pięciolinia, także pięciolinia, w zapisie muzyki zachodniej pięć równoległych poziomych linii, które za pomocą klucza wskazują wysokość nut. Wynalazek Laski jest tradycyjnie przypisywany Guido d ’ Arezzo około roku 1000, chociaż istnieją wcześniejsze rękopisy, w których neumes (znaki, z których wyewoluowały nuty) są rozmieszczone wokół jednej lub dwóch linii, aby zorientować śpiewaka. Guido używał trzech lub czterech linii o różnych kolorach. Do notacji plainchant używa się jeszcze pięciolinii.

standardowy pięcioliniowy zespół pojawił się w około 1200 w muzyce polifonicznej. Niektóre XVI-wieczne instrumenty klawiszowe używały pięciolinii o większej liczbie linii. Współcześni keyboardziści grają z dwóch połączonych pięciolinii: jednej dla prawej ręki w kluczu treble i jednej dla lewej w kluczu basowym. Precyzyjna notacja kadrowa umożliwiła skomponowanie skomplikowanych utworów polifonicznych, charakteryzujących zachodnią muzykę artystyczną.