowe.

zwichnięcie barku

zwichnięcia barku mogą wystąpić w wyniku urazu lub luźnych więzadeł torebkowych. Różne stany mogą wpływać na stabilizujące struktury barku, a tym samym negatywnie wpływać na pacjentów z zwichnięciami barku.

bark pływaka

Bark pływaka jest terminem używanym do opisania problemu bólu barku w konkurencyjnej pływaka. Pływanie jest niezwykłym sportem, ponieważ ramiona i kończyny górne są używane do poruszania się, a jednocześnie wymagają ponadprzeciętnej elastyczności ramion i zakresu ruchu (ROM) dla maksymalnej wydajności. Często wiąże się to z niepożądanym wzrostem wiotkości stawów.

procedury diagnostyczne

objawy:
pacjenci z podwichnięciami barku często występują z:

• ból w okolicy barku
• utrata zakresu ruchu
• wyczuwalna szczelina między akromionem a głową kości ramiennej (można to nieformalnie zmierzyć w szerokościach palców)

testy funkcjonalne:
Test podwichnięcia jest pozytywny = podaje się opór, gdy pacjent przynosi ramię w pozycji rzucania, w kierunku wewnętrznego obrotu.
ból w kapsułce brzusznej wskazuje na uszkodzenie kapsułki czołowej.
ciśnienie podczas badania oporowego na grzbietowej części kości ramiennej może wywołać ślizganie brzuszne. Rezultatem jest nagły ból w ramieniu, aw wielu przypadkach występuje podwichnięcie z przodu. Badanie to może być przeprowadzone w różnym stopniu uprowadzenia i z podparciem ramienia lub bez niego.

pomiary radiograficzne są uważane za najdokładniejszy sposób oceny stopnia podwichnięcia

miary wyników

Oxford Instability Shoulder Score (Oiss)
OISS jest 12-elementowym kwestionariuszem z pięcioma możliwymi odpowiedziami w stylu Likerta dla każdego pytania i ma zakres od 0 do 48 (z wynikiem 48 wskazującym na lepszą funkcję ramienia). Oiss został opracowany i zwalidowany pod kątem niestabilności barku, a także został poddany testom w celu oceny reakcji u pacjentów z niestabilnością barku.

Western Ontario Shoulder niestabilność Index (Wosi)
wynik wosi jest 21-elementowy kwestionariusz z 100-mm poziomej wizualnej skali analogowej pod każdym pytaniem dla odpowiedzi pacjentów i waha się od 0 do 2100 i jest przeliczany na procent, przy czym 100% reprezentuje najwyższą możliwą jakość życia związaną z barkiem. Wosi jest rygorystycznie zaprojektowanym i ocenianym narzędziem pomiarowym dla pacjentów z niestabilnością barku i wykazano, że ma doskonałą reakcję na niestabilność tylną.

badanie

najpierw badacz powinien zapytać pacjenta o historię przyczyny podwichnięcia ręki. Następnie może przeprowadzić inspekcję, kiedy to robi, powinien upewnić się, że może mieć wizualny na obu ramionach w tym samym czasie, aby zobaczyć różne.
Po tym można użyć różnych testów, aby sprawdzić, czy pacjent miał podwichnięcie ramienia:

• test obciążenia i przesunięcia

w tym teście egzaminator stabilizuje łopatkę i przesuwa głowę kości ramiennej do tylnej i przedniej. Dzięki temu testowi badacz może wyczuć, czy głowa kości ramiennej ma zamiar podwichnąć.

• Test Push-Pull

ramię pacjenta jest umieszczone w 90 stopniach wypukłości i 30 stopniach zgięcia do przodu. Drugą ręką egzaminator chwyta midhumerus i zapewnia skierowaną siłę tylną. Test ten służy do pomiaru tylnej wiotkości barku.

• Test Protzmana

Ten test jest podobny do testu obciążenia i przesunięcia, ale druga ręka jest umieszczona w pachach, aby wyczuć translację głowy ramiennej lub poczuć, czy głowa ramienna podwichnie nad obręczą.

