Communism

Basic concepts

Marxist philosophy

Class struggle

Proletarian internationalism

Communist party

Ideologies

Marxism Leninism Maoism

Trotskyism Juche

Left Council

Religious Anarchist

Communist internationals

Communist League

First International

Comintern

Fourth International

Prominent communists

Karl Marx

Friedrich Engels

Rosa Luxemburg

Vladimir Lenin

Józef Stalin

Leon Trocki

Máo Zédōng

Tematy pokrewne

anarchizm

Antykapitalizm

antykomunizm

państwo komunistyczne

krytyka komunizmu

p>centralizm demokratyczny

dyktatura proletariatu

historia komunizmu

Polityka lewicowa

luxemburgizm

nowa klasa Nowa Lewica

postkomunizm

eurokomunizm

titoizm

prymitywny komunizm

socjalizm stalinizm

Ekonomia Socjalistyczna

komunizm Portal

maoizm lub myśl Mao Zedonga (Chiński Uproszczony: 毛泽东思想; pinyin: máo zédōng Sīxiǎng)-odmiana marksizmu-leninizmu wywodząca się z nauk chińskiego przywódcy komunistycznego Mao Zedonga (romanizacja Wade-Gilesa: „Mao Tse-Tung”).

należy zauważyć, że termin myśl Mao Zedonga zawsze był preferowanym terminem przez Komunistyczną Partię Chin (CPC) i że słowo maoizm nigdy nie było używane w jej anglojęzycznych publikacjach, z wyjątkiem pejoratywnego. Podobnie, grupy Maoistyczne poza Chinami Zwykle nazywały się „marksistowsko-Leninowskimi”, a nie Maoistowskimi, co jest odzwierciedleniem poglądu Mao, że nie zmienił się, a jedynie rozwinął, marksizm-leninizm. Jednak niektóre grupy Maoistyczne, wierząc, że teorie Mao były wystarczająco znaczącymi dodatkami do podstaw marksistowskiego kanonu, od lat 80. nazywały się „marksistowsko-Leninowsko-Maoistycznymi” (MLM) lub po prostu „maoistami.”

w Chińskiej Republice Ludowej (ChRL) myśl Mao Zedonga jest częścią oficjalnej doktryny CPC, ale od początku reform Deng Xiaoping zorientowanych na gospodarkę rynkową w 1978 r.Koncepcja” socjalizmu z chińskimi cechami ” znalazła się na czele chińskiej polityki, chińska reforma gospodarcza przyjęła się, a oficjalna definicja i rola oryginalnej ideologii Mao w ChRL została radykalnie zmieniona i zmniejszona (patrz historia Chin). Poza ChRL termin maoizm był używany od lat 60. XX wieku, zwykle w wrogim znaczeniu, do opisania partii lub osób, które popierały Mao Zedonga i jego formę komunizmu.

Komunistyczna Partia Peru znana jako Świetlisty Szlak była pierwszym ugrupowaniem, które oficjalnie nazwało się „Maoistką”, a następnie inne ugrupowania opowiadające się za wojną Ludową w Trzecim Świecie, w tym współczesna Komunistyczna Partia Indii (Maoist), Komunistyczna Partia Nepalu (Maoist) i Komunistyczna Partia Filipin.

wszyscy posługujący się własnym opisem „Maoista” wierzą, że kapitalizm został przywrócony w Związku Radzieckim pod rządami Nikity Chruszczowa, a w Chinach pod rządami denga Xiaopinga. Tradycyjnie większość maoistów uważała Józefa Stalina za ostatniego prawdziwego socjalistycznego przywódcę Związku Radzieckiego, chociaż Maoistyczne oceny Stalina różnią się między skrajnie pozytywnymi a bardziej ambiwalentnymi.

