MADRASAH . Madrasah jest instytucją edukacyjną poświęconą zaawansowanym studiom w islamskich naukach religijnych. Jego pochodzenie było przedmiotem wielu dyskusji, ale dowody na to, że termin był używany we wschodnim obszarze Iranu już pod koniec IX wieku, unieważniają hipotezę, że powstał jako konkurent Sunnī dla szkoły meczetu Azhar w Kairze, założonej w 972 roku dla sekty Ismāṣīlī Shīṣī. Te same dowody również budzą wątpliwości co do idei, że Sunnici skopiowali instytucję z nowo powstałej sekty muzułmanów Karrāmīyah, której założyciel zmarł w 869 roku. Nie jest również pewne, kiedy madrasę kojarzono z charakterystyczną formą architektoniczną, prostokątnym dziedzińcem z szerokim łukowym obszarem (īwān ) skupionym z każdej strony i jedną lub dwiema piętrami małych komórek studenckich zajmujących pozostałą część wewnętrznej przestrzeni ściany. Forma ta, rozważana w świetle niektórych tekstów, dała początek hipotezie, że Madras może ostatecznie wywodzić się z buddyjskiego modelu monastycznego.

przed połową XI wieku, madrasah s były ograniczone do wschodniego Iranu i odgrywały wiele ról edukacyjnych. Mistycyzm (Sufizm ) i tradycje Muṣammad (ṣadīth) były równie prawdopodobne, co prawo islamskie, które później zajęło miejsce w programie madrasah. W związku z tym najwcześniejszym sensem samego słowa jest „miejsce nauki”, rzeczownik miejsca od czasownika oznaczającego „studiować.”Alternatywna sugestia, że oznacza” miejsce do studiowania prawa islamskiego ” i że pochodzi od innej formy czasownika, nie pasuje do najwcześniejszych zastosowań.

wczesny okres Seldżuków w połowie XI wieku wyznacza punkt zwrotny w historii instytucji. Budowa i wyposażenie madrasah s przez pobożnych prywatnych obywateli było wcześniej regułą, chociaż przed Seldżuckie przypadki patronatu przez władców lub urzędników nie są znane. Jednak od wczesnych Seldżuków madrasę coraz bardziej wiązano z oficjalnym patronatem. Pierwszy Sułtanat Seldżuków, 大rilril Beg Beg, sponsorował madrasę w północno-wschodnim irańskim mieście Nishapur, ale o wiele bardziej znaczącym rozwojem była budowa łańcucha madrasah s przez Niṣāma al-Mulka, słynnego wezyra dwóch następców, Alp Arslān i Malikshāh. Najwcześniejsze i najważniejsze madrasah Niṣāmīyah, jak je nazywano, zostały wzniesione w Nishapur (1058) i Bagdadzie (1067). Nauka prawna (fiqh ) jednej szkoły interpretacyjnej (madhhab) była podstawowym przedmiotem nauczania, a to później stało się dominującym wzorcem, chociaż ostatecznie więcej niż jedna szkoła prawa może być nauczana w tej samej madrasah.

znaczenie Niṣāmīyahs zostało różnie wyjaśnione: były to ośrodki szkoleniowe dla urzędników sunnickich, aby pomóc Seldżukom zastąpić funkcjonariuszy Shīṣī; zapewniali wsparcie finansowe pracownikom i studentom na bezprecedensowym poziomie; zainicjowali proces korzystania z patronatu w celu sprawowania kontroli rządowej nad elitą wcześniej niezależnych uczonych religijnych. Jednak nie ma istotnych dowodów na to, że biurokraci uczęszczali do Niṣāmīyahs; zbyt mało wiadomo o wcześniejszych instytucjach, aby potwierdzić zmianę sposobu lub poziomu finansowania; i jest oczywiste, że Niṣām al-Mulk i inni założyciele tego okresu działali bardziej w charakterze prywatnym niż w charakterze rządzącym.

prawdopodobnie Niṣāmīyah w Bagdadzie była najbardziej wpływowa, ponieważ była pierwszą madrasą na zachód od Iranu; w Bagdadzie nauczanie było wcześniej praktykowane w meczetach, świątyniach, sklepach i tak dalej. Niṣāmīyah madrasah stał się prototypem dla madrasah s, które rozprzestrzeniły się w zachodnim świecie islamskim od XII wieku, a słowo madrasah stało się synonimem islamskiego Szkolnictwa Wyższego.

