zauważ, że na obrazie jest też trio, mężczyzna i kobieta razem i inny mężczyzna siedzący samotnie i być może kradnący spojrzenia pary zza baru. Ten sam plan powtarza się w całym filmie, a Cameron jest trzecim kołem do bliskości Ferrisa i Sloane ’ a.

Continuing through the museum:

kilka kolejnych prac dalej oddaje koncepcję „kontrastu”, aby odzwierciedlić wewnętrzną walkę Camerona: gładka i kojąca kontra podekscytowana i ostra; ciepła i pocieszająca kontra zimna i betonowa; okrągła kontra kanciasta; młoda kontra stara; intymna kontra odległa. Kamera porusza się do ikon Matki, elementów symbolizujących matczyne oddanie i kobiecą miłość. Cameron jest osobą bardzo defensywną. ma ojca, który nienawidzi matki, nie ma dziewczyny, nawet nie wie, jak transformująca może być miłość partnera, i nie dbał o to, aby o tym wiedzieć. Cameron mógł być reprezentowany przez rzeźbę upartego człowieka (którą wszystkie trzy postacie odzwierciedlają w swoich skrzyżowanych pozach). W zagmatwanym bałaganie złośliwości i desperackich próbach zdobycia jakiejkolwiek opieki od kogokolwiek — zwłaszcza od jego okrutnie niedbałych rodziców — Cameron uciekał się do dotykania ciągłych dolegliwości fizycznych. W trakcie trwania filmu Cameron zaczyna wykorzystywać Sloane jako swego rodzaju zastępczą dziewczynę, a Sloane zapewnia trochę kobiecej troski, której Cameron tak boleśnie brakuje. Kobiece prace wskazują na to, jak Sloane w pewnym sensie wypełnia tę rolę dla Camerona, ale prowadzą również do transformacyjnego wpływu, jaki sztuka ma na życie Camerona.

podczas gdy Ferris i Sloane bawią się w scenkę „kiss-your-bride”, Cameron (ze swoją dwuznaczną koszulką „Howe” na – ” How will I live? Jakim będę człowiekiem?”) nawiązuje do detalu w obrazie pointylizmu z 1884 roku „niedzielne popołudnie na wyspie La Grande Jatte” George ’ a Seurata. Cameron patrzy coraz bliżej na dziecko trzymające matkę za rękę. To, co na pierwszy rzut oka wydaje się być twarzą, zamienia się w małe kropeczki. Dla dziecka nie istnieje żadna odrębna tożsamość. W tym momencie Cameron zdaje sobie sprawę, że nie istnieje prawdziwy Cameron. Jest tylko zbiorem malutkich kolorowych kropek, jak niekończące się tabletki na receptę, które dostał jako substytut miłości.

Wyspa la Grande Jatte. 1884. Seurat.

mury Jerico zawalają się

ta realizacja łamie filar systemu obronnego Camerona. Kiedy nadchodzi kolejny cios (licznik przebiegu Ferrari podwoił się), obrona Camerona znikła. Gdy nadchodzi ostateczny cios (Cameron przypadkowo zabija Ferrari), Stary Cameron umiera. Z popiołów powstaje nowy Cameron, stojący z pomocą miłości i współczucia Ferrisa i Sloane ’ a. Wygłasza monolog o epickich proporcjach. „Muszę zająć stanowisko”, mówi Cameron, a transformacja jest zakończona.

oto scena (nie najlepsza jakość, niestety):