teoria Maoistyczna

w przeciwieństwie do wcześniejszych form marksizmu-leninizmu, w których proletariat miejski był postrzegany jako główne źródło rewolucji, a wieś była w dużej mierze ignorowana, Mao skupił się na chłopstwie jako głównej sile rewolucyjnej, która, jak powiedział, może być prowadzona przez proletariat i jego awangardę, KPCh. Wzorem dla tego była chińska komunistyczna wojna ludowa z lat 20. i 30., która ostatecznie doprowadziła KPCh do władzy. Ponadto, w przeciwieństwie do innych form marksizmu-leninizmu, w którym rozwój przemysłowy na dużą skalę był postrzegany jako pozytywna siła, maoizm twierdził, że w społeczeństwie pół-feudalnym i pół-kolonialnym priorytetem jest rewolucja agrarna. Mao uważał, że strategia ta miała sens we wczesnych stadiach socjalizmu w kraju, w którym większość ludzi była chłopami.W przeciwieństwie do większości innych ideologii politycznych, w tym innych socjalistycznych i marksistowskich, maoizm zawiera integralną doktrynę wojskową i wyraźnie łączy swoją ideologię polityczną ze strategią wojskową. W myśli Maoistycznej „władza polityczna pochodzi z lufy pistoletu” (jeden z cytatów Mao), a chłopstwo może być zmobilizowane do podjęcia „wojny ludowej” Walki Zbrojnej obejmującej wojnę partyzancką w trzech etapach.

pierwszy etap to mobilizacja i organizacja chłopstwa. Drugi etap obejmuje utworzenie obszarów wiejskich i zwiększenie koordynacji między organizacjami partyzanckimi. Trzeci etap obejmuje przejście do walki konwencjonalnej. Maoistyczna Doktryna wojskowa porównuje partyzantów do ryb pływających w morzu chłopów, którzy zapewniają wsparcie logistyczne.

maoizm kładzie nacisk na „rewolucyjną masową mobilizację” (fizyczną mobilizację zdecydowanej większości ludności w walce o socjalizm), koncepcję nowej demokracji i teorię sił produkcyjnych w odniesieniu do przemysłu na poziomie wsi niezależnego od świata zewnętrznego (Patrz wielki skok naprzód). W Maoizmie celowe zorganizowanie ogromnej potęgi militarnej i ekonomicznej jest konieczne do obrony Rewolucyjnego obszaru przed zagrożeniem z zewnątrz, podczas gdy centralizacja utrzymuje korupcję pod nadzorem, wśród silnej kontroli, a czasami zmiany, przez rewolucjonistów sztuki i nauki obszaru.

kluczową koncepcją, która odróżnia maoizm od większości innych lewicowych ideologii (z wyjątkiem „głównego nurtu” marksizmu-leninizmu i teorii Trockiego) jest przekonanie, że walka klas trwa przez cały okres socjalistyczny, w wyniku fundamentalnej antagonistycznej sprzeczności między kapitalizmem a komunizmem. Nawet gdy proletariat przejmie władzę w państwie w wyniku rewolucji socjalistycznej, burżuazja może odbudować kapitalizm. Rzeczywiście, Mao słynnie stwierdził, że” burżuazja jest w samej partii komunistycznej”, sugerując, że skorumpowani urzędnicy partyjni obaliliby socjalizm, gdyby nie zapobiegli. Był to oficjalnie główny powód Wielkiej proletariackiej Rewolucji Kulturalnej, w której Mao nawoływał społeczeństwo do ” bombardowania siedziby głównej!”i pozbawić kontroli nad rządem biurokratów (takich jak Liu Shaoqi i Deng Xiaoping) postrzeganych jako na kapitalistycznej drodze.

jest to podobne do „stalinowskiej” teorii zaostrzenia walki klasowej w socjalizmie.

Doktryna Mao jest najlepiej podsumowana w małej czerwonej księdze Mao Zedonga, która została rozpowszechniona wszystkim w Chinach jako podstawa rewolucyjnej edukacji. Książka ta składa się z cytatów od pierwszych dni rewolucji do połowy lat 60., tuż przed rozpoczęciem rewolucji kulturalnej.