w swojej w pełni rozwiniętej formie, madrasah została zazwyczaj założona przez kogoś, kto obdarzył majątek na zawsze (waqf, „dar”) dla pobożnego celu edukacji religijnej. Założyciel, czy osoba prywatna lub członek elity rządzącej, mógł utrzymać pewien stopień kontroli nad darowizną podczas swojego życia i nadzorować program nauczania i zatrudnianie wykładowców, ale ostatecznie, jurysdykcja nad madrasah s i ich dochody powróciły do sędziego (qāṣī) Trybunału Islamskiego lub do władz religijnych wyznaczonych przez rząd. Program nauczania nie odbiegał od nauk religijnych, w tym prawoznawstwa, tradycji Proroka, gramatyki arabskiej, recytacji Koranu. Przedmioty świeckie były nauczane w innych miejscach aż do XIX wieku, kiedy wysiłki reform edukacyjnych w różnych krajach wymusiły pewne rozszerzenie tradycyjnego programu nauczania. Certyfikacja ukończenia poszczególnych kursów zajęła miejsce ogólnego Dyplomu.

frekwencja w Madrasach wydaje się być zawsze dość popularna, być może częściowo ze względu na wsparcie finansowe oferowane studentom. Ale edukacja w madrasach była bardziej certyfikatem zdobywania wiedzy religijnej niż specyficznym szkoleniem przedprofesjonalnym. Aby być pewnym, sędziowie religijni, sędziowie przysięgli, szefowie meczetów, profesorowie i tym podobne mieli Zwykle pewną ilość szkolenia madrasah, aw Imperium Osmańskim rozwinęło się regularne cursus honorum dla takich urzędników religijnych w niektórych elitarnych madrasach, które były najczęstszymi karmicielami w wyższych szeregach. Wielu uczniów uczęszczało jednak tylko po to, aby poszerzyć swoją wiedzę na temat religii i pokazać pobożność swojej rodziny bez zamiaru poszukiwania pracy religijnej. W ten sposób madrasah przyszedł do pełnienia ogólnej funkcji edukacyjnej w społeczeństwie, jak również specjalistyczne.

podczas gdy niektóre z najważniejszych madrasah, takich jak Al-Azhar w Kairze, madrasah Qarawīyīn w Fés i różne instytucje Shīṣī w Kom i gdzie indziej, przetrwały do dnia dzisiejszego jako centra edukacji religijnej, większość z nich została zastąpiona lub zmniejszyła swoje znaczenie poprzez rozwój świeckich, wspieranych przez rząd systemów szkolnych. Ci, którzy przetrwali edukacyjnie, często czynili to w ramach systemów finansowych i administracyjnych innych niż te z okresu przednowoczesnego, często w ramach Ministerstwa rządowego, a w konsekwencji doznali osłabienia swojej niezależności intelektualnej. Dziś madrasah nie jest już wyłączną instytucją do zaawansowanego studiowania islamu.

Zobacz też

Niṣām al-Mulk; Waqf.

Bibliografia

omówienie kwestii związanych z pochodzeniem madrasah można znaleźć w George Makdisi ’ s „Muslim Institutions of Learning in Eleventh-Century Bagdad,” Bulletin of the School of Oriental and African Studies 24 (1961): 1-56, and his The Rise of Colleges (Edinburgh, 1981); w My The Patricians of Nisha-pur (Cambridge, Mass., 1972), appendix 1; and in A. L. Tibawi ’ s „Origin and Character of al-Madrasah,” Bulletin of the School of Oriental and African Studies 25 (1962): 225-238. Przedstawicielem w dużej mierze bezkrytycznych kont islamskiej historii edukacji jest Ahmad Shalaby ’ s History of Muslim Education (Bejrut, 1954). Aby zapoznać się z najnowszymi studiami madrasah education in Iran and Morocco, zobacz Michael M. J. Fischer ’ s Iran: From Religious Dispute to Revolution (Cambridge, Mass., 1980), chaps. 2-4, and Dale F. Eickelman ’ s „The Art of Memory: Islamic Knowledge and Its Social Reproduction,” Comparative Studies in Society and History 20 (1978): 485-516.

Richard W. Bulliet (1987)