projekt badania: do badania morfometrii mięśni wykorzystano rozwarstwienia zwłok.

cel: systematyczne opisywanie długości mięśni, długości faz, kątów proporcji i fizjologicznych przekrojów mięśni szyi i ramion zaangażowanych w ruch głowy.

podsumowanie danych podstawowych: we wcześniejszych badaniach anatomii mięśni szyi naukowcy opisali tylko podzbiór cech mięśni, często stosując metody prymitywne lub pośrednie. Żaden nie używał mikrodisekcji mięśni do korygowania mierzonych parametrów na obecność wielu przedziałów włókien, wewnętrznych rozcięć rozcięgien lub zmian długości włókien lub sarcomere wymaganych dla jakościowych modeli możliwości generowania siły.

metody: masę mięśniową, kąt proporcji, długość faszycy i długość sarkomeru mierzono w 14 mięśniach szyi z 10 zwłok ludzkich. Architektonicznie złożone mięśnie z wieloma przyłączami podzielono na podpowolumy, a każdy podpowolume badano zarówno z powierzchownych, jak i głębokich powierzchni, wewnętrzne rozcięgna były mikrodissowane w mięśniach w celu scharakteryzowania specjalizacji architektonicznych. Fizjologiczne obszary przekrojowe obliczono na podstawie danych morfometrycznych.

wyniki: muskulatura szyi była architektonicznie skomplikowana. Wiele mięśni skrzyżowało dwa lub więcej stawów i miało wiele przywiązań do różnych Kości. U niektórych obecność ścięgien i rozcięgien wiązała się ze specjalizacją w organizacji fascynacji. Stwierdzono znaczne różnice międzyosobnicze w liczbie i lokalizacji ścięgnistych wstawek mięśni skaleni i longissimus capitis. Ponadto romboideus wykazywał znaczne różnice w jego wielkości i kształcie. Obszary przekrojowe mięśni szyi u dużych i małych osób nie skalowały się proporcjonalnie do wzrostu i masy ciała, ani poszczególne mięśnie o bardzo różnych obszarach przekrojowych (0,3-15,3 CM2) nie skalowały się od jednego podmiotu do drugiego.

wnioski: dokładność morfometrii można poprawić poprzez włączenie pomiarów mikrodissekcji mięśni szyi. Obecność załączników aponeurotycznych może znacznie skrócić długość faszyz; brak identyfikacji takich załączników może prowadzić do niedoszacowania obszarów przekrojowych. Dokładność uogólnionego modelu szyi jest również poprawiona poprzez normalizację długości sarcomere we wszystkich mięśniach.