idea, że ubrania są prywatne lub publiczne lub że ciało może być w odpowiednio ubranym lub nie ubranym stanie, jest pojęciem względnym, które różni się w czasie i od kultury do kultury. Żadne społeczeństwo plemienne, o ile nie zostało zinfiltrowane przez koncepcje zachodniego stroju, nie wydaje się mieć odzieży, którą można by uznać za bieliznę: elementów odzieży, które działają jako warstwa izolacji między skórą ciała a jego zewnętrzną szatą.

antropolog Ted Polhemus używa przykładu przepaski biodrowej, która jest szatą znajdującą się jednocześnie w bezpośrednim kontakcie z genitaliami użytkownika, ale jednocześnie otwartą na publiczne spojrzenie. Postuluje, że ta intymność jest dopuszczalna w małych, ustalonych społecznościach, w których wszystko jest znane uczestnikom, w przeciwieństwie do rytuałów, które mają miejsce w większych, bardziej uprzemysłowionych, a więc anonimowych społeczeństwach. Dopiero wtedy, gdy pojawia się kulturowe pojęcie prywatności, bielizna może pełnić swoją rytualną funkcję osłaniania ciała przed otwartą kontrolą innych.

To właśnie w starożytnym Egipcie powstała koncepcja posiadania drugiej warstwy odzieży między skórą a zewnętrzną, bardziej ozdobnie zdobioną warstwą sukni. W tym czasie warstwa wewnętrzna była noszona bardziej jako symbol statusu niż z jakichkolwiek powodów erotycznych lub praktycznych.

w Europie i Ameryce Północnej Bielizna wydaje się rozwijać w zakresie i złożoności, gdy Widok nagiego ciała przechodzi z codziennego publicznego wystąpienia do społecznego tabu, a kody akceptowalnej etykiety społecznej i uprzejmości uznają nagie ciało za prywatne. Strategie wchodzą w grę, aby ciało było godne szacunku,a bielizna w ten sposób spełnia swoją podstawową rolę, aby chronić strefy seksualne ciała przed wzrokiem innych.

aż do XIX wieku bielizna w Europie i Ameryce Północnej miała dwie główne funkcje: chronić drogie ubrania zewnętrzne przed brudem ciała pod spodem, ponieważ kąpiel dla większości była drogim i czasochłonnym luksusem oraz dodawać dodatkową warstwę izolacji. Pierwszymi elementami bielizny były Bielizna unisex i bezklasowa, bez szczególnych konotacji erotycznych. Jednak w XIX wieku pojęcie bielizny zaczęło się zmieniać, gdy moda stawała się bardziej naturalna.

Bielizna pozostała praktyczna i funkcjonalna dla mężczyzn, z bawełną jako podstawowym materiałem, ale dla kobiet stała się erotycznym egzoszkieletem pomagającym osiągnąć modną sylwetkę poprzez ograniczanie ciała i kodowanie niektórych części jako seksualnych. Gorset, na przykład, pochodzący z cotte z 1300 roku, sztywna sznurowana tunika z lnu, stał się urządzeniem używanym do kompresji talii, jednocześnie zwracając uwagę na piersi i biodra. Prowadzi to do wewnętrznego napięcia w naturze bielizny: ukrywa, ale jednocześnie ujawnia strefy erogenne ciała. Adam i Ewa mogli skromnie pokryć swoje genitalia liśćmi figowymi, ale robiąc to, zwrócili uwagę na seksualne części swoich ciał.

biustonosz, na przykład, podtrzymuje biust, ale jednocześnie tworzy dekolt, całkowicie wymyśloną strefę erogenną, która istnieje tylko w wyniku bielizny, która ją tworzy. Bielizna istnieje również w celu ukrycia niechlujnej rzeczywistości funkcji ciała. Z jednej strony obserwatorzy są zafascynowani odrywaniem warstw odzieży, ale są odpychani w konfrontacji ze śladami pozostawionego ciała. Jak mówi popularne powiedzenie: „Nigdy nie powinniśmy myć brudnej bielizny publicznie.”

