psychologia Humanistyczna koncentruje się na subiektywnym doświadczeniu i często mistycznej sztuce procesu terapeutycznego. Humanistyczne podejście pomaga klientom uświadomić sobie jaźń jako narzędzie zmiany. Celem terapii humanistycznej jest osoba zintegrowana-osoba, która potrafi myśleć samodzielnie i pozytywnie wpływać na kulturę-a nie osoba dostosowana – która może być dostosowana do wadliwych kryteriów. W 1964 roku grupa ponad tuzina psychologów – w tym Carl Rogers, Rollo May, James Bugental, Charlotte Buhler, Abraham Maslow i Gordon Allport – zebrała się w Old Saybrook w stanie Connecticut, aby wypracować niedeterministyczny, bardziej elastyczny kierunek terapeutyczny, który uważali za bardziej wzmacniający dla klientów niż psychoanaliza Freuda czy behawioryzm Skinnera. Rogers stał się personifikacją tej techniki, która najpierw została nazwana Non-Directive, następnie client-Centered, a wreszcie Person‐Centered Therapy. Maslow (1954) ze swoim modelem hierarchii potrzeb można uznać za teoretycznego filozofa ruchu Humanistycznego.