maoizm w Chinach

Chińska Republika Ludowa

Ten artykuł jest częścią serii:
polityka i rząd Chińskiej Republiki Ludowej

rząd centralny

Konstytucja

poprzednie konstytucje: 1954 1975 1978
kierowanie ideologiami politycznymi

Mao Zedong: myśl Mao Zedong
Deng Xiaoping: teoria Deng Xiaoping
Jiang Zemin: trzy reprezentacje
Hu Jintao: koncepcja rozwoju naukowego

prezydent: Hu Jintao
Narodowy Kongres Ludowy
Stały Komitet NPC

premier: Wen Jiabao
Rada Państwa
Armia Wyzwolenia Ludowego
Centralna Komisja Wojskowa

prawo ChRL
Najwyższy Sąd Ludowy
najwyższa Prokuratura ludowa

Komunistyczna Partia Chin
Konstytucja
Sekretarz Generalny
Kongres Narodowy
Komitet Centralny
Sekretariat
Biuro Polityczne
Komitet Stały Biura Politycznego
CPPCC
mniejsze partie polityczne

wybory
podziały polityczne
prawa człowieka
Stosunki zagraniczne
Pomoc zagraniczna

Zobacz też
Polityka Hongkongu
Polityka Makau
Polityka Republiki Chińskiej

Polityka Portal

od śmierci Mao Zedonga w 1976 roku i od reform Deng Xiaopinga w 1978 roku rola ideologii Mao w ChRL radykalnie się zmieniła. Chociaż Mao Zedong uważał nominalnie za ideologię państwową, upomnienie denga, aby szukał prawdy na podstawie faktów, oznacza, że polityka państwa jest oceniana na podstawie ich praktycznych konsekwencji, a rola ideologii w określaniu Polityki została znacznie zmniejszona. Deng oddzielił również Mao od maoizmu, wyjaśniając, że Mao był omylny i stąd, że prawda o Maoizmie pochodzi z obserwacji konsekwencji społecznych, a nie z używania cytatów Mao jako świętego nakazu, jak to miało miejsce za życia Mao.

ponadto, konstytucja partii została przepisana, aby nadać pragmatyczne idee Deng Xiaopinga tyle samo znaczenia, co idee Mao. Jedną z konsekwencji tego jest to, że grupy spoza Chin, które określają siebie jako maoistów, ogólnie uważają Chiny za odrzucone maoizm i przywrócony kapitalizm, i istnieje szerokie przekonanie, zarówno w Chinach, jak i poza nimi, że Chiny porzuciły maoizm. Jednakże, podczas gdy obecnie dopuszczalne jest kwestionowanie konkretnych działań Mao i mówienie o ekscesach podejmowanych w imię maoizmu, w Chinach obowiązuje zakaz publicznego kwestionowania ważności maoizmu lub kwestionowania, czy obecne działania KPCh są „Maoistyczne.”

chociaż myśl Mao Zedonga jest nadal wymieniana jako jedna z czterech kardynalnych zasad Chińskiej Republiki Ludowej, jej historyczna rola została ponownie oceniona. Partia Komunistyczna twierdzi teraz, że maoizm był konieczny, aby uwolnić Chiny od feudalnej przeszłości, ale działania Mao są postrzegane jako prowadzące do ekscesów podczas Rewolucji Kulturalnej. Oficjalna opinia jest taka, że Chiny osiągnęły teraz etap gospodarczy i polityczny, znany jako podstawowy etap socjalizmu, w którym Chiny stoją przed nowymi i różnymi problemami całkowicie nieprzewidzianymi przez Mao, i jako takie rozwiązania, które Mao zalecał, nie są już istotne dla obecnych Warunków Chin.

zarówno krytycy Maoistyczni poza Chinami, jak i większość zachodnich komentatorów postrzegają to przerabianie definicji maoizmu jako dostarczanie ideologicznego uzasadnienia dla tego, co uważają za przywrócenie podstawowych elementów kapitalizmu w Chinach przez denga i jego następców.

sam MAO jest oficjalnie uważany przez KPCh za „wielkiego Rewolucyjnego przywódcę” za jego rolę w walce z Japończykami i tworzeniu Chińskiej Republiki Ludowej, ale maoizm wdrożony w latach 1959-1976 jest uważany przez dzisiejszą KPCh za katastrofę gospodarczą i polityczną. W czasach denga poparcie radykalnego maoizmu było uważane za formę „lewicowego dewiacjonizmu” i oparte na Kulcie osobowości, chociaż te „błędy” są oficjalnie przypisywane gangowi czterech, a nie samemu Mao.

