ruiny Kings Park Psychiatric Center są często opisywane jako idealne miejsce na horror, i na pewno kilka zostało nakręconych tutaj. Narratorzy Poe i Lovecrafta mogli pisać z celi azylowych, ale dzisiejsi bohaterowie horroru wyruszają do opuszczonych. Gdy ZAMKNIĘTE instytucje w całych Stanach Zjednoczonych popadają w ruinę, szpital dla obłąkanych pojawia się z coraz większą regularnością w naszych przerażających filmach, programach telewizyjnych, Książkach i miejskich legendach, szybko stając się synonimem mściwych duchów, nikczemnych lekarzy i morderczych pacjentów umysłowych. Ale chociaż możemy cieszyć się „dreszczykiem dreszczyku”, patrząc wstecz na te miejsca, powinniśmy uważać na wzmacnianie piętna choroby psychicznej i pomijanie niuansowej historii amerykańskich instytucji.

założona w 1885 przez miasto Brooklyn przed konsolidacją pięciu gmin, Kings County Asylum po modelu Kolonii farm popularny w tym czasie, zaprojektowany jako samowystarczalna społeczność, w której mieszkańcy zostali wprowadzeni do pracy uprawy roślin i zwierząt gospodarskich w celu wsparcia rozległego kampusu. Praca była uważana za leczniczą, zajmującą czas i uwagę mieszkańców i obniżającą koszty. Na początku swojej historii Kings Park składał się z grupy domków, mających na celu uniknięcie modelu high rise asylum, który był już postrzegany jako nieludzki. XX wieku, a w 1939 roku instytucja podjęła się budowy budynku 93, 13-piętrowego budynku, którego projekt był uderzająco podobny do tego, którego chciała uniknąć. XX wieku, Kings Park osiągnął populację ponad 9000 mieszkańców, którzy byli podzieleni ze względu na płeć, wiek, temperament i ograniczenia fizyczne poprzez kompleks ponad 100 budynków, w tym elektrownie, remizy strażackie, mieszkania dla personelu, szpitale, obiekty rekreacyjne, chlewnie i obory dla krów.

w całej swojej historii Kings Park był znany z pozostawania w czołówce nauk psychologicznych, cementując swoje miejsce w historii jako wczesny adopter i zwolennik kolejnych nowych procedur i leków, które ostatecznie doprowadziły do upadku instytucji. W pierwszej połowie XX wieku społeczność psychologiczna była w stanie desperacji, której zadaniem była opieka nad rosnącą liczbą chorych psychicznie pacjentów, z nielicznymi możliwościami leczenia poza psychoterapią i powszechnym stosowaniem ograniczeń i uwięzienia. W latach czterdziestych XX wieku pojawiły się dwie przełomowe, choć prymitywne procedury, które po raz pierwszy dały lekarzom skuteczne narzędzia do zarządzania niezwykle zaburzonymi pacjentami.

terapia szokowa powstała, gdy lekarze zauważyli, że nastrój pacjentów z padaczką cierpiących na depresję poprawił się po ataku. Procedura miała na celu powtórzenie tych korzyści poprzez wywołanie napadu przez elektryczność lub wstrzyknięcie insuliny. Terapia elektrowstrząsowa, jak wiadomo dzisiaj, jest nadal uważana za skuteczne leczenie, nawet o odrodzenie w ostatnich latach. Ale dzisiejsze zaawansowane znieczulenie i precyzyjna kontrola czasu trwania i fizycznych skutków napadów jest daleki od tego, co pacjenci przeszli w 1940 roku. przywiązani w pełni świadomi do szpitalnego łóżka, pacjenci mogli drgawki do piętnastu minut na raz, często z wystarczającą siłą, aby złamać i złamać kości. Gdy pacjent został przyjęty do azylu, nie miał prawa wyrażać lub odmawiać zgody na te procedury, aw wielu przypadkach terapia szokowa była stosowana jako środek karny, aby utrzymać niesfornych mieszkańców w ryzach.

lobotomia jest pamiętana jako jedna z najbardziej groteskowych metod leczenia epoki. Była to prosta procedura, w której metalowe narzędzie zostało wprowadzone przez oczodół do jamy czaszki i wkręcone wokół, aby odciąć połączenia kory przedczołowej od reszty mózgu. Była to nieprecyzyjna i brutalna operacja, która pozostawiła lobotomizowane osoby bez śladu po ich dawnych osobach. Chociaż zwolennicy procedury nazwali te wyniki „drugim dzieciństwem”, pacjenci z lobotomią mogli być dokładniej opisani jako zombie—niezwykle brutalni i niezrównoważeni mieszkańcy będą trwale ulegli, pasywni i łatwi do kontrolowania. Mimo, że był kontrowersyjny nawet w swoim czasie, jego pierwsi zwolennicy zostali nagrodzeni Pokojową Nagrodą Nobla w 1949 roku za ich odkrycie.

rozwój skutecznych leków przeciwpsychotycznych w połowie lat 50.sygnalizował spadek tych ekstremalnych środków i systemu instytucji jako całości. Po raz pierwszy mieszkańcy uważani za beznadziejnych byli w stanie poradzić sobie z chorobą psychiczną i żyć samodzielnie. Doprowadziło to do dramatycznej zmiany w instytucjach w całym kraju z poważnego przeludnienia do prawie porzucenia, ponieważ trend deinstytucjonalizacji przetoczył się przez Amerykę w latach 80.i 90. Ale mimo, że władze chciały zostawić za sobą ten mroczny okres historii (i odciąć fundusze z budżetów państwowych), mogły zrobić zbyt wiele za szybko. Podczas gdy leki umożliwiły większości ludzi żyjących z ciężkimi zaburzeniami psychicznymi samodzielne funkcjonowanie, nadal istnieje spory odsetek, dla których dostępne leki są nieskuteczne. Renomowane domy grupowe dla chorych psychicznie są nieliczne, a poza zasięgiem osób bez solidnego systemu wsparcia. Wielu cierpiących dziś na ciężką chorobę psychiczną żyje na ulicach, a coraz większa liczba trafia do więzienia, bez odpowiedniego dostępu do wysokiej jakości opieki psychiatrycznej. Dziś Kings Park jest świadectwem minionej epoki, ale problem, który starał się rozwiązać, pozostaje nierozwiązany.

zobacz część 1 „historii porzuconej” z Vocativ.com, który śledzi mnie na eksploracji przez trzy nowojorskie instytucje. Najpierw Kings Park: