wprowadzenie

łzy łąkotki są bardzo częste i leczone chirurgicznie poprzez zszycie lub częściową lub całkowitą meniskektomię. Po meniskektomii zmniejsza się obszar styku kości piszczelowo-udowego, co prowadzi do zwiększenia naprężeń kontaktowych związanych z objawami klinicznymi i szybszego postępu choroby zwyrodnieniowej kości piszczelowo-udowej. Oprócz przeszczepu łąkotki, opracowano sztuczne implanty, które zastępują łąkotki po łąkotce.

AIM

zbadaliśmy krótko – i średniookresowe wyniki kliniczne i przeżywalność dwóch sztucznych implantów łąkotki stosowanych w leczeniu bólu po meniskektomii u młodych i średnich pacjentów: zakotwiczonego poliuretanu degradowalnego Actifit® (2007-2013) oraz nie zakotwiczonego poliwęglanu-uretanu nusurface® implanty łąkotki (2011-2013).

pacjenci i metody

u 67 pacjentów w średnim wieku 30,5 lat (od 12 do 50 lat) wszczepiono 67 produktów Actifit jako uzupełnienie łąkotki bocznej w 24 przypadkach i przyśrodkowej w 43. 41 NUSurface wszczepiono jako uzupełnienie łąkotki przyśrodkowej u 35 pacjentów w wieku od 31 do 61 lat podczas operacji. Wyniki kliniczne (KOOS, Lysholm, IKDC, VAS i EQ-5D) i MRI uzyskano przedoperacyjnie oraz po 1, 2 i 5 latach (jeśli dotyczy) pooperacyjnie. Odnotowano powikłania i reinterwencje oraz obliczono skumulowaną przeżywalność implantów.

wyniki

siedemnaście Actifit zostało usuniętych średnio 22 miesiące po zabiegu z powodu utrzymującego się bólu i (lub) wycięcia implantu w rezonansie magnetycznym. Trzy zostały przekształcone w całkowitą plastykę stawu kolanowego (tka), 7 zastąpiono łąkotkowym przeszczepem allogenicznym, a 7 usunięto. Łączna przeżywalność wyniosła 63,6% po 6 latach. Czterdziestu sześciu pacjentów z produktem Actifit in situ uzyskało znaczną poprawę wszystkich wyników klinicznych w porównaniu z wynikami przedoperacyjnymi (p <0,05) i było zadowolonych z wyniku. W grupie NUSurface 19 z 41 wszczepionych łąkotek zostało usuniętych po 2 do 26 miesiącach obserwacji. Przyczynami niepowodzenia były promieniowe rozdarcie lub pęknięcie łąkotki w 7 przypadkach, zwichnięcie z rozdarciem lub bez łzawienia w 4, zapalenie błony maziowej i hydrops w 2 prawdopodobnie związane z reakcją maziową na cząsteczki polimeru, ciśnienie przyśrodkowe spowodowane zbyt dużym rozmiarem w 3 i uporczywy ból lub ewolucja OA w 3. U 5 chorych implant zastąpiono sztucznym łąkotką tego samego typu, bezskutecznie U 3. Poza tym powikłania wystąpiły u 32 pacjentów, w tym zapalenie, wysięk i skrzypienie. Niemniej jednak koos, IKDC i VAS w leczeniu bólu uległy znaczącej poprawie po 12 miesiącach pooperacyjnych (p<0,001).

dyskusja

krótkoterminowa ocena kliniczna sztucznej wymiany łąkotki po meniskektomii wykazała początkową poprawę bólu i czynności kolana. Jednak zarówno w grupie zakotwiczonych, ulegających rozkładowi poliuretanowych implantów łąkotki, jak i w grupie nie zakotwiczonych implantów poliwęglanowo – uretanowych, liczba krótkotrwałych uszkodzeń była wysoka i wiązała się z istotną zachorowalnością. Twardy, nie ulegający rozkładowi implant łąkotki z poliwęglanu i uretanu został rozerwany lub noszony w 7 przypadkach w ciągu 2 lat po zabiegu. U trzech pacjentów wystąpiły reakcje maziowe prawdopodobnie związane z obecnością cząstek stałych. Podsumowując, obecnie dostępne sztuczne przeszczepy łąkotki mają zbyt wysoki krótkoterminowy wskaźnik niepowodzeń, aby można je było zalecać do powszechnego stosowania klinicznego.