Magnus Maximus, (zmarł w sierpniu 1944) 27, zm. 388) – uzurpujący cesarz rzymski, który rządził Brytanią, Galą i Hiszpanią w latach 383-388.

Hiszpan skromnego pochodzenia, Maximus dowodził wojskami rzymskimi w Brytanii przeciwko Piktom i Szkotom. Wiosną 383 roku wojska brytyjskie Maximusa ogłosiły go cesarzem, a on natychmiast udał się na kontynent europejski, aby skonfrontować się ze swoim rywalem, zachodnim cesarzem Gratianem. Maximus zwyciężył nad postępującymi wojskami Gratiana; Gratian uciekł, ale został wyprzedzony i zabity (Aug. 25, 383).

Maximus zamieszkał w Augusta Treverorum (współczesny Trier, Ger.) i wszedł w rokowania ze wschodnim cesarzem, Teodozjuszem I. ponieważ wrogie plemiona zagrażały jego wschodniej granicy, Teodozjusz postanowił uznać Maksyma, zamiast prowadzić wojnę na Zachodzie. Maksym rozpoczął również negocjacje z Walentynianem II, młodym władcą, który był współwyznawcą z Gracjanem i zawarł z nim niespokojny pokój. W tym czasie Maksym wywyższył swojego syna Flawiusza Wiktora na korulera, a jego wyniesienie zostało uznane przez pozostałych dwóch cesarzy.

latem 387 Maksym najechał Italię, zmuszając Walentyniana do ucieczki do Tesaloniki. W 388 roku wybuchła wojna między Maksymusem a Teodozjuszem, którego pozycja została wzmocniona Traktatem z Persami. Gdy jego wojska zostały pokonane pod Siscią i pod Polą, w Iliricum (współczesny Sisak i Pula w Chorwacji), Maximus został schwytany i stracony. „Sen Macsena”, jedna z 11 opowieści w średniowiecznym walijskim Mabinogionie, opowiada legendarną wersję dojścia Magnusa Maximusa do władzy.