Partia Demokratyczna jest jedną z dwóch głównych partii politycznych w Stanach Zjednoczonych i najstarszą istniejącą partią polityczną. Po wojnie secesyjnej partia zdominowała południe ze względu na sprzeciw wobec praw obywatelskich i politycznych Afroamerykanów. Po znaczącej zmianie w XX wieku, dzisiejsi Demokraci są znani ze swojego stowarzyszenia z silnym rządem federalnym i poparcia dla mniejszości, praw kobiet i praw pracowniczych, ochrony środowiska i postępowych reform.

partia Demokratyczno-Republikańska

choć Konstytucja USA nie wspomina o partiach politycznych, frakcje wkrótce rozwinęły się wśród ojców założycieli nowego narodu.

federaliści, w tym George Washington, John Adams i Alexander Hamilton, faworyzowali silny rząd centralny i krajowy system bankowy, kierowany przez Hamiltona.

ale w 1792 roku zwolennicy Thomasa Jeffersona i Jamesa Madisona, którzy faworyzowali zdecentralizowany, Ograniczony rząd, utworzyli frakcję opozycyjną, która stała się znana jako Demokratyczno-Republikanie.

pomimo ostrzeżenia Waszyngtonu przed niebezpieczeństwem partii politycznych w jego słynnym przemówieniu pożegnalnym, walka o władzę między Federalistami a partią Demokratyczno-Republikańską zdominowała wczesny rząd, a Jefferson i jego zwolennicy pojawili się w dużej mierze triumfalnie po 1800 roku.

federaliści stopniowo tracili grunt na początku XIX wieku i rozpadli się całkowicie po wojnie w 1812 roku.

Jacksonian Democrats

w bardzo kontrowersyjnych wyborach prezydenckich w 1824 roku czterech kandydatów Demokratyczno-republikańskich wystartowało przeciwko sobie. Mimo że Andrew Jackson wygrał głosowanie powszechne i 99 głosów elektorskich, brak większości wyborczej spowodował, że wybory do Izby Reprezentantów zakończyły się zwycięstwem Johna Quincy ’ ego Adamsa.

w odpowiedzi Senator z Nowego Jorku Martin van Buren pomógł zbudować nową organizację polityczną, Partię Demokratyczną, aby wesprzeć Jacksona, który pokonał Adamsa łatwo w 1828 roku.

po zawetowaniu przez Jacksona ustawy odnawiającej statut Banku Stanów Zjednoczonych w 1832 roku, jego przeciwnicy założyli partię Wigów, na czele której stał Senator Henry Clay z Kentucky. W 1840 roku Demokraci i wigowie byli zarówno partiami narodowymi, ze zwolennikami z różnych regionów kraju, i zdominowali amerykański system polityczny; Demokraci wygrali wszystkie oprócz dwóch wyborów prezydenckich w latach 1828-1856.

wojna domowa i odbudowa

w 1850 roku debata nad tym, czy niewolnictwo powinno zostać rozszerzone na nowe terytoria Zachodnie, podzieliła te koalicje polityczne. Południowi Demokraci opowiadali się za niewolnictwem na wszystkich terytoriach, podczas gdy ich północni odpowiednicy uważali, że każde terytorium powinno decydować za siebie w referendum powszechnym.

Na krajowej konwencji partii w 1860 roku południowi Demokraci nominowali Johna C. Breckinridge ’ a, podczas gdy Północni demokraci poparli Stephena Douglasa. Podział pomógł Abrahamowi Lincolnowi, kandydatowi nowo powstałej Partii Republikańskiej, w zwycięstwie w wyborach w 1860 roku, chociaż zdobył tylko 40 procent głosów poparcia.

zwycięstwo Unii w wojnie secesyjnej pozostawiło Republikanom kontrolę nad Kongresem, gdzie dominowali przez resztę XIX wieku. Podczas epoki odbudowy Partia Demokratyczna umocniła swoją pozycję na południu, ponieważ większość białych Południowców sprzeciwiała się republikańskim środkom chroniącym prawa obywatelskie i wyborcze dla Afroamerykanów.

do połowy lat siedemdziesiątych XX wieku Legislatura stanowa z południa zdołała cofnąć wiele reform republikańskich, a prawa Jima Crowa wymuszające segregację i tłumiące prawa do głosowania czarnych pozostaną na miejscu przez większą część stulecia.

Era postępowa i Nowy Ład

gdy XIX wiek dobiegł końca, Republikanie byli mocno ugruntowani jako partia wielkiego biznesu w epoce złota, podczas gdy Partia Demokratyczna silnie utożsamiała się z wiejskim agrarnością i konserwatywnymi wartościami.

ale w epoce Postępowej, która trwała na przełomie wieków, Demokraci widzieli rozłam między konserwatywnymi i bardziej postępowymi członkami. Jako Demokratyczny kandydat na prezydenta w 1896, William Jennings Bryan opowiadał się za rozszerzoną rolą rządu w zapewnieniu sprawiedliwości społecznej. Choć przegrał, poparcie Bryana dla większego rządu wpłynęłoby na postępującą ideologię Demokratyczną.

Republikanie ponownie zdominowali politykę narodową w latach 20., ale osłabli po krachu na giełdzie w 1929 roku i rozpoczęciu Wielkiego Kryzysu. W 1932 roku Franklin D. Roosevelt został pierwszym Demokratą, który wygrał Biały Dom od czasu Woodrowa Wilsona.

w ciągu pierwszych 100 dni Roosevelt rozpoczął ambitne programy pomocy federalnej znane jako New Deal, rozpoczynając erę Demokratycznej dominacji, która trwałaby, z nielicznymi wyjątkami, przez prawie 60 lat.