Polhemus postrzega bieliznę jako przeszkodę w tym, co” erotyczne przesiąkanie ” (s. 114) w publicznych spotkaniach, jak w przypadku mężczyzn, których penisy nie zawsze podlegają dobrowolnej kontroli. Tak więc ciasno sznurowany gorset noszony przez kobiety (i dzieci aż do końca XVIII wieku, kiedy filozof Jean-Jacques Rousseau opowiadał się za ich zniesieniem dla dzieci) był nie tylko kaprysem mody, ale również wierzono, że wspiera kruche ciała kobiet i ogranicza ich seksualność; kobiety mogły być „ciasno sznurowane”, ale także „luźne.”

gorset jest również przykładem tego, jak pewne formy bielizny weszły i wyszły z mody i zostały przerobione na różne ubrania, które zachowują podstawową funkcję kształtowania ciała w modny ideał. Couturier Paul Poiret mógł uznać gorset za martwy w latach 20., ale po prostu przybrał Inne formy, takie jak gorset taneczny, gorset i roll-on z lat 50.

w latach 80.gorset przeszedł na odzież wierzchnią dzięki pracy brytyjskiej projektantki Vivienne Westwood, która w swojej przełomowej kolekcji portretów z 1990 roku zaprezentowała drukowane fotograficznie gorsety z wykorzystaniem prac XVIII-wiecznego artysty François Bouchera (1703-1770). Podważyła całe pojęcie gorsetu jako ograniczającego fizycznie elementu bielizny, używając Lycry, a nie oryginalnego kalesonu czy stalowych podpór dziewiętnastowiecznej wersji. Elastyczne boki konstrukcji Westwooda oznaczały koniec sznurówek z przodu lub z tyłu. Gorset można teraz pociągnąć za głowę jednym łatwym ruchem.

do XIX wieku Gama bielizny dostępnej dla kobiet stała się rozbudowana, a jej stosowanie zakazane przez idee etykiety seksualnej do tego stopnia, że przypadkowe ujawnienie bielizny było uważane za upokorzające, jak samo nagie ciało. W 1930 J. C. Flügel w „psychologii ubioru” podjął próbę wyjaśnienia: „Ubrania, które z powodu braku zdobień nie są przeznaczone do oglądania (takie jak damskie Gorsety i szelki, grubsze formy bielizny), gdy przypadkowo się ogląda, wywołują żenujące poczucie ingerencji w prywatność, które często graniczy z nieprzyzwoitym. Jest to jak zajrzenie „za kulisy”, a tym samym ujawnienie iluzji ” (s. 194). Ślady tego pomysłu można dostrzec we współczesnej kulturze, jak np. Ostro żenujący stan człowieka widzianego z zamkiem w spodniach, nawet jeśli wszystko, co ujawni, to Bielizna.

w XIX i na początku XX wieku bielizna w niektórych przypadkach nie mogła być nawiązywana bezpośrednio w grzecznościowej rozmowie, przy czym „unmentionables” było frazą uprzywilejowaną. Wiek XX przyniósł jednak zmiany, m.in. stopniowo coraz bardziej zrelaksowany stosunek zarówno do seksualności, jak i bielizny.

kluczowy element bielizny damskiej został opracowany w 1913 roku, kiedy Nowojorska debiutantka Mary Phelps Jacob, pod nazwą Caresse Crosby, zaprojektowała jeden z pierwszych nowoczesnych biustonoszy, chociaż koncepcja podtrzymywania piersi sięga czasów Cesarstwa Rzymskiego, kiedy kobiety nosiły chusty lub strofium, aby wyróżnić się z „barbarzyńskich” nieskrępowanych piersi niewolników. Biustonosz Jacoba był bez kości i utrzymywał środkową część, jednocześnie zawieszając piersi od góry, a nie pchając je do góry od spodu, jak to było w naturze gorsetu.

Wspornik został dodany do biustonoszy w latach 50.przez firmy takie jak Warner, które kupiły oryginalny patent Jacoba, i Triumph, którego stożkowy, okrągły szyty biustonosz z nylonu lub bawełnianego batystu był noszony przez popularne hollywoodzkie wcielenie sweterkowej dziewczyny, na przykład przez gwiazdy takie jak Jayne Mansfield i Mamie van Doren.

w Ameryce kombinezon union panował dla mężczyzn aż do lat 30., kiedy to pierwsze szorty z guzikami na jarzmie, pierwotnie opracowane dla żołnierzy podczas I wojny światowej, stały się bardziej dostępne. Kombinezon union, uszyty z dzianiny sięgającej od nadgarstków do kostek, był jednym z pierwszych przemysłowych elementów bielizny i podkreślał ciepło, a nie wygodę i wygodę. Nie odnosił się bezpośrednio do penisa-w przeciwieństwie do codpiece, który mniej traktował o seksualności, a bardziej o randze i statusie.

jednak ogromna zmiana kulturowa nastąpiła w latach 30., kiedy Cooper Inc wprowadził konstrukcję Jockey Y-front z nakładającymi się muchami dla ułatwienia oddawania moczu. W tej samej dekadzie bokserka short, pierwotnie wydawana żołnierzom piechoty do noszenia letniego w Ameryce podczas I wojny światowej, zaczęła akceptować modę na bieliznę męską. W latach 60. XX wieku moda na jaskrawo kolorowe podkoszulki z nylonu i poliestru zarówno dla mężczyzn, jak i kobiet, trwała do 1970 roku. w latach 80.producenci zareagowali na to, co wydawało się być nowo znającym się na modzie męskim konsumentem, popularnie określanym jako nowy człowiek, który bardziej aktywnie interesował się jego pielęgnacją i jednocześnie bielizną.

