rozwój w XIX wieku

historia miejskiego transportu masowego jest najpierw historią ewolucji technologii, od chodzenia, przez jazdę na zwierzętach, do jazdy w grupach na pojazdach ciągniętych przez zwierzęta, a ostatecznie do kolejek linowych, pociągów parowych o większej pojemności, pociągów elektrycznych i autobusów silnikowych napędzanych silnikami spalinowymi. Jest to opowieść o stopniowo zwiększającej się prędkości, pojemności pojazdów i zasięgu podróży, która ukształtowała miasta i ustrukturyzowała życie tych, którzy w nich mieszkają.

omnibus konny, użyty po raz pierwszy we Francji w 1828 roku, pozwalał nawet 25 lub 50 osobom na wspólną przejażdżkę po błotnistych miejskich ulicach. Były one obsługiwane przez prywatnych przedsiębiorców, którzy zamierzali czerpać zyski, obsługując najbardziej ruchliwe korytarze w mieście. Począwszy od Nowego Jorku w 1832 roku, operatorzy zainstalowali szyny na ulicach, aby zapewnić gładką nawierzchnię zarówno z korzyścią dla pasażerów, jak i zminimalizować energię potrzebną do ciągnięcia pojazdów. Kolejka linowa, pojazd szynowy ciągnięty przez długi kabel ciągnięty przez parę z Dworca Centralnego, został wynaleziony w 1873 roku, aby opanować strome wzgórza San Francisco. Pomysł ten rozprzestrzenił się na Chicago i inne miasta, aby uniknąć nieprzyjemnych skutków ubocznych koni w gęstych obszarach miejskich.

omnibus-On-Rail, Kolejka linowa, a ostatecznie pociągi parowe i elektryczne ograniczały się do pracy na stałych prowadnicach (szynach), a rozszerzenie usługi wymagało zainstalowania większej liczby szyn, dużej i częściowo trwałej inwestycji. Ta nieelastyczność systemu szynowego była równoważona przez niskie opory toczenia, co umożliwiało podłączenie kilku pojazdów do pociągów, w których zapotrzebowanie na podróż w korytarzu było wystarczająco wysokie. Pociągi były skuteczne w przewozie dużej liczby podróżnych, ponieważ jedna prowadnica (Tor) mogła przewozić wiele pociągów każdego dnia, a liczba pracowników nie musiała zwiększać się proporcjonalnie do liczby pojazdów: jeden motorniczy lub inżynier mógł obsługiwać pociąg z wieloma samochodami, być może za pomocą jednego lub dwóch przewodników, aby pobierać opłaty.

w połowie XIX wieku siła napędowa miejskiego transportu masowego rozwinęła się w samodzielne Lokomotywy parowe, które mogły ciągnąć wiele wagonów, a tym samym obsługiwać bardziej ruchliwe trasy. Lokomotywy parowe pracowały na dłuższych dystansach niż kolejki linowe, były bardziej niezawodne i znacznie szybsze, ponieważ nie były zależne od pojedynczego, kruchego kabla. Począwszy od Berlina w 1879 r.para była stopniowo zastępowana przez energię elektryczną, która była czystsza i cichsza i pozwalała na pracę w tunelach, aby miejski tranzyt kolejowy mógł być umieszczony pod ulicami i budynkami. Pozwoliło to na budowę nowych linii kolejowych przy minimalnych zakłóceniach w istniejących budynkach, a także pozwoliło na swobodne i wolne od zatłoczonych ulic XIX-wiecznych miast, które często były wypełnione pojazdami ciągniętymi przez zwierzęta, pieszymi i wózkami sprzedawców. Pomysł oddzielenia prawa drogi od innych środków transportu i działalności miasta był ważny dla wczesnego i dalszego sukcesu masowego tranzytu. Pojazdy poruszające się na ekskluzywnych prowadnicach nie borykają się z opóźnieniami i ryzykiem kolizji, których doświadczają pojazdy poruszające się w ruchu mieszanym, dzięki czemu mogą zapewnić szybszy i bardziej niezawodny transport. Stało się to szczególnie ważną przewagą konkurencyjną transportu kolejowego od czasu pojawienia się samochodu.

niektóre miasta, począwszy od Nowego Jorku w 1868 roku, budowały podwyższone linie kolejowe, aby osiągnąć ten sam koniec. Mniej kosztowne i niebezpieczne było zbudowanie linii kolejowej nad ulicą na żelaznym i stalowym podestie na drugim piętrze, w porównaniu z kopaniem tunelu. Wkrótce jednak okazało się, że hałas przejeżdżających pociągów, uliczne przeszkody kolumn podtrzymujących konstrukcje kolejowe i ciemne obszary utworzone poniżej tych obiektów były wysokimi cenami za szybki transport miejski.

miasta i środki podróży rosły razem, a kształt i zasięg miast w dużej mierze zależał od dostępnej technologii transportowej. Usługi transportu miejskiego określały obszar geograficzny, w którym funkcjonują ludzie, ograniczając odległość, jaką można podróżować do pracy, zdobywać żywność, wymieniać się usługami i odwiedzać przyjaciół. Kiedy chodzenie lub jazda konna była podstawowym trybem podróży miejskich, miasta były z konieczności małe. Kiedy większe pojazdy ciągnięte przez zwierzęta stały się powszechne, miasta rozrosły się.

wraz z rozwojem technologii prędkość podróży wzrosła ze średniej (w tym przystanków) z 2 do 3 mil na godzinę (mile/h) W przypadku chodzenia do 4 do 6 mil/h W przypadku pojazdów ciągniętych przez zwierzęta do 15 do 20 mil/h W przypadku pociągów parowych, a miasta rosły wzdłuż korytarzy obsługiwanych przez miejski transport masowy. Małe, okrągłe miasteczka rozciągały się wzdłuż linii kolei parowej, co w drugiej połowie XIX wieku stawało się coraz powszechniejsze w służbie miejskiej wśród miast europejskich i Amerykańskich. Rezydencje i firmy były zlokalizowane blisko tych linii, a szczególnie blisko stacji, aby jak najlepiej wykorzystać dostępny transport.

tak jak transport pomógł określić zasięg geograficzny miasta poprzez rozmieszczenie jego linii i stacji oraz prędkość, popyt na podróże mieszkańców miasta determinował, która Technologia transportowa mogłaby odnieść sukces na rynku. Inwestycje o większej gęstości, blisko rozmieszczone domy i budynki mieszkalne, wielopiętrowe budynki biurowe i duże fabryki mogą wspierać duże inwestycje w ekskluzywny przejazd kolejowy z częstymi usługami. Społeczności o mniejszej gęstości zaludnienia mogą obsługiwać tylko rzadkie usługi, a Pojazdy tranzytowe działają w ruchu mieszanym na ulicach miast. Pod koniec XIX wieku nie było rzadkością, że deweloper i operator tranzytowy byli jednym i tym samym, wykorzystując system kolei ulicznej do promowania sprzedaży nowych mieszkań i przyciągania mieszkańców tego mieszkania do jazdy koleją.