czym jest lęk separacyjny?

częścią normalnego rozwoju dziecka jest uczenie się, że separacja od rodziców nie jest długotrwała (trwała). Małe dzieci nie rozumieją czasu, więc myślą, że rodzic, który wychodzi z pokoju, odszedł na zawsze. Nie rozwinęli jeszcze idei, że ukryty obiekt wciąż istnieje (trwałość obiektu). Dzieci mogą stać się niespokojne i przerażające, gdy rodzic opuszcza ich wzrok. Lęk separacyjny jest zwykle w szczytowym okresie między 10 A 18 miesiącami. Zwykle kończy się, gdy dziecko ma 3 lata.

jakie są oznaki lęku separacyjnego?

dzieci z lękiem separacyjnym boją się, że rodzic odejdzie i nie wróci. Strach może się nasilić, gdy obcy jest obecny. Typowe reakcje dzieci z tą normalną fazą rozwoju mogą obejmować:

• płacz po wyjściu z pokoju

• Czepianie się lub płacz, zwłaszcza w nowych sytuacjach

• budzenie się i płacz w nocy po wcześniejszym przespaniu nocy

• odmowa pójścia spać bez rodzica w pobliżu

jak możesz pomóc dziecku z lękiem separacyjnym?

dzieci, które czują się bezpiecznie, lepiej radzą sobie z separacjami. Przytulanie i pocieszanie dziecka, gdy jesteście razem, może pomóc mu poczuć się bezpieczniej. Inne sposoby pomocy dziecku W separacji to:

• pociesz swoje dziecko, gdy się boi.

• w domu pomóż swojemu dziecku nauczyć się samodzielności, pozwalając mu przez krótki czas samodzielnie czołgać się do innych bezpiecznych pomieszczeń.

• powiedz dziecku, czy idziesz do innego pokoju i że wrócisz. Więc wróć.

• Zaplanuj separację, gdy dziecko będzie wypoczęte i nakarmione. Staraj się nie robić ich przed drzemką lub posiłkiem.

• stopniowo wprowadzaj nowych ludzi i miejsca. Daj dziecku czas na poznanie nowego opiekuna.

• nie przedłużaj pożegnań. Niech opiekunka odwróci uwagę dziecka lub dziecka zabawką podczas wychodzenia.

• wprowadzenie obiektu, takiego jak kocyk lub miękka zabawka, aby ułatwić rozdzielanie.

• dla nocnych przebudzeń, pociesz i uspokoisz swoje dziecko poprzez klepanie i kojenie. Staraj się nie pozwolić dziecku wstać z łóżka.