dwudzielny (mitralny) zespół zastawkowy ludzkiego serca składa się z jednostek funkcjonalnych, które obejmują listki zastawkowe, chordae tendineae i mięśnie brodawkowe . Właściwości mechaniczne tych jednostek funkcjonalnych zależą w dużej mierze od połączenia między mięśniem a zastawką. Ogniwo to jest zwykle ułożone w rozgałęziającą się sieć niezwiązanych ze sobą akordów ścięgnistych złożonych z włókien kolagenowych i elastycznych, które przenoszą skurcze mięśnia brodawkowatego do listków zastawkowych. Aby sprawnie wykonywać swoją funkcję, struny muszą posiadać wysoki stopień sprężystości, a także znaczną siłę i wytrzymałość. Ludzkie chordae tendineae pochodzące z lewej komory uzyskano od 7 zabalsamowanych zwłok i 6 osób w różnym wieku. Próbki przemyte roztworem soli fizjologicznej utrwalano lub postfiksowano w 9% roztworze soli fizjologicznej formolu. Obserwacje prowadzono poprzez rozświetlanie akordów wzdłuż ich osi. Odbite obrazy pochodzące z powierzchownych warstw kolagenowych rozluźnionych akordów pokazywały wzór w paski o szerokości 11 µm. Skaningowa mikroskopia elektronowa i świetlna akordów potwierdziła pofałdowany wzór włókien kolagenowych ułożonych w wiązki fal płaskich w rejestrze i wokół całego obwodu akordu. Wymiary fal skorelowane z wymiarami pasiastego wzoru odbicia. Zaobserwowany pofałdowany układ włókien kolagenowych wydaje się wytwarzać nieodłączną wbudowaną elastyczność, która prawdopodobnie będzie korzystna dla tkanki, która jest poddawana ciągłemu powtarzającemu się stresowi. Struny były pokryte endokardią złożoną z powierzchownej warstwy gładkich płaskonabłonkowych komórek śródbłonka i leżącej pod nimi gęstej warstwy elastycznych włókien. Sugeruje się, że rozluźnione pasiaste struny, składające się z pofałdowanych włókien kolagenowych, prostują się, gdy struny stają się rozciągnięte przez skurcz mięśnia brodawkowatego, zmniejszając w ten sposób szczytowy stres rozwijany podczas skurczu mięśni. Podczas relaksacji tkanka elastyczna ma tendencję do powrotu kolagenu do konfiguracji falistej. Sugeruje się również, że regularny falisty wzór kolagenu obserwowany u młodych osobników stopniowo zmienia się z wiekiem poprzez wydłużenie wzoru falowego, który ostatecznie staje się randomizowany. Ponadto, wraz ze wzrostem wieku, znaczne poduszki tkanki łącznej pojawiają się poniżej wsierdzia, podczas gdy gęsty kolagenowy rdzeń ma zmniejszoną powierzchnię przekroju, co może prowadzić do rozciągania i ewentualnego pęknięcia akordów.