Calvin Klein pomógł w przeróbce męskości jako erotyki pod koniec XX wieku dzięki kampanii reklamowej przeprowadzonej przez fotografa Herba Rittsa w 1993 roku, przy użyciu aktora-gwiazdy pop-Marka Wahlberga. Wahlberg został przedstawiony w bieliźnie Calvina Kleina jako silnie seksualna postać, obalając tradycyjny język reklamy i jej reprezentację męskich ciał. Wahlberg zaprezentował swoje pół-odziane wypracowane ciało w kampanii reklamowej głównego nurtu, która odwoływała się zarówno do męskiego, jak i żeńskiego spojrzenia. Ciało mężczyzny może być seksualizowane poza stronami gejowskich zdjęć erotycznych, a kobiety mogą znaleźć przyjemność w patrzeniu. Społeczna i fizyczna siła męskości nie wyrażała się już wyłącznie w świecie pracy, ale w półnagim ciele odzianym w designerską bieliznę.

podczas gdy bielizna męska bawiła się ideą zarówno erotyczną, jak i praktyczną, Bielizna damska zaczęła nawiązywać do lekkoatletyki, odzwierciedlając rosnące zainteresowanie i udział w ćwiczeniach i świecie kultury fizycznej. Od początku XX wieku, wraz ze zmianą postaw kulturowych wobec kobiet i Sportu oraz uznaniem funkcji sportowej, a nie reprodukcyjnej, producenci reagowali na bardziej praktyczną bieliznę. Jednym z ważnych osiągnięć był wynalezienie przez Duponta nylonu w 1938 roku, który pomógł w stworzeniu asortymentu łatwej w pielęgnacji, suchej bielizny. Lycra następnie wykonane w 1950 roku, nowy materiał z dzianiny z dwóch przędz: syntetycznego poliestru lub poliamidu i elastycznego włókna lub spandeksu.

Bielizna, która bezpośrednio nawiązywała do lekkiej atletyki, miała osiągnąć szczyt w latach 80., kiedy ćwiczenia aerobowe i nowo stonowane i umięśnione ciało stały się kulturowym ideałem dla kobiet. Biegaczka Hinda Miller wynalazła sportowy biustonosz, który stał się klasykiem kobiecej bielizny, wykonanej z elastycznej tkaniny bez zapięć, aby z łatwością naciągnąć głowę-bezpośrednią odpowiedzią na potrzeby kobiet sportowych, które weszły do głównego nurtu mody. Biustonosz sportowy stał się oznaką zdrowego stylu życia, a nie strojem noszonym po prostu przez kobiety-sportsmenki. Na początku XXI wieku wiele elementów bielizny miało kontrolę nad ciałem jako swoją podstawową funkcję. Tabu dotyczące spożywania żywności i utrzymywania wewnętrznego funkcjonowania ciała w czystości dzięki żywności ekologicznej i praktykom, takim jak nawadnianie okrężnicy, wpłynęły na projektowanie bielizny, które przywołuje „naturalność” i „prostotę”, aby dopasować się do obsesji na punkcie inżynierii ciała XXI wieku. Jak na ironię, ten rzekomo „naturalny” wygląd biegnie jednocześnie z naciskiem na sztuczną pod postacią Wonderbra i innych form bielizny bardziej erotycznej i modelującej sylwetkę.

bielizna nie jest już nietykalna, a czołowi światowi projektanci mody i celebryci są gotowi nadać swoje nazwy lub wprowadzić na rynek gamę kierunkowych projektów bielizny-od australijskiej modelki Elle Macpherson i gwiazdy pop Kylie Minogue po marki takie jak Tommy Hilfiger i Chanel. Bielizna Markowa nosi taki cachet dla młodego konsumenta, że jest podciągnięta do ciała, aby być jawnie wyświetlana na pasach dżinsów, po wyglądzie pierwotnie związanym z bohaterami kultury hip-hopowej z Południowego Bronxu w Nowym Jorku w latach 80.

Zobacz też Gorset; Spodenki dżokejowe; Bielizna; Slip.