Dixiecrats

reformy Roosevelta podniosły hackles na południu, co generalnie nie sprzyjało ekspansji związków zawodowych lub władzy federalnej, a wielu południowych Demokratów stopniowo przyłączyło się do Republikanów, sprzeciwiając się dalszej ekspansji rządu.

następnie w 1948 roku, po tym, jak prezydent Harry Truman (Sam Demokrata z południa) wprowadził platformę Praw Obywatelskich, Grupa Południowców odeszła z Konwencji Narodowej Partii. Ci tak zwani Dixiecrats wystawili własnego kandydata na prezydenta (Strom Thurmond, gubernator Karoliny Południowej)na segregacjonistycznym bilecie o prawa Stanów; zdobył ponad milion głosów.

Większość Dixiecratów powróciła do demokracji, ale incydent był początkiem sejsmicznej zmiany demograficznej partii. W tym samym czasie wielu czarnych wyborców, którzy pozostali lojalni wobec Partii Republikańskiej od czasu wojny domowej, zaczęło głosować demokratycznie podczas kryzysu i nadal będzie to robić w większej liczbie wraz z początkiem ruchu praw obywatelskich.

Era Praw Obywatelskich

chociaż republikański prezydent Dwight D. Eisenhower podpisał ustawę o prawach obywatelskich (i wysłał wojska federalne, aby zintegrowały Little Rock high school w 1954 roku), to Lyndon B. Johnson, Demokrata z Teksasu, ostatecznie podpisał ustawę o Prawach Obywatelskich z 1964 roku i ustawę o prawach głosu z 1965 roku.

Po podpisaniu poprzedniej ustawy, Johnson podobno powiedzial swojemu adiutantowi Billowi Moyersowi, ze „mysle, ze wlasnie dostarczylismy Poludnie partii Republikanskiej na dlugi czas.”

na przełomie lat 60.i 70. coraz więcej białych Południowców głosowało na Republikanów, napędzanych nie tylko kwestią rasy, ale także sprzeciwem białych ewangelicznych chrześcijan wobec aborcji i innych kwestii „wojny kulturowej”.

Demokraci od Clinton do Obamy

po przegranych pięciu z sześciu wyborów prezydenckich w latach 1968-1988, demokraci zdobyli Biały Dom w 1992 roku, gdy gubernator Arkansas Bill Clinton pokonał urzędującego George ’ a H. W. Busha, a także kandydata trzeciej partii Rossa Perota.

osiem lat urzędowania Clinton widział kraj przez okres dobrobytu gospodarczego, ale zakończył się skandalem związanym ze Związkiem prezydenta z młodą stażystką, Moniką Lewinsky. Postępowanie Clintona w aferze doprowadziło ostatecznie do jego impeachmentu przez Izbę w 1998; Senat uniewinnił go w następnym roku.

Al Gore, wiceprezydent Clinton, wąsko zdobył popularne głosowanie w wyborach powszechnych w 2000 roku, ale przegrał z George ’ em W. Bushem w kolegium wyborczym, po tym jak Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych wezwał do wstrzymania ręcznego przeliczenia spornych głosów na Florydzie.

W połowie drugiej kadencji Busha, Demokraci wykorzystali popularną opozycję wobec trwającej wojny w Iraku i odzyskali kontrolę nad Izbą i Senatem.

w 2008 roku Senator Barack Obama z Illinois podczas Wielkiej Recesji wywołał falę niezadowolenia i obaw gospodarczych, aby zostać pierwszym afroamerykańskim prezydentem USA.

opozycja wobec Obamy i jego polityki, w szczególności reformy opieki zdrowotnej, podsycała wzrost konserwatywnego, populistycznego ruchu Tea Party, pomagając Republikanom osiągnąć ogromne zyski w Kongresie podczas jego dwóch kadencji.

i w 2016 roku, po ciężkiej walce z senatorem z Vermont Berniem Sandersem, była sekretarz stanu Hillary Clinton zdobyła Demokratyczną nominację, stając się pierwszą kobietą nominowaną w wyborach prezydenckich jakiejkolwiek większej partii w historii USA.

ale wbrew większości oczekiwań, Clinton przegrał w wyborach powszechnych w listopadzie z gwiazdą reality TV Donaldem Trumpem, podczas gdy Republikanie zyskali w wyborach do Kongresu, pozostawiając Demokratów w mniejszości zarówno w Izbie, jak i Senacie.

wybory 2020

liczba kandydatów startujących na prezydenta z Partii Demokratycznej w wyborach 2020 była historycznie duża i zróżnicowana. Joe Biden, Elizabeth Warren, Bernie Sanders, Pete Buttigieg, Kamala Harris, Beto O ’ Rourke, Corey Booker, Andrew Yang, Amy Klobuchar, Tulsi Gabbard i Tom Steyer byli jednymi z głównych kandydatów zmierzających do objęcia prezydentury Trumpa.

po powolnym rozpoczęciu kampanii były wiceprezydent Joe Biden zdobył nominację swojej partii. Biden wybrał kalifornijską senator Kamalę Harris na swojego wiceprezydenta, czyniąc Harris pierwszą czarno – azjatycką Amerykanką, która została wymieniona na bilecie głównej partii. Biden startował jako umiarkowany i zobowiązał się do zjednoczenia kraju po czterech latach podziałów pod rządami prezydenta Trumpa. 7 listopada Biden został ogłoszony zwycięzcą wyborów prezydenckich w 2020 roku; objął urząd 46.prezydenta USA 20 stycznia 2021 roku, wraz z w pełni demokratycznym Kongresem.