Zarządzanie fizykoterapii

u pacjenta z połowicą

zawiesia/podparcie:

tradycyjnie urządzenia wspomagające, w postaci zawiesin lub szelek, były używane do zarządzania podwichnięciem barku po CVA; celem jest podtrzymanie ciężaru ramienia, zapobiegając / minimalizując gorsze pociągnięcie kości ramiennej i zmniejszając rozciąganie torebki stawowej. W przeglądzie Cochrane w 2009 r.stwierdzono, że nie ma wystarczających dowodów, aby stwierdzić, czy urządzenia wspomagające są korzystne.

stymulacja elektryczna:

w przeglądzie Cochrane stwierdzono, że funkcjonalna stymulacja elektryczna przynosi poprawę bezbolesnego zakresu biernej rotacji bocznej kości ramiennej i zmniejsza nasilenie podwichnięcia glenohumeralnego; jednak nie stwierdzono znaczącego wpływu na regenerację motoryczną kończyny górnej.

porady/Postępowanie:

• Naucz pacjenta/opiekunów/krewnych, jak ustawić kończynę, aby podtrzymać ciężar ramienia
• rozsądne ćwiczenia pasywne lub aktywne wspomagane powinny być rozpoczęte w ciągu 24 godzin po udarze mózgu w celu utrzymania zakresu ruchu stawu barkowego

u pacjenta bez hemplegicznego

-zapobieganie zapaleniu stawów reccurance:
zaleca się ćwiczenia wzmacniające w celu przywrócenia siły mięśni rotatora.
wstępne zabiegi fizykoterapii mogą obejmować:

• ćwiczenia ruchowe w tym PROM, AAROM, AROM
• trening kontroli motorycznej
• stabilizacja łopatki
• izometryczne i niskostopniowe ćwiczenia wzmacniające
• terapia manualna skierowana na staw obojczykowo-obojczykowy

terapia manualna kręgosłupa szyjno-szyjnego i górnych żeber

późne etapy rehabilitacji urazu mankietu rotatora obejmują progresywne wzmocnienie oporowe, propriocepcję i ćwiczenia specyficzne dla sportu.

1. Aras MD, Gokkaya NK, Comert D, Kaya A, et al. (2004). Ból barku w hemiplegii: wyniki z Krajowego szpitala rehabilitacyjnego w Turcji. American Journal of Physical Medicine and Rehabilitation 83(9): 713-9.
2. Huang SW, Liu Sy, Tang HW, Wei TS, Wang WT, Yang CP. Związek między ciężkością podwichnięcia ramienia a uszkodzeniem tkanek miękkich u pacjentów z udarem połowiczym. J Rehabil Med. 2012 Sep; 44 (9): 733-9.
3. Hartwig m, Gelbrich G, Griewing B. Funkcjonalna orteza w podwichnięciu stawu barkowego po niedokrwiennym udarze mózgu w celu uniknięcia zespołu ramię-ręka po połowicznym: randomizowane badanie kliniczne. Clin Rehabil. 2012 Sep; 26 (9): 807-16.
4. https://emedicine.medscape.com/article/92337-overview#showall
5. Paci m, Nannetti L, Rinaldi LA. Podwichnięcie Glenohumeral w hemiplegii: przegląd. J Rehabil Res Dev. 2005 Jul-Aug; 42 (4): 557-68.
6. Ada L, Foongchomcheay A, Canning C. urządzenia wspomagające do zapobiegania i leczenia podwichnięcia ramienia po udarze mózgu. Cochrane Database Syst Rev. 2005 Jan 25; (1): CD003863.
7. Price CI, Pandyan Ad Electrical stimulation for preventing and treating post-stroke shoulder pain: a systematic Cochrane review Clinical Rehabilitation. Clin Rehabil. 2001;15:5-19.
8. Kaplan MC. Hemiplegiczny ból barku-wczesna profilaktyka i rehabilitacja. West J Med. Luty 1995;162(2):151-2
9. Kumar R, Metter EJ, Mehta AJ, Chew T. ból barku w hemiplegii. Rola ćwiczeń. Am J Phys Med Rehabil. Sie 1990;69(4):205-8