chociaż te ideologiczne kategorie i spory są mniej istotne na początku XXI wieku, rozróżnienia te były bardzo ważne na początku lat 80., kiedy chiński rząd stanął przed dylematem, w jaki sposób umożliwić przeprowadzenie reformy gospodarczej bez niszczenia własnej legitymizacji, i wielu twierdzi, że sukces denga w rozpoczęciu Chińskiej reformy gospodarczej był w dużej mierze spowodowany jego zdolnością do uzasadnienia tych reform w ramach Maoistycznych.

niektórzy historycy uważają dziś maoizm za ideologię wymyśloną przez Mao jako pretekst do jego własnych poszukiwań władzy. Oficjalnym poglądem rządu chińskiego było to, że Mao nie stworzył maoizmu, aby zdobyć władzę, ale że w późniejszych latach Mao lub osoby wokół niego były w stanie użyć maoizmu do stworzenia kultu osobowości.

zarówno oficjalny pogląd KPCh, jak i wiele opinii publicznej w Chinach uważa, że ostatni okres rządów Mao był katastrofą dla ich kraju. Różne szacunki liczby zgonów przypisywane polityce Mao, które zostały zaproponowane, pozostają wysoce kontrowersyjne. Przypadki zniszczenia pozostałości kultury, religii i sztuki pozostają tajemnicą. Więcej informacji na temat tego okresu można znaleźć w artykule Rewolucja Kulturalna.

mimo to wielu żałuje erozji gwarantowanego zatrudnienia, edukacji, opieki zdrowotnej i innych korzyści rewolucji, które zostały w dużej mierze utracone w nowej gospodarce opartej na zyskach. Znajduje to odzwierciedlenie w szczepie chińskiego Neo-lewicowości w kraju, który stara się przywrócić Chiny do czasów po Mao, ale przed Dengiem; więcej na temat przekonań tego nurtu można znaleźć w artykule.

niektórzy zachodni uczeni twierdzą, że szybka industrializacja Chin i stosunkowo szybkie ożywienie po brutalnym okresie wojen domowych 1911-1949 były pozytywnym wpływem maoizmu i kontrastują z jego rozwojem w szczególności z rozwojem Azji Południowo-Wschodniej, Rosji i Indii.

maoizm na świecie

część serii o
Maoizmie

podstawowe pojęcia

marksizm-leninizm

Antyrewijonizm

teoria 3 światów

socjoimperializm

linia masowa

wojna ludowa

Nowa Demokracja

wybitni maoiści

Mao Zedong

Prachanda

Bob Avakian

Zhang chunqiao

José María Sison

Abimael Guzmán

Charu Majumdar

Zhou Enlai

Jiang Qing

Ibrahim kaypakkaya

tendencje Maoistyczne

Konferencja M-L
imprezy i Organizacje

Rewolucyjny
Internacjonalistyczny ruch

Tematy pokrewne

Komunistyczna Partia Chin

rewolucja kulturalna

mała Czerwona Księga

Naxalism

od 1962 roku wyzwanie hegemonii sowieckiej na świecie ruch komunistyczny KPCh spowodował różne podziały w partiach komunistycznych na całym świecie. Na wczesnym etapie po stronie KPCh stanęła Albańska Partia Pracy. Podobnie jak wiele partii komunistycznych w południowo-wschodniej Azji, takich jak Birmańska Partia Komunistyczna, Komunistyczna Partia Tajlandii i Komunistyczna Partia Indonezji. Niektóre partie azjatyckie, takie jak Partia Robotnicza Wietnamu i Partia Robotnicza Korei, próbowały zająć stanowisko pośrednie.

na Zachodzie i południu powstało mnóstwo partii i organizacji, które utrzymywały powiązania z KPCh. Często przyjmowali nazwy takie jak Partia Komunistyczna (marksistowsko-leninowska) lub Rewolucyjna Partia Komunistyczna, aby odróżnić się od tradycyjnych proradzieckich partii komunistycznych. Ruchy pro-KPCh były w wielu przypadkach oparte na fali studenckiego radykalizmu, który ogarnął świat w latach 60. i 70. XX wieku.

tylko jedna klasyczna partia komunistyczna na Zachodzie stała po stronie KPCh, Komunistyczna Partia Nowej Zelandii. Pod przywództwem KPCh i Mao Zedonga pojawił się równoległy międzynarodowy ruch komunistyczny, który rywalizował z Sowietami, chociaż nigdy nie był tak sformalizowany i homogeniczny jak tendencja Proradziecka.

