mit o Perseuszu i Meduzie jest jednym z najlepszych thrillerów w mitologii greckiej.

z obiecującą fabułą, która komplikuje się w miarę rozwoju fabuły, mit ten ma typowy hollywoodzki scenariusz, w którym główny bohater nie urodził się jeszcze w momencie, gdy jego przeznaczenie zostało określone.

tutaj przedstawimy tylko krótką wersję mitu o Perseuszu i Meduzie – do momentu, gdy Perseusz ściął meduzę.

Perseusz i Wyrocznia

Acrisius, król Argos, został poinformowany przez wyrocznię Delficką, że jego własny wnuk kiedyś go zabije. Ten wnuk byłby dzieckiem jego córki Danae. Obawiając się nadchodzącej przyszłości i swojego przeznaczenia, Król Akrycjusz postanowił pozbawić córkę jakiegokolwiek możliwego stosunku płciowego, kojarzenia i rodzenia dzieci, więc zbudował pokój pod ziemią i uwięził tam Danae.

jednak, jak głosi legenda, Zeus przyszedł do niej w postaci złotego deszczu, przebijającego się przez ściany komory i ciała Danae. Stąd też urodził się Perseusz. Słysząc wiadomość, ale nie wierząc, że Zeus jest ojcem noworodka, Akrycjusz wypuścił swoją córkę i wnuka na otwarte morze na Arce. W końcu dotarli do brzegów wyspy Serifos, gdzie zostali uratowani i adoptowani przez lokalną parę, mężczyznę będącego bratem króla Wyspy, Polydectesa.

Kiedy Perseusz wyrósł na przystojnego i silnego młodzieńca, po raz kolejny znalazł się na drodze jednego króla, tym razem Króla Polydectesa, który chciał, aby Danae została jego żoną. Wiedząc, że nie będzie miał kobiety dla siebie tak długo, jak Perseusz będzie tam, aby ją chronić, król zaplanował wysłanie Perseusza nie tylko daleko, ale także na niebezpieczną misję. Polydectes kazał Perseuszowi przynieść mu głowę Gorgony Meduzy.

Perseusz i Meduza

Meduza była jedną z trzech sióstr, Gorgonów, ale była jedyną śmiertelniczką. Niektóre wersje mówią, że wszystkie trzy urodziły się jako potwory, ale dominujące mity miały je jako wspaniałe Panny. Meduza była tak piękna, że Posejdon szalał za nią, ale nie dbała o niego; Posejdon zamienił ją i jej siostry w potwory z żywymi wężami zakrywającymi głowy. Meduza zachowała swoją piękną twarz, ale wszystko inne było tak potworne. A ktokolwiek ośmielił się spojrzeć jej w twarz, zamienił się w kamień.

Perseusz miał więc trudne zadanie. Poprosił Atenę i Hermesa o pomoc, a dwóch z nich wraz z nimfami dostarczyło skrzydlate sandały, aby przewieźć go na koniec świata, gdzie żyły gorgony, czapkę, która uczyniła go niewidzialnym, Miecz i lustrzaną tarczę. To ostatnie było najważniejszym narzędziem Perseusza, ponieważ pozwoliło mu zobaczyć odbicie twarzy meduzy i uniknąć przemiany w kamień.

kiedy odciął głowę Meduzy, z kropli jej krwi nagle pojawiły się dwa potomstwo: Pegaz, skrzydlaty koń i Chryzaor, olbrzym lub skrzydlaty dzik. Uważa się, że ci dwaj byli dziećmi meduzy z Posejdonem.

w każdym razie po wykonaniu zadania Perseusz odleciał z powrotem i uciekł siostrom meduzy, które próbowały się z nim skontaktować. Później Perseusz wielokrotnie używał głowy Meduzy jako broni, dopóki nie oddał głowy Atenie, aby umieścić ją na jej tarczy.

mit o Perseuszu i Meduzie był jedną z najpotężniejszych inspiracji dla wielu artystów w starożytności, ale nie stracił również swojego artystycznego znaczenia do dnia dzisiejszego. Obrazy i rzeźby z momentu ścięcia lub samego portretu meduzy są znane na całym świecie. Jednym z najbardziej znanych dzieł sztuki jest tarcza meduzy Caravaggia, namalowana pod koniec XVI wieku. Eksponowany jest w Muzeum Uffizi we Florencji. W pobliżu muzeum, na głównym placu Firenze (Florencja) znajduje się rzeźba Perseusza.