skutki religii

Krucjaty były również rozwinięciem popularnego życia religijnego i uczuć w Europie, szczególnie w Europie Zachodniej. Społeczny wpływ wierzeń religijnych w tym czasie był złożony: religia była poruszana opowieściami o znakach i cudach, a klęski żywiołowe przypisywano interwencjom nadprzyrodzonym. Jednocześnie świeccy nie byli obojętni na ruchy reformatorskie, a czasami agitowali przeciwko duchowieństwu, którego uważali za niegodnego. Rozwinął się także ruch pokojowy, zwłaszcza we Francji, pod przywództwem niektórych biskupów, ale ze znacznym poparciem ludowym. Przywódcy religijni głosili pokój Boży i rozejm Boży, mający na celu powstrzymanie lub przynajmniej ograniczenie działań wojennych i ataków w określone dni tygodnia i pory roku oraz ochronę życia duchowieństwa, podróżników, kobiet i bydła oraz innych osób niezdolnych do obrony przed rozbojami. Szczególnie interesujące jest to, że Sobór w Clermont, na którym Urban II wezwał do pierwszej krucjaty (1095), odnowił i uogólnił pokój Boży.

paradoksalne może się wydawać, że Rada zarówno ogłosiła Pokój, jak i oficjalnie usankcjonowała wojnę, ale ruch pokojowy został zaprojektowany, aby chronić tych, którzy są w niebezpieczeństwie, a silnym elementem Krucjaty była idea udzielania pomocy innym chrześcijanom na Wschodzie. Związane z tą ideą było przekonanie, że wojna w obronie chrześcijaństwa była nie tylko uzasadnionym przedsięwzięciem, ale świętym dziełem, a zatem przyjemnym Bogu.

blisko związana z tą zachodnią koncepcją świętej wojny była kolejna popularna praktyka religijna, pielgrzymka do Świętego Sanktuarium. Jedenastowieczna Europa obfitowała w lokalne sanktuaria, w których znajdują się relikwie świętych, ale trzy wielkie ośrodki pielgrzymkowe wyróżniały się ponad innymi: Rzym, z grobami Świętych Piotra i Pawła; Santiago de Compostela, w północno-zachodniej Hiszpanii; i Jerozolima, z grobem Jezusa Chrystusa. Pielgrzymowanie, które zawsze uważano za akt pobożności, było również uważane za bardziej formalne zadośćuczynienie za grzech ciężki, nawet czasami przepisywane jako pokuta za grzesznika przez jego spowiednika.

kolejnym elementem popularnej świadomości religijnej XI wieku, związanym zarówno z Krucjatą, jak i pielgrzymką, było przekonanie, że koniec świata jest nieuchronny (zob. także eschatologia i millenializm). Niektórzy uczeni odkryli dowody apokaliptycznych oczekiwań około roku 1000 i 1033 (odpowiednio tysiąclecie narodzin i męki Jezusa), inni podkreślali kontynuację idei w XI wieku i Później. Co więcej ,w niektórych portretach końca wszystkich rzeczy, „ostatni cesarz”, obecnie popularnie utożsamiany z” królem Franków”, ostatecznym następcą Karola Wielkiego, miał zaprowadzić wiernych do Jerozolimy, aby oczekiwali powtórnego przyjścia Chrystusa. Jerozolima, jako ziemski symbol niebiańskiego miasta, zajęła ważne miejsce w zachodniej świadomości chrześcijańskiej, a wraz ze wzrostem liczby pielgrzymek do Jerozolimy w XI wieku stało się jasne, że każda przerwa w dostępie do miasta będzie miała poważne reperkusje.

W połowie XI wieku Turcy Seldżuccy odebrali władzę polityczną kalifom z Bagdadu. Polityka seldżucka, początkowo skierowana na południe przeciwko Egipskim Fāṭimidom, była coraz bardziej odwracana przez naciski turkmeńskich najazdów na Anatolię i bizantyjską Armenię. Armia bizantyńska została pokonana, a cesarz Romanus IV Diogenes został pojmany pod Manzikert w 1071 roku, a chrześcijańska Azja Mniejsza została tym samym otwarta na ewentualną turecką okupację. Tymczasem wielu Ormian na południe od Kaukazu wyemigrowało na południe, aby dołączyć do innych w regionie gór Taurus i utworzyć kolonię w Cylicji.

ekspansja Seldżucka na południe trwała, a w 1085 zdobycie Antiochii w Syrii, jednej z patriarchalnych metropolii chrześcijaństwa, było kolejnym ciosem dla Bizantyjskiego prestiżu. Tak więc, chociaż Imperium Seldżuckie nigdy nie utrzymywało się razem jako jednostka, zawłaszczyło większość Azji Mniejszej, w tym Niceję, z Cesarstwa Bizantyjskiego i sprowadziło odradzający się Islam niebezpiecznie blisko Konstantynopola, stolicy bizantyńskiej. To właśnie to niebezpieczeństwo skłoniło cesarza Aleksego Komnena do szukania pomocy od zachodu, a w 1095 roku Zachód był gotowy odpowiedzieć.

zamieszanie tych lat zakłóciło normalne życie polityczne i sprawiło, że pielgrzymka do Jerozolimy była trudna, a często niemożliwa. Opowieści o zagrożeniach i molestowaniu dotarły na zachód i pozostały w powszechnej świadomości nawet po poprawie warunków. Ponadto poinformowane władze zaczęły zdawać sobie sprawę, że potęga świata muzułmańskiego poważnie zagraża zachodowi, a także wschodowi. To właśnie ta świadomość doprowadziła do krucjat.

apel Aleksego przyszedł w czasie, gdy stosunki między wschodnią i zachodnią gałęzią świata chrześcijańskiego uległy poprawie. Trudności między nimi w połowie wieku doprowadziły do de facto, choć formalnie nie ogłoszonej, schizmy w 1054 roku, a spory kościelne zostały zaakcentowane przez normańską okupację dawnych bizantyjskich obszarów w południowej Italii. Kampania prowadzona przez normańskiego poszukiwacza przygód Roberta Guiscarda przeciwko kontynentowi greckiemu jeszcze bardziej rozgoryczyła Bizantyńczyków i dopiero po śmierci Roberta w 1085 roku Warunki odnowienia normalnych stosunków między Wschodem a Zachodem były w miarę korzystne. Wysłannicy cesarza Aleksego Komnenusa przybyli na sobór w Piacenzie w 1095 roku w sprzyjającym momencie i wydaje się prawdopodobne, że papież Urban II postrzegał pomoc militarną jako środek do przywrócenia jedności kościelnej.