Po śmierci Mao w 1976 r.i kolejnych zmaganiach o władzę w Chinach, międzynarodowy ruch Maoistyczny został podzielony na trzy części. Jedna z sekcji poparła—choć niekoniecznie z wielkim entuzjazmem-nowe chińskie przywództwo pod wodzą denga Xiaopinga. Kategoria ta była wysoce niejednorodna. Inna sekcja potępiła nowe przywództwo jako zdrajców przyczyny marksizmu-leninizmu, według Mao Zedonga. Trzecia część opowiedziała się po stronie Albańczyków w Potępieniu teorii trzech światów KPCh. (Patrz: Podział Chińsko-Albański.)

pro-Albańska Kategoria zacznie skutecznie funkcjonować jako międzynarodowa tendencja sama w sobie, kierowana przez Envera Hodhę i APL. Ta tendencja była w stanie połączyć większość grup w Ameryce Łacińskiej, takich jak Komunistyczna Partia Brazylii.

nowe chińskie przywództwo miało niewielkie zainteresowanie różnymi obcymi frakcjami popierającymi Chiny Mao, a ruch popadł w niełaskę. Wiele partii, które były bratnimi partiami chińskiego rządu przed 1975 rokiem, rozwiązało się, całkowicie porzuciło Chińczyków, a nawet potępiło marksizm-leninizm i przekształciło się w niekomunistyczne, Socjaldemokratyczne partie. To, co dzisiaj jest czasami określane jako „Międzynarodowy Ruch Maoistyczny”, wyewoluowało z drugiej kategorii—partii, które sprzeciwiały się Dengowi i twierdziły, że podtrzymują dziedzictwo Mao.

w latach 80.pojawiły się dwa równoległe działania przegrupowania, jeden skupiony wokół Komunistycznej Partii Filipin, która dała początek ICMLPO, i jeden, który zrodził rewolucyjny ruch Internacjonalistyczny, którego Komunistyczna partyzantka Shining Path i rewolucyjna Partia Komunistyczna USA odegrały wiodącą rolę w tworzeniu.

zarówno Międzynarodowa Konferencja, jak i tendencje RIM twierdziły, że podtrzymują myśl marksizmu-leninizmu-Mao Zedonga, chociaż RIM miał później zastąpić tę ideologię czymś, co nazwali „marksizm-leninizm-maoizm”.

maoizm dzisiaj

organizacje Maoistyczne zgrupowane w RIM mają najsilniejszą pozycję w Azji Południowej i są na czele walk zbrojnych na całym świecie, przede wszystkim w Bangladeszu, a do niedawna w Nepalu. W Peru i Turcji dochodzi także do mniejszych rebelii.

na Filipinach Komunistyczna Partia Filipin, która nie jest częścią RIM, prowadzi walkę zbrojną poprzez swoje skrzydło Wojskowe, nową Armię Ludową.

w Peru kilka kolumn Komunistycznej Partii Peru/SL prowadzi sporadyczną wojnę. Od czasu przejęcia przez nich przywództwa, przewodniczącego Gonzalo i innych członków ich Komitetu Centralnego w 1992 r., PCP/SL nie ma już inicjatywy w walce. Kilka różnych stanowisk politycznych jest wspieranych przez tych, którzy twierdzą, że płaszczem PCP/SL.

w Indiach Komunistyczna Partia Indii (Maoist) toczyła długotrwałą wojnę. Utworzone przez połączenie grupy wojny ludowej i Maoistycznego Centrum komunistycznego, rozszerzyły swój zakres działalności na ponad połowę Indii i zostały wymienione przez premiera jako „największe zagrożenie bezpieczeństwa wewnętrznego” dla Republiki indyjskiej od czasu jej powstania.

w Niemczech MLPD zrzeszone w ICMLPO jest największą jednoznacznie marksistowską grupą w kraju.

maoizm stał się również znaczącą ideologią polityczną w Nepalu, gdzie do niedawna maoistyczna rebelia walczyła z Królewską armią nepalską i innymi zwolennikami monarchii. Komunistyczna Partia Nepalu (Maoist), członek RIM, ogłosiła zakończenie walki zbrojnej i dołączy do rządu tymczasowego, co doprowadzi do wyborów do Narodowego Zgromadzenia Konstytucyjnego.

strategia wojskowa

Mao jest powszechnie uważany za genialnego stratega wojskowego nawet wśród tych, którzy sprzeciwiają się jego ideom politycznym lub ekonomicznym. Jego teksty na temat wojny partyzanckiej, zwłaszcza w jego przełomowym wstępie do wojny partyzanckiej, oraz pojęcie wojny ludowej są obecnie powszechnie uważane za lekturę niezbędną, zarówno dla tych, którzy chcą prowadzić operacje partyzanckie, jak i dla tych, którzy chcą się im przeciwstawić.

podobnie jak w przypadku jego idei ekonomicznych i politycznych, Maoistyczne idee Wojskowe wydają się mieć większe znaczenie na początku XXI wieku poza Chińską Republiką Ludową niż wewnątrz niej. Zarówno w ChRL, jak i poza nią panuje zgoda co do tego, że kontekst militarny, z którym boryka się ChRL na początku XXI wieku, bardzo różni się od tego, z jakim boryka się Chiny W latach 30. XX wieku.w rezultacie w ramach Ludowej Armii Wyzwoleńczej toczy się szeroko zakrojona debata na temat tego, czy i jak powiązać doktryny Wojskowe Mao z ideami wojskowymi XXI wieku, zwłaszcza ideą rewolucji w sprawach wojskowych.

Zobacz także

• Cytaty przewodniczącego Mao Zedonga
• Historia Chińskiej Republiki Ludowej
• kult osobowości
• Nowa Demokracja (koncepcja)
• Lista osób opisanych jako maoiści
• teoria Deng Xiaoping
• trzy reprezentują

• Alexander, Robert Jackson. Międzynarodowy maoizm w krajach rozwijających się. Westport, Conn: Praeger, 1999. ISBN 0275961494 ISBN 9780275961497
• Amin, Samir. Przyszłość maoizmu. New York: Monthly Review Press, 1983. ISBN 0853456224 ISBN 9780853456223 ISBN 0853456232 ISBN 9780853456230
• Fields, A. Belden. Teoria i praktyka trockizmu i maoizmu we Francji i Stanach Zjednoczonych. New York: Praeger, 1988. ISBN 0275920356 ISBN 9780275920357
• Gray, Jack, and Patrick Cavendish. Chiński komunizm w kryzysie; maoizm i Rewolucja Kulturalna. New York: Praeger, 1968.
• Hsiung, James Chieh. Logika „maoizmu”; krytyka i Eksplikacja. Praeger specialty studies in international politics and government. New York: Praeger, 1974. ISBN 0275090701 ISBN 9780275090708
• Leonhard, Wolfgang. Trzy oblicza marksizmu koncepcje polityczne ideologii radzieckiej, maoizmu i marksizmu Humanistycznego. New York: Holt, Rinehart and Winston, 1974. ISBN 0030886201 ISBN 9780030886201
• Loh, Robert, and Humphrey Evans. Ucieczka z czerwonych Chin. New York: Coward-McCann, 1962.
• MacFarquhar, Roderick. Polityka Chin epoki Mao i Deng. New York: Cambridge University Press, 1997. ISBN 0521581419 ISBN 9780521581417 ISBN 0521588634 ISBN 9780521588638
• Martin, Helmut. Kult & Kanon początki i rozwój maoizmu Państwowego. Armonk, N. Y.: M. E. Sharpe, 1982. ISBN 0873321502 ISBN 9780873321501
• Meisner, Maurice J. marksizm, maoizm i Utopizm osiem esejów. 1982-1983: Madison: University of Wisconsin Press, 1982. ISBN 0299084205 ISBN 9780299084202
• Mohan Ram. Maoizm w Indiach. New York: Barnes & Noble, 1971.

wszystkie linki

• Mao Zedong uważał encyklopedię marksizmu.
• życie Mao encyklopedia marksizmu.
• sprawozdanie w sprawie przeglądu czteromiesięcznego Zhengzhou styczeń 2005.